Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Më lër të çel

Më lër të eci në rrugën e pasigurt,
le të pengohen hapat e mi në rrugëtimin,
le të mbulohen me kore gjunjët e mi nga jeta,
sepse vetëm duke rënë mëson të fluturosh.

Mos më mbyll në kafaz të artë
mes premtimesh mbrojtjeje të përjetshme,
mes krahëve që shtrëngojnë fort
derisa më mbysin frymën time të lirisë.

Mos më duaj si një hije që errëson,
por si një dritë udhërrëfyese nga larg,
si era që prek lehtë e nuk mban,
si shiu që ushqen dhe nuk mbyt.

Më lër të vallëzoj në stuhi,
Të ndjej të ftohtin në faqet e mia,
Të dëgjoj gjëmimin e bubullimës brenda meje
dhe të gjej qetësinë time e vetme.

Nëse më do, ki besim tek udhëtimi im,
Në zgjedhjet e mia, në hapat e mi të pasigurt.
Më lër të bie që të mësoj të ringrihem,
Më lër të qaj për të kuptuar gëzimin.

Sepse dashuria nuk është as zinxhir, as burg,
por era që fryn pas velave,
është rrënjë që e lë pemën të rritet,
është qielli që pret fluturimin pa frikë.

Dhe nëse kthehem te ti,
Nuk do të jetë sepse u mundove të më mbash,
por sepse zemra ime do të ketë zgjedhur
se ku të çelë, e lirë... dhe e dashur...

 

[daniel00]

Përkatësia

është të pranoheni në një vështrim që nuk kërkon më prova,
është dijenia që edhe larg
zemrat pulsojnë me të njëjtën rrahje
Është të ndjesh njëri tjetrin brenda vetes
edhe në zallamahinë e botës.

Është hapi që kthehet
edhe pas shumë ikjesh
zëri që thërret
edhe kur nuk ke më frymë.

Përkatësia
Është të mbash njëri-tjetrin edhe pa e prekur,
Është të flasësh me heshtjen
dhe të kuptoheni në mungesë.

Nuk duhen dëshmitarë
nuk nevojiten duartrokitje.
Përkatësia e njëri-tjetrit është një akt i shenjtë dhe i fshehtë,
që asnjë rit nuk do të mund ta shpjegojë kurrë.

Është respekti që nuk lëkundet,
Besimi që nuk i frikësohet territ,
është liria për të qëndruar
ndërsa jeni gjithmonë të lirë për t'u larguar.

Është të sfidosh kohën
largësitë
pasiguritë dhe kufijtë.
Është të zgjedhësh njëri-tjetrin në çdo ditë,
edhe në ditët kur dashuria të lëndon.

Përkatësia
është një pakt mes shpirtrash të zhveshur,
që njihen përtej ngjarjeve
dhe zgjedhin njëri-tjetrin përtej çdo logjike.

Është një dashuri që nuk kërkon,
por jep.
Që nuk pretendon,
por mirëpret.
Që nuk zotëron,
por ruan.

Përkatësia është kjo:
Të mos jesh i njëri-tjetrit
por njëri për tjetrin.
Gjithmonë.
Kudo.
Në të dukshmen dhe të padukshmen.
Në kohë dhe përtej kohës.

 

[daniel00]

Në heshtje

Mos e ngatërro heshtjen me mungesën,
as me frikën as me ikjen.
Kur nuk flas është një botë që frymon
Në skutat e një zemre që nuk ndalet.

Mos mendo se jam i largët
nëse fjalët e mia humbasin në ajër,
Unë të flas çast pas çasti
Edhe me vështrime që shkronjat nuk dinë të shprehin.

Njerëzit e ndjeshëm rrallë bien në sy,
por duan me një rrëmbim që nuk dinë ta përmbajnë
Brenda një rrahje të qetë zemre është një det i vdekur
Që gjallërohet sa herë që ti shfaqesh

Në heshtje thuhen gjërat më intime,
Në heshtje të mbaj duart pa të prekur
Emrin tënd e tres në gjakun tim
që rrjedh brenda meje, pa ndalur.

Të sjell ndër mend në gjeste pa rëndësi,
Përfytyroj si e vështron perëndimin e vetme,
në kafen që pi e përhumbur
në mendimet që mbeten në mëdyshje.

Heshtja ime është e përbërë nga ndalesa
të frymëmarrjeve që presin tënden,
të fjalëve të pathëna për të shmangur padurimin
ndaj ndjenjës që e lë të natyrshme

Sepse vlerësimi, admirimi, është një pëshpëritje,
që zë vend ngadalë kur e dëgjon
Nuk bërtet, nuk kërkon, nuk shtiret
por hesht, që ty mos të shqetësojë.

E nëse unë hesht ndonjëherë
Është sepse në heshtje shkruaj vargje,
Që flasin për errësirën që i mungon dielli,
dhe për ditët që pa ty nuk kanë dritë.

