Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

I dua sytë e saj sepse kanë dhuntinë të përmbledhin përqafimin dhe tërheqjen me të njëjtin vështrim.

 

[daniel00]

Ka takime që janë pikënisje të reja të jetës dhe shpirtit.
Të shtyjnë të ndryshosh, të vështrosh brenda vetes... të bëjnë të rritesh dhe të rrëmbejnë. Por unë besoj se kjo është dhurata e mrekullueshme e përplasjes mes dy shpirtrave: ndryshimi.
Mos ji më ai që ishe. Është një pjesë e jotja që ka një emër tjetër i cili dëgjohet vetëm në timbrin e zërit të saj, në vlerën që ajo i jep, asnjë kohë nuk do ta fshijë ndonjëherë.

 

[daniel00]

Ajo - "Është një mjegull në mendimet e mia, si një vello e hollë që nuk di ta ngre apo ta lë atje, për të më mbrojtur".

Ai - "Dyshime? Unë jam era e lehtë që prek flakët e zemrës... Mund t'i shuajë ose t'i bëjë më të zjarrta. Cili është lloji i pasigurisë suaj?"

Ajo - "Është një nga ato pasiguri që pëshpërisin në errësirë, nata është e heshtur dhe zemra është shumë e zhurmshme. Pyes veten nëse ky pasion është një iluzion, nëse sytë e tu që më kërkojnë, kanë të njëjtën dritë kur nuk jam me ty."

Ai - "Ah, shqetësim prekës... Do të dish nëse dëshira ime i mbijeton largësisë? Nëse zëri im të thërret edhe kur nuk e dëgjon?"

Ajo - "Po... sepse pasioni digjet, kam frikë ditën në të cilën do të fashitet si hiri në erë."

Ai - "Më dëgjo. Flaka që mbahet vetëm me oksigjen është e luhatshme, por ajo që ushqehet me dëshirën dhe shpirtin nuk i frikësohet kohës. Unë nuk jetoj me çastet, unë jetoj me esencën e shpirtit tënd."

Ajo - "Po sikur një ditë shikimi im, të mos kishte më vezullimin që të magjeps? Po kur koha të skalitë shenja të moshës në fytyrën time?"

Ai - "Oh... Vezullimi që kërkoj nuk është në lëkurën tënde, por në zjarrin që ti ndez brenda meje. Unë nuk kam frikë nga koha, por kam frikë vetëm se nuk do të mund të jem fryma që ndez flakën tënde."

Ajo - "Pra... çfarë do të bëhet me ne?"

Ai - "Do të jemi çfarë zgjedhim të jemi. Një rrahje zemre e vjedhur nga përjetësia ose një melodi që koha nuk do të mund ta shuajë. Më thuaj... dëshiron të kërcesh me mua edhe pak?"

Ajo - “Gjithmonë... derisa nata të ketë yje për të na ofruar."

 

[daniel00]

Isaia 26 : 8 - 9
Po Zot, duke ecur në rrugën e ligjeve të tua, ne të presim, shpirti ynë ka dëshiruar emrin dhe lavdinë tënde!
Të dëshiron shpirti im natën, fryma ime përbrenda të kërkon.
Kur të zbatohen gjykimet e tua në tokë, banorët e botës do të mësojnë drejtësinë.

 

[daniel00]

Shkëlqe... Ngrihu...
Drejto...
Dëshiro...
Dashurohu...
Realizoje.
Ngrihu, edhe pse në të kaluarën të ka braktisur të rraskapitur.
Shkëlqe, edhe pse bota përpiqet të shuajë ndriçimin tënd.
Dëshiro, edhe kur pasiguria të vjen në prag.
Dashuro, megjithëse shpirti ka përjetuar trishtimin.
Jeto me zell që vjen nga shpirti yt.
Të jesh burim drite, fuqie...
Duke i ofruar
Gjithësisë atë që shpreh thelbin e vetvetes

 

[daniel00]

Një burrë i përket një gruaje kur, pavarësisht se është larg, ajo arrin të depërtojë në mendimet e tij me një thjeshtësi çarmatosëse.
Kur një këngë dëgjohet në radio dhe, befas, ai mendon për të.
Kur një theks, një fjalë, një dialekt i arrin në vesh dhe, pa e kuptuar fare, e gjen atë aty, në mendjen e tij.
Kështu një grua zotëron një burrë.
Në pauzat mes një mendimi dhe tjetrit.
Në shpërqendrime. Në detaje.

 

[daniel00]

Ndonjëherë janë të lidhur më shumë dy njerëz që nuk shihen kurrë se sa të tjerë që përqafohen çdo ditë.

 

[daniel00]

Edhe në momentet më të errëta të jetës, kur gjithçka duket e humbur dhe dhimbja na mbyt, duhet të kujtojmë se drita është gjithmonë e pranishme. Mund të fshihet pas reve, mund të duket e largët dhe e paarritshme, por kurrë nuk është zhdukur plotësisht. Shpresa është si dielli, mund të errësohet nga stuhitë e jetës, por kurrë nuk mund të shuhet plotësisht. Kështu është, edhe në momentet më të vështira, duhet të përpiqemi të kujtojmë se drita ende ekziston dhe se herët a vonë, ajo do të shkëlqejë përsëri në rrugën tonë.

 

[daniel00]

Ka shpirtra që e ndiejnë botën në mënyrë më intense. Njerëz që perceptojnë çdo detaj, çdo nuancë, çdo ndryshim energjie jetësore. Ndonjëherë, kjo do të thotë të ndihesh pavend në një botë që vrapon shumë shpejt, që kërkon fjalë të shpejta dhe vështrime kalimtare.
Por me të… gjithçka ndryshon.
Një dialog i heshtur – Pa shpjegime, pa pritshmëri. Vetëm prani, frymëmarrje, një rrahje zemre që sinkronizohet me një tjetër. Ajo e ndien se kush është ai, pa pasur nevojë për fjalë. Dhe ai përgjigjet me të njëjtën mënyrë.
Një botë që ka kuptim – Ka njerëz që gjejnë siguri tek e përditshmja, në gjeste të përsëritura, në sinjale koherente. Ajo jeton nga kjo: nga koherenca, nga ritualet, nga respekti për kohën. Dhe kur dy botë të tilla takohen, lind një besim i ndërsjelltë i rrallë dhe i çmuar.
Fuqia e ndjeshmërisë - Për disa njerëz, të ndjesh gjithçka mund të jetë rraskapitëse. Por për atë, kjo ndjeshmëri është një dhuratë. Ajo i percepton emocionet, njeh vërtetësinë, i përgjigjet njerëzve që i flasin me zemër të hapur.
Kjo është arsyeja pse për atë, ajo bëhet një strehë, një këshilluese, një mike e vërtetë. Me të nuk ka nevojë “të jesh ndryshe”, nuk ka nevojë të përshtatesh me një botë të saj që ai nuk e kupton gjithmonë. Thjesht mund të jesh vetvetja.