Një copë nga vetja...

[Alizz]

“Njerëzit ndryshojnë, dhe shpesh harrojnë ata që qëndruan pranë tyre në momentet më të errëta të jetës. Ata harrojnë se kush u shtriu dorën kur nuk kishin askënd tjetër, kush i mbështeti kur gjithçka dukej e humbur.
Është e dhembshme të shohësh se ata që dikur kanë nevojë për ty, tani nuk e mbajnë mend dhuratën e ndihmës që morën. Por ndihma që japim nuk duhet të jetë e varur nga mirënjohja e të tjerëve, sepse mirësia që ne ofrojmë është një pasuri që nuk kërkon shpërblim.
E vërteta është se ne ndihmojmë për të ndihmuar, jo për t’u rikthyer ndonjëherë. Ndaj, vazhdoj të ndihmoj, sepse zemra ime e kërkon, pavarësisht se kush e kujton apo jo.”

 

[Alizz]

Po të jap doren time , për të ngrohur tënden …
nëse të dridhet nga frika, unë do ta mbaj fort,
nëse të ftohet nga trishtimi, do ta ngroh me shpirt,nëse lodhet nga pesha e ditëve, do ta mbështes me gjithë zemër.

Se dora jote në timen s’është veç një prekje —
është premtim që nuk je vetëm.
Dua të ta ndiej pulsin, t’i flas heshtjes tënde,
e në çdo dridhje të gjej kuptim,
se mes duarve tona s’ka më ftohtë,
ka veç pranverë.

Dora jote në timen është strehë,
është urë mes shpirtit tënd e timit,
është gjuha që flet kur fjalët mungojnë,
është paqe në stuhi, është shtëpi në rrugë pa kthim.

Në çdo shtërngim që më jep,
unë lexoj: “jam këtu, mos u tremb.”
Në çdo prekje, një shpresë ringjallet,
një ëndërr zgjohet, një frikë tretet.

E nëse ndonjëherë dora jote dridhet nga pasiguritë,
mos harro
unë jam aty, pa fjalë ndoshta, por me gjithë qenien,për ta mbajtur, për ta ngrohur,
derisa të bëhet e sigurt përsëri.

@FantiSpathi

 

[Alizz]

Ishte e lodhur nga çdo gjë, nga rutina e përditshme që e mbyste, nga përgjegjësitë që nuk i jepnin asnjë moment pushimi, dhe nga mendimet që e ngarkonin çdo natë. Ajo e ndiente se kishte mbajtur shumë peshë për një kohë të gjatë, dhe tashmë ajo kërkonte një shkëputje, një mundësi për të marrë frymë. Një jetë që ishte ndërtuar me shumë mund dhe përpjekje, por që nuk e mbushte dot atë me atë ndjenjën e plotësisë që kishte kërkuar gjithmonë.





Një pjesë e saj e donte të rikthehej në kohët kur gjithçka dukej më e thjeshtë, më e natyrshme, por e dinte që nuk mund të kthehej mbrapa. Tani, ajo kishte vetëm një mundësi: të përballej me të tashmen dhe të përpiqej të gjejë një rrugë përpara.

 

[Alizz]

 

[Mignonne]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

 

[Alizz]

E sa herë e gjente veten duke justifikuar veprimet e saj… sikur i duhej gjithmonë të sqaronte pse zgjodhi të largohej herët,
pse nuk iu përgjigj menjëherë një mesazhi, pse nuk buzëqeshi në një foto, pse nuk ishte “aq e pranishme” sa të tjerët prisnin prej saj.
Kishte ndërtuar një mekanizëm mbrojtës brenda vetes që, sa herë dikush shfaqte një shenjë keqkuptimi apo mosaprovimi, ajo nxitonte të sqaronte, të bindte, të zbuste atmosferën.
E kishte bërë zakon të kërkonte falje edhe për gjëra që nuk ishin faji i saj. Një vonesë prej pesë minutash kthehej në një roman me arsyetime të pafundme. Një “jo” që dilte me vështirësi nga goja e saj, shoqërohej me një re shpjegimesh që zgjatnin më shumë se vendimi vetë.

