Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Dano je ba versioni 2.0 i @Vinjol

Nuk më intereson personi në fjalë. Është temë letërsie. Falemnderit!

 

[daniel00]

Shpirt pa maskë

Në një botë vellosh, buzëqeshjesh të pikturuara,
mes shikimesh kalimtare dhe zemrash ikëse,
ti ecën pa maskë,
me hap të lehtë dhe vërtetësi në sy.

Nuk kërkon duartrokitje, as lëvdata deri në qiell,
nuk i trembesh heshtjes, e as hijes së dyshimit,
sepse ti je dritë që nuk ka nevojë
për pasqyrime të rreme që të shkëlqejë.

Fjalët e tua, pa stolisje me mashtrim,
janë sythe të shpërndara në tokë pjellore:
çelin lule në ditët e mia të lodhura
kur me shpirtin zbuluar më flet.

Je e rrallë, si shiu në shkretëtirë,
je e vërtetë, si lotët që ngushëllojnë,
je dashuri që nuk kërkon maskime,
por më mirëpret, edhe pse i papërsosur.

Të pashë, përtej velit të paragjykimit,
përtej larmisë së një mijë personazhesh,
dhe në atë çast, zemra ime zgjodhi:
të dojë atë që nuk shtiret kurrë.

I dua brishtësitë e tua të deklaruara,
heshtjet e tua plot kuptim,
forcën tënde që nuk bërtet, por mbetet
kur bota e gjitha të braktis.

Ti që nuk e ndërron fytyrën për t’u pëlqyer,
që nuk tradhton për të qenë e pranuar,
je mrekullia e qetë e dashurisë,
një e vërtetë që frikë nuk ka.

Dhe nëse do të largoheshe prej meje një ditë,
mes mijëra fytyrash me kohën të maskuara,
Do ta di se kam njohur shenjtërinë,
në një shpirt që kurrë nuk ka gënjyer.

 

[daniel00]

Nëse e di për kë

Ka netë kur bota të shtrëngohet,
si një xhup shumë i ngushtë në dimër,
dhe gjithçka që mbetet është zemra që rreh,
e nënshtruar, kokëfortë,
që nuk di të ndalet.

Ne ecim në ditët e përkulura nga era,
me ëndrra plot gjemba,
duart bosh,
sytë që panë mungesën
e pasjes një prehje.

Por dashuria,
është ai zë i pëshpëritur
që të thotë: Duro!
që i jep një emër dhimbjes
dhe e bën atë të përballueshme.

Sepse njerëzit,
edhe më të brishtët,
edhe ata të thyerit në një mijë heshtje,
dinë të mbajnë së bashku qiellin dhe humnerën
nëse e dinë për kë.

Kam kapërcyer shkretëtira fjalësh të pathëna,
dete krenarie dhe shi
që binte brenda,
jo jashtë.
Kam mbajtur peshën e ditëve pa dritë
dhe netët kur gjumi ishte një mundim
pa paqe.

Megjithatë nuk u dorëzova.
Sepse çdo gjë gjente kuptim
në emrin tënd.
Çdo plagë mbyllej vetë
nëse të imagjinoja ne fund te rrugës,
në këmbë, duke më pritur,
edhe thjesht në mendimet e mia.

Nuk është i dobët ai që duron,
por kush dashuron.
Kush qëndron,
Kush thotë: "E di që dhemb,
por ia vlejti”.

Dhe unë,
I kam përballuar stuhitë,
kam bërtitur në heshtje,
e lashë zemrën të shkrumbohej
pa u penduar për zjarrin.

Sepse je
Motivi im, dëshira ime,
Arsyeja pse pritja ka kuptim,
bukuria që fshihet pas çdo sprove.
Përgjigjia ndaj pyetjes
që bota i bën çdo ditë
atij që dashuron:
"Sa mund të durosh?"

E vërteta është kjo:
njerëzit mund të durojnë
një mori të pabesueshme,
nëse e dinë për kë.
Dhe unë e di për kë.
E di pa ma thënë njeri.

 

[Mignonne]

E zuri pluhuri edhe kete teme

 

[daniel00]

Një fillim i ri

Të rifillosh, të provosh,
kur zemra e lodhur dridhet
dhe agimi pikturon qiellin
me ëndrra dhe shpresa.

