Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Për të kuptuar se sa e vërtetë,
e thellë dhe e sinqertë është një marrëdhënie
në mënyrë paradoksale duhet të presësh
të vijë stuhia e parë.
Ose merr gjithçka me vete,
ose do ta gjeni veten duke mbledhur guaska
dorë për dore...

 

[daniel00]

Jo atij që i mungon në 2 të mëngjesit kur është vetëm në dhomën e tij dhe nuk mund të flejë.
Atij që i mungon në orën 15:00 kur qesh
me miqtë e tij dhe mendon...
“Do të doja të ishte këtu” Sepse është e vërtetë, çdokujt mund t'i mungojë dikush kur është i vetmuar dhe i mërzitur, por kur i mungon në mes të të qeshurit sepse me ty pranë qesh më përzemërsisht...
Kjo është e veçantë.

Bukowski

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Duke u përpjekur dëshpërimisht për të ribërë një hap të gabuar, por sado që përpiqem, nuk funksionon
Munduar nga zhgënjimi dhe acarimi

Pikëlluar nga inferioriteti i pashpjegueshëm
Varesha nga kënaqësia, e lindur prej përqeshjes ndaj të tjerëve

Lajmet stresuese që të bëjnë t'i shmangësh sytë, transmetohen vazhdimisht
Pse njerëzit janë kaq të dobët dhe të marrë?

Kush dreqin jam unë?
Kush dreqin je ti?
Zemra ime është në agoni nga fjalët që mërmërita me vete në pasqyrë
Madje humba nga sytë ‘Unin’ duke mbajtur veten me një maskë buzëqeshjeje

"Njerëzit tradhtojnë kaq lehtë, por paratë dhe veset nuk më braktisin kurrë."
Me sy të zbrazët, më tha duke fshehur shenjat në kyçin e dorës
Ajo buzëqeshje e saj e pafajshme
Është krejt e zhdukur tani
Nuk gjendet më askund

Tingulli i thyerjes së zemrës njerëzore është shumë i heshtur
Njerëzit nuk mund ta kuptojnë derisa të jetë tepër vonë

Çfarë është lumturia?
Pse ekzistoj?
Përçmim dhe irritim dhe që nuk mund të gjej përgjigjet
Ngashërimet pa fund, përmes dhëmbëve të shtrënguar, kumbojnë nëpër rrugët e qeta të natës

Një korb me krahë të lënduar, i ndarë nga tufa nxiton në perëndim të diellit, fluturon me mundim
Të kuptoj thellësisht
Pse është kaq e vështirë thjesht të jetosh?

Le ta kërkojmë duke besuar në dritën që depërton përmes të çarave të rrënojave
"Arsyen për të jetuar"
I pëshpëriti me zë të ulët korbit asaj dite,
"Si ti edhe unë. A nuk është shumë herët që të vdesim?"

 

[daniel00]

Nëse mendon se ke humbur gjithçka
Kujto pemët që i humbin gjethet çdo vit
Por mbeten në këmbë
Duke pritur ditë më të mira.

 

[daniel00]

Frederik Garsia Lorka

Fjalim i mbajtur me rastin e inagurimit të bibliotekës në qytetin e tij, Granada, shtator 1931.

"Gjysmë buke dhe një libër."
"Kur dikush shkon në teatër, në një koncert ose në një festë të çdo lloji, nëse festa i pëlqen, menjëherë kujtohet dhe trishtohet për njerëzit që do e nuk janë aty të pranishëm. "Atë që po shikon e që do ta pëlqente motra ime, babai im", mendon dhe nuk e shijon më shfaqjen, por përjeton një melankoli. Kjo është melankolia që unë ndiej, jo për njerëzit e familjes sime, por për të gjithë njerëzit që për mungesë të kushteve nuk shijojnë mirësinë hyjnore që bukuria na ofron, zemërbutësinë, harmoninë dhe pasionin.
Kjo është arsyeja pse unë nuk kam asnjëherë një libër, sepse i dhuroj aq sa blej, që janë pafund, dhe për këtë arsye jam këtu i nderuar dhe i lumtur të përuroj këtë bibliotekë të qytetit.
Njeriu nuk jeton vetëm me bukë. Po të isha i uritur dhe i pambrojtur në rrugë, nuk do të kërkoja një bukë; Do të kërkoja gjysmë buke dhe një libër.
Dhe unë i kundërshtoj me forcë ata që flasin vetëm për kërkesa ekonomike pa përmendur asnjëherë kërkesat kulturore, të cilat i kërkojnë popujt me brohorima.
Është mirë të hanë të gjithë, por është mirë edhe që të kenë dituri të gjithë.
Le të gëzojnë të gjithë frytet e shpirtit njerëzor sepse e kundërta është t'i shndërrosh në makineri në shërbim të shtetit, është t'i bësh skllevër të një organizimi të tmerrshëm shoqëror.
Më vjen shumë keq për një njeri që dëshiron të dijë dhe nuk mundet, sesa për një njeri të uritur. Sepse një njeri i uritur lehtë mund ta shuajë urinë me një copë bukë ose ndonjë frut, por një njeri që dëshiron të dijë dhe nuk ka mjete, vuan një agoni të tmerrshme sepse i duhen libra, libra, shumë libra dhe ku janë këto libra?
Libër! Ja një fjalë magjike që është njësoj si të thuash: 'dashuri', e të cilën njerëzit duhet ta kërkojnë siç kërkojnë bukën ose siç dëshirojnë shiun për të mbjellat e tyre.
Kur shkrimtari i njohur rus Fjodor Dostojevski, babai i revolucionit rus shumë më tepër se Lenini, ishte i burgosur në Siberi, larg botës, mes katër mureve dhe i rrethuar nga fusha me borë të pafundme; dhe kërkonte ndihmë nga larg në një letër dërguar familjes së tij, ai vetëm thoshte: 'Më dërgoni libra, libra, shumë libra në mënyrë që shpirti im të mos vdesë! '.
Kisha ftohtë dhe nuk kërkoja zjarr, kisha etje të tmerrshme dhe nuk kërkoja ujë: kërkoja libra, domethënë horizonte, domethënë shkallë për të ngjitur majën e shpirtit dhe të zemrës. Sepse agonia fizike, biologjike, natyrore e një trupi për shkak të urisë, etjes apo të ftohtit zgjat pak, shumë pak, por agonia e shpirtit të pangopur me dije zgjat gjithë jetës.