Mos e ngatërro heshtjen time,
me një zemër që nuk di të rrahë më
Jam prej shiu, flladi dhe ngrohtësie,
por shpirtin tim mësoje ta ndiesh

Në çdo hapësirë që mbetet bosh,
në çdo vështrim që nuk të ka mbërritur,
në dhembshurinë që mbaj si betim
për të mos thyer atë që ke arritur.

 

[daniel00]

Rrënjët e dashurisë

Pasi mbin,
dashuria nuk kërkon leje.
Ngrihet ngadalë si agimi në heshtje,
dhe vendoset në zemër,
e lehtë si një murmuritje e pafundësisë.

Në fillim është një farë,
e ndrojtur mes të çarave të kohës,
e ushqyer nga vështrimet dhe frymëmarret,
e vaditur nga duart që kërkojnë njëra-tjetrën
pa e ditur se i përkasin.

Pastaj hedh rrënjë,
të thella sa dëshira për të qëndruar,
këmbëngulëse si premtime të pathëna
të përkushtuara në çdo veprim.

Ato rrënjë gërmojnë në ne,
përtej lëkurës, përtej mendimit,
kapen pas shpirtit
dhe ndërthuren me ëndrrat,
derisa të na bëjnë vendmbërritje për njëri-tjetrin.

Nuk ndalen asnjëherë së rrituri,
edhe kur era përkul degët,
edhe kur shiu rëndon mbi petalet.
Dashuria bëhet trung,
bëhet strehë në stuhi,
bëhet frymëmarrje e përbashkët
në ditët pa diell.

Dhe ti,
ti je pema ime e përjetshme,
limfa ime në ditët e shkretuara,
kënga ime në pasditet e heshtura.
Çdo fjalë e jotja është një gjethe,
çdo përqafim i yt është një lëvore që mbron,
çdo buzëqeshje e jote është një dritë që çel.

Le të kalojë koha,
Le të ndryshojnë stinët peizazhin.
Rrënjët tona nuk njohin kufi.
Kanë lindur për të qëndruar,
për të përqafuar njëra-tjetrën më fort,
për t’u rritur së bashku
deri në zemër të tokës.

 

[daniel00]

Gjithmonë dhe Kurrë

Diku mes të përhershmes dhe të pamundurës
ku koha pengohet dhe udhët e jetës ngatërrohen,
ne ekzistojmë
as të ankoruar në tokë,
as të tretur plotësisht në jehonën e ëndrrave.

Nuk jemi pluhur, as yje që bien.
Jemi ajo që mbetet kur çdo gjë kalon,
si aroma e shiut në ajrin e thatë,
si ngrohtësia e një përqafimi pas largimit.

Jemi dallgët,
që puthin bregun dhe pastaj kthehen në det,
por çdo herë lënë diçka mbrapa
një përkëdhelje, një pëshpërimë, një premtim të pathënë.

Jemi era që i di emrat tanë,
i merr me vete, i përsërit në buzët e botës
e prapëseprapë, emrat nuk gjejnë prehje
në asnjë zemër veç tonës.

Ti dhe unë,
nuk jemi një histori që përfundon në heshtje.
Jemi një frazë e mbetur pezull,
një presje mes dy frymëmarrjesh,
një mendim që kthehet atëherë kur nuk e pret.

Jemi një këngë pa notën e fundit,
që zemra vazhdon ta këndojë nën zë,
në mbrëmjet pa hënë,
në mëngjeset kur qielli trajtëson sytë e tu.

Një dritë vezulluese,
që nuk pranon të shuhet,
edhe kur gjithçka përreth bëhet hije,
edhe kur errësira kërkon heshtje.

Nëse largohemi, le të mos jetë e pakthyeshme.
Le të jetë një largim i heshtur,
një faqe e kthyer por jo e grisur,
një ëndërr e palosur në një skutë të zemrës.

As kurrë, as gjithmonë,
por ajo vijë e hollë, ku ndoshta, bëhet e përhershme,
ku çdo largim është një pikë dhe presje
që ende pret vazhdimin e saj.

Një pushim.
Një frymë.
Një kujtim që pret të kthehet.

Sepse koha,
ajo endëse e vjetër e pritjeve,
përthyhet aty ku mbetet dashuria,
ku duart kërkojnë njëra-tjetrën edhe në boshllëk,
ku emrat thërriten edhe në heshtje.

Dhe diku,
në një tjetër kohë,
era ende do mund të sjellë emrin tim tek ty,
si një gjethe që vallëzon për t'u kthyer tek rrënjët e saj.

Dhe emri yt,
do mund të kthehet tek unë
si një lutje e paharruar,
si një premtim që ka mësuar të presë.

Sepse ne,
mes të përhershmes dhe të pamundurës,
ne ende ekzistojme.
Dhe çfarë është e vërtetë,
nuk humbet.
Kurrë.

 

[daniel00]

Femra që i druhet dashurisë

Në heshtjen e qerpikëve të saj të ulur,
kyçet një botë që është dridhur fort,
një femër që dashuron me shpirt të thyer,
dhe i frikësohet, po po, ndienjës më të ëmbël.