Të ndryshosh, të veprosh!
Të këpusësh zinxhirët e djeshëm,
Të lësh pas mërzitjet
dhe të ndjekësh një buzëqeshje.

Të tregosh edhe një herë forcën,
atë që lind në zemër
kur duart e ndërthurura
sfidojnë stuhitë dhe frikërat.

Të mposhtësh frikën,
të shohësh në sy të nesërmen
me etjen e dikujt që, i vetmuar,
mëson të ecë përsëri.

Të kesh shpresë,
si lulja që çan tokën
dhe e lë veten të puthet nga dielli,
pa frikë nga ngrica.

Të ëndërrosh edhe një herë,
të pikturosh botën e dritës
ku yjet vezullues,
tregojnë histori dashurie.

Të duash, të jetosh!
Me çmendurinë e zemrave rebele
Që sfidojnë kohën dhe erën
Për ta mbajtur njëri-tjetrin fort dhe përgjithmonë.

Edhe një herë dhe pastaj përgjithmonë!
të rilindësh në krahët e saj
e ajo, pa frikë,
pranon pjesën tënde më të brishtë.

Dhe do të jetë një fillim i ri,
kur sytë pasqyrojnë qiellin
dhe buzët shqiptojnë një emër
që tingëllon si dashuri, si paracaktim.

Nuk është kurrë vonë për të dashur,
nuk është kurrë e kotë të shpresosh,
sepse çdo hap që jep ngrohtësi
shënon rrugën e një zemre
që zgjodhi të jetonte,
të rilindte përsëri.

 

[daniel00]

Duhet..
një minutë për të dalluar një njeri të veçantë,
një orë për ta vlerësuar,
një ditë për të të hyrë në zemër,
një fjalë për ta lënduar,
por më pas një jetë për ta harruar!

Chaplin

 

[Mignonne]

Jam ende këtu për ty
(Edhe kur nuk flas. Edhe kur nuk më sheh.)

Nuk më duhet të më thuash gjithçka.
E ndiej kur shpirti yt dridhet, edhe përtej fjalëve.
E njoh atë heshtjen tënde që bëhet më e zhurmshme se çdo britmë.
Dhe dua ta dish diçka, tani që ndoshta ndihesh bosh:
Unë jam ende këtu.
Jo për t’u bërë heroin.
Jo për të të dhënë përgjigjet që ndoshta as vetë nuk i kam.
Por thjesht… për të të qëndruar pranë.
Për të qenë zëri i butë kur mendimet të bëhen një stuhi.
Ti nuk je i lehtë për t’u kuptuar,
por je shumë i vlefshëm për t’u harruar.
Dhe edhe kur të gjithë të largohen nga frika e dhimbjes tënde —
unë s’do iki.
Do jem këtu kur të duash të flasësh.
Do jem këtu edhe kur s’të del zëri.
Do jem këtu… thjesht që të mos jesh vetëm.
Nuk mund të premtoj se do të bëj gjithçka mirë.
Por mund të të jap këtë:
një praninë që nuk të braktis.
Një ndjenjë që nuk vdes sapo bëhet e vështirë.
Sepse kur dua dikë, nuk ik në mes të natës.
Rri.
Edhe kur është errësirë.
Edhe kur nuk di nga t’ia nis.
Jam ende këtu për ty. Dhe s’kam ndërmend të shkoj askund.

 

[daniel00]

Dashuria…
Është motori i gjithçkaje,
më e fortë se dielli që lind çdo ditë
dhe baticat që i binden hënës.
Është një erë që fryn nga të dojë,
që ndez zjarre në kraharorë të dorëzuar
dhe hap dritare në zemra të kyçura.
Nuk mund ta urdhërosh dashurinë.
Nuk mund ta falsifikosh,
ashtu siç nuk mund të kërkosh një agim
para se errësira të ketë kaluar.
Është një kalimtare që ndalet,
ose ndoshta një stuhi e papritur
që e lan shpirtin dhe e bën të lulëzojë.

