Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Njeriu human, i lirë, krijues dhe i ndjeshëm është ai që i jep formë të bukurës dhe sublimes, ndërkohë që njerëzit në turmë janë të tërhequr nga vulgariteti dhe marrëzia

Albert Einstein

 

[daniel00]

Më duaj në heshtje. Aq qetësisht sa njerëzit të mendojnë se nuk jemi asgjë për njëri-tjetrin. Sa më pak zhurmë bën dashuria bën aq më shumë ka tendencë të zgjasë.

 

[daniel00]

Njerëzit më të mirë kanë një shije për bukurinë, guxim për të rrezikuar, disiplinë për të thënë të vërtetën, aftësi për të sakrificuar. Për ironi, virtytet e tyre i bëjnë të pambrojtur; ndaj shpesh janë të lënduar, ndonjëherë të shkatërruar”.

Ernest Hemingway

 

[daniel00]

Lum si unë që u bëra me një stalker
Edhe këtë kisha mangut, të më ngjitet kjo
Nejse vazhdojmë

Dyert e mbyllura që nuk hapen kur trokisni, mbyllen për një arsye. Dhe nëse ndalon dhe mendon me kujdes, kupton se nuk të përket gjë pas tyre.

 

[daniel00]

I lexova sytë e saj si paragrafë dhe lotët e saj si kapituj, sepse ajo nuk kishte shumë për të thënë me fjalë, por përkundrazi, me heshtje. Dhe kurrë mos lejo që të të thonë se heshtja nuk është e bukur. Heshtja është ajo që ndodh kur fjalët bien në gjumë dhe duhet të besosh se një ditë do të zgjohen brenda teje.

 

[daniel00]

Çdo gjë, e mirë apo e keqe, lë boshllëk kur ndërpritet. Nëse është diçka e keqe, zbrazëtia mbushet vetë.
Kurse boshllëku i diçkaje të mirë mund të plotësohet vetëm duke zbuluar diçka më të mirë.

Hemingway

 

[daniel00]

Kështu ajo e mësoi deri në detaje se nuk mund të marrësh kënaqësi pa dhënë kënaqësi dhe se çdo gjest, çdo përkëdhelje, çdo prekje, çdo shikim, çdo pjesë e trupit ka sekretin e vet, i cili i sjell lumturi atij që di ta zgjojë atë.

 

[daniel00]

Ka një jetë të re në tokë për çdo njeri. Ka shërim në pemë për mendjet e lodhura dhe për shpirtrat tanë të ngarkuar, ka forcë në kodra, sikur vetëm të ngremë sytë lart.
Mos harroni se natyra është restauruese dhe bukuria e saj është dorëshkrimi i Zotit.

 

[daniel00]

Një orë nuk është thjesht një orë, është një enë e mbushur me parfume, me tinguj, me projekte, me atmosferë. Ajo që ne e quajmë realitet është një marrëdhënie midis ndjesive dhe kujtimeve që na rrethojnë njëkohësisht… Ajo marrëdhënie unike që ai që shkruan duhet ta zbulojë në mënyrë që të mund të lidhë dy gjendje të ndryshme për të qenë së bashku përgjithmonë në një frazë.

 

[daniel00]

Bota është kaq e zbrazët nëse mendon vetëm për malet, lumenjtë, qytetet; por të njohësh dikë që mendon dhe ndjen me ty dhe që, megjithëse larg, është afër teje në shpirt, kjo e bën botën një kopsht plot lule.

 

[daniel00]

Do të vijë një kohë që do të mendosh se gjithçka mori fund. Atëherë do të jetë fillimi.

 

[daniel00]

Dhe pikërisht kur errësira
u bë shumë e rëndë për tu duruar
dhe mundimi shumë i vështirë,
drita depërtoi
dhe kandrra u shfaq
në flutur
delikate por e pathyer,
e furishme dhe e butë,
më në fund e lirë të hapë krahët e saj të bukur
dhe të fluturojë tej në erë

L.R. Knost

 

[daniel00]

Një lule për lemzën e saj
Vjollca përfaqëson mendimet e të dashuruarve, përpara se të thuhen në fjalë. Në frengjisht ka marrë emrin nga fjala e përdorur për "mendim" (pensée). Vjollca konsiderohej se ishte një lule magjepsëse, që kishte fuqi telepatike. Duke e këputur lulen e saj, do të mund të dëgjoje mendimet e njeriut të zemrës.
Vjollca nuk është një lule që do të bie në sy; nuk qëndron e lartë dhe krenare duke kërkuar vëmendje. Përkundrazi, ka një pamje të butë, të përulur dhe petalet duket se kërkojnë vetëm një gjë: Më mendo, më mbaj në mendimet e tua.

 

[daniel00]

Në natyrë, rritja është e çrregullt - është e papërmbajtur dhe e pakontrollueshme, por është shumë e bukur! Mbaje mend këtë kur të mendosh për natyrën tënde ndër vite.

 

[daniel00]

Ka yje që nuk i kemi vështruar dhe dashuri që nuk e kemi përjetuar ende. Ka dritë që nuk na ka mbuluar dhe ka perëndime të diellit që nuk kanë perënduar sëbashku. Ka ëndrra që nuk i kemi parë, ditë që nuk i kemi jetuar dhe netë që nuk do t'i harrojmë. Ka shumë më shumë për ne që na pret e që ende nuk e dimë.

