Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Nata nuk eshte asnjehere me e zeze sesa para agimit , por me pas agimi ja del gjithmone qe te fshije erresiren e nates . Ashtu si çdo brenge e jona , sado e thelle , heret a vone gjen motiv per t'u zbutur e per t'u qetesuar , nese e duam kete gje . E dime se ka drite sepse ka erresire , se ka gezim sepse ka dhimbje , se ka paqe ngaqe ka lufte dhe duhet te dime se jeta jetohet nga keto kontraste

 

[daniel00]

"Femra ndryshon dhe nuk ndryshon. Ajo është e paqëndrueshme dhe besnike. Ajo e ndërron siluetën pandërprerë në gjysmë-errësirën e hijeshisë. Ajo që ti e do sot në mëngjes, nuk është më femra e mbrëmshme.
Ai që do ta dëgjonte e do ta vështronte një femër në të gjitha shndërrimet e saj - nuk do të mërzitej kurrë; mund t'i pëlqente ose mund të fyhej por, kurrë nuk do të mërzitej. Prandaj mund ta them me zjarr fjalinë që i përmbledh të gjitha: mos ki frikë se do të mërzitesh sepse, ajo do të ndryshojë pa pushim. Mos ki frikë t'i besosh sepse, ajo nuk do të ndryshojë."

Zh. Mishle

 

[daniel00]

Një zemër e dlirë, një ndërgjegjie e pastër, nuk blihet dhe as nuk shitet.
Ata që e tradhëtuan veten nuk kanë kuptuar gjë nga jeta por jetojnë duke u shtirur.
Kemi mbetur të vërtetë dhe nuk gënjejmë veten apo të tjerët.
Atë që themi, e ndiejmë dhe kështu mund të shkojmë përtej kufinjve të vetvetes, përtej rrethanave dhe vështirësive.
Bota është shumë e vogël, shumë sipërfaqsore po ta jetosh në gënjeshtra dhe shumë e pasur kur e jeton përzemërsisht me vërtetësi.
Çdo vuajtje e të shkuarës apo e së ardhmes nuk na smbraps, por pandreqshmërisht na bën më zemërbutë.
Vuajtja na fisnikëron dhe na bën të përkujdesemi më shumë për tjetrin, duke dashur ta kursejmë dhe ta mbrojmë nga ajo që kemi kaluar.
Duhet të ndodhte e kundërta apo jo ? Të bëheshim të sertë e idhnak. E pra nuk dimë të jemi hakmarrës por e gjejmë veten vetëm duke bërë të mirën..

 

[daniel00]

Nuk duhet të mbetesh tek ajo që bën dikush tjetër por tek ajo që bën ti vetë.
Nuk të përkufizon tjetri se kush je, por ti i jep trajtë imazhit tënd, si një portret të vetes.
Po t'ia kishe lënë në dorë dikujt, sigurisht që mund të kishte bërë çdo gjë me imazhin tënd por jo..
Secili merr formën sipas asaj që është, sipas asaj që dëshiron të jetë.
Nuk ka çfarë të marrë dikush nga ty që nuk është i denjë, nuk ka çfarë të grabisë.
Dashurinë? Atë e kam dhënë pa e kërkuar mbrapsht, njeriu jetën e përjeton në mënyrën se si e jep veten plotësisht.
Kohën? Unë në gjithë atë kohë kam mësuar të përkujdesem dhe të dashuroj, megjithëse ndaj njeriut të gabuar.
Nuk më duhen plane e dredhi, nëse kam qenë i mirë për dikë dhe nuk është vlerësuar, edhe më i mirë do jem për dikë tjetër kur të më dojë..
Nuk i jap askujt atë privilegj që të më mbajë peng, por herët a vonë do t'i jap të kuptojë pendesën.
Jeta një herë jetohet, është e magjishme, si rrugë pa kthim , kush të humb , të humb përgjithnjë.
Nuk ke çfarë kursen, jeta është në atë ndjenjë që dhuron pa kursyer.

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Natasha St-Pier - Ti do të gjesh

Si të gjithë kam të metat e mia
Nuk kam gjithmonë fjalët që duhen
Por nëse lexon ti brenda rreshtave
Ti do të gjesh në këngët e mia
Gjithçka që nuk kam ditur të të them

Ka gabime prej përshtypjesh
Fjalë " të dua " pak të zbehta
Megjithë akordet pa mjeshtëri
Ti do të gjesh në këngët e mia
Gjithçka që nuk kam guxuar të të them

Ti do të gjesh
Plagët e mia dhe dobësitë e mia
Ato që pohoj veç me gjysëm zë
Ti do të gjesh
Hapat gabim, gafat e mia
Dhe dashuri më shumë se sa duhet
Kam kaq frikë se ti më lë
Dije që nëse bëj gjithmonë tepër
Është që ti të më mbetesh
Të më mbetesh

Do të ketë të tjera që do të dëshirosh
Shumë më të bukura, më të forta se unë
Do t'u lija sigurisht vendin
Kur të mos kem më në këngët e mia
Më asgjë për të të thënë në sy
Koha ngurtëson gjithëçka
Prej iluzioneve, dhe prej rrëzimeve
Nëse unë nuk kam ditur të të mbaj
Dije që ka në këngët e mia
Gjithçka që nuk kam pasur kohën të them

Ti do të gjesh
Plagët e mia dhe dobësitë e mia
Ato që pohoj veç me gjysëm zë
Ti do të gjesh
Hapat gabim, gafat e mia
Dhe dashuri më shumë se sa duhet
Kam kaq frikë se ti më lë
Dije që nëse bëj gjithmonë tepër
Është që ti të më mbetesh
Ti të më mbetesh
Ti të më mbetesh...