Nuk do ta shohësh duke rendur mes trëndafilave,
nuk hidhet shpejt në përqafime,
por çdo hap drejt teje është diçka
që peshon si një e vërtetë e fshehtë.

Nuk është se nuk di të dashurojë, përkundrazi...
Do më fort, do me gjithë shpirt.
Por dashuria e saj merr formën e heshtjeve
dhe i përket vetëm atij që di ta kuptojë.

Çdo plagë e pësuar në të shkuarën
ka lënë shenja në vështrimin e saj,
dhe kur më në fund të sheh me besim,
Të jep gjithçkanë e saj, edhe atë që ka më të shtrenjtë.

Ka frikë, po, megjithatë qëndron.
Hedh një hap para, edhe pse dridhet përbrenda.
Sepse zemra e saj, kur shprehet,
është tempull, është prush, është zjarr dhe flakë.

Ajo do të të testojë, pa helm,
vetëm për të parë nëse e ke seriozisht.
Çdo dyshim është rrjedhojë e një terreni të thyer
ku ajo ecte e vetme, nën një qiell të zi.

Por kur të shohë që ti qëndron dhe nuk shtiresh,
që nuk largohesh kur ajo qan dhe tërhiqet,
atëherë, oh Zot, qielli merr ngjyrat
e një dashurie që nuk e ke parë kurrë.

Nuk do të dashurojë lehtë apo për lojë,
Dashuria e saj është ushqim, prehje, mburojë dhe veshje.
Dhe nëse e jep, nuk do të jetë kurrë e pakët:
do të jetë përgjithmonë, do të jetë gjithçka, do të jetë pjesa tjetër e jetës.

Ka brenda saj hijen, po, por edhe dritën,
e ditëve të mbylljes në vetvete dhe netëve të pasionit.
Dhe ndërsa bota e lëndon dhe e shkatërron,
ajo të zgjedh ty si arsyen e saj.

Do të të japë duart e saj, frikërat e saj,
tregimet e saj plot heshtje,
dhe ti, nëse do të dish të lexosh përmes mureve të saj,
do të zbulosh një univers të tejmbushur, të pamasë.

Sepse femra që i druhet dashurisë
është luftëtarja më e vërtetë, më e brishtë,
që edhe me zemër të mbërthyer nga dhimbja
të jep veten... dhe bëhet pranverë.

Dhe kur, më në fund, të thotë "të dua",
do ta bëjë me një drithërimë të sinqertë,
me sytë e ulur, me zemrën e çmendur
që të zgjodhi ty, në të gjithë botën.

Dashuron me peshën e asaj që ka humbur,
me hirshmërinë e asaj që ende shpreson.
Dhe dashuria e saj, kaq e përqendruar dhe krijuese,
do të të mësojë se... është si mbrëmja.

Kur gjithçka është e qetë, megjithëse e përflakur,
kur qëndron edhe kur frikësohesh
Dhe nëse e përqafon fort kur qielli është i ngrysur,
do të dashurosh një femër, në plotësinë e saj.

 

[daniel00]

@Thea

Ajo mes fjalëve të mia

Në të gjitha poezitë, në çdo varg, në çdo rimë,
është një jehonë që kthehet, që më thërret, që më rigjallëron.
Flas për dashurinë si dikush që ka parë qiellin
përmes një femre, përmes një velloje në dritë.

Flas për shpresën si dikush që çdo mëngjes
sheh diellin me vështrim nostalgjik
si dikush që ka mësuar të lutet në heshtje
pa zë, por me sy përgjërues.

Flas për dhimbjen ashtu siç flas për detin
kur përpin dhe kthehet pa u shpjeguar kurrë.
Siç flitet për zbrazëtinë e një përqafimi
kur mungon, pas një periudhe të gjatë

Por gjithçka, gjithmonë, në mënyrë të pashmangshme
kthehet tek ajo, qëndrueshmëria ime,
Është ajo që jetëson çdo varg,
muza e ëmbël e kësaj ekzistence

Ajo, që ndoshta nuk e di se sa e vështirë është
mungesa e saj në këtë dhomë të ndriçuar.
Ajo që jeton në çdo krijim timin,
që i jep kuptim dhembjes, ndjenjës.

Nëse shkruaj për dashuritë që mbarojnë,
është ajo që e imagjinoj larg, duke ikur.
Kur flas për shpresën që reziston dhe kthehet,
është buzëqeshja e saj që përsëri më stolis ëndrrat.

Kur flas për errësirën që më tremb,
ndjek dritën e saj në natën më të vështirë.
Dhe kur këndoj me gëzim, me hare të pastër
është sepse imagjinoj të jemi të mbajtur dorë për dore në mbrëmje.

Çdo metaforë është një imazh i saj, një detaj,
një mënyrë për ta prekur atë pa bërë gabim.
Çdo varg që shfaqet ka emrin e saj të fshehur,
të shkruar mes pushimeve, mes frymëmarrjeve, mes vijash.

Ti je jehona e një ëndrre, melodia e zemrës,
një dashuri e përhershme, që nuk njeh lëndime.
Së bashku, vallëzojmë në hapësirën e pafund,
dy shpirtra të bashkuar, në një përqafim të përjetshëm.

