Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Në netët e gjata do të merrja gjithën kohën
Që të tregoja ecejaket e mia përmes Tiranës
Të të rrëfeja gjithçka që sytë e mi do shihnin

Në nostalgjinë time do të shpaloseshin lëndina të blerta të fëmijërisë
trungje pishash vigane të bulevardit nga lëvoret e të cilave bëja varka
trëndafila e kopshteve me të kuqen e tyre të mëndafshtë
E kuqe si gjaku i duarve të mia që gërvishteshin për t'i arritur.

Do të tregoja për vende e rrugica tashmë të huaja
Të shpërfytyruara me të renë, mantel boje të zbërthylur.
Në përplasje katrahure arkitekture sovjetike
Në rrugicat e reja me bojëra piktorësh në trans.

Era e trëndafilave të shkulur është shuar
Për ndërtime të dhunshme shtesash pa leje
Që dhjesin erëra pusetash të varrosura poshtë tyre
Dhe pastaj i merr lana që mirëpret turistët

Era e luleve i ka lënë vendin erës së plehrave,
Aty ku njerëzit plandosen në kafenenë e tyre të përditshme
Era e nikotinës ka zëvendësuar aromat e natyrës
Me shtëllunga tymi që mbulojnë fytyrat e njerëzve

Dhe gjithçka fallco ka zëvendësuar bukurinë
Njerëzit si një kopje të njëri-tjetrit me sytë e tyre të pajetë.
Topitur në alkol, substanca e në makina.

Qyteti rënkon nga bokse lokalesh monotone
Dridhja e tyre përpëlit tokën me përdhunë akustike
Shurdhon rrahjet e zemrës duke vrarë ndjeshmërinë

Veshët kanë humbur zëra të së shkuarës
Zërat e fëmijëve që gumëzhinin në oborre me hare
Sot të pakët, në një botë të huaj moderniste

Rrezet e diellit thyhen në mijëra copa mes degëzave
Pikturojnë me kontraste bardh e zi projeksione artistike
Në fasada pa shije që pretendojnë luks parash të pista.

ps Falje për përshkrimin me ngjyra realiste.

 

[daniel00]

@Mia

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Për ty

Për ty që je e vetmja në botë
Arsyeja e vetme
Për të arritur deri në fund
Në secilën frymëmarrje time
Kur te vështroj
Pas një dite plot fjalë
Pa më thënë gjë
Gjithçka bëhet e qartë
Për ty që më gjete
Në qoshe me grushte shtrënguar
Me shpinën pas murit
Gati për t'u mbrojtur
Me sytë ulur
Qëndrova në radhë
Me të zhgënjyerit
Ti më more
Si një mace
Dhe më mbajte me vete
Ty të këndoj një këngë
Sepse nuk kam gjë tjetër
Gjë më të mirë për të të dhënë
Nga ajo çfarë kam
Merr kohën time
Dhe magjinë
Që me një kërcim të vetëm
Na bën të fluturojmë në ajër
Si flluska
Për ty që je
Ti thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je dashuria ime e madhe
E dashurisë sime të madhe
Për ty që e more jetën time
Dhe bëre shumë më tepër se unë
Për ty që i dhe kohës kuptim
Pa e matur
Për ty që je dashuria ime e madhe
dhe dashuria ime e madhe
Për ty që unë
Të pashë duke qarë në dorën time
E brishtë sa mund të të lëndoja
Duke të shtrënguar paksa
Dhe pastaj të pashë
Me forcën e një aeroplani
Të marrësh kontrollin e jetës tënde
E ta zvarrisësh drejt shpëtimit
Për ty që më mësove ëndrrat
Dhe artin e aventurës
Për ty që beson në guximin
Dhe gjithashtu në frikën
Për ty që je gjëja më e mirë
Që më ka ndodhur
Për ty që ndryshon çdo ditë
Dhe mbetesh gjithmonë e njëjtë
Për ty që je
Thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je
Në thelb je
Tërësia e ëndrrave të mia
Tërësia e ditëve të mia
Për ty që nuk e pëlqen veten asnjëherë
Dhe je e mrekullueshme
Me forcat e natyrës të përqendruara tek ty
Se je një shkëmb, je një bimë, një uragan
Je horizonti që më pret kur largohem
Për ty që je e vetmja mike
Që unë mund të kem
E vetmja dashuri që do të doja
Po te mos të kisha me vete
Për ty që ma shndërrove jetën
Të bukur sa më s'ka
Që mund të bësh lodhjen
Një kënaqësi të pamasë
Për ty që je dashuria ime e madhe
e dashurisë sime të madhe
Për ty që e more jetën time
Dhe bëre shumë më tepër se unë
Për ty që i dhe kohës kuptim
Pa e matur
Për ty që je dashuria ime e madhe
E dashurisë sime të madhe
Për ty që je
Thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je
Në thelb je
Tërësia e ëndrrave të mia
Tërësia e ditëve të mia

