Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Më lër të çel

Më lër të eci në rrugën e pasigurt,
le të pengohen hapat e mi në rrugëtimin,
le të mbulohen me kore gjunjët e mi nga jeta,
sepse vetëm duke rënë mëson të fluturosh.

Mos më mbyll në kafaz të artë
mes premtimesh mbrojtjeje të përjetshme,
mes krahëve që shtrëngojnë fort
derisa më mbysin frymën time të lirisë.

Mos më duaj si një hije që errëson,
por si një dritë udhërrëfyese nga larg,
si era që prek lehtë e nuk mban,
si shiu që ushqen dhe nuk mbyt.

Më lër të vallëzoj në stuhi,
Të ndjej të ftohtin në faqet e mia,
Të dëgjoj gjëmimin e bubullimës brenda meje
dhe të gjej qetësinë time e vetme.

Nëse më do, ki besim tek udhëtimi im,
Në zgjedhjet e mia, në hapat e mi të pasigurt.
Më lër të bie që të mësoj të ringrihem,
Më lër të qaj për të kuptuar gëzimin.

Sepse dashuria nuk është as zinxhir, as burg,
por era që fryn pas velave,
është rrënjë që e lë pemën të rritet,
është qielli që pret fluturimin pa frikë.

Dhe nëse kthehem te ti,
Nuk do të jetë sepse u mundove të më mbash,
por sepse zemra ime do të ketë zgjedhur
se ku të çelë, e lirë... dhe e dashur...

 

[daniel00]

Përkatësia

është të pranoheni në një vështrim që nuk kërkon më prova,
është dijenia që edhe larg
zemrat pulsojnë me të njëjtën rrahje
Është të ndjesh njëri tjetrin brenda vetes
edhe në zallamahinë e botës.

Është hapi që kthehet
edhe pas shumë ikjesh
zëri që thërret
edhe kur nuk ke më frymë.

Përkatësia
Është të mbash njëri-tjetrin edhe pa e prekur,
Është të flasësh me heshtjen
dhe të kuptoheni në mungesë.

Nuk duhen dëshmitarë
nuk nevojiten duartrokitje.
Përkatësia e njëri-tjetrit është një akt i shenjtë dhe i fshehtë,
që asnjë rit nuk do të mund ta shpjegojë kurrë.

Është respekti që nuk lëkundet,
Besimi që nuk i frikësohet territ,
është liria për të qëndruar
ndërsa jeni gjithmonë të lirë për t'u larguar.

Është të sfidosh kohën
largësitë
pasiguritë dhe kufijtë.
Është të zgjedhësh njëri-tjetrin në çdo ditë,
edhe në ditët kur dashuria të lëndon.

Përkatësia
është një pakt mes shpirtrash të zhveshur,
që njihen përtej ngjarjeve
dhe zgjedhin njëri-tjetrin përtej çdo logjike.

Është një dashuri që nuk kërkon,
por jep.
Që nuk pretendon,
por mirëpret.
Që nuk zotëron,
por ruan.

Përkatësia është kjo:
Të mos jesh i njëri-tjetrit
por njëri për tjetrin.
Gjithmonë.
Kudo.
Në të dukshmen dhe të padukshmen.
Në kohë dhe përtej kohës.

 

[daniel00]

Në heshtje

Mos e ngatërro heshtjen me mungesën,
as me frikën as me ikjen.
Kur nuk flas është një botë që frymon
Në skutat e një zemre që nuk ndalet.

Mos mendo se jam i largët
nëse fjalët e mia humbasin në ajër,
Unë të flas çast pas çasti
Edhe me vështrime që shkronjat nuk dinë të shprehin.

Njerëzit e ndjeshëm rrallë bien në sy,
por duan me një rrëmbim që nuk dinë ta përmbajnë
Brenda një rrahje të qetë zemre është një det i vdekur
Që gjallërohet sa herë që ti shfaqesh

Në heshtje thuhen gjërat më intime,
Në heshtje të mbaj duart pa të prekur
Emrin tënd e tres në gjakun tim
që rrjedh brenda meje, pa ndalur.

Të sjell ndër mend në gjeste pa rëndësi,
Përfytyroj si e vështron perëndimin e vetme,
në kafen që pi e përhumbur
në mendimet që mbeten në mëdyshje.