Pak rëndësi ka se sa më merr bota apo më jep,
Ajo mbetet parimi im, melodia ime.
Sepse në të gjitha poezitë dhe këngët e mia
nuk ka vetëm fjalë, ka rrahje zemre, ndjenja,
dhe është qendra e fshehtë e ekuilibrit tim:
Ajo.
Gjithmonë ajo.
Në të gjitha meditimet e mia.

 

[daniel00]

Dashuri në heshtje

Zemra ime do të donte të vallëzonte në diell,
t’i hapte deri në fund dritaret e ajrit dhe dritës,
të bërtiste emrin tënd në erërat e detit
por qëndron në vend, e heshtur, nuk guxon.

Do të donte të qeshte, me zë të lartë, pa ndrojtje,
si uji që vërshon mes gurëve,
por një tis i hollë, i padukshëm
ia mbyll fytin, e mban mënjanë.

Zemra ime ka dëshira që nuk dinë të flasin,
ëndrra me përqafime, frymëmarrje të munguara,
vështrime që mezi takohen
pa guxuar të realizohen.

Do të përlotej, ndoshta, për atë kohë
që nuk na përket, për fjalët
që mbeten heshtje
për çdo çast që na cakit dhe rrëshket.

Dhe pastaj ajo hesht.
Jo sepse nuk dëgjon,
por sepse ndien shumë.

Do, por në heshtje.
E do çdo gjest tënd të pavetëdijshëm,
çdo shpërqendrim, çdo mungesë tënden.
Do në errësirën e netëve të saj të zbrazëta,
pa kërkuar, pa marrë asgjë.

Do, siç deti e do hënën,
nga larg, me baticën që ngrihet dhe bie,
pa e prekur kurrë,
por duke iu bindur asaj përherë.

Do pa fjalë,
sepse çdo fjalë do të ishte shumë e brishtë,
dhe do mund të thyhej në buzë
përpara se të arrijë tek ti.

Do pa fakte,
sepse dashuria nuk mund të veprojë gjithmonë,
ndonjëherë thjesht duhet të ekzistojë
në rrahjen e heshtur të një zemre të fshehur.

Megjithatë ajo do.
Me forcën e dikujt që nuk shpreson,
me këmbënguljen e dikujt që nuk ndalet,
me ëmbëlsinë e dikujt që e di
se edhe pa u parë,
një dashuri e vërtetë, jeton.

 

[daniel00]

@Thea -s pranë detit

Çdo valë e detit ka një shkëlqim të ndryshëm,
si sytë e tu që e ndriçojnë pritjen.
Në lojën e erës pasqyrohet fytyra jote,
dhe çdo shikim i yt është shëmbëllim parajse.

Në zhurmën e kripur që përqafon bregun,
E ndjej emrin tënd dhe shpirtin tim të gjallë.
Çdo bulëz që përplas shkëmbin e hutuar
Sjell zërin tënd, të ëmbël, si një pëshpëritje.

Ti je agimi mbi cipën e ujit që dridhet,
je kënga që oqeani përjetësisht këndon
Çdo valë nënshtrohet në një vallëzim të brishtë,
si zemra ime kur të ndien, të ëmbël.

Bukuria jote është e ndryshueshme dhe e plotë,
nuk ka kufij, nuk ndjek përcaktime.
Është dritë që ndryshon me orën e ditës,
është far që udhëheq ritualin tim të kthimit.

Të shoh në të kaltrën, në ngjyrën e smeraldit,
je sirenë dhe stuhi, je gjithësia ime
Në vezullimin e valës, në atë çast të shkurtër
je ndryshe, je e re, por gjithmonë me dashuri.

Edhe kur nata shtriqet mbi det,
fytyra jote mbetet për të më bërë të ëndërroj.
Çdo nuancë pasqyrimi që uji më jep
Është një formë e jotja që vjen dhe shkon.

Të dua ashtu si deti e do qiellin,
pa bërë pyetje, pa e kërkuar.
Çdo shkëlqim i yt është i ndryshëm, i sinqertë,
dhe secila trajtë që merr është e vërteta e pamohuar.

 

[daniel00]

Di të jetosh

Di të jetosh kur bota duket si një mashtrim,
një humnerë iluzionesh ku gjithçka humbet.
Di të jetosh kur, mes hijeve të një qyteti që vrapon,
qëndron me vendosmëri, me zemrën që rreh ngadalë dhe sinqerisht,
Duke e ditur se gjithçka përreth përfshihet në kaos.

Di të jetosh kur, në një qiell që errësohet nga padrejtësia,
shpirti yt mbetet i pastër, si një dritë që nuk resht së ndriçuari
Edhe kur pesha e hipokrizive të rëndon,
nuk dorëzohesh, sepse rruga jote është e qartë
nga drita e një të vërtete që nuk shtrembërohet.