Dhe është pikërisht kjo që më magjeps:
rebelimi i saj kundër llogaritjeve,
refuzimi i saj për t'iu bindur planeve,
aftësia e saj për të më pushtuar
në mes të një dite të zakonshme -
ndërsa lexoj, ndërsa eci,
ndërsa nuk e kërkoj.
Atje ku kisha shkruar ekuacione,
erdhi me vargje,
dhe fshiu çdo parashikim.

Kisha jetën time,
gjithçka në rregull,
Pastaj erdhi ajo
E pashë
dhe nuk kisha asnjë mbrojtje.
Ishte e kotë.
Nuk kisha një parashikim,
as veten nuk e kisha gati.
Por zemra ime po.
Ishte gati prej kohësh
E megjithatë, nëse do të më kishin pyetur,
do ta kisha përshkruar ndryshe.
Sepse dashuria nuk i ngjan kurrë
asaj që imagjinojmë.
Është më mirë apo më keq, por është e vërtetë.
Bëhet e pakëndshme,
por jeton brenda teje deri në palcë.

U përpoqa t’ia shpjegoja vetes,
të radhisja arsyet
Por nuk i gjej dot,
sepse ka shumë
ose ndoshta asnjë.
Ndienja nuk ka logjikë,
nuk ka rregulla,
nuk ka nevojë të shpjegohet.
Më pëlqen për këtë.
Më pëlqen që nuk jam në gjendje ta planifikoj,
si pushimet,
si një karrierë,
si një dietë.
Më pëlqen që dashuria
ka ndërhyrë në jetën time
me delikatesën e një përkëdheljeje
dhe forcën e një uragani.

Sepse unë isha aty,
I bindur se e dija kush isha,
dhe pastaj…
Kuptova se diçka mungonte.
Diçka që as nuk e dija se po kërkoja.
çdo ditë,
pa garanci,
pa premtime boshe,
por me të vërtetën e gjesteve,
të heshtjeve,
të shikimeve që flasin.
Dashuria nuk ka plan.
Por ka një zemër.
Që rreh.

 

[Mignonne]

Dashuria…
Është motori i gjithçkaje,
më e fortë se dielli që lind çdo ditë
dhe baticat që i binden hënës.
Është një erë që fryn nga të dojë,
që ndez zjarre në kraharorë të dorëzuar
dhe hap dritare në zemra të kyçura.
Nuk mund ta urdhërosh dashurinë.
Nuk mund ta falsifikosh,
ashtu siç nuk mund të kërkosh një agim
para se errësira të ketë kaluar.
Është një kalimtare që ndalet,
ose ndoshta një stuhi e papritur
që e lan shpirtin dhe e bën të lulëzojë.

Dhe është pikërisht kjo që më magjeps:
rebelimi i saj kundër llogaritjeve,
refuzimi i saj për t'iu bindur planeve,
aftësia e saj për të më pushtuar
në mes të një dite të zakonshme -
ndërsa lexoj, ndërsa eci,
ndërsa nuk e kërkoj.
Atje ku kisha shkruar ekuacione,
erdhi me vargje,
dhe fshiu çdo parashikim.

Kisha jetën time,
gjithçka në rregull,
Pastaj erdhi ajo
E pashë
dhe nuk kisha asnjë mbrojtje.
Ishte e kotë.
Nuk kisha një parashikim,
as veten nuk e kisha gati.
Por zemra ime po.
Ishte gati prej kohësh
E megjithatë, nëse do të më kishin pyetur,
do ta kisha përshkruar ndryshe.
Sepse dashuria nuk i ngjan kurrë
asaj që imagjinojmë.
Është më mirë apo më keq, por është e vërtetë.
Bëhet e pakëndshme,
por jeton brenda teje deri në palcë.

U përpoqa t’ia shpjegoja vetes,
të radhisja arsyet
Por nuk i gjej dot,
sepse ka shumë
ose ndoshta asnjë.
Ndienja nuk ka logjikë,
nuk ka rregulla,
nuk ka nevojë të shpjegohet.
Më pëlqen për këtë.
Më pëlqen që nuk jam në gjendje ta planifikoj,
si pushimet,
si një karrierë,
si një dietë.
Më pëlqen që dashuria
ka ndërhyrë në jetën time
me delikatesën e një përkëdheljeje
dhe forcën e një uragani.

