Një copë nga vetja...

[Snowman]

Kjo duhet te jete me interesante

? (merre 1 )

 

[Ohana]

Te urrej ndonjehere e di?
E here te tjera do doja mos te kisha njohur kurre, keshtu do evitoja te te doja kaq fort.
Te urrej sepse ti ma shkatrron qenien, ma trondit te teren. Me ben te dobet, thyeshem, me ben ta shkel krenarine me te dyja kembet.
Te urrej kaq shume qe te dua kaq, por dreqin edhe urrejtjen per ty e kam te perlyer plot dashuri.

Eh mor Juno djali

 

[Snowman]

Pse ke mbjell fushe me ? .. mos rastesisht jeni prodhues - shites te ketchup !!?

pertej shakave, n fakt dje aplikova per pune te re, mbledhes domatesh ! por ju duka shume i pasigurte komisjonit, tani pres pergjigje sepse ju thashe qe mund te punoj 24/7 me vjeljen dhe sikur u tunduan.

 

[Snowman]

Eh mor Juno djali

ca ka Juno ? probleme kardiologjie ? ?

 

[Ohana]

ca ka Juno ? probleme kardiologjie ? ?

Ka pas.
Tani me siguri është shëruar ?

 

[Snowman]

Ka pas.
Tani me siguri është shëruar ?

E njof para teje une, kemi qene me i klase. po m cudit n fakt se vampiret skane as gjak as zemer !

 

[Ohana]

E njof para teje une, kemi qene me i klase. po m cudit n fakt se vampiret skane as gjak as zemer !

Të gjithë në klasë vampirë ishit?

 

[Urata]

pertej shakave, n fakt dje aplikova per pune te re, mbledhes domatesh ! por ju duka shume i pasigurte komisjonit, tani pres pergjigje sepse ju thashe qe mund te punoj 24/7 me vjeljen dhe sikur u tunduan.

Ti ke tru te menaxhosh boten ... jepi nje leksion atije komisioni te krimbur ... Ti mire je aty ku je vetem vazhdo perpara!!

 

[Snowman]

Të gjithë në klasë vampirë ishit?

jo jo, ato t mallkumit nga katuni qaf Krrabes ishin vampirusha, ne ka Shara ishim ujq

RIP @UJKU me ket rast !

 

[Snowman]

Ti ke tru te menaxhosh boten ... jepi nje leksion atije komisioni te krimbur ... Ti mire je aty ku je vetem vazhdo perpara!!

thash ta bleja krejt seren e domateve e ti pushoja nga puna

 

[Urata]

thash ta bleja krejt seren e domateve e ti pushoja nga puna

Hahahaha..!!!
Mos i pusho nga puna shif angazhoje ne punet e liges fundit, kuptohet ti je ndaresi i detyrave di si shko rendi me mire!!!

 

[Rrelse]

Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...

 

[Ajsel]

Henë moj e bukur henë..

 

[centos]

Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...

Kujdes se po te nezet prap e te le ne mes te rruges ?

 

[Snowman]

Hahahaha..!!!
Mos i pusho nga puna shif angazhoje ne punet e liges fundit, kuptohet ti je ndaresi i detyrave di si shko rendi me mire!!!

Nuk jam aq i pasur sa te blej lire moj Urat. ?

 

[Ohana]

Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...

E të gjitha ëndrrat do i bëjmë realitet ??