 

[daniel00]

Sa mund të zgjasë një dashuri e pamundur?

Një dashuri e pamundur,
Që ka pasur edhe një çast të vetëm mundësie,
por për një arsye shumë normalë e mizore
ose absurde dhe të pashmangshme,
nuk mund të ndodhë, nuk mund të jetohet,
një dashuri që është, por nuk mund të ekzistojë,
një dashuri që nuk do të ketë kurrë kohë
për ta gdhendur, as zakone për të fshirë.
Problemi, problemi i mrekullueshëm dhe i tmerrshëm
është se mjafton edhe vetëm një çast
për të krijuar një kujtim,
dhe ajo që i mbijeton harresës,
është e destinuar, ose ndoshta duhet të them
e dënuar në përjetësi.
Një dashuri e pamundur,
ndodh që i reziston gjithçkaje,
edhe ndaj dashurive të tjera,
sepse e lë gjithmonë të paprekur dëshirën
që shkëlqen në kujtesë,
dhe në kujtesë dashurojmë vërtetë
ndoshta edhe më shumë.
Sa mund të zgjasë një e pamundur?
Një dashuri e vërtetë e pamundur, është përgjithmonë.

Robert James Waller

 

[daniel00]

Në periudhat tona më të errëta, ne nuk kemi nevojë për këshilla.

Ajo që kemi nevojë është fuqia e lidhjes njerëzore: një prani e qetë, një prekje delikate, ose gjesti më i vogël që na kujton se nuk jemi vetëm. Këto akte dashurie dhe solidariteti bëhen spiranca që na mbajnë të qëndrueshëm kur jeta bëhet e stuhishme.

Dhimbja është një barrë thellësisht personale dhe vështirësitë janë vetëm tonat për t'u përballur me to, por prania jote e heshtur më thotë se nuk kam pse t'i përballoj ato i veçuar. Është një kujtesë qetësuese se pavarësisht sa i humbur ndihem, jam ende i denjë për dashuri dhe lidhje.

Ndonjëherë, fjalët nuk janë të nevojshme; mbështetja jote e heshtur flet më shumë se çdo gjë tjetër. Dashuria, kur është e pastër, ka fuqinë të na ndihmojë të zbulojmë përsëri veten edhe kur kemi humbur kuptimin se kush jemi.

Le të mos harrojmë rëndësinë e të qenit pranë njëri-tjetrit.

Ernest Hemingway

 

[daniel00]

Të kam dashur deri në atë pikë sa nuk mund ta duroja dot idenë për të të lënduar megjithëse jam e lënduar, e duke të dashuruar ty, kam dashur mangësitë e tua, gabimet, të pavërtetat, gjërat e tua të shëmtuara, kontradiktat, trupin tënd.
Mbase karakteri yt ndonjëherë nuk më ka pëlqyer, as mënyra jote e sjelljes, por të kam dashur me një dashuri më të fortë se dëshira, më të verbër se xhelozia: aq e paepur, aq e pashërueshme, sa nuk mund ta konceptoja më jetën pa ty.
Ti ishe pjesë e saj po aq sa fryma ime, duart e mia, truri im dhe të hiqja dorë nga ty ishte si të hiqja dorë nga vetja ime, nga ëndrrat e mia, nga iluzionet e mia, nga shpresat e mia, nga jeta.