Sepse unë isha aty,
I bindur se e dija kush isha,
dhe pastaj…
Kuptova se diçka mungonte.
Diçka që as nuk e dija se po kërkoja.
çdo ditë,
pa garanci,
pa premtime boshe,
por me të vërtetën e gjesteve,
të heshtjeve,
të shikimeve që flasin.
Dashuria nuk ka plan.
Por ka një zemër.
Që rreh.

Gezohem qe u riktheve

 

[daniel00]

Vjen një çast kur koha shkrihet,
si akull i ngadaltë në duart e fatit,
kur dielli nuk perëndon asnjëherë plotësisht
e çdo frymëmarrje ka aromë kripe dhe përkushtimi.

Mes valëve që përkëdhelin këmbët
dhe shikime që tregojnë pafundësinë,
lind vera që nuk do të mbarojë,
ajo që jeton në sytë e mi.

Nën diellin që djeg qiellin,
era vallëzon lehtë mbi flokë.
Ajo është aty, e palëvizshme dhe e përhershme
dhe e gjithë bota përreth bëhet e ëmbël, më pak e hidhur.

Sytë e saj shkëlqejnë si fare
udhëheqin rrugën time të pasigurt,
ndërsa zemra përmbytet e lumtur
lëshohet duke shkuar drejt saj

Ajo është vera që nuk mbaron kurrë,
një drithërimë që mbetet në lëkurë,
një shkëndijë që nuk shuhet,
një këngë që koha nuk di ta heshtë.

Rëra rrëshqet ngadalë nëpër gishta,
e në atë gjest ka përjetësi.
Buzëqeshja e saj e shpenguar, e çiltër
bëhet festa ime e papritur.

Çdo çast me të është një zbulim,
një dhomë e fshehtë e jetës që hapet.
Dhe koha që gjithmonë na bëhet vjedharake,
Ndodh që ndalet kur jemi duke kërcyer.

Ne ecim kuturu në breg të detit,
dhe hëna, një dëshmitare e heshtur, na vështron.
Çdo fjalë e thënë është një përkëdhelje,
çdo heshtje një premtim i ruajtur.

Në përqafimin e saj bota është pa zë,
çdo zhurmë tretet në qetësi.
Janë vetëm rrahjet e zemrës sonë,
dhe ëndrra që vazhdojmë të ëndërrojmë, të dy.

Puthjet e dhëna nën një qiell me yje
janë notat e një melodie të re.
Deti këndon, dhe e bën këtë për ne,
me një zë që askush nuk e ka dëgjuar ndonjëherë.

Ajo është muzika që nuk zbehet,
ritmi që zemra ime ka dashur gjithmonë.
magjia që mbetet, kur gjithçka zbehet.
Edhe kur dita shuhet ngadalë,

Ajo mbetet në lëkurë,
si kripa pas një kredhje,
si era që nuk ndalet kurrë plotësisht.
Edhe nëse vera mbaron,

ne do të mbetemi atje,
mes valëve dhe ëndrrave,
duke jetuar magjinë
që vetëm dashuria mund ta shkruajë
me bojë drite
në një faqe qielli.

 

[Jana]

@daniel00 ja paske doren poezive ,arm e fort me ua marr zemrat gocave,ani kshtu si e shkrun se vuan për dashuri,me bo me besu tamam kcejn gocat nga ballkoni

 

[daniel00]

@daniel00 ja paske doren poezive ,arm e fort me ua marr zemrat gocave,ani kshtu si e shkrun se vuan për dashuri,me bo me besu tamam kcejn gocat nga ballkoni

Mezi i kemi! Largqoftë! Asnjëra nuk ma var mua, rri pa merak

Të paktën të përjetoja në ëndrra..

