Një copë nga vetja...

[Mia]

Bota e Tij

Në një qoshe të vogël të botës, të fshehur pas dritave të mëdha dhe zhurmës së botës moderne, jetonte ai. Bota e tij nuk ishte ndërtuar nga gurë të çmuar apo murmurima të qyteteve të mëdha, por nga heshtja dhe hijet që rrethonin shpirtin e tij. Ai nuk kërkonte as lavdi, as pasuri. Mjaftonte dielli i mëngjesit që përhapej mbi kopshtin e tij të vogël, era që përkëdhelte pemët dhe cicërimat e zogjve që i bënin shoqëri në ditët e gjata.Brenda kësaj bote të vogël, çdo detaj kishte një peshë. Një gjethe që binte ngadalë mbi tokë ishte një histori e tërë, një rikujtim i kalimit të kohës. Një gotë ujë e freskët në mesditën e nxehtë ishte një festë, një dhuratë nga natyra që ai nuk e merrte për të mirëqenë.Por bota e tij nuk ishte vetëm një parajsë e qetësisë. Ishte edhe një vend ku mendimet e tij udhëtonin larg, duke kaluar përtej kufijve të dukshëm. Në netët e kthjellta, yjet e qiellit ishin fenerët e tij, dhe imagjinata fluturonte drejt tyre. Ai krijonte histori, vende dhe botë të tjera, ku gjithçka ishte ndryshe, por njëkohësisht e lidhur ngushtë me të tashmen.Të tjerët e shihnin dhe pyesnin veten: si mund të jetë kaq i lumtur në këtë thjeshtësi? Por ai nuk kishte nevojë për më shumë. Bota e tij nuk kërkonte as miratim, as spektatorë. Ishte një univers i heshtur, por i pafund.Kjo ishte bota e tij – një vend ku çdo frymëmarrje kishte kuptim, çdo moment ishte një këngë e fshehur dhe çdo ditë një shans i ri për të gjetur bukurinë në të zakonshmen.

 

[Anna22]

Dritero Agolli

KUR TE JESH MERZITUR SHUME​

Ketu s' do te jem, do jem larguar;
Ne toke i tretur si te tjeret,
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret.

Dhe neper udhet ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thate,
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qiparis si murg i ngrate.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Po kur te jesh merzitur shume.
Ne raft te librave kerkome,
Atje do te jem i fshehur une,
Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si nje blerim pas nje rrekeje.

 

[Mia]

Nëse urren një person, atëherë ai person të ka mundur. Jo sepse ai është më i fortë, më i mençur apo më i zoti, por sepse të ka shtyrë të biesh në grackën e urrejtjes. Të ka marrë kontrollin e mendimeve, të emocioneve dhe të shpirtit. Urrejtja është një zjarr që digjet brenda teje, ndërsa personi që e urren vazhdon të jetojë, shpesh pa e ditur se ti po lufton këtë betejë të brendshme. Ti je ai që mbart barrën, që ndien ankthin dhe trishtimin që urrejtja lë pas. Ai nuk është mundësia e tij mbi ty, por përulja jote para një ndjenje që të konsumon. Të urresh është të lejuarit dikë të banojë në mendjen tënde, pa paguar qira. Është të prishësh paqen tënde për një ndjenjë që as nuk dëmton tjetrin dhe as nuk të sjell dobi. Urrejtja të kthen në rob të një personi që ndoshta as nuk kujdeset për ty. Të jesh i lirë nga urrejtja është akti më i madh i çlirimit. Falja nuk është gjithmonë për tjetrin, por për veten. Kur vendos të mos urresh, ti fiton; jo duke harruar, por duke zgjedhur të mos lejosh që plagët e të shkuarës të përcaktojnë të ardhmen tënde. Në fund të fundit, fuqia më e madhe që ke nuk është të hakmerresh apo të mbash mëri. Fuqia e vërtetë është të zgjedhësh dashurinë, paqen dhe lirinë e shpirtit. Vetëm atëherë mund të thuash me krenari: "Askush nuk më mundi, sepse unë nuk lejoj urrejtjen të më sundojë."

 

[Bubulina]

“Perball vetes,me premtime te thyera”

Kam bere shume premtime ndaj vetes, ndoshta me shume se sa mund ti mbaja.
Kam thene qe do te jem e forte,qe do te eci para pa shikuar pas,se do ti harroj ato qe me dhembin dhe do te le pas çdo kujtim qe me ndalon.
Kam premtuar qe do te qesh serish pa ty,se do te gjej nje menyre per te patur paqen qe kam humbur,por çdo dite duket sikur ato premtime thyhen dhe kthehen ne nje kujtim te pakapshem.

I kam thyer premtimet ndaj vetes.
Kam thene qe do te lija pas çdo dhimbje qe me ka ndaluar te ec perpara,por tani shoh se po behem e varur nga ajo qe dikur premtoja se do ta harroja.
Kam thyer premtimin qe do te isha e forte,qe do te ndalesha se kerkuaro gjurmet e tua ne cdo hap qe bej.
Dhe per kete,ndihem si nje person qe e kam humbur rrugen,por po e humb dhe fuqine qe dikur mendova se do te drejtonte.
Por si mund te ndaloj?
Si mund te ndalem kujtuari ato qe me lidhin me ty,kur kujtimet jane me te forta se çdo premtim që kam bere ndaj vetes?
Ka dite qe e ndjej si nje ngarkese te rende, nje peshe qe nuk me le te shoh para,nje marreveshje qe kam bere me veten qe tani me duket e dobet.
Dhe ja ku jam,duke thyer ato premtime që mendova se do ti mbaja me krenari.

I kam thyer premtimet ndaj vetes,por mbase…
Mbase kjo eshte ajo qe duhet te ndodhe,qe me ane te ketyre thyerjeve te kuptoj se per te ecur para,nuk duhet te jem perfekte.
Do te me duhet ti fal vetes keto thyerje dhe te rikthehem te ajo qe me ben me te forte,duke mesuar mos ti mbaj premtimet per te tjeret, por per veten time.

I kam thyer premtimet,por tani po mundohem te kuptoj se ndoshta esht pjese e rruges per te gjetur ate force qe eshte brenda meje.