 

[daniel00]

Forma më njerëzore për të fluturuar
vazhdon të jetë përqafimi

Markez

 

[daniel00]

Heshtja është e mbushur me tension si një sustë në maksimum të tendosjes dhe dëshira që vazhdoj të ndiej e ngarkon edhe më shumë. Për të ndarë edhe pak në përshkrimin e disa rreshtave ku një botë e tërë merr formë, aty ku ti je diell dhe arsye që të ketë jetë.
Të vështroj me buzën në gaz që shndërrohet në të qeshur me gjithë shpirt prej gëzimit që më risjell sa herë kthehem tek ti, sa herë të mendoj, e pastaj mbetem i magjepsur me grimcat e tua të humorit dhe lojës prej çapkëneje të ëmbël që nuk ka humbur asgjë në rrjedhën e kohës.
E këndshme, e freskët, plot ëmbëlsi, në çdo ditë të kaluar lë pas vetes dëshirën për të më shumë, për të mos mbaruar ajo që përjetuam, japim e marrim, ti me rezistencën tënde mohuese dhe unë me kokëfortësinë time sentimentale që nuk ngopet dhe nuk pëlqen kufinjtë.
Në fund të ditës dorëzohemi butësisht, ti ndoshta duke bërë plane të jesh më e vendosur e unë duke shtrënguar që disi të prangos duart prej fajtori sepse nuk ndalen dot pa të shkruar.
Më zbulon horizont pas horizonti sesa e jashtëzakonshme mund të jetë jeta atëherë kur nuk prisja më asgjë prej saj. Atëherë kur kridhesha vetëm për të gjetur forcë tek e shkuara ti u bëre e tashme ngazëllyese emocionante plot frymëzim dhe me paqen tënde qetëson pasiguritë e mia. Komunikimi ynë kalon përmes fijeve të holla e delikate të ndienjave që ndezin kureshtje e krijojnë mahnitje si një mrekulli më vete.

 

[daniel00]

Nuk ka zgjidhje të shpejta në këtë jetë.
Çdo gjë që është e rëndësishme duhet të ushqehet dhe të presësh pa nxitim. Rritja kërkon kohë, lumturia kërkon kohë, shërimi kërkon kohë.
Lëre zemrën tënde të vendosë ritmin, në mënyrë që të mund të ndjekësh ëndrrat e tua më intime.
Mos harro se jeta është një udhëtim i vazhdueshëm në zbulim të vetes, shfrytëzoje kohën, nuk është e pafundme.

 

[daniel00]

Të gjithë ndoshta janë të aftë të bien në dashuri, por të biesh në dashuri nuk është e njëjta gjë me: të qëndrosh i dashuruar.
Dashuria ka të bëjë me kujdesin, dhe të kujdesesh do të thotë të jesh i pranishëm.
Të biesh në dashuri është e lindur, por të kujdesesh për dikë duhet mësuar, kushton mund dhe përkushtim. Do të thotë të duash dikë aq shumë sa të heqësh vëmendjen nga gjërat që bëje ndaj vetes për t'ia dhënë personit që do brenda vetes.
Të kujdesesh do të thotë të bësh përpjekje për të kuptuar heshtjet e saj edhe kur e ke të vështirë për ta deshifruar.
Do të thotë të gëzohesh për sukseset e saj edhe nëse ke frikë se mund t'a largojnë atë prej teje.
Të kujdesesh do të thotë të shtrëngosh duart, të luftosh për t'u siguruar që gjithmonë të ketë pak diell tek ajo...
Dashuria nuk matet sa i dashuruar ishe në fillim, por nga përkujdesjet e çdo dite, sepse mund ta ndjesh zemrën të rrahë një mijë herë në minutë, por çfarë vlere ka nëse nuk mund të kuptosh nevojat, kërkesat, dobësitë, forcën, mbrojtjen, pasiguritë, brishtësinë, anët e saj fshehura.

