Përshtypje dhe ndjesi letrare

[Skyline.]

P.s ke Giovanni pascoli kam ber le scuole medie

 

[daniel00]

Të falënderoj për fjalët që ndriçojnë si një bisedë që s’ka fillim e fund, ku mendimet shndërrohen në urë për të kaluar drejt një bote të pasur ndjesish dhe kuptimesh. Më duket sikur ti ke dhënë zë një ndjenje që ndoshta e ndjej edhe vetë – atë dëshirën për të krijuar një hapësirë ku fjalët tona marrin kuptim përtej çfarë mund të shprehet.Nuk është vetëm ajo që thua, por edhe mënyra si e thua, sikur çdo mendim mbart një lloj qetësie dhe guximi. Ka një magji në mënyrën si biseda jonë mund të shndërrohet në një udhëtim të përbashkët – ku secili nga ne jo vetëm që zbulon tjetrin, por ndoshta edhe diçka më shumë për veten. Më duket sikur të gjitha rrugët na drejtojnë te ky moment, ku çdo mendim yt frymon në mua si një histori që mezi pres të vazhdoj të dëgjoj

Sa karat është pastërtia e shpirtit të saj, a ka menduar ndonjëherë ndokush të përcaktojë pastërtinë e shpirtrave? Ndryshe nuk më intereson asnjë copë guri që dritën e ka artificiale të marrë hua e jo të vetën.
Shkëlqimet e gurëve të çmuar që dikur më mahnisnin tani janë thjesht diçka sipërfaqësore e boshe në krahasim me shkëlqimin dhe vezullimin që brendia e saj si femër mund të përmbajë.
Sytë e saj më shumë se fjalët më intrigojnë e më nxisin t’i mbërthej me vështrimin tim ngulmues duke dashur të përthith xixëllimin e tyre të vyer për ta pasur dritë për shpirtin tim në kohëra kur shoh veç terr.
Ti përkujdesesh për lëndimet e mia pa e ditur, i qetëson pasiguritë duke u kundërvënë praninë tënde, butësinë tënde që më mban të mos bie në spirale pesimizmi.
Më rrëfen që të ka ndodhur edhe ty kjo apo ajo gjë dhe shpirtrat tanë vihen në një ekuilibër ku nuk ka vend për asgjë të papastër sepse turbullira do të na ndante përsëri. Do të doja të mësoja gjithçka nga e para me përulje për t’u kujdesur e për të mos ndotur atë vend të purifikuar ku mund të gjejmë njëri-tjetrin.
Feminiliteti yt më imponohet me një stil dhe hijeshi çarmatosëse si ato kapitullime që ndodhin para një faze të re të jetës.
Ne mësojmë rrugën për të ardhur tek tjetri për të qenë të pranuar dhe për ta lënë dëshirën e lirë të na drejtojë në detëra stuhish pasioni.
Ti ke marrë nga deti mënyrën e të folur me fraza si dallgë që ngrihen pa u kuptuar e pa zhurmë dhe pastaj butësisht nxitojnë për tek unë duke më kapur papërgatitur dhe duke më përfshirë me energjinë e tyre që rrëmben. Kthehen në himne inkurajuese që më japin guxim të udhëtoj në terrene të panjohura të botës tënde duke i përsëritur si fjalëkalime, si ideale të një udhëtimi pa mbarim.
Jehona e tyre rezonon gjatë në mua me kuptime të reja që më shtyjnë të eksploroj dhe të dokumentoj me përfundime që rrëzohen sepse nuk mund të jenë të fundme.
Unë mësoj ritmin e frazës tënde dhe i heq kufinjtë konvencionalë të trupëzimit njerëzor për të marrë shtegtimin në shpirtin tënd. Ti më mirëpret sikur ta dije që unë do të lutesha të më pranoje. Me thjeshtësinë tënde dhe dëshirën, që është forma e dukshme e zemërmirësisë dhe mikpritjes.

 

[Mia]