 

[Mignonne]

Unë dhe forca që s’duket”

Nuk flas shpesh për lodhjen që më shtrin pa zë,
për netët që më ndajnë nga vetja dhe më kthejnë në hije.
Nuk e them shpesh sa herë që më ka marrë malli për dikë që s’duhet,
e as për ato mendime që më kafshojnë kur të gjithë flenë.
Por unë jam ende këtu.
Edhe kur s’kam fuqi të ngrihem,
edhe kur buzëqeshja është më shumë mbrojtje se gëzim,
edhe kur dora ime nuk kërkon ndihmë – por zemra bërtet në heshtje.
Unë jam ajo që vazhdon.
Me plagë që nuk duken,
me kujtime që më djegin,
me shpresa që i kam qepur me fije lutjesh të brendshme.
Nuk kam nevojë të më shohësh gjithmonë të fortë.
Vetëm që të mos më gjykosh kur më kap lodhja.
Se ndonjëherë forca ime më e madhe është… që unë jam ende këtu.

 

[daniel00]

Shkrepësja u afrua dhe tha...

“Sot do të të ndez.”

Qiriri, i frikësuar, u përgjigj:

“Jo! Nëse më ndez,

do të digjem.

Ditët e mia do të jenë të numëruara…”

Shkrepësja heshti për një çast…

pastaj pyeti:

“A do të preferoje të jetoje kështu përgjithmonë? I ftohtë, i ngurtë…

Pa ndriçuar kurrë?”

Qiriri uli shikimin dhe pëshpëriti:

“Po të më ndezësh, do të kem dhimbje… dhe do të më konsumojë.”

Shkrepësja u përgjigj me një vendosmëri të ëmbël:

“Po, do të të japë dhimbje.

Po, do të të konsumojë.

Por unë linda për të ndezur.

Dhe ti… për të ndriçuar.

Flaka ime zgjat pak, është e vogël…

por nëse ta kaloj ty,

do t’i kem dhënë kuptim asaj që jam.”

Qiriri e shikoi, i mallëngjyer…

dhe pikërisht kur flaka e shkrepëses ishte gati të shuhej, tha:

“Të lutem…më ndiz.”

Dhe kështu lindi një flakë.

E shndritshme. E gjallë. E ngrohtë. Sepse qiriri e kuptoi se vlera e tij nuk ishte të mbetej i paprekur…

Por të shkëlqente.

Ndonjëherë, të jesh dritë, të dhemb… por të transformon.

Ndonjëherë, të japësh më të mirën do të thotë të konsumohesh… por edhe të lësh pas vetes diçka autentike.

Sepse kemi lindur për të ndriçuar.

Për të prekur jetë.

Për ta bërë këtë botë më pak të errët.

Mos harro:

"Një det i qetë, nuk bën marinarë të mirë.

Dhe një zemër e pathyer… rrallë jep ngrohtësi"


Fabry Edward

 

[daniel00]

Epilog

Prania jote e munguar pikon rrëmujshëm dhe kaotike, breshëron duke më goditur në brishtësinë time. Aty ku nuk mbaj dot tronditje, ku pulson dobët gjallësia ime. Aty ku e kanë sjellë ndjenjat për ty, që të japë frymë, në një vend të huaj ku nuk kishte shkelur kurrë më parë dhe që i duket armiqësor sepse e parandjen një vend vdekjeje.

Përpara se gjithçka të kryhet e të marrë fund, rituali I nostalgjisë e bën më të vështirë këtë shkëputje të dhunshme që shpirti nuk e koncepton dot që të jetë përfundimtare.

Më kthen në atë tension të ëmbël që më përkundte në dëshirat më të pashpjegueshme, që më magjepsnin e më joshnin dita ditës më shumë. Atëherë kur isha i shpenguar, kur asgjë nuk më paralajmëronte fundin, as më përsëriste stereotipe sepse për mua gjithmonë mbetesh unike.
Kur natyrshmëria jote si një bimë, mblidhte gjithë energjinë jetësore për të çelur, e unë merrja pjesë duke të admiruar, më zbuloheshe me imazhe, me klasin dhe dinjitetin tënd, në misterin e poezisë tënde, të veshur me romantizëm të përmbajtur.
Atëherë kur ti ishe paqe dhe plotësi, një komunikim që i mjaftonte heshtja dhe fakti është që në hijeshinë tënde çdo gjë bëhet e mjaftueshme.
Kur ti humbisje rrugën dhe unë e shihja më të qartë për ne të dy, një shteg në dritën e hënës së plotë kur njerëzit ndihen më pranë se kurrë. Kur zemrat tona sinkronizoheshin me të njëjtën rrahje dhe përjetonin gjithçka me intimitet e me butësi.
Unë atëherë ndihesha i fortë sa për të dy dhe mendoja se asgjë nuk do të mund të na shkëpusë. Unë të kërkoja në shkretëtirat e shpirtit tënd, në vendet e braktisura ku ti ishe tërhequr e fshehur, atje doja të të gjeja e të të mbërtheja me përmallim duke të marrë me vete që të mos largoheshe e vetmuar.