 

[daniel00]

Kam mësuar të fitoj pasi kam humbur shumë; pasi u hidhërova shumë, në fytyrën time u vizatua një buzëqeshje.
E njoh terrenin aq mirë sa tani shikoj vetëm qiellin. Kam arritur fundin aq herë sa që kur bie, e di tashmë që nesër do të ngrihem përsëri.
Jam aq i habitur nga natyra njerëzore, sa kam mësuar të jem vetvetja.
Më është dashur të ndieja vetminë për të mësuar të isha me veten time dhe të zbuloja se jam mirë.
Jam përpjekur të ndihmoj të tjerët aq shumë herë, saqë kam mësuar ta bëj këtë gjë vetëm kur më kërkohet.
Gjithmonë kam kërkuar përsosmërinë dhe e kam kuptuar që është e paarritshme, gjithçka është aq e papërsosur (përfshirë veten time).
Bëj atë që duhet, në mënyrën më të mirë, dhe të tjerët le të bëjnë atë që duan.
Kam parë kaq shumë që vrapojnë, sa kam mësuar të jem i ngadaltë dhe të shijoj udhëtimin.
Kam mësuar se në këtë jetë asgjë nuk është e sigurt... ndaj e shijoj çastin dhe atë që kam.
Kam mësuar se askush nuk më përket dhe kam mësuar se do të qëndrojnë me mua aq sa të duan e aq kohë sa u duhem.
Se dikush që të do, e tregon vetë, pa qenë nevoja ta pyesësh.
Se të qenit besnik nuk është një detyrim, por një kënaqësi kur dashuria merr kontroll mbi ty.
Kam mësuar të jetoj dhe të shijoj çdo detaj, kam mësuar nga gabimet, por nuk jetoj duke menduar për to, sepse zakonisht janë kujtime të hidhura që të pengojnë të ecësh përpara, pasi ka gabime që nuk riparohen.
Plagët e thella nuk zhduken kurrë nga zemra, por gjithmonë është dikush që do të ishte i gatshëm të provonte t'i shëronte ato.
Mos u sforco shumë, sepse gjërat më të bukura në jetë ndodhin atëherë kur nuk i pret. Mos i kërko, do të të gjejnë ato.

Jorge Luis Borges

 

[daniel00]

Njëherë e një kohë do të kishte qenë e lehtë të më doje.
Unë isha e ëmbël.
Besoja në premtime, në fjalë.
I justifikova të gjitha, edhe dhimbjen që ndieva dhe nuk e pranova.
Por pranova fajin, edhe pse nuk e kuptoja.
Për të mos humbur ata që doja, toleroja çdo mungesë, edhe kur isha keq dhe nuk dija më si ta gjeja veten.
Dhashë përqafime pa kërkuar asgjë në këmbim.
Isha e brishtë.
E kisha vështirë për t'u mbrojtur.
Ishte e lehtë për të më shkatërruar.
Sot është e vështirë të më duash, të jesh pranë meje.
Të respektosh hapësirat e mia, të kuptosh heshtjet e mia, pavarësinë time, nevojën time për të jetuar dhe ndërtuar duke përdorur vetëm forcën time.
Unë që krenohem me ekuilibrin tim të kërkuar, të gjetur nëpër vuajtje e të shpalosur në të tashmen çdo ditë. Unë besoj në dashuri shumë më tepër se dje. Dashuria që nuk ka të bëjë me vogëlsirat, me mendjemadhësinë, me mungesën, me tradhëtinë.
Sot është e vështirë të duash gruan që jam bërë. Pas ëndrrave të venitura, krahëve të thyer, buzëve të plasaritura. Jam e sigurtë për duart që do të doja të shtrëngoja dhe sytë që nuk do të doja kurrë t'i shoh më.
Është e vështirë.
Mbase është e pamundur.
Sigurisht që është e rrallë të takosh një shpirt që na do përtej vetvetes, kur pretendojmë të jemi njerëz të fortë ndërsa kërkojmë përqafime nga ai që di të na dojë sepse ai e di që jemi njerëz të brishtë dhe të papërsosur.
Ndërsa unë ndoshta nuk di shumë për dashurinë.
Nuk mund t'a mësoj dikë si të dashurojë.
Por e di që ka të bëjë me respektin.
Dhe me zgjedhje jo të detyruara, por të ndërtuara.
Së bashku.
Kur bëhesh zgjedhja e vetme dhe kurrë
një opsion mes shumë të tjerash.
I detyrohem shumë vajzës që isha, sidomos dua t'i kërkoj falje.
Për gruan që jam i detyrohem një kujtim: kujto krahët e tu, kujto veten.

Natascja di Berardino