Oriana Fallaci

 

[daniel00]

Dua ëndrra të forta si shkëmbinjtë, në mënyrë që jeta të mos m'i shkatërrojë..
Jim Morrison

 

[daniel00]

“...Nuk mund të të jap jetën që të dha babai dhe nëna jote. Nuk e di se si do ia dal në këtë botë, kështu që nuk mund të premtoj shumë. Përveç një gjëje: do të jap gjithçka timen. Pa shtirje, pa mure, pa gënjeshtra. Nuk ka pasur dhe nuk do të ketë një tjetër që të të dojë ashtu siç të dua. Kur nuk jam me ty, ndihem keq. Edhe kur jam me ty, vazhdoj të ndihem keq, sepse e di që, prapëseprapë, për disa orë, do të jem përsëri pa ty. Nuk kam qenë mirë gjatë pjesës më të madhe të jetës dhe nuk dua të vuaj më. Më prano… me copëzat e mia… dhe më bëj një të vetëm.”

Charles Martin

 

[daniel00]

Kur një mashkull është i lodhur, nuk ka të bëjë vetëm me fjalët e thëna apo me veprimet e bëra. Është grumbullimi i injorimit dhe ndjenjës së mosvlerësimit me kalimin e kohës.
Sa herë që përpiqet të dëgjohet, ai përballet me heshtje. Çdo përpjekje që ai bën duket se kalon pa u vënë re. Përfundimisht, pesha e gjithë kësaj bëhet shumë e rëndë sa edhe njeriu më i fortë fillon të lodhet.
Një mashkull nuk ka nevojë për gjeste të mëdha, ai dëshiron të ndihet i vlerësuar dhe i respektuar. Por kur ai vazhdimisht ndeshet me kufinj dhe përpjekjet e tij anashkalohen, ai fillon të tërhiqet.
Edhe dashuria dhe durimi kanë kufij dhe e këto kufij tejkalohen, edhe njeriu më i përkushtuar mund të arrijë në një pikë ku të ndjejë se kaq mjafton.
Mos lejoni që heshtja të zëvendësojë komunikimin. Vlerësoni përpjekjet e njëri-tjetrit, sepse kur dikush ndihet se ka dhënë gjithçka që mundet, mund të mos ketë arsye për t'u kthyer.

 

[daniel00]

Unë e dua tek njerëzit dinjitetin. Nuk po flas për njerëz pa mëkate apo gabime. Po flas për njerëz me zemër të pastër, që na trajtojnë me të vërtetën dhe respektin që meritojmë.
Që mendojnë për të tjerët si për veten, atëherë kur në të njëjtën pozitë nuk tolerojnë as dy replika dhe nuk e trajtojnë jetën e askujt lehtë.
Njerëz të çiltër e dashamirës. Njerëz që mund t'i besosh me sy të mbyllur.
Që buzëqeshin pa të vënë në lojë dhe kur shoh në sytë e tyre se janë të lumtur me lumturinë time.
Njerëz që dinë të japin miqësi. I dua shumë njerëzit që kuptojnë se çfarë është dinjiteti.

