Welcome to the forum 👋, Visitor
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Një copë nga vetja...
- Thread starter Juno
- Data e fillimit
- Regjistruar më
- Maj 3, 2020
- Mesazhe
- 30,909
- Pëlqime
- 24,116
E di, nuk mund te fle.
Sikur mendimet me mbytin dhe nuk me lene te qetesohem.
Dicka me mundon,nje ndjesi qe nuk di si ta largoj.
Nuk dua ta them me ze, por keto dite malli me ka kapluar.
Ndoshta eshte vetem ideja e pranise tende,qe dua te te shoh, te degjoj zerin tend, te lexoj nje shenje te vogel prej teje qe tregon se je mire.
E urrej kete ndjesi.
E urrej dhe nuk dua ta pranoj.
Por mungesa jote me rendon here pas here, sidomos tani kur gjithcka duket me e veshtire.
Dua te qaj, te shperthej, sepse kjo peshe me ka bere te ndihem e lodhur.
Ndihem keq.
Ndihem shume vetem.
Gjithcka perreth me duket larg, si te mos me perkase.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per ate ngrohtesine tende, per nje shenje qe me ben te ndihem me mire. Kam nevoje per nje ndjesi qe me siguron se nuk jam plotesisht vetem.
Edhe pse me ke bere keq, me ke lenduar shume, me ke zhgenjyer dhe me ke vrare shpirterisht, prape kam nevoje per ty.
Kam nevoje per pranine tende, per ate sigurine qe me jepje dikur.
Kam nevoje te ndjej se je diku dhe se mund te me ndihmosh, qofte edhe pak.
Keto dite te fundit te vitit, ndoshta eshte melankolia e festave qe me ben te ndihem keshtu, ndoshta eshte mbarimi i vitit qe me perball me kujtime dhe humbje.
Apo ndoshta eshte dicka me e thelle ,ndjesia se mungesa jote nuk mund te zevendesohet me asgje tjeter.
Dhe kjo mungese ndihet akoma me shume tani, kur gjithe bota feston dhe une mbetem vetem me kete boshllëk.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per nje arsye qe te me beje te shpresoj serish.
Nuk e di nese kjo ndjenje eshte e drejte. Nuk e di nese ti e meriton.
Por nuk mund ta ndaloj.
Me ndihmo qoft edhe per nje cast te vogel. Me ndihmo te mos ndihem keshtu, te mos jem kaq bosh.
Kam nevoje per ty tani me shume se kurre.
Sikur mendimet me mbytin dhe nuk me lene te qetesohem.
Dicka me mundon,nje ndjesi qe nuk di si ta largoj.
Nuk dua ta them me ze, por keto dite malli me ka kapluar.
Ndoshta eshte vetem ideja e pranise tende,qe dua te te shoh, te degjoj zerin tend, te lexoj nje shenje te vogel prej teje qe tregon se je mire.
E urrej kete ndjesi.
E urrej dhe nuk dua ta pranoj.
Por mungesa jote me rendon here pas here, sidomos tani kur gjithcka duket me e veshtire.
Dua te qaj, te shperthej, sepse kjo peshe me ka bere te ndihem e lodhur.
Ndihem keq.
Ndihem shume vetem.
Gjithcka perreth me duket larg, si te mos me perkase.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per ate ngrohtesine tende, per nje shenje qe me ben te ndihem me mire. Kam nevoje per nje ndjesi qe me siguron se nuk jam plotesisht vetem.
Edhe pse me ke bere keq, me ke lenduar shume, me ke zhgenjyer dhe me ke vrare shpirterisht, prape kam nevoje per ty.
Kam nevoje per pranine tende, per ate sigurine qe me jepje dikur.
Kam nevoje te ndjej se je diku dhe se mund te me ndihmosh, qofte edhe pak.
Keto dite te fundit te vitit, ndoshta eshte melankolia e festave qe me ben te ndihem keshtu, ndoshta eshte mbarimi i vitit qe me perball me kujtime dhe humbje.
Apo ndoshta eshte dicka me e thelle ,ndjesia se mungesa jote nuk mund te zevendesohet me asgje tjeter.
Dhe kjo mungese ndihet akoma me shume tani, kur gjithe bota feston dhe une mbetem vetem me kete boshllëk.
Kam nevoje per ty.
Kam nevoje per nje arsye qe te me beje te shpresoj serish.
Nuk e di nese kjo ndjenje eshte e drejte. Nuk e di nese ti e meriton.
Por nuk mund ta ndaloj.
Me ndihmo qoft edhe per nje cast te vogel. Me ndihmo te mos ndihem keshtu, te mos jem kaq bosh.
Kam nevoje per ty tani me shume se kurre.
- Regjistruar më
- Maj 3, 2020
- Mesazhe
- 30,909
- Pëlqime
- 24,116
Te desha aq shume, sa gjithcka qe isha dhe gjithcka qe beja lidhej me ty.
Cdo mendim, cdo deshire, cdo frymemarrje kishte ty ne qender.
Ti ishe arsyeja pse zgjoja cdo mengjes dhe motivi pse ndjeja se jeta kishte kuptim.
Por ne kete rruge, une harrova nje gje te rendesishme: harrova te mbaja nje pjese te vogel per veten.
Gjithcka qe doja ishte qe ti te ishe i lumtur.
I dhashe gjithcka, cdo cope te zemres sime, derisa nuk mbeti asgje per mua.
Mendova se dashuria ime do te mjaftonte per te dy, mendova se do te ishte e mjaftueshme per te mbushur boshlleqet e tua dhe te miat.
Por tani, ti nuk je me, dhe une jam e mbetur mes nje hapesire bosh qe nuk di si ta mbush.