Sa karat është pastërtia e shpirtit të saj, a ka menduar ndonjëherë ndokush të përcaktojë pastërtinë e shpirtrave? Ndryshe nuk më intereson asnjë copë guri që dritën e ka artificiale të marrë hua e jo të vetën.
Shkëlqimet e gurëve të çmuar që dikur më mahnisnin tani janë thjesht diçka sipërfaqësore e boshe në krahasim me shkëlqimin dhe vezullimin që brendia e saj si femër mund të përmbajë.
Sytë e saj më shumë se fjalët më intrigojnë e më nxisin t’i mbërthej me vështrimin tim ngulmues duke dashur të përthith xixëllimin e tyre të vyer për ta pasur dritë për shpirtin tim në kohëra kur shoh veç terr.
Ti përkujdesesh për lëndimet e mia pa e ditur, i qetëson pasiguritë duke u kundërvënë praninë tënde, butësinë tënde që më mban të mos bie në spirale pesimizmi.
Më rrëfen që të ka ndodhur edhe ty kjo apo ajo gjë dhe shpirtrat tanë vihen në një ekuilibër ku nuk ka vend për asgjë të papastër sepse turbullira do të na ndante përsëri. Do të doja të mësoja gjithçka nga e para me përulje për t’u kujdesur e për të mos ndotur atë vend të purifikuar ku mund të gjejmë njëri-tjetrin.
Feminiliteti yt më imponohet me një stil dhe hijeshi çarmatosëse si ato kapitullime që ndodhin para një faze të re të jetës.
Ne mësojmë rrugën për të ardhur tek tjetri për të qenë të pranuar dhe për ta lënë dëshirën e lirë të na drejtojë në detëra stuhish pasioni.
Ti ke marrë nga deti mënyrën e të folur me fraza si dallgë që ngrihen pa u kuptuar e pa zhurmë dhe pastaj butësisht nxitojnë për tek unë duke më kapur papërgatitur dhe duke më përfshirë me energjinë e tyre që rrëmben. Kthehen në himne inkurajuese që më japin guxim të udhëtoj në terrene të panjohura të botës tënde duke i përsëritur si fjalëkalime, si ideale të një udhëtimi pa mbarim.
Jehona e tyre rezonon gjatë në mua me kuptime të reja që më shtyjnë të eksploroj dhe të dokumentoj me përfundime që rrëzohen sepse nuk mund të jenë të fundme.
Unë mësoj ritmin e frazës tënde dhe i heq kufinjtë konvencionalë të trupëzimit njerëzor për të marrë shtegtimin në shpirtin tënd. Ti më mirëpret sikur ta dije që unë do të lutesha të më pranoje. Me thjeshtësinë tënde dhe dëshirën, që është forma e dukshme e zemërmirësisë dhe mikpritjes.

Faleminderit për çdo germë, ajo që më mahnit te ju është jo vetëm shndërrimi i dritës që mban, por edhe thellësia e shpirtit tuaj që shërben si udhërrëfyes në momentet më të errëta. Ndjej një ndjeshmëri të veçantë që buron nga thjeshtësia dhe mirësia që reflektoni.E vlerësoj pafund mirëkuptimin dhe dashurinë që shprehin fjalët dhe veprimet tuaja dhe jam mirënjohëse për çdo moment

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Oh e dashura ime - Christophe

Ajo ka sy që shikojnë detin
Përmes shiut që zbret
Ajo sheh ëndrra ku humbet
Ndër re te mëdha të bardha
Ajo nuk di më as ditën as orën
Ajo ka lot në thellësi te zemrës
Që i fusin friken

Oh! E dashura ime, më dëgjo
Tashmë jeta të pret atje tej
Jo mos ki frikë, duhet të më besosh
Jeta është e bukur edhe pa kujtese
A e di, do të të tregoja
Me kohen, ti do të kuptosh

Ajo nuk dëgjon atë që them
Dhe dora e saj në timen fle
Do të doja të isha ai vend
Ku ajo shkon për të kërkuar ende
Në pasqyrën e të kaluarës së saj
Atë ëndërr që ishte thyer
Një mbrëmje vere .

Oh! E dashura ime, më dëgjo
Një botë tjetër të pret atje tej
Jo mos ki frikë, duhet të më besosh
Jeta eshte e bukur dhe historia jone
Mund të vazhdojë kur të duash ti
E gjithçka do jetë si dikur

Oh! E dashura ime hape zemrën
Ti do më dëgjosh
Më fal lëndimin që të kam dhënë
Nuk do të të lë më kurrë
Po, vendose dorën tënde në flokët e mi
Shoh diell ne sytë e tu

Oh ! E dashura ime
Një jetë tjetër të pret atje tej
Unë të dua shumë, duhet të më besosh
Bota është e bukur dhe historia jonë
Mund të vazhdojë kur të duash ti
E gjithçka do jetë si dikur

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Nëse ti nuk ekzistoje - Joe Dassin

E nëse ti nuk ekzistoje,
Më thuaj pse unë do ekzistoja?
Per tu zvarritur në një botë pa ty,
Pa shpresë dhe pa pendesë.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Do të mundohesha te shpikja dashurinë,
Si nje piktor që shikon ne gishtat e tij
Te lindin ngjyrat e ditës.
Dhe që nuk i besohet.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Më thuaj për kë unë do ekzistoja?
Kalimtare te përgjumura ne krahët e mi
Që nuk do t’i dashuroja kurrë.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Nuk do të isha veç një pikë më shumë
Në këtë botë që shkon e që vjen,
Do të ndjehesha i humbur,
Do të kisha nevojë për ty.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Më thuaj si unë do ekzistoja?
Do të mund te hiqesha si vetja,
Por nuk do të isha i vërtetë.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Besoj se do e kisha gjetur,
Sekretin e jetës, përsenë,
Thjesht për të të krijuar
Dhe për të të vështruar.

