Shkrime të ndryshme

[Nina]

Annabel Lee​

BY EDGAR ALLAN POE
It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea,
But we loved with a love that was more than love—
I and my Annabel Lee—
With a love that the wingèd seraphs of Heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsmen came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in Heaven,
Went envying her and me—
Yes!—that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we—
Of many far wiser than we—
And neither the angels in Heaven above
Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee;

For the moon never beams, without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling—my darling—my life and my bride,
In her sepulchre there by the sea—
In her tomb by the sounding sea.

 

[...]

"Shpirti i lirë është i rrallë, por njihet me të parë, sepse të shkakton një ndjesi mirësie menjëherë.
U kalova përbri dyqind personave dhe nuk pashë asnjë qenie njerëzore".

 

[...]

S’di ç'të them...

Nuk po mësohem dot pa ty,
Ti paske qenë
(S’di ç’të të them!)
Nga gjithë ç’kam dhe sheh me sy,
Nuk e gjen dot ç’pjesë më dhemb!

Një zjarr i kaltër mbete ti,
Që nuk më ngroh,
Po veç më djeg!
Ti, brenda meje flaka je,
Tek ajo pjesë që vetëm dhemb!

Të heqësh hënën atje lart,
Do të përmbyset bota krejt!
Ashtu si unë që vdes në çast
Po hoqa pjesën që më dhemb!

Autor

 

[Kresha]

“Metodat me të cilat kujdestarët i izolojnë fëmijët variojnë nga e egra tek ato delikate – dhe nga ekstremet në ato të buta. Metoda më primitive, padyshim, është forca brutale, siç është vendosja e fëmijës në një hapësirë të mbyllur ose përdorimi i mjeteve të tjera për të kufizuar lirinë e tij fizike. Mund të ndodhë gjithashtu përmes kujdestarëve që e zhvendosin fëmijën në një vend të ri—madje edhe në një shtet të ri. Kjo mund të jetë jashtëzakonisht stresuese për një fëmijë, sepse ndërpret stabilitetin dhe parashikueshmërinë e jetës së tyre. Kjo është arsyeja pse terapistët shpesh pyesin klientët e rinj nëse ata lëviznin shpesh ose ndryshonin shkolla - dhe nëse kujdestarët e tyre kryesorë ndryshuan gjatë fëmijërisë së tyre. Ngjarjet si kjo kanë një ndikim të madh në zhvillimin e një personi.”
— Darius Cikanavicius

 

[...]

Njoh nje Burre qe nuk ka zemer ..por me ka bere te çmendem nga dashuria ..
Gjithçka sepse ..nje dite duke me prekur doren ..me rizgjoj ndjenjat e pergjumura

Alda Merini

 

[Kresha]

“Krijimi i kaosit ofron emocione për disa njerëz, veçanërisht ata që janë të shqetësuar nga heshtja, ata që e shpërqendrojnë veten nga problemet e tyre duke u fokusuar jashtë, ata që ndihen bosh brenda dhe kanë nevojë të mbushen me aktivitet, dhe ata që janë rritur në një mjedis në të cilin harmonia dhe paqja ishin të panjohura”.
- Beverli Engel

 

[Kresha]

“Të kesh një edukim të dëshiruar ose ndryshe traumatik na bën të prirur ndaj vetëfajësimit, që është vetëm një nga shumë efektet e një mjedisi të tillë fëmijërie. Nëse nuk trajtohet dhe nuk zgjidhet plotësisht, tendenca për të fajësuar veten, atëherë, mbartet në jetën e mëvonshme të një personi dhe manifestohet në një gamë të gjerë problemesh emocionale, të sjelljes, personale dhe sociale. Këto probleme përfshijnë, por nuk kufizohen vetëm me, vetëvlerësimin e ulët, vetëkritikën kronike, të menduarit magjik dhe irracional, vetëdyshimin kronik, mungesën e dashurisë dhe kujdesit për veten, marrëdhëniet jo të shëndetshme dhe ndjenja të tilla si turpi toksik, faji dhe ankthi.”
— Darius Cikanavicius

 

[...]

Me eshte dashur gjithmone te mendoj per dy, te rrezikoj per dy, te dashuroj per dy, te luftoj per dy, por kur behej fjale per te qare...kam qare gjithmone vetem...e jo sepse askush nuk mund te qante bashke me mua, e aq me pak sepse nuk kishte njeri te qante prane meje, por sepse kam konsideruar gjithmone te qaren, lotet dhe dhimbjen si nje faqe per tu shkruar dhe per tu fshire e vetme, me veten time!