Di të jetosh kur, në një botë ku guximi duket i fashitur,
nuk resht së luftuari, duke qëndruar drejt,
edhe nëse era të fshikullon dhe toka të dridhet.
Sepse zemra e di se çfarë do të thotë të luftosh për bukurinë
e një jete që nuk matet me atë që është e lehtë,
por me atë që është e vërtetë.

Di të jetosh kur mes mijëra fytyrash të zhubravitura,
mbetesh me ndershmëri, si një shkëmb që nuk shembet.
Nuk tradhëton, nuk zhdukesh, nuk fshihesh pas një maske.
Shpirti yt është i zhveshur nga çdo shtirje,
e megjithatë, pikërisht për këtë arsye, është më i madh, më i lirë.

Por mbi të gjitha di të jetosh,
kur bota duket si një vend bosh,
kur dashuria është e harruar në zemrat e atyre që kanë pushuar së ëndërruari,
dhe ti ende arrin të duash
Të duash pa frikë, pa interes,
të duash si të ishte gjëja e fundit që të mbetet,
sepse vetëm në atë dashuri çdo gjë ka një kuptim.

Di të jetosh,
sepse nuk dorëzohesh,
se brenda teje është një botë që nuk zbehet,
që nuk prishet.
Dhe në atë botë, ti më mëson çdo ditë
si mund të jem me gjallëri
si mund të mbetem i thjeshtë,
megjithëse jetojmë në një botë tjetër që nuk është kurrë e tillë.

 

[daniel00]

Duke të pritur

Të presësh, duke të pritur,
një vallëzim pezull midis frymës dhe zemrës,
një shteg që humbet në pafundësinë e ditëve,
ku koha thërrmohet në çaste ankthi e shprese,
dhe unë, i brishtë në dëshirën time,
të kërkoj në heshtjet e botës.

Ti, pritja ime, forca ime,
mendimi që më ndez frymën,
mungesa që e mbush universin me një jehonë gjithëpërfshirëse,
e megjithatë, pa ty, gjithçka është asgjë.
Çdo hap, çdo fjalë, çdo vështrim
humb peshën e vet, drejtimin e vet,
dhe bota, pa kthimin tënd,
shembet si kështjellë rëre në erë.

Nëse nuk do të jesh,
nuk do të jem as unë.
Emri im, si një gjethe e tharë,
tretet në asgjëkund,
shpirti im nuk ka rrënjë,
sepse ti je toka ime,
ajri im, drita ime.
Pa ty, unë jam një hije,
e megjithatë, në këtë hije,
të kërkoj dhe të pres.

Qytetet që shpërbëhen si ëndrra,
fytyrat që humbasin në mjegullën e të mos qenit aty,
çdo ngjyrë bëhet gri,
dhe dielli, i cili pa ty nuk ka më shkëlqimin e tij,
vdes çdo mbrëmje,
ndërsa qëndroj këtu,
pezull, duke parë horizontin,
duke shpresuar se mund të kthehesh
për t'i dhënë jetë çdo gjëje që është e shuar.

 

[daniel00]

Përtej fjalëve

Pikërisht kur fjalët e tua më gozhdojnë
kur mesazhi yt skalit në brendësinë time,
dhe zemra duket sikur dëshiron të fluturojë
vetëm atëherë, fjalët zhduken,
rrëshqasin si rëra nëpër gishta,
të pakapshme dhe të lehta,

Do të doja të tregoja gjithçka,
çdo heshtje që mban imazhin tënd,
çdo frymëmarrje që përzihet me tënden
por fjalët, eh, fjalët janë si lule
që lulëzojnë për një çast, pastaj mbyllen
në errësirën e asaj që nuk mund ta shpjegojmë.

Ndoshta është pikërisht kështu,
që duke mos qenë në gjendje të flasim,
e gjejmë njëri-tjetrin fare pranë.
Sepse nuk ka nevojë për fjalë,
kur çdo rrahje zemre flet më fort,
kur çdo vegim, çdo çast që e përjetojmë bashkë
është më emocionues sesa çdo gjuhë mund ta përshkruajë.

Fjalët janë të vogla, tepër të vogla
për të përmbajtur gjithçka që ndiej kur flasim
Janë fragmente, copëza kuptimi
që nuk mund të mbartin larminë e ndjenjave.
Por ti e di, e percepton
siç e perceptoj unë, pa pasur nevojë për shpjegime.

Sepse ndonjëherë dashuria është më e thellë
se çdo frazë që mund të thuhet.
Është një heshtje që flet vetë,
një muzikë që kumbon në ajër pa pasur nevojë për nota,
është një ndjenjë që rritet, rritet pa fjalë,
e megjithatë ti e di që është aty, kapluese
aq sa asgjë, madje as një "të dua",
nuk do të mund ta tregonte ndonjëherë mjaftueshëm.

E megjithatë ne përpiqemi,
me atë "të dua" që prek vetëm sipërfaqen,
dhe mjaftohemi duke e thënë,
por e dimë se brenda nesh,
dashuria është e pafundme, e paimagjinueshme,
më e madhe se çdo gjë që mund të përmbajnë fjalët.
Dhe në atë heshtje, në atë dimension,
të gjej gjithmonë, përherë, e më shumë.

