Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

I dua sytë e saj sepse kanë dhuntinë të përmbledhin përqafimin dhe tërheqjen me të njëjtin vështrim.

 

[daniel00]

Ka takime që janë pikënisje të reja të jetës dhe shpirtit.
Të shtyjnë të ndryshosh, të vështrosh brenda vetes... të bëjnë të rritesh dhe të rrëmbejnë. Por unë besoj se kjo është dhurata e mrekullueshme e përplasjes mes dy shpirtrave: ndryshimi.
Mos ji më ai që ishe. Është një pjesë e jotja që ka një emër tjetër i cili dëgjohet vetëm në timbrin e zërit të saj, në vlerën që ajo i jep, asnjë kohë nuk do ta fshijë ndonjëherë.

 

[daniel00]

Ajo - "Është një mjegull në mendimet e mia, si një vello e hollë që nuk di ta ngre apo ta lë atje, për të më mbrojtur".

Ai - "Dyshime? Unë jam era e lehtë që prek flakët e zemrës... Mund t'i shuajë ose t'i bëjë më të zjarrta. Cili është lloji i pasigurisë suaj?"

Ajo - "Është një nga ato pasiguri që pëshpërisin në errësirë, nata është e heshtur dhe zemra është shumë e zhurmshme. Pyes veten nëse ky pasion është një iluzion, nëse sytë e tu që më kërkojnë, kanë të njëjtën dritë kur nuk jam me ty."

Ai - "Ah, shqetësim prekës... Do të dish nëse dëshira ime i mbijeton largësisë? Nëse zëri im të thërret edhe kur nuk e dëgjon?"

Ajo - "Po... sepse pasioni digjet, kam frikë ditën në të cilën do të fashitet si hiri në erë."

Ai - "Më dëgjo. Flaka që mbahet vetëm me oksigjen është e luhatshme, por ajo që ushqehet me dëshirën dhe shpirtin nuk i frikësohet kohës. Unë nuk jetoj me çastet, unë jetoj me esencën e shpirtit tënd."

Ajo - "Po sikur një ditë shikimi im, të mos kishte më vezullimin që të magjeps? Po kur koha të skalitë shenja të moshës në fytyrën time?"

Ai - "Oh... Vezullimi që kërkoj nuk është në lëkurën tënde, por në zjarrin që ti ndez brenda meje. Unë nuk kam frikë nga koha, por kam frikë vetëm se nuk do të mund të jem fryma që ndez flakën tënde."

Ajo - "Pra... çfarë do të bëhet me ne?"

Ai - "Do të jemi çfarë zgjedhim të jemi. Një rrahje zemre e vjedhur nga përjetësia ose një melodi që koha nuk do të mund ta shuajë. Më thuaj... dëshiron të kërcesh me mua edhe pak?"

Ajo - “Gjithmonë... derisa nata të ketë yje për të na ofruar."

 

[daniel00]

Isaia 26 : 8 - 9
Po Zot, duke ecur në rrugën e ligjeve të tua, ne të presim, shpirti ynë ka dëshiruar emrin dhe lavdinë tënde!
Të dëshiron shpirti im natën, fryma ime përbrenda të kërkon.
Kur të zbatohen gjykimet e tua në tokë, banorët e botës do të mësojnë drejtësinë.

 

[daniel00]

Shkëlqe... Ngrihu...
Drejto...
Dëshiro...
Dashurohu...
Realizoje.
Ngrihu, edhe pse në të kaluarën të ka braktisur të rraskapitur.
Shkëlqe, edhe pse bota përpiqet të shuajë ndriçimin tënd.
Dëshiro, edhe kur pasiguria të vjen në prag.
Dashuro, megjithëse shpirti ka përjetuar trishtimin.
Jeto me zell që vjen nga shpirti yt.
Të jesh burim drite, fuqie...
Duke i ofruar
Gjithësisë atë që shpreh thelbin e vetvetes

 

[daniel00]

Një burrë i përket një gruaje kur, pavarësisht se është larg, ajo arrin të depërtojë në mendimet e tij me një thjeshtësi çarmatosëse.
Kur një këngë dëgjohet në radio dhe, befas, ai mendon për të.
Kur një theks, një fjalë, një dialekt i arrin në vesh dhe, pa e kuptuar fare, e gjen atë aty, në mendjen e tij.
Kështu një grua zotëron një burrë.
Në pauzat mes një mendimi dhe tjetrit.
Në shpërqendrime. Në detaje.

