Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Në netët e gjata do të merrja gjithën kohën
Që të tregoja ecejaket e mia përmes Tiranës
Të të rrëfeja gjithçka që sytë e mi do shihnin

Në nostalgjinë time do të shpaloseshin lëndina të blerta të fëmijërisë
trungje pishash vigane të bulevardit nga lëvoret e të cilave bëja varka
trëndafila e kopshteve me të kuqen e tyre të mëndafshtë
E kuqe si gjaku i duarve të mia që gërvishteshin për t'i arritur.

Do të tregoja për vende e rrugica tashmë të huaja
Të shpërfytyruara me të renë, mantel boje të zbërthylur.
Në përplasje katrahure arkitekture sovjetike
Në rrugicat e reja me bojëra piktorësh në trans.

Era e trëndafilave të shkulur është shuar
Për ndërtime të dhunshme shtesash pa leje
Që dhjesin erëra pusetash të varrosura poshtë tyre
Dhe pastaj i merr lana që mirëpret turistët

Era e luleve i ka lënë vendin erës së plehrave,
Aty ku njerëzit plandosen në kafenenë e tyre të përditshme
Era e nikotinës ka zëvendësuar aromat e natyrës
Me shtëllunga tymi që mbulojnë fytyrat e njerëzve

Dhe gjithçka fallco ka zëvendësuar bukurinë
Njerëzit si një kopje të njëri-tjetrit me sytë e tyre të pajetë.
Topitur në alkol, substanca e në makina.

Qyteti rënkon nga bokse lokalesh monotone
Dridhja e tyre përpëlit tokën me përdhunë akustike
Shurdhon rrahjet e zemrës duke vrarë ndjeshmërinë

Veshët kanë humbur zëra të së shkuarës
Zërat e fëmijëve që gumëzhinin në oborre me hare
Sot të pakët, në një botë të huaj moderniste

Rrezet e diellit thyhen në mijëra copa mes degëzave
Pikturojnë me kontraste bardh e zi projeksione artistike
Në fasada pa shije që pretendojnë luks parash të pista.

ps Falje për përshkrimin me ngjyra realiste.

 

[daniel00]

@Mia

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Për ty

Për ty që je e vetmja në botë
Arsyeja e vetme
Për të arritur deri në fund
Në secilën frymëmarrje time
Kur te vështroj
Pas një dite plot fjalë
Pa më thënë gjë
Gjithçka bëhet e qartë
Për ty që më gjete
Në qoshe me grushte shtrënguar
Me shpinën pas murit
Gati për t'u mbrojtur
Me sytë ulur
Qëndrova në radhë
Me të zhgënjyerit
Ti më more
Si një mace
Dhe më mbajte me vete
Ty të këndoj një këngë
Sepse nuk kam gjë tjetër
Gjë më të mirë për të të dhënë
Nga ajo çfarë kam
Merr kohën time
Dhe magjinë
Që me një kërcim të vetëm
Na bën të fluturojmë në ajër
Si flluska
Për ty që je
Ti thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je dashuria ime e madhe
E dashurisë sime të madhe
Për ty që e more jetën time
Dhe bëre shumë më tepër se unë
Për ty që i dhe kohës kuptim
Pa e matur
Për ty që je dashuria ime e madhe
dhe dashuria ime e madhe
Për ty që unë
Të pashë duke qarë në dorën time
E brishtë sa mund të të lëndoja
Duke të shtrënguar paksa
Dhe pastaj të pashë
Me forcën e një aeroplani
Të marrësh kontrollin e jetës tënde
E ta zvarrisësh drejt shpëtimit
Për ty që më mësove ëndrrat
Dhe artin e aventurës
Për ty që beson në guximin
Dhe gjithashtu në frikën
Për ty që je gjëja më e mirë
Që më ka ndodhur
Për ty që ndryshon çdo ditë
Dhe mbetesh gjithmonë e njëjtë
Për ty që je
Thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je
Në thelb je
Tërësia e ëndrrave të mia
Tërësia e ditëve të mia
Për ty që nuk e pëlqen veten asnjëherë
Dhe je e mrekullueshme
Me forcat e natyrës të përqendruara tek ty
Se je një shkëmb, je një bimë, një uragan
Je horizonti që më pret kur largohem
Për ty që je e vetmja mike
Që unë mund të kem
E vetmja dashuri që do të doja
Po te mos të kisha me vete
Për ty që ma shndërrove jetën
Të bukur sa më s'ka
Që mund të bësh lodhjen
Një kënaqësi të pamasë
Për ty që je dashuria ime e madhe
e dashurisë sime të madhe
Për ty që e more jetën time
Dhe bëre shumë më tepër se unë
Për ty që i dhe kohës kuptim
Pa e matur
Për ty që je dashuria ime e madhe
E dashurisë sime të madhe
Për ty që je
Thjesht je
Tërësia e ditëve të mia
Tërësia e ëndrrave të mia
Për ty që je
Në thelb je
Tërësia e ëndrrave të mia
Tërësia e ditëve të mia

 

[daniel00]

Sa mund të zgjasë një dashuri e pamundur?