Pulsi i ndjenjës tënde më mjaftonte që ta përjetoja shumëfish duke ushtuar në universin e të dyve, mbizotëronte me një forcë të tejbotshme që kryente mrekulli në ne.
Kur ti qeshje me gjithë shpirt, unë dëgjoja tastet e bardha të pianos së shpirtit tënd që më këndonin melodi të pastër brilante, plot gjallëri, me të cilën unë vallëzoja.

Por nëse në një çast tjetër lotët e tu rridhnin, atëherë do të mbaja vesh me përdëllim tastet e zeza të pianos së shpirtit tënd duke luajtur balada të ngadalta e trishtuara të cilat nuk do i duroja dot deri në fund pa u mallëngjyer.
Ndjeshmëria jote, si një gjuhë që komunikonte pa fjalë por me heshtje e me vepra, nënkuptonte drithërima e përlotje larg syve të gjithëkujt, si nga një breg në distancë, e unë përgjigjesha si një detar me anijen që llokoçitet nga dallgët e jetës dhe me flamurin e anijes sime që valëvitej ethshëm nga mornicat.

Herë-herë dallgë të mëdha pasigurish mbulonin pamjen e njëri-tjetrit por ato sakaq binin zhurmshëm me gjithë masën e tyre vigane e të frikshme prej së cilës mbeteshin vetëm shkumëzime.. e atëkohë ne prapë arrinim të shquheshim.. ndërsjelltasi të dëshiruar...
Ndjenja refuzon që të dorëzohet, kërkon të rijetojë episodet e para të njohjes, nisjen e furishme dhe të papërmbajtur, atëherë kur isha aq i fortë, i qetë dhe i plotë me ty, por të gjitha mohohen si të mos kishin ekzistuar.
As të prehem më në butësinë e botës tënde, në historitë e jetës,në ecejaket, sakrificat, pasionet, frikërat, frymëzimet që të bëjnë ajo që je, e paharrueshme.

Isha mbizotërues ndaj gjithçkaje falë teje sepse ti i bëje hije gjithçkaje. Isha i guximshëm sepse merrja kurajo nga ndjenjat e tua që në dëshirat e mia i doja po aq të marrëzishme.

Tashmë zbatica e ndienjave largohet dhe zbulon në rërën e kohës një shpirt të zhuritur për ty që dëshiron të të përthithë në rrjedhën e kujtimeve, në çdo curril e në çdo frymëmarrje, çdo gjë është e vyer nga ty sepse nuk do të kem më asgjë.
Ti tashmë je e huaj dhe e ndaluar sepse shkretia ka përpirë gjithçka dhe unë do të duhet të kaloj shkretëtirën ndoshta pa oaze, por plot me mirazhe të së shkuarës në të cilën dielli vezullon fatal.

 

[Mignonne]

Epilog

Prania jote e munguar pikon rrëmujshëm dhe kaotike, breshëron duke më goditur në brishtësinë time. Aty ku nuk mbaj dot tronditje, ku pulson dobët gjallësia ime. Aty ku e kanë sjellë ndjenjat për ty, që të japë frymë, në një vend të huaj ku nuk kishte shkelur kurrë më parë dhe që i duket armiqësor sepse e parandjen një vend vdekjeje.

Përpara se gjithçka të kryhet e të marrë fund, rituali I nostalgjisë e bën më të vështirë këtë shkëputje të dhunshme që shpirti nuk e koncepton dot që të jetë përfundimtare.