Dhe çuditërisht, ndonëse e lodhur prej gjithë atij arsyetimi të përhershëm, nuk dinte si të ndalonte. Ishte mësuar të jetë ajo që “rregullon gjithçka”, që “mban balancat”, që “kupton më shumë se të tjerët”. E megjithatë, në vetmi, kur gjithçka shuhej dhe nuk kishte më as kë të bindte, e ndjente boshllëkun që vinte pas. Atë zbrazëti që krijohej kur e kuptonte se, në gjithë përpjekjen për t’u shpjeguar të tjerëve, po humbiste aftësinë për të dëgjuar veten.

Kishte raste kur donte thjesht të thoshte: “Sot nuk kam fuqi.”
Pa detyrimin për të sqaruar. Pa ndjesi faji. Pa ndonjë fund që duhej medoemos të ishte i pranueshëm për të tjerët. Por edhe atëherë, një zë i brendshëm e tërhiqte nga mënga dhe i thoshte: “Nuk është mjaftueshëm. Jep më shumë. Bëhu më e kuptueshme.”
Ajo nuk e dinte më ku mbaronte e vërteta e saj dhe ku fillonin pritshmëritë e botës për të. Dhe ndoshta aty, mes justifikimeve të pafundme, fshihej ajo pyetje që nuk kishte guxim t’i bënte vetes: “Kur do të jetë e mjaftueshme të jesh thjesht… ti?”

 

[Bubulina]

Me thane se koha sheron gjithcka.

Se dhimbja do te zbehej,se nje dite do te zgjohem dhe gjithcka do te jete thjesht nje kujtim.
Por ja ku jam,edhe nje mbremje tjeter.
Krah per krah.
Vetem une…dhe dhimbja.

Nuk flasim!
Nuk ka nevoje te me thote asgje,ajo e njeh cdo cep te shpirtit tim,cdo plage qe te tjeret nuk e shohin.
Eshte e heshtur, por e pranishme.
Me pergjon ne cdo frymemarrje,me shtrengon ne kraharor si nje kujtim qe nuk iken,si nje barre qe nuk e hek dot.

Ndonjehere e urrej.
Dua ti bertas,ta largoj,ta zhduk prej meje.
Por nuk iken.
Sepse nuk eshte me thjesht nje ndjenje,eshte bere pjese e imja.
Eshte zeri brendshem qe me kujton gjithcka qe kam humbur,gjithcka qe kam dashur,gjithcka qe kam duruar pa ze.

Kam mesuar te eci me te.
Te zgjohem me te.
Te qaj kur askush nuk me sheh,dhe te buzeqesh kur duhet,edhe kur brenda meje me shperthen dhimbja ne copa te padukshme.
Me thane te sherohem,te filloj nga e para,te harroj.
Por si harrohet ajo qe te ka formuar?
Si e mohon nje plage qe shperthen brenda teje,edhe kur gjithcka jashte duket ne rregull?

Dhimbja nuk me la.
Zgjodhi te me shoqeroje ne cdo hap.
Dhe ndoshta,nuk esht me armike.
Ndoshta eshte deshmi,qe une kam ndjere vertete.
Qe kam dashur pa mase,qe kam humbur pa pergatitje.

Sonte…
Nuk po kerkoj me te ike.
E lejoj te rri,te me pushtoje ngadal ,si cdo nate tjeter.
Se ndoshta,kur ajo te vendos te largohet,nuk do te jem me e njejta.
Dhe ndoshta…kjo sesht gje e keqe.

 

[Lilith]

Premtoj të gaboj, sepse jam veç njeri,
nuk kam krahë engjëlli, as dritë hyjnore,
por në zemrën time digjet një zjarr i butë,
një dashuri që nuk shteron, që nuk dorëzohet.

Nuk jam perfekte, as nuk dua të jem,
më pëlqen të ndiej, të vuaj, të ëndërroj,
të bie e të ngrihem përsëri,
sepse çdo plagë është një ngjyrë më shumë në shpirtin tim.

Dua një botë ku buzëqeshjet s’janë të rralla,
ku duart shtrëngohen pa frikë,
ku njerëzit e shohin njëri-tjetrin në sy
dhe shpirtrat u flasin pa fjalë.

Dua një botë plot ngjyra, jo veç bardhë e zi,
sepse edhe lotët kanë dritën e tyre,
sepse edhe gabimet janë mësime
dhe çdo rënie na bën më të fortë.

Prandaj do të qesh, edhe kur nata është e errët,
do të dua, edhe kur zemra më dhemb,
do të fal, edhe kur shpirti më dridhet,
sepse në fund, jeta është më e bukur kur dashuria mbetet mbi gjithçka.