 

[daniel00]

Në shpirtin tim

Në shpirt të mbaj
siç mbahet frymëmarrja,
e heshtur, e gjallë,
në hapësirën intime që askush nuk e njeh.

Ti je rrahja e fshehtë e zemrës
që shoqëron ditët e mia,
zëri i heshtur që flet
kur bota nuk ka asgjë për të thënë.

Në sytë e mi, të shoh
edhe kur nuk je aty:
në një muzg të ngadaltë,
në një shi të papritur,
në aromën e natës
kur gjithçka tjetër venitet.

Në shpirtin tim është forma jote,
jo si hije, por si dritë,
si prani e gdhendur në kohë
e koha nuk mund ta gërvishtë.

E desha heshtjen tënde
më shumë se fjalët e botës,
dhe mënyra se si ti ekziston
i jep kuptim kaosit tim.

Në errësirën e mendimeve të mia
je ndriçuesja e palëvizshme
e palëkundur siguri
kur gjithçka humbet.

Mendoj për ty kur buzëqesh,
Të kërkoj edhe pa dashur,
sepse zemra të ka zgjedhur
para se mendja të mund ta kuptonte.

Dhe nuk mund të them se ku përfundon
kufiri mes meje dhe teje,
sepse tashmë je brenda,
jo në një cep të zemrës

je rrënjë dhe marramendje,
je qetësia dhe zjarri,
je arsyeja pse shpresoj,
për të cilën shkruaj,
për çdo ditë që ka një kuptim.

Je e fshehta ime e pastër
ajo që mbroj
nga stuhitë dhe nga vështrimet
por që tregon praninë në çdo gjest,
edhe në fjalët që nuk them.

Je pafundësi
edhe pse koha më parë
na mbante të panjohur
Por asgjë nuk është më pranë
se ajo që jeton
në shpirtin tim.

 

[daniel00]

Rruga e lehtë

Rruga e lehtë nuk është gjithmonë më e mira,
E kuptova duke kërkuar dashurinë mes yjeve të shuar,
në buzëqeshjet e shpejta, në shikime që rrëshqasin
si shiu në xhamat e dritareve në dimër.

Pastaj erdhe ti, një shteg përmes gëmushave,
një ecejake jo e rehatshme, por e vërtetë.
Në heshtjet e tua gjeta pyetje,
në sytë e tu, stuhi ku ia vlente të mbyteshe.

Po, mund ta kisha dashur rehatinë,
të zgjidhja të kollajtën, fjalë përkëdhelëse,
të ecja në rrugë të drejta, të asfaltuara me zakone.
Por ato nuk do të më çonin në shtëpi.

Ti je e përpjeta që të merr frymën,
mali që të ther gjunjët,
por më pas të dhuron horizontin.
Ti je deti i stuhishëm që më refuzon bregun,
por kur më mirëpret… Je pafundësi.

Kemi kaluar nëpër gjemba dhe dyshime,
jemi penguar në ditë të këqija,
por çdo hap ishte një po
që zemra bërtiste në heshtje.

Dashuria e vërtetë është zgjedhja e vështirë,
ajo që kërkon guxim,
ajo që të bën të dridhesh,
por që ndërton një strehë në shpirt.

Dhe sot, ndërsa je më e qetë
në peripecitë e ditëve,
e di se çdo mundim, çdo e përpjetë,
çdo valë që na sfidon…
është thjesht rruga drejt teje.

Nuk zgjodha rrugën e lehtë.
Të zgjodha ty.

 

[Mignonne]

Rruga e lehtë

Rruga e lehtë nuk është gjithmonë më e mira,
E kuptova duke kërkuar dashurinë mes yjeve të shuar,
në buzëqeshjet e shpejta, në shikime që rrëshqasin
si shiu në xhamat e dritareve në dimër.

Pastaj erdhe ti, një shteg përmes gëmushave,
një ecejake jo e rehatshme, por e vërtetë.
Në heshtjet e tua gjeta pyetje,
në sytë e tu, stuhi ku ia vlente të mbyteshe.

Po, mund ta kisha dashur rehatinë,
të zgjidhja të kollajtën, fjalë përkëdhelëse,
të ecja në rrugë të drejta, të asfaltuara me zakone.
Por ato nuk do të më çonin në shtëpi.

Ti je e përpjeta që të merr frymën,
mali që të ther gjunjët,
por më pas të dhuron horizontin.
Ti je deti i stuhishëm që më refuzon bregun,
por kur më mirëpret… Je pafundësi.

Kemi kaluar nëpër gjemba dhe dyshime,
jemi penguar në ditë të këqija,
por çdo hap ishte një po
që zemra bërtiste në heshtje.

Dashuria e vërtetë është zgjedhja e vështirë,
ajo që kërkon guxim,
ajo që të bën të dridhesh,
por që ndërton një strehë në shpirt.

Dhe sot, ndërsa je më e qetë
në peripecitë e ditëve,
e di se çdo mundim, çdo e përpjetë,
çdo valë që na sfidon…
është thjesht rruga drejt teje.