 

[daniel00]

Kjo është domethënia e dashurisë së vërtetë: të lejosh që një person të jetë ai që është në të vërtetë.
Pjesa më e madhe e njerëzve të duan me kusht që t'u përshtatesh atyre.
Për të mbajtur dashurinë e tyre, duhet të shtiresh, të recitosh, të bëhesh një lojë në duart e tyre.
Përfundon që e pëlqen simulimin tënd.
Është e vërtetë, jemi të bllokuar në imazhin që krijojmë, në një rol dhe gjëja e trishtueshme është se njerëzit mësohen aq shumë me imazhin që krijojnë, saqë ata e duan shumë atë rol.
I duan kufinjtë e tyre. Harrojnë se kush janë në të vërtetë.
Nëse provon t'jua kujtosh, do t'ju urrejnë për këtë, do të mendojnë se ju po përpiqeni t'i vidhni pasurinë e tyre më të çmuar.

 

[daniel00]

Guximi për të qëndruar për të vërtetën

A. W. Tozer

Sa më shumë t'i afrohemi zemrës së Perëndisë, aq më pak dëshirë do të kemi për polemika. Paqja që njohim në gjirin e Perëndisë është aq e ëmbël sa është e natyrshme që ne duam ta mbajmë të pandërprerë për ta shijuar sa më shumë dhe sa më gjatë të jetë e mundur. I krishteri i mbushur me Frymë nuk është kurrë një luftëtar i mirë. Ai është në shumë disavantazhe. Armiku është gjithmonë më i mirë në sulm sesa do t'ia lejojë vetes të jetë. Djalli i ka të gjitha epitetet piktoreske dhe ndjekësit e tij nuk kanë ndërgjegje për përdorimin e tyre.
I krishteri është gjithmonë më shumë brenda natyrës së tij, duke bekuar sesa kundërshtuar. Për më tepër, ai është shumë më i ndjeshëm se kundërshtarët e tij. Ai largohet nga një kundërshti e zemëruar dhe largohet nga fjalët e hidhura. Ato janë simbole të një bote që ai e ka braktisur prej kohësh për qetësinë e mbretërisë së Perëndisë ku mbizotëron dashuria dhe e mira. E gjithë kjo është në favor të tij, sepse e dallon atë si një njeri në të cilin nuk ka urrejtje dhe që dëshiron me zell të jetojë në paqe me të gjithë njerëzit.
Megjithatë, pavarësisht dëshirës së tij të sinqertë për paqen, do të ketë raste kur ai nuk mund ta lejojë veten ta shijojë paqen. Ka raste kur është mëkat të jesh në paqe. Ka rrethana kur nuk mbetet gjë tjetër veçse të ngrihesh dhe të kundërshtosh fuqishëm. T'i shkelësh syrin paudhësisë për hir të paqes nuk është një provë e një epërsie shpirtërore; është më tepër një shenjë e një ndrojtjeje të qortueshme që nuk guxon t'i kundërvihet mëkatit nga frika e pasojave.
Sepse do të na kushtojë shumë të qëndrojmë për të drejtën kur e gabuara është shumicë, dhe në fakt është shumicë 100% të kohës.

 

[daniel00]

A.W.Tozer

...Këto thotë Ai që ka shtatë Frymërat e Perëndisë dhe shtatë yjet: "Unë i njoh veprat e tua, se ti ke një emër se je i gjallë, por je i vdekur". --Zbulesa 3:1
Unë mendoj se ne do të duhet të studiojmë përsëri të gjithë këtë mësim për vendin e Frymës së Shenjtë në Kishë, në mënyrë që Trupi të mund të funksionojë përsëri. Nëse jeta del jashtë trupit të një njeriu, thuhet se është kufomë. Ai është çfarë quhet si "eshtrat". Është e trishtueshme, por ironikisht e trishtuar, që një burrë i shkëlqyer, i mirë, me sy të shndritshëm dhe zë të gjallë, një njeri me jetë, vdes, dhe quhet, "eshtrat" të cilat mund të shihen në një agjensi funerali. Të gjitha mbetjet e njeriut, dhe pjesa më e pakët e tij, është ajo që mund të shihni atje në agjensinë e funeralit. Njeriu i gjallë është zhdukur. Ju keni vetëm trupin. Trupi është "mbetjet e trupit".
Kështu është në Kishën e Krishtit. Është e vërtetë që disa kisha kanë vdekur. Fryma e Shenjtë ka dalë prej tyre dhe gjithçka që u ka mbetur janë "mbetjet e trupit". Ju keni potencialin e kishës, por nuk keni kishën, ashtu siç keni te një i vdekur potencialin e një njeriu të gjallë, por nuk keni një njeri të gjallë. Ai nuk mund të flasë, nuk mund të shijojë, nuk mund të prekë, nuk mund të ndjejë, nuk mund të nuhasë, nuk mund të shohë, nuk mund të dëgjojë - sepse është i vdekur! Shpirti ka dalë nga njeriu dhe kur Fryma e Shenjtë nuk është e pranishme në Kishë, duhet të merreni vesh nëpërmjet metodave të biznesit ose politikës, të psikologjisë ose përpjekjeve njerëzore.

