Një copë nga vetja...

[Priscilla]

PO m po une une i njejti qe isha jam ti je ber grua e madhe tashi tperton byca me fol ben vetem like

Une te thash hyr chat ti lesh

 

[Bubulina]

Ti loqk mos u mrz se ishte menyra e te thenit qe svleresohet shkrimi i sinqert

Jo jo

 

[No_Money]

Une te thash hyr chat ti lesh

po po lesh arapi

 

[Mia]

Në një botë ku gjithkush duket se di gjithçka për këdo, ndonjëherë gjen veten të veshur me një mantel të rëndë, të qëndisur me të shkuarën tënde. Ata që s'të njohin, ata që s'të kanë parë kurrë në sytë e tu, janë gjithnjë gati të flasin. Fjalët e tyre nuk janë veç një jehonë e një historie të ndërtuar nga copëza thashethemesh, keqkuptimesh dhe mendimesh të gjymta.
Ata të gjykojnë jo për atë që je sot, por për atë që kanë dëgjuar. Një gabim, një çast dobësie, bëhet flamuri që valëvit para syve të tyre, duke harruar se njeriu është shumë më tepër se gabimet e tij.Por ç'kuptim kanë fjalët e tyre kur ata s'e njohin peshën që ti ke mbajtur? Ç'kuptim ka gjykimi i tyre kur ata s'dinë për netët e tua pa gjumë, për përpjekjet që ke bërë për t’u ngritur, për ta rindërtuar veten nga hiri i së kaluarës? Dhe ti hesht. Hesht sepse e di që e vërteta jote s'ka nevojë për miratimin e tyre. Sepse e kaluara është mësim, jo dënim. Hesht, jo nga frika, por nga fuqia. Nga fuqia për të mos qenë më rob i mendimeve të të tjerëve.Dhe, në fund, janë pikërisht ata që flasin, ata që s'të njohin, që humbin më shumë. Sepse humbin mundësinë për të parë dritën brenda një njeriu që ka guxuar të ndryshojë.

 

[Anna22]

Në një botë ku gjithkush duket se di gjithçka për këdo, ndonjëherë gjen veten të veshur me një mantel të rëndë, të qëndisur me të shkuarën tënde. Ata që s'të njohin, ata që s'të kanë parë kurrë në sytë e tu, janë gjithnjë gati të flasin. Fjalët e tyre nuk janë veç një jehonë e një historie të ndërtuar nga copëza thashethemesh, keqkuptimesh dhe mendimesh të gjymta.
Ata të gjykojnë jo për atë që je sot, por për atë që kanë dëgjuar. Një gabim, një çast dobësie, bëhet flamuri që valëvit para syve të tyre, duke harruar se njeriu është shumë më tepër se gabimet e tij.Por ç'kuptim kanë fjalët e tyre kur ata s'e njohin peshën që ti ke mbajtur? Ç'kuptim ka gjykimi i tyre kur ata s'dinë për netët e tua pa gjumë, për përpjekjet që ke bërë për t’u ngritur, për ta rindërtuar veten nga hiri i së kaluarës? Dhe ti hesht. Hesht sepse e di që e vërteta jote s'ka nevojë për miratimin e tyre. Sepse e kaluara është mësim, jo dënim. Hesht, jo nga frika, por nga fuqia. Nga fuqia për të mos qenë më rob i mendimeve të të tjerëve.Dhe, në fund, janë pikërisht ata që flasin, ata që s'të njohin, që humbin më shumë. Sepse humbin mundësinë për të parë dritën brenda një njeriu që ka guxuar të ndryshojë.

Sa e ndjere si gje ..
Ndonjehere duhet te thuash “Vish kepucet e mia dhe ndiq rrugen qe bera une,vetem keshtu do mundet gjykimi” . .

Hugs

 

[Mia]

Sa e ndjere si gje ..
Ndonjehere duhet te thuash “Vish kepucet e mia dhe ndiq rrugen qe bera une,vetem keshtu do mundet gjykimi” . .

Hugs

Me se e vërtetë, fjalë të arta

 

[Anna22]

HIMN VETES

Mos u mposht do të kalojë edhe kjo nuk eshtë hera e parë qe thyhesh i tëri nga brenda e copëzat te shkaperderdhen gjithandej i pafuqishëm të ndalosh botën të mos shkelë mbi ty.
Mos u dorëzo do të kalojë edhe kjo e do ngrihesh si feniks nga hiri yt i lirë nga poshtersite qe te kanë helmuar shpiritin.
Mos u thyej
do të harrohet edhe kjo une
të besoj unë të njoh
ti je i fortë ti je unë.

 

[Mia]

Bota e Tij

Në një qoshe të vogël të botës, të fshehur pas dritave të mëdha dhe zhurmës së botës moderne, jetonte ai. Bota e tij nuk ishte ndërtuar nga gurë të çmuar apo murmurima të qyteteve të mëdha, por nga heshtja dhe hijet që rrethonin shpirtin e tij. Ai nuk kërkonte as lavdi, as pasuri. Mjaftonte dielli i mëngjesit që përhapej mbi kopshtin e tij të vogël, era që përkëdhelte pemët dhe cicërimat e zogjve që i bënin shoqëri në ditët e gjata.Brenda kësaj bote të vogël, çdo detaj kishte një peshë. Një gjethe që binte ngadalë mbi tokë ishte një histori e tërë, një rikujtim i kalimit të kohës. Një gotë ujë e freskët në mesditën e nxehtë ishte një festë, një dhuratë nga natyra që ai nuk e merrte për të mirëqenë.Por bota e tij nuk ishte vetëm një parajsë e qetësisë. Ishte edhe një vend ku mendimet e tij udhëtonin larg, duke kaluar përtej kufijve të dukshëm. Në netët e kthjellta, yjet e qiellit ishin fenerët e tij, dhe imagjinata fluturonte drejt tyre. Ai krijonte histori, vende dhe botë të tjera, ku gjithçka ishte ndryshe, por njëkohësisht e lidhur ngushtë me të tashmen.Të tjerët e shihnin dhe pyesnin veten: si mund të jetë kaq i lumtur në këtë thjeshtësi? Por ai nuk kishte nevojë për më shumë. Bota e tij nuk kërkonte as miratim, as spektatorë. Ishte një univers i heshtur, por i pafund.Kjo ishte bota e tij – një vend ku çdo frymëmarrje kishte kuptim, çdo moment ishte një këngë e fshehur dhe çdo ditë një shans i ri për të gjetur bukurinë në të zakonshmen.

 

[Anna22]

Dritero Agolli

KUR TE JESH MERZITUR SHUME​

Ketu s' do te jem, do jem larguar;
Ne toke i tretur si te tjeret,
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret.

Dhe neper udhet ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thate,
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qiparis si murg i ngrate.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Po kur te jesh merzitur shume.
Ne raft te librave kerkome,
Atje do te jem i fshehur une,
Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si nje blerim pas nje rrekeje.