Ka pasur momente qe ndihesha bosh ...
Momente qe nuk e dija nese brenda ketij trupi egzistonte akoma nje zemer . Nuk e dija nese cfare po kaloja po me ndryshonte plotesisht , apo ishte thjesht nje kohe refleksioni apo meditimi per te ndenjtur disi larg nga kush po perpiqej te me vidhte cfare me perkiste apo te me zhvishte nga cdo emocion ,apo cdo shpresë që më bënin të ndihesha gjallë duke më lëne në një anë rruge pa dalje .
Sidoqofte personi që shikoja cdo ditë në pasqyrë nuk i ngjante aspak asaj që në vërtetë isha dhe kjo gjë më trembte , me trembte jashtë mase , sytë e mi nuk ishin më ata që pikturonin gjithë pasurinë e shpirtit , kishin humbur sensin e lumturisë dhe ajo cfarë mund të shikonin ishte bota e zhgenjimeve e ngjyrosur bardhe e zi ku ngjyrat nuk egzistonin më .
Më trëmbte fakti që brënda kësaj bote mund të humbisja , te humbja ëndërrat brënda këtij realiteti mizor që po më tërhiqte me zor afër , pa pyetur nëse shpirti im i përkiste apo jo !
Atëhere vendosa të sfidoja frikën , të rigjeja zëmren , dhe pashë që ajo rrihte akoma ne cdo pore të qënies time , pashë që ishte akoma ajo zëmër e përbëre nga dashuria , yjet , ëndërrat , universi i ndenjave , dëshira për të jetuar e për tu emocionuar përsëri , dhe këtë herë më tepër sepse këtë herë ishte e sigurt që dëshironte të ishte asgjë tjetër përvecse imazhi i mirësisë ,duke lënë mbrapa cdo gjurmë që nuk kishte të bënte me të .
Dhe tani jam ketu e lirë , pa mendime , pa paragjykime per veten , jam këtu duke shkruajtur , duke venë firmën ne këtë letër që sado jeta të më fusi në labirintet e saj ,sado e largët të jet dalja . UNE DO ARRIJ GJITHMONE TË GJEJ DRITEN QË MË CON NË RRUGËT E SHPIRTIT TIM …
Momente qe nuk e dija nese brenda ketij trupi egzistonte akoma nje zemer . Nuk e dija nese cfare po kaloja po me ndryshonte plotesisht , apo ishte thjesht nje kohe refleksioni apo meditimi per te ndenjtur disi larg nga kush po perpiqej te me vidhte cfare me perkiste apo te me zhvishte nga cdo emocion ,apo cdo shpresë që më bënin të ndihesha gjallë duke më lëne në një anë rruge pa dalje .
Sidoqofte personi që shikoja cdo ditë në pasqyrë nuk i ngjante aspak asaj që në vërtetë isha dhe kjo gjë më trembte , me trembte jashtë mase , sytë e mi nuk ishin më ata që pikturonin gjithë pasurinë e shpirtit , kishin humbur sensin e lumturisë dhe ajo cfarë mund të shikonin ishte bota e zhgenjimeve e ngjyrosur bardhe e zi ku ngjyrat nuk egzistonin më .
Më trëmbte fakti që brënda kësaj bote mund të humbisja , te humbja ëndërrat brënda këtij realiteti mizor që po më tërhiqte me zor afër , pa pyetur nëse shpirti im i përkiste apo jo !
Atëhere vendosa të sfidoja frikën , të rigjeja zëmren , dhe pashë që ajo rrihte akoma ne cdo pore të qënies time , pashë që ishte akoma ajo zëmër e përbëre nga dashuria , yjet , ëndërrat , universi i ndenjave , dëshira për të jetuar e për tu emocionuar përsëri , dhe këtë herë më tepër sepse këtë herë ishte e sigurt që dëshironte të ishte asgjë tjetër përvecse imazhi i mirësisë ,duke lënë mbrapa cdo gjurmë që nuk kishte të bënte me të .
Dhe tani jam ketu e lirë , pa mendime , pa paragjykime per veten , jam këtu duke shkruajtur , duke venë firmën ne këtë letër që sado jeta të më fusi në labirintet e saj ,sado e largët të jet dalja . UNE DO ARRIJ GJITHMONE TË GJEJ DRITEN QË MË CON NË RRUGËT E SHPIRTIT TIM …
?
