Një sqarim të përgjithshëm për mënyrën e argumentimit në debate të tilla:
E para, kur debatohet për një ideologji/fe, argumente për të provuar të metat e kësaj ideologjie/feje duhet të sillen nga vet ideologjia/feja, e jo nga veprimet që i bëjnë pasues të saj. Le të jemi më të qartë, hadithet, dhe pjesë nga Kurani që u sollën këtu, përbëjnë provë për debatin, pastaj mënyra e interpretimit duhet të mbështet në fjalë të ekspertëve të fushës. Po e marr vetëm hadithin e fundit të sjellë nga
@Poker si shembull për të sqaruar këtë që po them.
Ky hadith dëshmon që kishte luftë, gjë, që nuk e kam mohuar në postime të mësipërme, përkundrazi, e pranoj këtë, por arsye të luftës janë në qendër të debatit, dhe jo fakti që kishte luftë mes myslimanëve të parë dhe paganëve të kohës, arabët. Dhe nëse e lexon hadithin me kujdes e sheh se edhe mënyra e luftës, gjegjësisht, trajtimit të robërve ishte shumë më e avancuar se sa mënyra e idhujtarëve të kohës. Ishte risi lirimi i robërve pa kompensim.
Beteja e Hunejnit ndodhi pas çlirimit të Mekës (pa luftë, Profeti u kthye nga Medina me pasues të tij, dhe idhujtarë të Mekës e dorëzuar qytetin pa luftë). Pra, pasi u çlirua Meka, idhujtarët grumbulluan një numër jashtëzakonisht të madh të luftëtareve (rreth 30,000 ushtarë) duke u bërë bashkë shumë fise. Ata kishin për qëllim të ndalnin përhapjen e Islamit përmes likuidimit të Profetit dhe pasuesve të tij. Kjo ishte një nga betejat më të rënda të myslimanëve ku mezi arritën t’i mposhtin idhujtarët...
Shënim: Nëse ju intereson më shumë rreth kësaj beteja mund t’ju sjellë me referenca historike çfarë ndodhi dhe pse ndodhi...
Gjithashtu argument për këtë lloj debati janë edhe pjesë nga Kurani të sjellë këtu nga z.
@Poker
Fillimi i ajetit e bartë përgjegjësinë për mirëqenien në familje tek burrat. Pra, përcakton se të ardhurat familjare janë përgjegjësi e burrit dhe jo e gruas. Këtu hynë, ushqimet për anëtarë të familjes, veshmbathjet, etj... Pjesa e dytë, duke filluar nga fjalët
E ato që u keni dro kryelartësisë së tyre, fletë për rastet kur ka rebelim të gruas dhe mënyrat se si duhet të provohet të zgjidhet mospajtimi mes bashkëshortëve, duke ia lënë përgjegjësinë më të madhe burrit. Pra, e para duhet të këshillohet gruaja, nëse kjo s'bënë punë, atëherë duhet të largohet nga shtrati, nëse kjo s'bënë punë, atëherë burri ka të drejtë ta rrah gruan. Por, tek fjala rrahja e gruas është debat i gjerë mes dijetarëve mysliman ku mendimi më i saktë në bazë të asaj që kam arritur të kuptoj është se këtu është për qëllim rrahja me misvak (misvak është një lloj shkopi i vogël, sa gishti tregues, si për nga gjatësia ashtu edhe për nga trashësia), pra nuk është për qëllim dëmtimi i tyre, por shprehja e hidhërimit dhe zhgënjimit nga ajo.
Fundi i ajetit potencon se nëse ka respekt, atëherë asnjë nga këto nuk lejohen të përdorën në raport me gruan.
Shënim: Ky është një sqarim shumë i shkurtuar, për ata që janë të interesuar mund t’ju sjellë sqarim të detajuar me referenca, nga komentatorë më të famshëm të Kuranit.
Unë besoj që kjo është mënyra më e drejtë e sjelljes në familje, dhe nuk kam asnjë problem me këtë ajet. Sikur të ndiqeshin këto format në raport me gruan nga burrat, sot do të kishte shumë më pak ndarje, e shumë më pak familje të shkatërruara. Pastaj, edhe sot kur po flasim burrat keqtrajtojnë gruan në mënyrë më mizore, herë duke shkuar me shumë dashnore, e me prostituta të ndryshme, e herë duke e rrah në mënyrën më mizore sikur të ishte kafshë. Fatkeqësia jonë është se ne duam të fitojmë debatin dhe jo të përfitojmë nga debati. Prandaj, i harrojmë ato që kemi pa me sy, në familjet tona ose të fqinjve tanë, dhe hiqemi si dikush që s'jemi....
Sidoqoftë t'i kthehemi temës, së dyti, kur bëhet fjalë për historinë, ne duhet të sjellim shënime historike sa më afër për kohën që po flasim. Për të qenë të drejtë duhet të gjejmë një pal të tretë, e cila s'ka interes të drejtpërdrejt për atë që po flasim. Për shembull nëse diskutojmë mbi UÇK-në, s'duhet të marrim përrallat e shkruara nga serbët, sikundër që s'duhet të marrim as përrallat e shkruar nga disa 'komandat' të luftës, por duhet të marrim versionin e gazetarëve dhe reporterëve të luftës, ku kishte shumë në Kosovë. Kjo ishte vetëm si shembull. Ndërsa kur flasim për kohën, e administrimit të Perandorisë Osmane, atëherë nëse mund të gjejmë dokumente të kohës, kjo është më e mirë. Pra, kur themi që kishte taks për jomyslimanët, atëherë të gjejmë një faturë të kohës, nëse jo, atëherë dëshmitë e atyre që kanë paguar, e kështu me radhë... Në këtë formë e ndërtojmë debatin mbi baza të forta dhe mund të vazhdojmë duke nxjerrë përfundime, ndërsa duke kërcyer nga tema në temë dërgojmë sinjale se qëllimi ynë i vetëm është ta fitojmë debatin dhe jo të sjellim dobi duke u përpjek të gjejmë përfitime të dyanshme.
Xhizje e përmendur nga dikush prej anëtarëve lartë, është një taks për jomyslimanët që jetojnë në shtetin Islam, e cila kishte më shumë karakter të një sigurimi që paguhet sot, se sa të një takse për besimit e tij. Pak më qartë, jomyslimanët nuk ishin të detyruar të merrnin pjesë në rast të një sulmi nga jashtë, por myslimanët kishin për detyrë t’i mbronin këto familje, dhe në këmbë të kësaj, ata paguanin një taks shumë simbolike. Kjo taksë aplikohej vetëm për ato familje jomyslimane që kishin të ardhurat e mira, dhe nuk aplikohej për familje të varfëra. Për të kuptuar më gjegjësisht se si funksiononte Xhizja në shtetin Islam, kthehu tek libri Omer ibn Abdulazizi, i botuar nga Fjalaebukur.
Gjithsesi, ne nuk mund, dhe s’është e thënë të pajtohemi, por duhet të ruajmë korrektësinë në debat, ose të mos hyjmë fare, ndërsa duke ofenduar tjetrin, e duke shkruar me sarkazëm, nuk përfitojmë gjë, dhe nuk arrijmë askund.
E zgjata pak me këtë shkrim, por besoj që, ai që ka durim ta lexojë do të përfitojë diçka, edhe pse për të sqaruar plotësisht, për gjithçka që aludoj aty, do të duhej të shkruaj shumë më shumë.
Shnet juve dhe mua!