 

[daniel00]

Ndonjëherë janë të lidhur më shumë dy njerëz që nuk shihen kurrë se sa të tjerë që përqafohen çdo ditë.

 

[daniel00]

Edhe në momentet më të errëta të jetës, kur gjithçka duket e humbur dhe dhimbja na mbyt, duhet të kujtojmë se drita është gjithmonë e pranishme. Mund të fshihet pas reve, mund të duket e largët dhe e paarritshme, por kurrë nuk është zhdukur plotësisht. Shpresa është si dielli, mund të errësohet nga stuhitë e jetës, por kurrë nuk mund të shuhet plotësisht. Kështu është, edhe në momentet më të vështira, duhet të përpiqemi të kujtojmë se drita ende ekziston dhe se herët a vonë, ajo do të shkëlqejë përsëri në rrugën tonë.

 

[daniel00]

Ka shpirtra që e ndiejnë botën në mënyrë më intense. Njerëz që perceptojnë çdo detaj, çdo nuancë, çdo ndryshim energjie jetësore. Ndonjëherë, kjo do të thotë të ndihesh pavend në një botë që vrapon shumë shpejt, që kërkon fjalë të shpejta dhe vështrime kalimtare.
Por me të… gjithçka ndryshon.
Një dialog i heshtur – Pa shpjegime, pa pritshmëri. Vetëm prani, frymëmarrje, një rrahje zemre që sinkronizohet me një tjetër. Ajo e ndien se kush është ai, pa pasur nevojë për fjalë. Dhe ai përgjigjet me të njëjtën mënyrë.
Një botë që ka kuptim – Ka njerëz që gjejnë siguri tek e përditshmja, në gjeste të përsëritura, në sinjale koherente. Ajo jeton nga kjo: nga koherenca, nga ritualet, nga respekti për kohën. Dhe kur dy botë të tilla takohen, lind një besim i ndërsjelltë i rrallë dhe i çmuar.
Fuqia e ndjeshmërisë - Për disa njerëz, të ndjesh gjithçka mund të jetë rraskapitëse. Por për atë, kjo ndjeshmëri është një dhuratë. Ajo i percepton emocionet, njeh vërtetësinë, i përgjigjet njerëzve që i flasin me zemër të hapur.
Kjo është arsyeja pse për atë, ajo bëhet një strehë, një këshilluese, një mike e vërtetë. Me të nuk ka nevojë “të jesh ndryshe”, nuk ka nevojë të përshtatesh me një botë të saj që ai nuk e kupton gjithmonë. Thjesht mund të jesh vetvetja.

 

[daniel00]

Çfarëdo që të ndodhë, qëndro gjallë.
Mos vdis para se të vdesësh vërtet.
Mos e humb veten, mos humb shpresën, mos humb drejtimin.
Qëndro gjallë, me gjithçka tënden, me çdo qelizë të trupit, me çdo fibër të lëkurës tënde.
Qëndro gjallë, mëso, studjo, mendo, ndërto, shpik, krijo, flit, shkruaj, ëndërro, planifiko.
Qëndro gjallë brenda teje, qëndro gjallë edhe jashtë, mbushur me ngjyrat e botës, mbushur me paqe, mbushur me shpresë.
Qëndro gjallë me gëzim.
Ka vetëm një gjë që nuk duhet të humbasësh në jetë, dhe kjo është vetë jeta.