 

[Alizz]

“I ka ndodhur ndokujt që të ndiejë se po ecën në jetë si në një korridor të gjatë, me shumë dyer, por asnjë nuk të fton të hysh brenda? Ti thjesht ecën. Dhe ndonjëherë, s’të shqetëson as që nuk ke ku shkon. Thjesht… lodhesh.”



ps . copëza të një dorëshkrimi që kurrë sdo botohet ..

 

[Alizz]

Një emër përdoruesi i pazakontë, pa foto.
“Ti shkruan si dikush që ka folur gjithë jetën në heshtje. Dhe tani, më në fund, po të dëgjojnë. Ke aftësinë të bësh për vete këdo . Mos ndalo , dua të të lexoj.

A** ndaloi frymëmarrjen për një çast. Pastaj, ngadalë, buzët iu ngritën në një buzëqeshje që nuk dinte as vetë pse po i vinte. Ishte një ndjesi e çuditshme — si ngrohtësia që vjen papritur në një ditë gri. Si të kishte marrë një shenjë që gjithçka s’do ishte kot.

Buzëqeshi. Pastaj qeshi vërtet. Dhe për herë të parë pas shumë kohësh, u ndje si dikush që kishte gjetur një copëz vete që mendonte se e kishte humbur.
Dhe u humb në atë buzëqeshje.


…………
Fundi kapitullit te pare!

 

[Rrelse]

Tekanjoze si një pranverë që s’respekton kalendarin,
kryeneçe si një lumë që refuzon të ndjekë shtratin,
kaçurrelse si një re që i ikën duarve të qiellit.
Vetmia vjen tek unë si një violinë e harruar, më rrëfen histori të pashkruara, më mbështjell me tinguj të heshtjes. Ajo nuk më frikëson, por më përqafon si një hije e brishtë që nuk më ndjek, por më kupton.
Shoqëria më sheh si një det që ndryshon ngjyrat, herë blu e qetë, herë gri si një stuhi e pashmangshme. Më thonë të jem e butë si një gjethe në erë, por unë jam rrënjë që nuk trembet nga dimri.
Nuk jam vetmia, por e di shijen e saj, nuk jam heshtja, por e njoh gjuhën e saj, nuk jam vetëm, por ndonjëherë zgjedh të jem, për të dëgjuar zërin tim mes korit të botës.
Dhe kështu, tekanjoze si dielli që luan fshehurazi me retë, kryeneçe si era që këndon mbi majat e maleve, kaçurrelse si hija e hënës mbi një liqen të qetë, më mbetet vetëm të jem ajo që jam: e lirë, e pashkelur, e imja.
Në rrjedhën e kohës nuk jam një gur i palëvizshëm, por as një gjethe që era e shpërndan pa mëshirë. Jam një flakë që nuk shterret nga acari, jam një melodi që askush s’mund ta heshtë.
Në sytë e botës mund të jem një enigmë, një shtegtare që nuk ndalet në një port, një stuhi që fryn dhe s’pyet për drejtimin, por unë e di, jam vetvetja në çdo frymëmarrje.
Ndaj ec e patundur në rrugën time, me shpirtin që vallëzon mbi pragun e fatit, me ëndrra që nuk i përkul as koha, as frika. Sepse të jesh e lirë nuk është thjesht zgjedhje, por një fat që vetëm të guximshmit e përqafojnë.
(Rrelse)

 

[Lilith]