 

[Mignonne]

"Vuajtjet tuaja nuk shkaktohen kurrë nga personi që po fajësoni. "

Faji është një arratisje e lehtë, por kurrë nuk të çon në liri dhe të fut në një burg të perceptimit të rremë. Është joshëse të besosh se vuajtja shkaktohet nga dikush tjetër - se fjalët e tyre, veprimet e tyre ose zgjedhjet e tyre janë arsyeja e dhimbjes. Por çfarë nëse burimi i vërtetë i vuajtjes nuk është ajo që ata bënë, por mënyra se si perceptohet, përpunohet dhe mbahet mbi të?

Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet. Por çfarë nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme?

Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit do të gabojnë, do të jenë të padrejtë, do të zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me atë që nuk mund të ndryshohet.

Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit. Është kuptimi se ndërsa dhimbja është e vërtetë, vuajtja është opsionale. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktima në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.

Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh * ty, por diçka e formësuar nga ty.

Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë. Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë.

 

[daniel00]

"Vuajtjet tuaja nuk shkaktohen kurrë nga personi që po fajësoni. "

Faji është një arratisje e lehtë, por kurrë nuk të çon në liri dhe të fut në një burg të perceptimit të rremë. Është joshëse të besosh se vuajtja shkaktohet nga dikush tjetër - se fjalët e tyre, veprimet e tyre ose zgjedhjet e tyre janë arsyeja e dhimbjes. Por çfarë nëse burimi i vërtetë i vuajtjes nuk është ajo që ata bënë, por mënyra se si perceptohet, përpunohet dhe mbahet mbi të?

Mendja ka një mënyrë për të krijuar narrativa. Ndërton histori rreth dhimbjes, duke caktuar fajin dhe duke bashkëngjitur emocionet në plagët e së kaluarës. Por në momentin që faji jepet, jepet edhe pushteti. Faji e mban fokusin jashtë, duke pritur që dikush tjetër të ndryshojë, të kërkojë falje ose t’i bëjë gjërat siç duhet. Por çfarë nëse paqja nuk varet nga veprimet e tyre? Po sikur të ketë qenë gjithmonë një zgjedhje e brendshme?

Askush nuk mund të kontrollojë se si veprojnë të tjerët. Njerëzit do të gabojnë, do të jenë të padrejtë, do të zhgënjejnë. Por ajo që ndodh më pas - përgjigja, emocionet e çuara përpara, mënyra se si interpretohet situata - është tërësisht brenda kontrollit personal. Dhe këtu qëndron forca e vërtetë: në të kuptuarit se vuajtja nuk krijohet nga e jashtmja, por nga bashkëngjitja me atë që nuk mund të ndryshohet.

Përgjegjësia personale nuk ka të bëjë me justifikimin e të tjerëve - ka të bëjë me rimarjen e pushtetit. Është kuptimi se ndërsa dhimbja është e vërtetë, vuajtja është opsionale. Është zgjedhja për t’i parë situatat e vështira si mësime në vend të ngarkesave, për të zhvendosur perspektivën nga viktima në rritje. Bota nuk do të jetë gjithmonë e sjellshme, por paqja e brendshme nuk përcaktohet nga forcat e jashtme.

Lënia e fajit nuk ka të bëjë me mohimin e lëndimit; ka të bëjë me refuzimin për ta lënë atë të përcaktojë të ardhmen. Kur merret përgjegjësia për mendimet, reagimet dhe emocionet, jeta nuk ndihet më si diçka që të ndodh * ty, por diçka e formësuar nga ty.

Liria fillon në momentin që kërkohet përgjegjësia. Zgjedhja është gjithmonë aty: të qëndrosh i detyruar nga faji ose të ecësh përpara në forcë. Në fund, i vetmi kontroll i vërtetë është mbi veten, dhe aty gjendet paqja e vërtetë.

Falemnderit që e solle! Shumë e bukur dhe domethënëse!

 

[daniel00]

Do të ndiesh vërtet të dashurinë kur mund të tregosh dobësitë e tua dhe personi tjetër nuk do t'i përdorë ato kundër teje. Të ndihesh mjaftueshëm i sigurt për të ndarë pasiguritë e tua pa frikë nga dënimi apo braktisja e saj. Dashuria rritet kur kufizimet e tua plotësohen me mirëkuptim, nuk përdoren si një mundësi që personi tjetër të ndihet e fuqishme duke marrë pushtet mbi ty. Të jesh i vlerësuar për atë që je, të metat dhe gjithçka, ndodh atëherë kur mund të jesh i hapur dhe i sinqertë për dobësitë e tua dhe të pranohesh.

 

[daniel00]

Krijoj hapësirë për ty brenda meje, në këtë takim vështrimesh që përmbledh miliona çaste dhe fjalë.

Pablo Neruda

 

[daniel00]

Të duash pa masë, me këmbëngulje, përmes ngrohtësisë, duke e çliruar veten nga dobësitë e personalitetit.
Petale dhe shpirt.
Universi është dëshmitar.