 

[daniel00]

Heqja e skorjes

A. W. Tozer

Nëse Perëndia vendos të të bëjë një të krishterë të pazakontë, Ai nuk ka të ngjarë të jetë aq i butë sa zakonisht përshkruhet nga mësuesit e njohur. Një skulptor nuk përdor një set manikyrësh për të latuar mermerin e vrazhdë dhe të paformë në një gjë të bukur.
Sharra, çekiçi dhe dalta janë vegla mizore, por pa to guri i ashpër do të mbetet përgjithmonë pa formë dhe jo i bukur. Për të bërë veprën e Tij supreme të hirit brenda jush, Ai do të marrë nga zemra gjithçka që doni më shumë. Gjithçka në të cilën keni besim do të largohet nga ju. Grumbujt e hirit do të shtrihen aty ku kanë qenë thesaret tuaja më të çmuara. Kjo nuk është për të mësuar fuqinë shenjtëruese të varfërisë. Nëse të jesh i varfër do t'i bënte njerëzit të shenjtë, çdo i pastrehë në stolin e parkut do të ishte një shenjt.
Por Zoti e di sekretin e heqjes së gjërave nga zemrat tona, ndërsa ato mbeten ende tek ne. Ajo që Ai bën është që të na pengojë që t'i shijojmë ato. Ai na lejon t'i kemi ato, por na bën psikologjikisht të paaftë që t'i lëmë zemrat tona të shkojnë tek ato. Kështu ato janë të dobishme pa qenë të dëmshme.

 

[daniel00]

THONI TË VËRTETËN E PLOTË

A. W. Tozer

Është vërtet e trishtueshme të dish se ka udhëheqës të krishterë mes nesh që janë shumë të ndrojtur për t'i thënë njerëzve të vërtetën e plotë.

Ata udhëheqës tani po u kërkojnë burrave dhe grave që t'i japin Zotit vetëm atë që nuk u kushton asgjë!

Klima morale bashkëkohore nuk favorizon një besim aq të fortë dhe të qëndrueshëm sa ai i mësuar nga Zoti ynë dhe apostujt e Tij.

Krishti i thërret njerëzit të mbajnë kryqin e Tij; Udhëheqësit sot i thërrasin të argëtohen në emrin e Tij!

Krishti i thërret ata të vuajnë; kishat sot i thërrasin të shijojnë të gjitha komoditetet aristokrate që ofron qytetërimi modern!

Krishti i thërret ata në shenjtëri; kishat sot i thërrasin njerëzit në një lumturi të pavlerë dhe vulgare që do të ishte refuzuar me përbuzje nga filozofët stoikë më të thjeshtë!

Kur do të mësojnë besimtarët se për të dashur drejtësinë është e nevojshme të urresh mëkatin?

Se për të pranuar Krishtin është e nevojshme të refuzosh vetveten? Se një mik i botës është armik i Zotit?

Le të mos tronditemi nga sugjerimi se jeta në Krishtin ka disavantazhe!