Një dashuri e pamundur,
Që ka pasur edhe një çast të vetëm mundësie,
por për një arsye shumë normalë e mizore
ose absurde dhe të pashmangshme,
nuk mund të ndodhë, nuk mund të jetohet,
një dashuri që është, por nuk mund të ekzistojë,
një dashuri që nuk do të ketë kurrë kohë
për ta gdhendur, as zakone për të fshirë.
Problemi, problemi i mrekullueshëm dhe i tmerrshëm
është se mjafton edhe vetëm një çast
për të krijuar një kujtim,
dhe ajo që i mbijeton harresës,
është e destinuar, ose ndoshta duhet të them
e dënuar në përjetësi.
Një dashuri e pamundur,
ndodh që i reziston gjithçkaje,
edhe ndaj dashurive të tjera,
sepse e lë gjithmonë të paprekur dëshirën
që shkëlqen në kujtesë,
dhe në kujtesë dashurojmë vërtetë
ndoshta edhe më shumë.
Sa mund të zgjasë një e pamundur?
Një dashuri e vërtetë e pamundur, është përgjithmonë.

Robert James Waller

 

[daniel00]

Në periudhat tona më të errëta, ne nuk kemi nevojë për këshilla.

Ajo që kemi nevojë është fuqia e lidhjes njerëzore: një prani e qetë, një prekje delikate, ose gjesti më i vogël që na kujton se nuk jemi vetëm. Këto akte dashurie dhe solidariteti bëhen spiranca që na mbajnë të qëndrueshëm kur jeta bëhet e stuhishme.

Dhimbja është një barrë thellësisht personale dhe vështirësitë janë vetëm tonat për t'u përballur me to, por prania jote e heshtur më thotë se nuk kam pse t'i përballoj ato i veçuar. Është një kujtesë qetësuese se pavarësisht sa i humbur ndihem, jam ende i denjë për dashuri dhe lidhje.

Ndonjëherë, fjalët nuk janë të nevojshme; mbështetja jote e heshtur flet më shumë se çdo gjë tjetër. Dashuria, kur është e pastër, ka fuqinë të na ndihmojë të zbulojmë përsëri veten edhe kur kemi humbur kuptimin se kush jemi.

Le të mos harrojmë rëndësinë e të qenit pranë njëri-tjetrit.

Ernest Hemingway

 

[daniel00]

Të kam dashur deri në atë pikë sa nuk mund ta duroja dot idenë për të të lënduar megjithëse jam e lënduar, e duke të dashuruar ty, kam dashur mangësitë e tua, gabimet, të pavërtetat, gjërat e tua të shëmtuara, kontradiktat, trupin tënd.
Mbase karakteri yt ndonjëherë nuk më ka pëlqyer, as mënyra jote e sjelljes, por të kam dashur me një dashuri më të fortë se dëshira, më të verbër se xhelozia: aq e paepur, aq e pashërueshme, sa nuk mund ta konceptoja më jetën pa ty.
Ti ishe pjesë e saj po aq sa fryma ime, duart e mia, truri im dhe të hiqja dorë nga ty ishte si të hiqja dorë nga vetja ime, nga ëndrrat e mia, nga iluzionet e mia, nga shpresat e mia, nga jeta.

Oriana Fallaci

 

[daniel00]

Dua ëndrra të forta si shkëmbinjtë, në mënyrë që jeta të mos m'i shkatërrojë..
Jim Morrison

 

[daniel00]

“...Nuk mund të të jap jetën që të dha babai dhe nëna jote. Nuk e di se si do ia dal në këtë botë, kështu që nuk mund të premtoj shumë. Përveç një gjëje: do të jap gjithçka timen. Pa shtirje, pa mure, pa gënjeshtra. Nuk ka pasur dhe nuk do të ketë një tjetër që të të dojë ashtu siç të dua. Kur nuk jam me ty, ndihem keq. Edhe kur jam me ty, vazhdoj të ndihem keq, sepse e di që, prapëseprapë, për disa orë, do të jem përsëri pa ty. Nuk kam qenë mirë gjatë pjesës më të madhe të jetës dhe nuk dua të vuaj më. Më prano… me copëzat e mia… dhe më bëj një të vetëm.”

Charles Martin

 

[daniel00]

Kur një mashkull është i lodhur, nuk ka të bëjë vetëm me fjalët e thëna apo me veprimet e bëra. Është grumbullimi i injorimit dhe ndjenjës së mosvlerësimit me kalimin e kohës.
Sa herë që përpiqet të dëgjohet, ai përballet me heshtje. Çdo përpjekje që ai bën duket se kalon pa u vënë re. Përfundimisht, pesha e gjithë kësaj bëhet shumë e rëndë sa edhe njeriu më i fortë fillon të lodhet.
Një mashkull nuk ka nevojë për gjeste të mëdha, ai dëshiron të ndihet i vlerësuar dhe i respektuar. Por kur ai vazhdimisht ndeshet me kufinj dhe përpjekjet e tij anashkalohen, ai fillon të tërhiqet.
Edhe dashuria dhe durimi kanë kufij dhe e këto kufij tejkalohen, edhe njeriu më i përkushtuar mund të arrijë në një pikë ku të ndjejë se kaq mjafton.
Mos lejoni që heshtja të zëvendësojë komunikimin. Vlerësoni përpjekjet e njëri-tjetrit, sepse kur dikush ndihet se ka dhënë gjithçka që mundet, mund të mos ketë arsye për t'u kthyer.