Heshtja ime është e përbërë nga ndalesa
të frymëmarrjeve që presin tënden,
të fjalëve të pathëna për të shmangur padurimin
ndaj ndjenjës që e lë të natyrshme

Sepse vlerësimi, admirimi, është një pëshpëritje,
që zë vend ngadalë kur e dëgjon
Nuk bërtet, nuk kërkon, nuk shtiret
por hesht, që ty mos të shqetësojë.

E nëse unë hesht ndonjëherë
Është sepse në heshtje shkruaj vargje,
Që flasin për errësirën që i mungon dielli,
dhe për ditët që pa ty nuk kanë dritë.

Mos e ngatërro heshtjen time,
me një zemër që nuk di të rrahë më
Jam prej shiu, flladi dhe ngrohtësie,
por shpirtin tim mësoje ta ndiesh

Në çdo hapësirë që mbetet bosh,
në çdo vështrim që nuk të ka mbërritur,
në dhembshurinë që mbaj si betim
për të mos thyer atë që ke arritur.

 

[daniel00]

Rrënjët e dashurisë

Pasi mbin,
dashuria nuk kërkon leje.
Ngrihet ngadalë si agimi në heshtje,
dhe vendoset në zemër,
e lehtë si një murmuritje e pafundësisë.

Në fillim është një farë,
e ndrojtur mes të çarave të kohës,
e ushqyer nga vështrimet dhe frymëmarret,
e vaditur nga duart që kërkojnë njëra-tjetrën
pa e ditur se i përkasin.

Pastaj hedh rrënjë,
të thella sa dëshira për të qëndruar,
këmbëngulëse si premtime të pathëna
të përkushtuara në çdo veprim.

Ato rrënjë gërmojnë në ne,
përtej lëkurës, përtej mendimit,
kapen pas shpirtit
dhe ndërthuren me ëndrrat,
derisa të na bëjnë vendmbërritje për njëri-tjetrin.

Nuk ndalen asnjëherë së rrituri,
edhe kur era përkul degët,
edhe kur shiu rëndon mbi petalet.
Dashuria bëhet trung,
bëhet strehë në stuhi,
bëhet frymëmarrje e përbashkët
në ditët pa diell.

Dhe ti,
ti je pema ime e përjetshme,
limfa ime në ditët e shkretuara,
kënga ime në pasditet e heshtura.
Çdo fjalë e jotja është një gjethe,
çdo përqafim i yt është një lëvore që mbron,
çdo buzëqeshje e jote është një dritë që çel.

Le të kalojë koha,
Le të ndryshojnë stinët peizazhin.
Rrënjët tona nuk njohin kufi.
Kanë lindur për të qëndruar,
për të përqafuar njëra-tjetrën më fort,
për t’u rritur së bashku
deri në zemër të tokës.

 

[daniel00]

Gjithmonë dhe Kurrë

Diku mes të përhershmes dhe të pamundurës
ku koha pengohet dhe udhët e jetës ngatërrohen,
ne ekzistojmë
as të ankoruar në tokë,
as të tretur plotësisht në jehonën e ëndrrave.

Nuk jemi pluhur, as yje që bien.
Jemi ajo që mbetet kur çdo gjë kalon,
si aroma e shiut në ajrin e thatë,
si ngrohtësia e një përqafimi pas largimit.

Jemi dallgët,
që puthin bregun dhe pastaj kthehen në det,
por çdo herë lënë diçka mbrapa
një përkëdhelje, një pëshpërimë, një premtim të pathënë.

Jemi era që i di emrat tanë,
i merr me vete, i përsërit në buzët e botës
e prapëseprapë, emrat nuk gjejnë prehje
në asnjë zemër veç tonës.

Ti dhe unë,
nuk jemi një histori që përfundon në heshtje.
Jemi një frazë e mbetur pezull,
një presje mes dy frymëmarrjesh,
një mendim që kthehet atëherë kur nuk e pret.

Jemi një këngë pa notën e fundit,
që zemra vazhdon ta këndojë nën zë,
në mbrëmjet pa hënë,
në mëngjeset kur qielli trajtëson sytë e tu.

Një dritë vezulluese,
që nuk pranon të shuhet,
edhe kur gjithçka përreth bëhet hije,
edhe kur errësira kërkon heshtje.

Nëse largohemi, le të mos jetë e pakthyeshme.
Le të jetë një largim i heshtur,
një faqe e kthyer por jo e grisur,
një ëndërr e palosur në një skutë të zemrës.