Tekanjoze si një pranverë që s’respekton kalendarin,
kryeneçe si një lumë që refuzon të ndjekë shtratin,
kaçurrelse si një re që i ikën duarve të qiellit.
Vetmia vjen tek unë si një violinë e harruar, më rrëfen histori të pashkruara, më mbështjell me tinguj të heshtjes. Ajo nuk më frikëson, por më përqafon si një hije e brishtë që nuk më ndjek, por më kupton.
Shoqëria më sheh si një det që ndryshon ngjyrat, herë blu e qetë, herë gri si një stuhi e pashmangshme. Më thonë të jem e butë si një gjethe në erë, por unë jam rrënjë që nuk trembet nga dimri.
Nuk jam vetmia, por e di shijen e saj, nuk jam heshtja, por e njoh gjuhën e saj, nuk jam vetëm, por ndonjëherë zgjedh të jem, për të dëgjuar zërin tim mes korit të botës.
Dhe kështu, tekanjoze si dielli që luan fshehurazi me retë, kryeneçe si era që këndon mbi majat e maleve, kaçurrelse si hija e hënës mbi një liqen të qetë, më mbetet vetëm të jem ajo që jam: e lirë, e pashkelur, e imja.
Në rrjedhën e kohës nuk jam një gur i palëvizshëm, por as një gjethe që era e shpërndan pa mëshirë. Jam një flakë që nuk shterret nga acari, jam një melodi që askush s’mund ta heshtë.
Në sytë e botës mund të jem një enigmë, një shtegtare që nuk ndalet në një port, një stuhi që fryn dhe s’pyet për drejtimin, por unë e di, jam vetvetja në çdo frymëmarrje.
Ndaj ec e patundur në rrugën time, me shpirtin që vallëzon mbi pragun e fatit, me ëndrra që nuk i përkul as koha, as frika. Sepse të jesh e lirë nuk është thjesht zgjedhje, por një fat që vetëm të guximshmit e përqafojnë.
(Rrelse)

Ylli

 

[Alizz]

Ajo qëndroi para pasqyrës dhe vështroi fytyrën e saj, duke u munduar të kuptonte se çfarë e mbante prapa. Ajo ndiente një lufte të heshtur, një luftë që nuk mund ta shpjegonte me fjalë. Nga njëra anë, ndjehej e detyruar të shpjegonte gjithçka që bëntë, të justifikonte çdo hap që merrte, ashtu siç kishte bërë gjithmonë. Familja e saj, shoqëria, dhe madje edhe ajo vetë kërkonin një arsye për çdo veprim. Asnjë hap nuk mund të ishte thjesht një hap - çdo veprim kërkonte një shpjegim.
Por nga ana tjetër, një dëshirë e thellë e kërkonte lirinë. Dëshirën për të jetuar pa pasur nevojë për të dhënë llogari, për të mos u shqetësuar se si do të shihej nga të tjerët. Ajo dëshironte të ndihej e lirë të vepronte sipas ndjenjave të saj, pa pyetur veten për secilën pasojë që mund të kishte. Ajo donte të jetonte pa e mbajtur veten të lidhur nga pritshmëritë e të tjerëve. Por sa herë që mendonte kështu, ajo ndiente një shqetësim të brendshëm, një frikë që ndoshta nuk do të mund ta përballonte këtë liri pa ndihmuar veten të justifikonte çdo zgjedhje.
Dhe kështu, ajo qëndronte atje, e bllokuar midis dy botëve: njëra që kërkonte mbështetje dhe një tjetër që kërkonte lirinë pa kushte. Ajo po luftonte me një pjesë të vetes që nuk mund të pranohej ashtu si ishte, një pjesë që kishte nevojë për justifikim edhe për ato që ishin më të natyrshmet.

 

[Alizz]

E besove…
dhe kjo nuk të bëri të dobët,
të bëri njeri.

Të bëri një zemër që nuk druhej të rrihte fort,
edhe kur bota e nxinte me dyshime.
Ia dhe vetes mundësinë të ndjesh,
të besosh, të shpresosh.

Dhe kur besimi u thye,
kur dora që premtove të ndaje udhën u tërhoq,
ti mbete aty —
me një shpirt që nuk u mposht,
me një zemër që refuzoi të mbyllej përgjithmonë.

Po, ti u lëndove.
U copëtove në heshtje,
u ngushtove në kujtime,
e pyete veten a vleje mjaftueshëm.
Por shih ku je tani…

Je këtu. Je ende. Dhe je më shumë se kurrë.
Ti nuk pret më që dikush tjetër të të shpëtojë.
Sepse e ke kuptuar se shpëtimi yt
ka qenë gjithmonë brenda teje —
në mënyrën si je ngritur,
në mënyrën si ke qeshur edhe kur të dhembte,
në mënyrën si ke dashur veten
në mes të stuhive.

Dhe kur të vijë dashuria tjetër,
nëse vjen,
ajo s’do të jetë ngushëllim për boshllëqe,
por pasqyrim i forcës që ke ndërtuar,
i paqes që ke gdhendur me duart e tua
mbi çdo gur të rrugës tënde.

Mos harro kurrë,
nuk ishe budallaqe që besove.
Ishe trime që deshe pa frikë.
Dhe kjo është dashuria më e vërtetë nga të gjitha.