E nëse ti nuk ekzistoje,
Më thuaj pse unë do ekzistoja ?
Per tu zvarritur në një botë pa ty,
Pa shpresë dhe pa pendesë.

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Po të dua

Mos më trego historira
Ti e di mire çfarë nuk shkon
Tek unë, mos më pyet shumë
Ti e di mire që krisjet janë të thella
Pa mua, mos u kap kaq fort
Nëse dyshon, mos u jep kaq shumë
Nëse të kushton, mos më lër të të braktis
Atëherë kur jam e sigurtë për ty
Po të jap gjithçka që kam ndaj mundohu të shohësh tek unë se...

Të dua
Po të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Të dua, me gjithë forcën që kam
Të dua, dhe më të mirën time të jap

Më kanë thënë “Prit se do e shohësh, dashuria është një zjarr I madh”
Kërcet, ndriçon, shkëlqen, ngroh e vret sytë
Çon me qindra xixëllima atje lart, në kupën qiellore
Hedh dritë në çast dhe ndriçon botën dhe jetën, ndryshe
Ne e ndezëm shkrepësen për shkëndijën tonë të parë
E mbushëm vatrën e zjarrit me gjithë tepricat tona, e me shpërdorimet
Jemi dashur përmbi gjithçka, të vetëm në botën e bulëzës sonë
Këto flakë na bënë të çmendur
Harruam se në fund, zjarri përcëllon

E të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Po, të dua
Të dua
Të dua, me gjithë forcën që kam
Të dua, dhe më të mirën time të jap

Afrohem fare pranë zjarrit tonë dhe djersis prej hidhërimi
Shoh të vallëzojnë ato flakë të verdha e blu, dhe pasioni që shkrihet
Pse kur dashuria është e forte na bën kaq të lëndueshëm dhe të brishtë?
Mendoj për ne të dy dhe lëkundem, pse tashmë asgjë nuk është e lehtë?

Të dua të zjarrtë, të dua të praruar
Të dua të shqetësuar, të dua fort
Të dua sa për dy, të dua me faj
Është e rrezikshme, të dua edhe më
Ç’të them, është e vërtetë që më plas
Të dua të mërzitshme, të dua të çalë
Sigurisht që më bren
E di shumë mirë që të dua, padenjësisht

Nëse shkoj përpara, me ty
Është se e shoh veten të vallëzoj këtë kërcim, në krahët e tu
Pritshmëri, nuk kam
Ti më jep kaq shumë dashuri, kaq forcë
Sa nuk mundem më, të bëj pa ty

Nëse fjalët e mia të dhembin, nuk është faji yt
Plagët e mia janë të freskëta
Ka ditë më të vështira se të tjera
Nëse fjalët e mia të mundojnë
Nuk është faji im
Nuk është faji im, jo

Por, të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Të dua
Të dua, me gjithë forcën që kam
Të dua, (Ti më do), dhe më të mirën time të jap(Ti më të mirën tënde më jep)

Por, të dua (të dua)

 

[Babegirl]

@Youu shife ket sa e bkr

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Qartësi

Në fakt, prej ca kohësh më vijnë në mendje
fjalë dhe ndjenja të ëmbla që do mund të bënin një tekst
Diçka pak e ndryshme, besoj se do të fliste për të
Duhet thënë që në të përditshmen time, ajo bëri shumë rrëmujë

Por kam një hall të madh dhe kam frikë se shokët e mi do shkulen gazit
Se do më thonë që të tregohem burrë, se do më quajnë donzhuan
Është kjo ndrojtje e frikës ndaj femrës, kur beson se krenaria jote merr fund
Kur e hap pak zemrën, por unë këtë herë dua të marr përgjegjësinë

Kam një problem tjetër, është mbase më i vështirë
Se duhet të jesh i pagabueshëm kur shkruan një tekst për dashurinë
Për mua, tre tekstet e ardhshëm do të doja të ishin bombë
Nëse shkruaj një tekst për të, do të doja që të ishte më i bukuri në botë

Ajo nuk meriton një tekst çfarëdo, e ndjej presionin, tmerr
Nuk bëj dot më si interesant, me udhëtimet e mia në tren
Tani është mjaft më e ngatërruar, unë nuk e di si bëhet
për të përshkruar ndjenjat e mia, kur jeton me një perri