As kurrë, as gjithmonë,
por ajo vijë e hollë, ku ndoshta, bëhet e përhershme,
ku çdo largim është një pikë dhe presje
që ende pret vazhdimin e saj.

Një pushim.
Një frymë.
Një kujtim që pret të kthehet.

Sepse koha,
ajo endëse e vjetër e pritjeve,
përthyhet aty ku mbetet dashuria,
ku duart kërkojnë njëra-tjetrën edhe në boshllëk,
ku emrat thërriten edhe në heshtje.

Dhe diku,
në një tjetër kohë,
era ende do mund të sjellë emrin tim tek ty,
si një gjethe që vallëzon për t'u kthyer tek rrënjët e saj.

Dhe emri yt,
do mund të kthehet tek unë
si një lutje e paharruar,
si një premtim që ka mësuar të presë.

Sepse ne,
mes të përhershmes dhe të pamundurës,
ne ende ekzistojme.
Dhe çfarë është e vërtetë,
nuk humbet.
Kurrë.

 

[daniel00]

Femra që i druhet dashurisë

Në heshtjen e qerpikëve të saj të ulur,
kyçet një botë që është dridhur fort,
një femër që dashuron me shpirt të thyer,
dhe i frikësohet, po po, ndienjës më të ëmbël.

Nuk do ta shohësh duke rendur mes trëndafilave,
nuk hidhet shpejt në përqafime,
por çdo hap drejt teje është diçka
që peshon si një e vërtetë e fshehtë.

Nuk është se nuk di të dashurojë, përkundrazi...
Do më fort, do me gjithë shpirt.
Por dashuria e saj merr formën e heshtjeve
dhe i përket vetëm atij që di ta kuptojë.

Çdo plagë e pësuar në të shkuarën
ka lënë shenja në vështrimin e saj,
dhe kur më në fund të sheh me besim,
Të jep gjithçkanë e saj, edhe atë që ka më të shtrenjtë.

Ka frikë, po, megjithatë qëndron.
Hedh një hap para, edhe pse dridhet përbrenda.
Sepse zemra e saj, kur shprehet,
është tempull, është prush, është zjarr dhe flakë.

Ajo do të të testojë, pa helm,
vetëm për të parë nëse e ke seriozisht.
Çdo dyshim është rrjedhojë e një terreni të thyer
ku ajo ecte e vetme, nën një qiell të zi.

Por kur të shohë që ti qëndron dhe nuk shtiresh,
që nuk largohesh kur ajo qan dhe tërhiqet,
atëherë, oh Zot, qielli merr ngjyrat
e një dashurie që nuk e ke parë kurrë.

Nuk do të dashurojë lehtë apo për lojë,
Dashuria e saj është ushqim, prehje, mburojë dhe veshje.
Dhe nëse e jep, nuk do të jetë kurrë e pakët:
do të jetë përgjithmonë, do të jetë gjithçka, do të jetë pjesa tjetër e jetës.

Ka brenda saj hijen, po, por edhe dritën,
e ditëve të mbylljes në vetvete dhe netëve të pasionit.
Dhe ndërsa bota e lëndon dhe e shkatërron,
ajo të zgjedh ty si arsyen e saj.

Do të të japë duart e saj, frikërat e saj,
tregimet e saj plot heshtje,
dhe ti, nëse do të dish të lexosh përmes mureve të saj,
do të zbulosh një univers të tejmbushur, të pamasë.

Sepse femra që i druhet dashurisë
është luftëtarja më e vërtetë, më e brishtë,
që edhe me zemër të mbërthyer nga dhimbja
të jep veten... dhe bëhet pranverë.

Dhe kur, më në fund, të thotë "të dua",
do ta bëjë me një drithërimë të sinqertë,
me sytë e ulur, me zemrën e çmendur
që të zgjodhi ty, në të gjithë botën.

Dashuron me peshën e asaj që ka humbur,
me hirshmërinë e asaj që ende shpreson.
Dhe dashuria e saj, kaq e përqendruar dhe krijuese,
do të të mësojë se... është si mbrëmja.

Kur gjithçka është e qetë, megjithëse e përflakur,
kur qëndron edhe kur frikësohesh
Dhe nëse e përqafon fort kur qielli është i ngrysur,
do të dashurosh një femër, në plotësinë e saj.