E di, nuk mund te fle.
Sikur mendimet me mbytin dhe nuk me lene te qetesohem.
Dicka me mundon,nje ndjesi qe nuk di si ta largoj.
Nuk dua ta them me ze, por keto dite malli me ka kapluar.
Ndoshta eshte vetem ideja e pranise tende,qe dua te te shoh, te degjoj zerin tend, te lexoj nje shenje te vogel prej teje qe tregon se je mire.
E urrej kete ndjesi.
E urrej dhe nuk dua ta pranoj.
Por mungesa jote me rendon here pas here, sidomos tani kur gjithcka duket me e veshtire.
Dua te qaj, te shperthej, sepse kjo peshe me ka bere te ndihem e lodhur.
Ndihem keq.
Ndihem shume vetem.
Gjithcka perreth me duket larg, si te mos me perkase.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per ate ngrohtesine tende, per nje shenje qe me ben te ndihem me mire. Kam nevoje per nje ndjesi qe me siguron se nuk jam plotesisht vetem.
Edhe pse me ke bere keq, me ke lenduar shume, me ke zhgenjyer dhe me ke vrare shpirterisht, prape kam nevoje per ty.
Kam nevoje per pranine tende, per ate sigurine qe me jepje dikur.
Kam nevoje te ndjej se je diku dhe se mund te me ndihmosh, qofte edhe pak.
Keto dite te fundit te vitit, ndoshta eshte melankolia e festave qe me ben te ndihem keshtu, ndoshta eshte mbarimi i vitit qe me perball me kujtime dhe humbje.
Apo ndoshta eshte dicka me e thelle ,ndjesia se mungesa jote nuk mund te zevendesohet me asgje tjeter.
Dhe kjo mungese ndihet akoma me shume tani, kur gjithe bota feston dhe une mbetem vetem me kete boshllëk.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per nje arsye qe te me beje te shpresoj serish.
Nuk e di nese kjo ndjenje eshte e drejte. Nuk e di nese ti e meriton.
Por nuk mund ta ndaloj.
Me ndihmo qoft edhe per nje cast te vogel. Me ndihmo te mos ndihem keshtu, te mos jem kaq bosh.
Kam nevoje per ty tani me shume se kurre.