Alma Gjini

 

[Kresha]

TË SHOH
"Të shoh. Ty që nuk mund të flesh natën sepse shpirti yt nuk njeh paqen. Ty që kërkon të bukurën në errësirë sepse është gjithçka që ne kemi. Ty që i do ujqit, në vend që t'i frikësohesh. Ty që luan vazhdimisht të njëjtat këngë të trishta, për të ndier çdo grimcë të emocioneve tona, ty që zgjohesh çdo ditë dhe vendosë një buzëqeshje në fytyrën tonë dhe për hir të të tjerëve, kështu që askush nuk shqetësohet për ty.
Unë të shoh ty, ty që lufton për t'u zgjuar dhe për të luftuar çdo ditë. Ty që ke më shumë ditë të këqija se sa të mira nën rripin e tyre. Unë të shoh që ende ngrihesh dhe përpiqesh, edhe nëse ti dëshiron të heqësh dorë nga brenda. Të shoh duke fantazuar mbi përrallën, edhe nëse jeta të ka dhënë pikërisht të kundërtën. Unë shoh që ti nuk e humbe kurrë shpresën. Romantike e pashpresë, empatike, luftëtare.
Unë të shoh ty dhe je e/i bukur sepse nuk dorëzohesh kurrë. Ti je e bukur sepse i lejon vetes të ndjesh të mirat dhe të ultat, dhe pranon që jeta vjen me të dyjat.
Unë të shoh ty, por është koha që ti të shohësh veten, ashtu siç të shohim ne të tjerët. Ti je më se e mjaftueshme dhe thellësitë tuaja nuk të bëjnë të vështirë për t'u dashuruar. Ato të bëjnë edhe më të denjë për dashuri. Dhe gjithçka fillon me dashurinë që i jep vetes.
Të shoh, bota nuk është treguar e mirë me ty.. por unë do ta bëj. Unë të shoh ty, sepse në ty, unë e shoh veten time. Dhe unë dua që ti ta dish se nuk je vetëm." -B. Vigjilja


E përkthyer dhe përpunuar nga Yll Avdijaj

 

[Kresha]

Ndonjëherë dashurojmë
Dhe zemrat tona janë thyer
Ne ëndërrojmë
Dhe shpresat tona janë shkatërruar
Ne dëshirojmë
Dhe dëshirat tona janë të paplotësuara
Ne japim lirshëm
Dhe mbetemi duarbosh
Dhe ne kujdesemi për të tjerët
Dhe nuk janë të dashur në këmbim
Dhe ata që dikur i admironim dhe i vlerësonim më shumë
Nuk e kthejnë dashurinë tonë.
Ndonjëherë ne i nënshtrohemi një procesi humbjeje dhe thyerjeje zemre
Dhe mbetemi duke u ndjerë të thyer
Dhe me mungesë shprese
Siç nuk arrijmë ta kuptojmë
Se ne nuk jemi të destinuar të ngelim pafundësisht në këtë cikël
Dhe kjo në jetë
Kushdo që na lëshon
Na çon në shtëpi
Kushdo që na refuzon
Na fuqizon të përqafojmë veten plotësisht
Dhe mungesa e dashurisë së dikujt për ne
Në fund të fundit është një reflektim i tyre dhe jo yni.
Dhe ne ndihemi më të lënduar
Jo kur jemi të refuzuar
Por kur e refuzojmë veten
Ndihemi më të trishtuar
Jo kur të tjerët na mërzitin
Por kur e kërkojmë lumturinë në burime që nuk janë në gjendje ta sigurojnë atë dhe ndihemi të zhgënjyer
Dhe ne ndihemi më të vetmuar
Kur jemi të huaj për veten tonë
Dhe kështu për të gjetur paqen në rrethinën tonë
Së pari duhet të gjejmë paqen brenda
Për të gjetur gëzimin jashtë vetes sonë
Së pari duhet ta përjetojmë gëzimin nga brenda
Për t'u ndjerë plotësisht i pranuar
Së pari duhet të mësojmë të pranojmë plotësisht veten
Dhe jo çdo garë ia vlen të vraposh
Jo çdo betejë ia vlen të luftohet
Jo çdo aventurë ia vlen të nisesh
Dhe jo çdo marrëdhënie ia vlen të ndiqet
Dhe refuzimi është thjesht ridrejtim
Duke na lejuar të bëhemi më shumë në kontakt me veten
Dhe më shumë zgjohemi nga vetëpranimi dhe dashuria për veten tonë.
Tahlia Hunter

 

[Kresha]

Paradoksi më i thellë i dashurisë është ky:
Ajo nuk vjen kur e kërkojmë ose kur kapemi pas saj, por kur qëndrojmë të gjithë brenda vetes. Dashuria vjen në heshtje, jo si nevojë, por si forcë e përbashkët. Duke çliruar dëshpërimin për t'u dashuruar, ne krijojmë hapësirë për lidhje të vërtetë - një dashuri që as nuk e kontrollon dhe as nuk e lidh, por lulëzon në liri. Kur gjejmë respekt për veten dhe heqim dorë nga borxhet emocionale, dashuria mund të marrë frymë. Vetëm atëherë mund të lulëzojë intimiteti i vërtetë, i rrënjosur në respektin reciprok, ku dashuria rrjedh lirshëm, si një jehonë e vetes sonë më të vërtetë.
-Jin || Apo Baylan