Nuk zgjodha rrugën e lehtë.
Të zgjodha ty.

Sa e gjej veten ne shkrimet e tua

 

[daniel00]

Të dashurosh është fillimi i një rrugëtimi të gjatë,
jo pika e mbërritjes.
Më pas duhet të kujdesesh
për personin e dashur, ta respektosh,
mos ta marrësh asnjëherë si të mirëqenë.
Të jesh pranë pa ta kërkuar.
T'i përkasësh njëri-tjetrit.
Të kuptohesh duke u mbushur me të njëjtat heshtje.
Të arrish në çdo çast
të jesh një dhuratë e ndërsjellë.

Degas

 

[daniel00]

Në heshtjen tënde

Je tërheqëse,
jo për atë që tregon,
por për atë që zgjedh të zbulosh.
Shpirti yt është një sipar,
që i hapet vetëm prekjes,
së atij që di të lexojë errësirën,
mes fjalëve të pathëna.

Ecën mes hijes dhe dritës,
si një bukuri e lashtë,
zotëruese e ritit që ndez
dëshirat e heshtura.
Vështrimi yt, i ngulmët,
e kthen ajrin në ndjesi,
dhe kohën në pritje.

Nuk je një pushtim,
je një thirrje.
Çdo gjest i yt është një elips,
një kthesë e butë që ikën
për tu kthyer e kërkuar,
si një fanitje e ëndërruar,
pa u ngopur kurrë.

Në heshtjen që lë,
mes një fjale dhe tjetrës,
dëshira ime zë vend.
Dhe aty humbem,
kur ndalon së foluri,
dhe e lë frymën tënde,
të më tregojë gjithçka.

Tërheqja është një udhëtim i verbër,
mes lëkundjeve të vetëdijes,
ku nuk ka ndrojtje,
por vetëm padurim,
për të ndierë më shumë.
Më çarmatos me mendjen tënde,
i paraprin gjithçkaje,
e më dorëzon pa kushte.

Ti afrohesh dhe terhiqesh,
si deti që përkëdhel,
por pastaj e ruan sekretin
e thellësisë që ka.
Dhe unë te ndjek,
si një njeri i etur,
që pi në gllënka të vogla,
pa u ngopur kurrë.

Në tempullin e heshtjes tënde,
çdo mallëngjim është një lutje,
çdo lëngim, një rrëfim.
Dhe kur ti vendos më në fund
për të treguar gjithçka,
nuk jep diçka sipërfaqësore
por esencën e shpirtit tënd të çiltër.

Në atë çast,
megjithëse përpiqem të të zotëroj,
jam unë që humbas veten.
Në vështrimin tënd që më përshkon,
Unë jam pa mbrojtje,
jo vetëm si njeri,
por edhe për gjithçka që mendoja se dija.

Dhe është aty,
në afërsinë tënde që di të bëhet mungesë,
që unë e kuptoj:
tërheqja nuk është tek gjesti,
por tek pritja.
Nuk është tek mbërthimi,
por në artin tënd për ta lënë veten të dëshirohet
derisa të digjem.

 

[daniel00]

Në gjysmën tonë

U gjetëm
në atë pikë të papërcaktuar
ku dashuria ka filluar të zërë rrënjë
dhe në kraharor ka filluar të dridhet.

Ne jemi diçka,
pa e ditur se çfarë.
Ne jemi më shumë se miq,
por jo sa për të thënë “të dy”.
Shpirtrat tanë ndërthuren netëve
por vështrimet e shmangin dritën e ditës

Mendoj për ty ashtu siç mendohet
për atë që nuk mund t’i vësh emër.
Të ndjej pranë si një ëndërr që më ikën
para se të mund ta arrij.

Kur më shkruan,
zemra merr hov.
Kur nuk e bën,
kërkoj e të gjej arsye

Çdo gjest i yt është një tregues
çdo heshtje e jotja, një pyetje.
Dhe unë,
mes dëshirës për të ditur
dhe frikës se të humb,
qëndroj i heshtur.

Jemi premtime që nuk janë bërë kurrë
por që i ëndërroj çdo ditë.
Jemi mesazhe në çdo orë
dhe prani që më jep plotësi,
por pa të arritur.

Nuk thua shpesh gjë për mua
por ndonjëherë e shoh në reagimet e tua.
Dhe ndoshta padurimi më çon në gabim.
Ndoshta shoh atë që dua.
Ose ndoshta je ti që më mban pezull
duke më dhënë shpresë
pa qenë e vendosur

E njohim njëri-tjetrin me kujdes,
sikur çdo fjalë të mund të ndryshonte diçka,
sikur çdo natë të mund të ishte e fundit.
Megjithatë ti kthehesh.
Dhe unë të pres.
Gjithmonë duke dashur të jem më pranë
më shumë sesa të jemi miq,
më larg sesa të jemi pa frikë.

Nuk jemi të lidhur,
por e kërkojmë njëri-tjetrin
Pa premtuar asgjë,
por çdo mungesë e jotja peshon
si mungesë dashurie.