Duhet pranuar që ajo ka sy, nuk janë as të homologuar
Herë janë jeshil, herë të kadifenjtë
Madje besoj që natën janë vjollcë
Kur zhytem në vështrimin e saj, humb fillin nuk jam më as në tokë
Përhumbem thellësisht, dhe e humb me dashje busullën time

Që kur e njoh, ndjej gjëra marramendëse
E them me vete shpesh që pata fat që i pëlqeva, përndryshe
Nuk do të kisha ditur kurrë që një e qeshur mund të ndalonte rrotullimin e tokës
Nuk do të kisha mësuar kurrë që një vështrim mund të mbushte ditët e mia

Nuk kuptoj gjithçka që ndodh, ka shumë gjëra pa lidhje
Që kur ajo është aty asgjë nuk ka ndryshuar, por gjithçka është tjetër
Ajo më sjell kaq shumë trazirë, e kaq shumë qëndrueshmëri
Preferoj forcën e saj, por më e mira fare është brishtësia e saj

Nuk është thjesht një tekst më shumë, nuk është vetëm një poemë
Ndonjëherë ajo i do fjalët e mia, por këtë herë fjalët e mia duan atë
E kam në mendje si një melodi, kështu dëshirat e mia vallëzojnë
Në historinë tonë asgjë nuk është e shkruar, por gjithçka tingëllon e natyrshme

Kam zbuluar përsëri sa të ngroh zemrën po të kesh ndjenja
E nëse më thua që është shumë më mirë të jetosh pa to, më ke gënjyer
Kështu që i shpreh me fjalë dhe punë e madhë nëse miqtë më tallin
S’dua t’ia di, në shtëpinë time është një sirenë që në dhomë fle

Kisha një jetë maceje të egër, ajo e bëri tym
Zbulova një lumturi shumë të thjeshtë, është pikërisht që duam të rrimë bashkë
Nuk llogarisim demonët e së shkuarës, nuk kemi frikë prej tyre
Për mua nëse një ditë jam në çift, do të doja të ishim ne të dy

Ka buzëqeshje e psherëtima, ka aq shumë të qeshura të lajthitura, vdes fare
Mund të hapësh zemrën pa u skuqur nga turpi, e të ushqehesh nga kujtimet tona
kurthet e së ardhmes na presin, por nuk kemi frikë prej tyre
Për mua nëse një ditë jam në çift, do të doja të ishim ne të dy

E nëse është e vërtetë që fjalët janë zëri i emocionit
Fjalët e mia marrin udhën për të më treguar drejtimin e Saj
U largova nga platforma me një tren të veçantë, të shpejtësisë së lartë
Shkojmë me një mijë kilometër në orë, mbi det, në klas të parë

E nëse është e vërtetë që fjalët janë zëri i emocionit
Fjalët e mia marrin udhën për të më treguar drejtimin e Saj
U largova nga platforma me një tren të veçantë, të shpejtësisë së lartë
Shkojmë me një mijë kilometër në orë, mbi det, në klas të parë

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Nëse mjaftonte të dashuronim

Ëndërroj fytyrën e saj, lakoj trupin e saj
E më pas e imagjinoj të jetojë në botën time
Do kisha kaq shumë për t’i thënë nëse do dija t’i flisja
Si ta bëj të lexojë brendinë e mendimeve të mia?

Po si ia bëjnë të tjerët që gjithçka u shkon vaj?
Të m'i thonë gabimet e mia, iluzionet gjithashtu
Unë do jepja shpirtin, zemrën e gjithë kohën time
Por sado që dhashë të gjitha, prapë nuk është mjaft

Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Nëse ndryshonim pak gjërat, thjesht duke dashur të jepnim
Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Do ta ktheja këtë botë në një ëndërr, në një përjetësi.

Kam ëndrra të përgjakura, një petal të tharë
Kur lotë që të tjerë kanë derdhur më brejnë
Jeta nuk është e papërshkueshme, ishulli im është nën stuhi
Portat edhe duke i mbyllur nuk i ndalin dot klithmat

Në një kopësht fëmijërie, në një ballkon lulesh
Jeta ime e qetë ku dëgjoj gjithë zemrat të rrahin
Kur retë ngrysen, parathonë fatkeqësi
Çfarë armësh i përgjigjen frikërave të botës sonë?

Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Nëse ndryshonim pak gjërat, thjesht duke dashur të jepnim
Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Do ta ktheja këtë botë në një ëndërr, në një përjetësi.

Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Nëse do mundnim të ndryshonim gjërat dhe të nisnim nga e para
Nëse mjaftonte që të duheshim, nëse mjaftonte të dashuronim
Ne do ta kthenim këtë ëndërr në një botë
Nëse mjaftonte të dashuronim