Eshte e cuditshme si humb vetveten, hap pas hapi, duke menduar se po ben gjene e duhur.
Fillimisht, nuk e ve re.
Pastaj, kur gjithcka shembet, e kupton se sa shume ke dhene pa menduar se duhej te ruaje edhe per veten.
Tani shikoj pasqyrimin tim dhe nuk e njoh me.
Cdo kujtim qe kam lidhet me ty.
Cdo hap qe hedh ndihet bosh, sepse ti nuk je aty.
Si mund ta dua veten, kur cdo cope e imja ka mbetur te ty?
Si mund te rindertohem, kur nuk di nga t’ia nis?
Ndoshta nje dite do te mesoj si ta mbledh veten, cope pas cope.
Ndoshta do te kuptoj qe nuk me mungon vetem ti, por edhe une vet ajo qe isha para se te te doja kaq shume.
Por sot, jam ende duke u perpjekur te mesoj si te marr fryme ne nje bote qe duket kaq e ftohte pa ty.
Mbase nje dite, kjo dhimbje do te zbutet.
Mbase nje dite, do ta kuptoj qe dashuria nuk duhet te shkatërrojë, por te ndertoje.
Por deri atehere, gjithcka qe mund te bej eshte te gjej forcen per te vazhduar, edhe kur ndihem e humbur.
Cdo mendim, cdo deshire, cdo frymemarrje kishte ty ne qender.
Ti ishe arsyeja pse zgjoja cdo mengjes dhe motivi pse ndjeja se jeta kishte kuptim.
Por ne kete rruge, une harrova nje gje te rendesishme: harrova te mbaja nje pjese te vogel per veten.
Gjithcka qe doja ishte qe ti te ishe i lumtur.
I dhashe gjithcka, cdo cope te zemres sime, derisa nuk mbeti asgje per mua.
Mendova se dashuria ime do te mjaftonte per te dy, mendova se do te ishte e mjaftueshme per te mbushur boshlleqet e tua dhe te miat.
Por tani, ti nuk je me, dhe une jam e mbetur mes nje hapesire bosh qe nuk di si ta mbush.
Eshte e cuditshme si humb vetveten, hap pas hapi, duke menduar se po ben gjene e duhur.
Fillimisht, nuk e ve re.
Pastaj, kur gjithcka shembet, e kupton se sa shume ke dhene pa menduar se duhej te ruaje edhe per veten.
Tani shikoj pasqyrimin tim dhe nuk e njoh me.
Cdo kujtim qe kam lidhet me ty.
Cdo hap qe hedh ndihet bosh, sepse ti nuk je aty.
Si mund ta dua veten, kur cdo cope e imja ka mbetur te ty?
Si mund te rindertohem, kur nuk di nga t’ia nis?
Ndoshta nje dite do te mesoj si ta mbledh veten, cope pas cope.
Ndoshta do te kuptoj qe nuk me mungon vetem ti, por edhe une vet ajo qe isha para se te te doja kaq shume.
Por sot, jam ende duke u perpjekur te mesoj si te marr fryme ne nje bote qe duket kaq e ftohte pa ty.
Mbase nje dite, kjo dhimbje do te zbutet.
Mbase nje dite, do ta kuptoj qe dashuria nuk duhet te shkatërrojë, por te ndertoje.
Por deri atehere, gjithcka qe mund te bej eshte te gjej forcen per te vazhduar, edhe kur ndihem e humbur.
- Regjistruar më
- Dhjetor 12, 2024
- Mesazhe
- 167
- Pëlqime
- 63
Te desha aq shume, sa gjithcka qe isha dhe gjithcka qe beja lidhej me ty.
Cdo mendim, cdo deshire, cdo frymemarrje kishte ty ne qender.
Ti ishe arsyeja pse zgjoja cdo mengjes dhe motivi pse ndjeja se jeta kishte kuptim.
Por ne kete rruge, une harrova nje gje te rendesishme: harrova te mbaja nje pjese te vogel per veten.
Gjithcka qe doja ishte qe ti te ishe i lumtur.
I dhashe gjithcka, cdo cope te zemres sime, derisa nuk mbeti asgje per mua.
Mendova se dashuria ime do te mjaftonte per te dy, mendova se do te ishte e mjaftueshme per te mbushur boshlleqet e tua dhe te miat.
Por tani, ti nuk je me, dhe une jam e mbetur mes nje hapesire bosh qe nuk di si ta mbush.
Eshte e cuditshme si humb vetveten, hap pas hapi, duke menduar se po ben gjene e duhur.
Fillimisht, nuk e ve re.
Pastaj, kur gjithcka shembet, e kupton se sa shume ke dhene pa menduar se duhej te ruaje edhe per veten.
Tani shikoj pasqyrimin tim dhe nuk e njoh me.
Cdo kujtim qe kam lidhet me ty.
Cdo hap qe hedh ndihet bosh, sepse ti nuk je aty.
Si mund ta dua veten, kur cdo cope e imja ka mbetur te ty?
Si mund te rindertohem, kur nuk di nga t’ia nis?
Ndoshta nje dite do te mesoj si ta mbledh veten, cope pas cope.
Ndoshta do te kuptoj qe nuk me mungon vetem ti, por edhe une vet ajo qe isha para se te te doja kaq shume.
Por sot, jam ende duke u perpjekur te mesoj si te marr fryme ne nje bote qe duket kaq e ftohte pa ty.
Mbase nje dite, kjo dhimbje do te zbutet.
Mbase nje dite, do ta kuptoj qe dashuria nuk duhet te shkatërrojë, por te ndertoje.
Por deri atehere, gjithcka qe mund te bej eshte te gjej forcen per te vazhduar, edhe kur ndihem e humbur.
Hugssss bejb
