Dashuri, ku je more?
Heren e fundit erdha tek ty, doja te te thoja lamtumire, e bera nje shkrim te gjate nderkohe qe teshtija nga pluhuri qe te kish zene,por gjithesesi nuk munda ta postoj,e fshiva bashke me trishtimin dhe melankoline dhe ika...
Ishte qetesi ne dhomen tende te rrefimit. Ishin faqet e tua virtuale qe nxisnin kreativitetin tek une. Ishte urtesia jote qe me ngjallte deshiren per te manifesutar me ane te germave ate dellin e brendeshem prej nje shkrimtare amatore.
Ika e te lashe por koken e kam mbajtur pas. Kam ardhur ama ne pamundesi per te shkruar. Sepse ti ishe kendi im, ishe deguesi im me i mire per vete faktin qe degjoje ate qe kisha une nevoje te shpreh dhe jo ate qe kishe deshire ti te dije, si shumica e atyre qe me njohin mua. Dhe ty te perdhosen, te bene pis, hodhen zhul mbi shkronjat e mija, te ndoten me pisllikun qe u rrjedh nga veshet. Dhe ajo qe ma vrau deshiren te hidhem prap ne krahet e tua ishte fakti qe askush nuk te mbrojti, as ty, as shkornjat e mija, si pjese te vetes. Askujt nuk iu be vone, madje as atyre qe e kishin per detyre ta benin. Edhe keshtu dashuria jone platonike u pengua nga ata qe jane pa shpirt, kazerma bosh, shtepi te braktisura, nga ata qe ku shkelin e bejne pis, nga ata qe ku prekin i vene flaken e djegin gjithcka. Ama rrjedhen e dashurise sime per ty, pasjonin dhe flaken e deshires sime nuk e ndalen dot askush. Ti do jesh gjithmone miku me i mire i nje vajze e une do jem krenare gnithmone per ty.
Megjithate une nuk do ta ve drynin kurre! Sepse je pjese e imja. Dhe ne nje te ardhme apo te larget, diku dikur do te shihemi,degjohemi e lexohemi, atehere kur askush nuk do kete mundesine ose guximin te vere qofte edhe nje gisht mbi ty. E une prap do te rrefej trishtimin ose gezimin e ti do me degjosh pa u lodhur plot kureshtje e do me japesh keshilla te heshtura e une do ndjehem mire.
Uroj qe ti sherbesh me frymezim nje Lori qe do vije pas meje, nje Lori me te forte, nje Lori qe e do dhe respekton lirine dhe te drejtat e vetes dhe te te tjereve po aq e me shume se une. Dhe mbi te gjitha nje Lori qe do te dije te jete e paprekshme, nje Lori qe nuk do i lere shans askujt ta sulmoje me pisllek.
Do te shihemi, me shprese.?
Heren e fundit erdha tek ty, doja te te thoja lamtumire, e bera nje shkrim te gjate nderkohe qe teshtija nga pluhuri qe te kish zene,por gjithesesi nuk munda ta postoj,e fshiva bashke me trishtimin dhe melankoline dhe ika...
Ishte qetesi ne dhomen tende te rrefimit. Ishin faqet e tua virtuale qe nxisnin kreativitetin tek une. Ishte urtesia jote qe me ngjallte deshiren per te manifesutar me ane te germave ate dellin e brendeshem prej nje shkrimtare amatore.
Ika e te lashe por koken e kam mbajtur pas. Kam ardhur ama ne pamundesi per te shkruar. Sepse ti ishe kendi im, ishe deguesi im me i mire per vete faktin qe degjoje ate qe kisha une nevoje te shpreh dhe jo ate qe kishe deshire ti te dije, si shumica e atyre qe me njohin mua. Dhe ty te perdhosen, te bene pis, hodhen zhul mbi shkronjat e mija, te ndoten me pisllikun qe u rrjedh nga veshet. Dhe ajo qe ma vrau deshiren te hidhem prap ne krahet e tua ishte fakti qe askush nuk te mbrojti, as ty, as shkornjat e mija, si pjese te vetes. Askujt nuk iu be vone, madje as atyre qe e kishin per detyre ta benin. Edhe keshtu dashuria jone platonike u pengua nga ata qe jane pa shpirt, kazerma bosh, shtepi te braktisura, nga ata qe ku shkelin e bejne pis, nga ata qe ku prekin i vene flaken e djegin gjithcka. Ama rrjedhen e dashurise sime per ty, pasjonin dhe flaken e deshires sime nuk e ndalen dot askush. Ti do jesh gjithmone miku me i mire i nje vajze e une do jem krenare gnithmone per ty.
Megjithate une nuk do ta ve drynin kurre! Sepse je pjese e imja. Dhe ne nje te ardhme apo te larget, diku dikur do te shihemi,degjohemi e lexohemi, atehere kur askush nuk do kete mundesine ose guximin te vere qofte edhe nje gisht mbi ty. E une prap do te rrefej trishtimin ose gezimin e ti do me degjosh pa u lodhur plot kureshtje e do me japesh keshilla te heshtura e une do ndjehem mire.
Uroj qe ti sherbesh me frymezim nje Lori qe do vije pas meje, nje Lori me te forte, nje Lori qe e do dhe respekton lirine dhe te drejtat e vetes dhe te te tjereve po aq e me shume se une. Dhe mbi te gjitha nje Lori qe do te dije te jete e paprekshme, nje Lori qe nuk do i lere shans askujt ta sulmoje me pisllek.
Do te shihemi, me shprese.?