Më kthen në atë tension të ëmbël që më përkundte në dëshirat më të pashpjegueshme, që më magjepsnin e më joshnin dita ditës më shumë. Atëherë kur isha i shpenguar, kur asgjë nuk më paralajmëronte fundin, as më përsëriste stereotipe sepse për mua gjithmonë mbetesh unike.
Kur natyrshmëria jote si një bimë, mblidhte gjithë energjinë jetësore për të çelur, e unë merrja pjesë duke të admiruar, më zbuloheshe me imazhe, me klasin dhe dinjitetin tënd, në misterin e poezisë tënde, të veshur me romantizëm të përmbajtur.
Atëherë kur ti ishe paqe dhe plotësi, një komunikim që i mjaftonte heshtja dhe fakti është që në hijeshinë tënde çdo gjë bëhet e mjaftueshme.
Kur ti humbisje rrugën dhe unë e shihja më të qartë për ne të dy, një shteg në dritën e hënës së plotë kur njerëzit ndihen më pranë se kurrë. Kur zemrat tona sinkronizoheshin me të njëjtën rrahje dhe përjetonin gjithçka me intimitet e me butësi.
Unë atëherë ndihesha i fortë sa për të dy dhe mendoja se asgjë nuk do të mund të na shkëpusë. Unë të kërkoja në shkretëtirat e shpirtit tënd, në vendet e braktisura ku ti ishe tërhequr e fshehur, atje doja të të gjeja e të të mbërtheja me përmallim duke të marrë me vete që të mos largoheshe e vetmuar.

Pulsi i ndjenjës tënde më mjaftonte që ta përjetoja shumëfish duke ushtuar në universin e të dyve, mbizotëronte me një forcë të tejbotshme që kryente mrekulli në ne.
Kur ti qeshje me gjithë shpirt, unë dëgjoja tastet e bardha të pianos së shpirtit tënd që më këndonin melodi të pastër brilante, plot gjallëri, me të cilën unë vallëzoja.

Por nëse në një çast tjetër lotët e tu rridhnin, atëherë do të mbaja vesh me përdëllim tastet e zeza të pianos së shpirtit tënd duke luajtur balada të ngadalta e trishtuara të cilat nuk do i duroja dot deri në fund pa u mallëngjyer.
Ndjeshmëria jote, si një gjuhë që komunikonte pa fjalë por me heshtje e me vepra, nënkuptonte drithërima e përlotje larg syve të gjithëkujt, si nga një breg në distancë, e unë përgjigjesha si një detar me anijen që llokoçitet nga dallgët e jetës dhe me flamurin e anijes sime që valëvitej ethshëm nga mornicat.

Herë-herë dallgë të mëdha pasigurish mbulonin pamjen e njëri-tjetrit por ato sakaq binin zhurmshëm me gjithë masën e tyre vigane e të frikshme prej së cilës mbeteshin vetëm shkumëzime.. e atëkohë ne prapë arrinim të shquheshim.. ndërsjelltasi të dëshiruar...
Ndjenja refuzon që të dorëzohet, kërkon të rijetojë episodet e para të njohjes, nisjen e furishme dhe të papërmbajtur, atëherë kur isha aq i fortë, i qetë dhe i plotë me ty, por të gjitha mohohen si të mos kishin ekzistuar.
As të prehem më në butësinë e botës tënde, në historitë e jetës,në ecejaket, sakrificat, pasionet, frikërat, frymëzimet që të bëjnë ajo që je, e paharrueshme.

Isha mbizotërues ndaj gjithçkaje falë teje sepse ti i bëje hije gjithçkaje. Isha i guximshëm sepse merrja kurajo nga ndjenjat e tua që në dëshirat e mia i doja po aq të marrëzishme.

Tashmë zbatica e ndienjave largohet dhe zbulon në rërën e kohës një shpirt të zhuritur për ty që dëshiron të të përthithë në rrjedhën e kujtimeve, në çdo curril e në çdo frymëmarrje, çdo gjë është e vyer nga ty sepse nuk do të kem më asgjë.
Ti tashmë je e huaj dhe e ndaluar sepse shkretia ka përpirë gjithçka dhe unë do të duhet të kaloj shkretëtirën ndoshta pa oaze, por plot me mirazhe të së shkuarës në të cilën dielli vezullon fatal.

Si gjithmon perfekt ne shkrimet e tua