Virginia Woolf

 

[daniel00]

Vala e pyeti detin: "A me do mua?"
Dhe deti u përgjigj:
Të dua aq shumë sa
çdo herë që largohesh
drejt tokës
Unë të tërheq mbrapsht
për të të marrë në krahët e mi.
pa ty,
jeta ime do të ishte e pakuptimtë.
Do të isha një det i sheshtë,
pa emocione.
Ti je thelbi i ekzistencës sime.
Vala u lumturua në krahët e detit..."

 

[daniel00]

Kur mendimet e mia
janë në ankth
të shqetësuara dhe të këqija,
shkoj në breg të detit,
dhe deti i përmbyt
e i largon tej
me tingujt e tij masivë e të gjerë,
i pastron me zhurmën e tij,
dhe i imponon të gjithave një ritëm
që është në mua
i çorientuar dhe i turbullt.

Rainer Maria Rilke

 

[daniel00]

Ta doje nuk ishte e lehtë, ajo nuk ishte e lehtë
Përndryshe do të ishte një tjetër e çfarëdoshme
Ajo ishte e vetmja që kisha vendosur të mbroja...
.. po, me çdo çmim...

Bukowski

 

[daniel00]

Të shpërqendruar nga vetja, deri në atë pikë sa të bëhemi krejtësisht të huaj për veten tonë.
Ngjitemi çdo ditë në mure të lëmuara për të arritur modele lumturie që kemi marrë nga të tjerë, e duke u fundosur çdo ditë, sepse ato modele janë ndoshta më të papajtueshmet që mund të jenë me personalitetin tonë, atëherë bëhemi të zymtë dhe shpërndajmë mërzitje.

Umberto Galimberti

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Kur të jesh e vogël

Kur të jesh e vogël do të të ndihmoj të kuptosh kush je
Do të jem pranë teje si kurrë më parë
Do të ngadalësojmë hapin nëse unë eci shpejt
Do të flas në vendin tënd nëse zëri të ndalet
Do të luajmë duke kujtuar sa fëmijë ke
Që ke lindur më 20 mars ’46
Nëse do të pyesësh pse e ke atë unazë në gisht
Do të tregoj për babain tim ose burrin tënd
Do të mësoj të qëndrosh me këmbët e tua, të gjesh rrugën për në shtëpi
Do të përsëris emrin tim një mijë herë, sepse do ta harrosh gjithsesi
Dhe përsëri një ditë tjetër me ty
Për të të kthyer gjithë atë dashuri që më ke dhënë
Dhe për të buzëqeshur me kohën që duket sikur nuk ka kaluar
Kur të jesh e vogël do të më mësosh vërtet kush jam
Për të kuptuar që djali yt është bërë burrë
Kur do të mbaj në krahë
Dhe do të dukesh e lehtë si një vajzë e vogël në një lisharëse
Do të përgatis ushqim për darkë, unë që mezi di të bëj kafe
Do të përsëris emrin tënd një mijë herë derisa ta kujtosh
Dhe përsëri një ditë tjetër me ty
Për të të kthyer gjithçka, gjithë të mirat që më ke dhënë
E të mposhtim edhe kohën që për ne nuk ka kaluar
Ka gjëra që nuk mund t'i fshish
Ka përqafime që nuk duhet t'i ndërpresësh
Ka vështrime plot heshtje
Që nuk di t'i përshkruash me fjalë.
Është ai zemërim që të shoh të ndryshosh
Dhe vështirësia për ta pranuar
Ka faqe jete, copa kujtimesh
Që nuk mund t'i harroj
Dhe përsëri një ditë tjetër me ty
Për të të kthyer këtë jetë që më ke dhënë
Dhe për të buzëqeshur me kohën se si na ka ndryshuar
Kur të jesh e vogël do të të shtrëngoj aq fort
Sa nuk do të kesh frikë as nga vdekja
Ti do të më japësh doren, unë do të jap një puthje në ballë
Tani është vonë, bëhu e dëgjueshme
Natën e mirë