Mbahem pas asaj që mund të jesh,
jo pas asaj që më jep.
Të shikoj dhe shoh mundësi,
duke dëshiruar siguri.

Jemi në një zonë gri
që merr ngjyrë vetëm në perëndim të diellit,
kur dyshimet bëhen dëshira
dhe dëshirat e largojnë frikën.

Po, të dëshiroj,
por nuk kërkoj lirinë tënde.
Ndoshta ti me dëshiron,
por jo intensitetin tim.

Dhe kështu mbetemi,
të mbërthyer në gjysmë të rrugës.
Në gjysmë të një fjale të ëmbël,
në gjysmë të një rrëfimi,
në gjysmë të dashurisë
që unë nuk kam guximin ta shfaq si të tillë.

Por tashmë ti je këtu.
Dhe kaq më mjafton
Edhe pse në të vërtetë nuk mjaftohem kurrë.

 

[daniel00]

Romantizmi që dua

A e di?
Më pëlqejnë ende gjërat e së shkuarës,
ato me erën e letrës së shkruar
dhe zhurma e emocioneve të pafiltruara.

Letra të shkruara me dorë,
me bojë që dridhet si zemra,
me fjalë që zgjedhin njëra-tjetrën ngadalë,
nga frika se mos thonë shumë…
ose shumë pak.

Do të më pëlqente të shtrihesha në një shtrojë lulesh,
në mes të një livadhi,
me retë që do të ndiqnin njëra-tjetrën në qiell
dhe heshtja që nuk do të kishte nevojë të shpjegohej.
Aty pranë teje,
ndërsa koha do të ulej me ne
dhe do të harronte vrapin.

Do të më pëlqente të të mbaja për dore.
Jo për të zotëruar,
por për të të thënë që jam këtu,
se nuk kam ndërmend të të lë të shkosh
edhe nëse bota ndryshon lëkurë.

Të endeshim me makinë pa qëllim,
me radion që do të luante këngë me gjysmë zëri,
ndërsa dritat e natës do të rridhnin
si mendimet në sytë tanë të gjallëruar.
Dhe rruga nuk do të ishte e nevojshme për të arritur diku,
por vetëm për të qëndruar bashkë.

Të ndaleshim dhe të shikonim qiellin me yje
duke pritur për një yll që bie
sikur të mjaftonte një dëshirë
për të rikthyer gjithçka në vendin e vet.
Dhe të besonim me të vërtetë.
Ashtu si në kohën kur ishim fëmijë
dhe nuk ishim mësuar ende të dyshonim.

Një përqafim.
I heshtur, i respektueshëm, i plotë.
Si një premtim i pazëshëm
që s’ka nevojë për fjalë.

Në kalimin tënd do të mbaja derën hapur,
jo sepse nuk mund ta bësh,
por sepse do të doja të bëja vend për ty në botën time.

Të ndienim emocionet,
pa justifikime, pa filtra,
pa pasur frikë mos dukeshim të brishtë.
të ishim të pambrojtur dhe të gjallë,
njëherësh.

Të lexonim libra së bashku,
të ndanim faqe me njëri-tjetrin
duke nënvizuar një frazë e duke thënë
"Kjo... jemi ne."

Telefonata që do të zgjasnin
deri sa zëri të bëhej ëndërr,
dhe të përgjumeshim me buzëqeshje,
sepse ti do të ishe aty, edhe nëse vetëm me një “natën e mirë”.

Do të kërcenim zbathur në shi,
jo nga çmenduria,
por nga dëshira e lirisë,
për të kujtuar se jeta përjetohet duke u lagur,
e jo duke e parë nga dritarja.

Do të heshtnim së bashku.
Do të qeshnim së bashku.
Do të gjenim paqen në tingujt e të qeshurave tona
dhe në heshtjen që nuk sjell pasiguri.

Një mesazh: "Më mungon".
Që do të vinte pa arsye,
pa një rast të veçantë,,
vetëm sepse është i vërtetë.

Do të përqafoheshim në kinema,
ndërsa të tjerët do të shihnin një histori dashurie në ekran,
dhe ne do ta përjetonim atë në vetën e parë.

Do të uleshim në stola,
do të flisnim për jetën,
për botën,
për të ndarë ku mbaron qielli
dhe ku nis e ardhmja jonë.

Si u rritëm kështu?
duke lënë pas gjithë këto?
Kur u bënë gjërat e bukura
kaq të ndërlikuara?

Unë nuk pranoj.
Dua thjeshtësinë që është për shqisat ndjellëse,
ajo që të shkrihet në gojë
si sheqer ëmbëlsirash

Dua të kthehem tek ai romantizëm i butë,
që nuk bën zhurmë por lë gjurmë.
Ajo lumturi e vogël,

që në fakt është gjëja më e madhe nga të gjitha.

Dua të jetoj kështu,
me ty,
në një botë që ndoshta vrapon,
por ne…
mbetemi gjithmonë aty.

 

[Los_lokios]

Dano je ba versioni 2.0 i @Vinjol