 

[Nikoleta]

Si gjithmonë, më duhet të pres... E pabesueshme, por sa herë më duhet të kaloj rrugën nga një trotuar në tjetrin, ngec para dritës së kuqe të semaforit. Çuditërisht ajo shfaqet gjithnjë pikërisht në momentin kur duhet të kaloj unë. Nuk mjafton vonesa që më ndjek vazhdimisht, hap pas hapi, si shoqëruese e përhershme e rrugëtimit tim, por një fat i mbrapshtë m’i bllokon krejtësisht hapat përmes asaj drite të kuqe. Janë ato pak momente ndalese që në çastin e parë të ngjallin një ndjesi nervozizmi, por më pas, ankthi i vonesës zëvendësohet nga një mendim i ri, që gjithashtu pasohet nga një tjetër, derisa e “kuqja” fiket tej, duke u zëvendësuar nga “jeshilja” shpëtimtare. Atëherë mendimet fashiten dhe nxitimi rinis nga e para. Por sado bezdisëse duket ndalesa disasekondëshe para semaforeve, ajo ka meriten e veçantë që u jep krahë mendimeve të mia.
Me vështrimin të fiksuar pas dritës së kuqe, me një lloj zemërimi sepse shfaqet gjithmonë në momentin më të papërshtatshëm, ndërmendohem mes gjërave të bëra, atyre që më presin t’i bëj dhe të tjerave që kanë mbetur pezull.
“Eh, sikur... ajo dritë e kuqe, që ka fuqinë të ma ndalë hapin, të kishte një fuqi të jashtëzakonshme për të ndaluar edhe kohën!”.
Mes nxitimit tim të përditshëm, në një trafik të rënduar mendimesh, punësh të njëpasnjëshme, takimeve profesionale dhe shoqërore, harrohem në rendjen e vazhdueshme sa nga njëra anë në tjetrën, aq sa koha rrëshqet pa u ndier...
Dhe ja, kaloi një vit... Një tjetër po agon...
Është pikërisht kjo koha kur (dashur - padashur) bën një bilanc përmbyllës vjetor, një lloj analize të vetvetes dhe ndryshimeve që ke pësuar gjatë kësaj kohe, më shumë për të kuptuar se ç’ka ndodhur me ty, sesa për të arritur në një përfundim konkret... Dhe pasi e ke kthyer dhe rikthyer gjithë vitin që u mbyll, e ke copëzuar dhe ringjitur përmes kujtimeve të tua, më në fund kupton se jo çdo gjë ka rrjedhur sipas pritshmërisë tënde, sipas projekteve dhe ëndrrave të tua...
Por fundja, ç’rëndësi ka kjo!
Ato që vërtet kanë rëndësi janë kujtimet!
E rëndësishme është të mos harrosh të ëndërrosh dhe (siç do të thoshte Márquez): “T’u japësh rëndësi gjërave, jo për vlerën, por për domethënien e tyre”.
E vendosa! Këtë vit nuk do të bëj asnjë projekt!
Thjesht do të ëndërroj!
Më duhet të shkoj. U ndez drita jeshile...

Te dua!
❤❤❤

 

[Urata]

Nuk jam aq i pasur sa te blej lire moj Urat. ?

Me pelqen kjo lloj 'varferie' qe te paska kapluar! ... Por me kryesorja eshte qe nuk 'shitesh' as shtrenjte as lire!!

 

[Urata]

PËRVJETOR KUJTIMESH

Sërish vjen ndërrimi i motmotit

Në imagjinatë do të kujtoj

S’ta njoha ftyrën ti ishe e vogël

31 dhjetori , zi pikllim lëshoi!

Sa herë fundvitit thuhet urimi , për jetëgjatësi

Më pikojnë lotët në lutjen me vaj

Bari mbi varr të ka mbi

S’të harroj, Ty motër për sa të jem gjallë .. !

 

[Klodii]

PËRVJETOR KUJTIMESH

Sërish vjen ndërrimi i motmotit

Në imagjinatë do të kujtoj

S’ta njoha ftyrën ti ishe e vogël

31 dhjetori , zi pikllim lëshoi!

Sa herë fundvitit thuhet urimi , për jetëgjatësi

Më pikojnë lotët në lutjen me vaj

Bari mbi varr të ka mbi

S’të harroj, Ty motër për sa të jem gjallë .. !

Qofte e pa harruar ️ ?