 

[daniel00]

"..Qendro! Shplodhu prane meje. Mos shko .Une do te vigjëloj. Une do të të ruaj. Mund të pendohesh për gjithçka përveç se erdhe, e lirë , me ballë lart. Nuk kam asnjë mendim qe mos të jetë i yti ; nuk kam në gjak asnjë dëshirë që mos të jetë për ty . E di . Nuk shoh në jetën time shoqe tjetër, nuk shoh gëzim tjeter .
Qëndro. Shplodhu. Mos ki frikë për asgjë. Fli këtë natë në zemrën time.."

Gabriele D'Annunzio

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Më vjen keq

[Strofa 1]
Kam preferuar të iki e të rri veç
Mama, si të ta them, më vjen keq
Këshilluesja troç mendjen s’e vret
E unë si toç kam thënë okej
Dhe çdo ditë mendoj që të ndalem
Njerëzit duan të më bëjnë një entitet*
Nga gjithçka dorë do heq
Jam veç një njeri, do marr fund duke vdek’

[Refreni] x2
E më ësht’ dash’ n’kalldrëm të prek
Hap pas hapi, i them vetes s’është e vërtetë
Baba, mama, djema: më vjen keq
Ndiej si një dëshirë të rri veç

[Strofa 2]
Edhe unë, vëllezër, do kris e të ik’
Të mbërrij gjithë të mitë, dingaritë**
Parisi është Alkatraz
Lodh’ nga gjoba e gjithë ato pirgje shkresa
Zemra e tyre është e zezë dhe e hollë si një senegalez
Duke i dëgjuar, do besohej se të gjakosej duhej
Unë dua gruan, besimin , femijët e mi
Për këtë, besomë do të përdor çdo fuqi

[Refreni] x2
E më ësht’ dash’ n’kalldrëm të prek
Hap pas hapi, i them vetes s’është e vërtetë
Baba, mama, djema: më vjen keq
Ndiej si një dëshirë të rri veç

[Strofa 3]
Më fal, gjyshe, të lutem unë
Do t’isha kthy’ të të takoj nëse do kisha para më shum’
Por ta dish nuk është e lehtë as këtu
Në Francë, telashet na këpusin dacka gjithashtu
Më vjen keq o profesor i matematikës, i anglishtes e i frengjishtes
Mos u bëni merak, im atë më ka rrahur me zell
Më vjen keq zoti bankier
Por nëse shkulem që këtu, për ju s’do ndiej munges’

[Refreni] x2
E më ësht’ dash’ n’kalldrëm të prek
Hap pas hapi, i them vetes s’është e vërtetë
Baba, mama, djema: më vjen keq
Ndiej si një dëshirë të rri veç

[Strofa 4]
Mama, baba, ju them: "Në diarama" ***
E di që në mendjen tuaj ju jeni tashmë atje larg
Sado të them që e kam por s’e kam besimin
Kam qenë budalla, e kam nisur fundin për fillimin
Nuk duhej duke qenë i vogël muzikës t’i isha fut’
Duhej duke qenë i vogël babain ta kisha dëgju’
Ndihem me faj
Kur shoh se ç’ju ka bërë ky vend jobesimtar

Refren x2
E më ësht’ dash’ n’kalldrëm të prek
Hap pas hapi, i them vetes s’është e vërtetë
Baba, mama, djema: më vjen keq
Ndiej si një dëshirë të rri veç

[Strofa 1]
Kam preferuar të iki e të rri veç
Mama, si të ta them, më vjen keq
Këshilluesja troç mendjen s’e vret
E unë si toç kam thënë okej
Dhe çdo ditë mendoj që të ndalem
Njerëzit duan të më bëjnë një entitet*
Nga gjithçka dorë do heq
Jam veç një njeri, do marr fund duke vdek’

*Realitet abstrakt që kuptohet vetëm nga shpirti
** Banorë afrikanë
*** Në falenderim

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

Vallëzim i fundit

Oh e ëmbla vuajtja ime
Përse këmbëngul e rifillon
Jam vetëm një qenie pa rëndësi
Pa të, jam pak paranojake
Vërdallosem vetëm, në metro
Një vallëzim të fundit
Për të harruar vuajtjen time pafund
Dua të arratisem por gjithçka rifillon
Oh e ëmbla vuajtja ime

Shkund qiellin, ditën, natën
Vallëzoj me erën e shiun
Pak dashuri, një pikë mjalt
Dhe unë vallëzoj, oj, oj, oj, oj, oj, oj
E në zhurmë, vrapoj e kam frikë
A është rradha ime?
Vjen dhimbja...
Në gjithë Parisin, braktisem
Dhe unë fluturoj, oj, oj, oj, oj, oj
Veçse shpresë
Në këtë udhë në mungesën tënde
Sado të rraskapitem, pa ty jeta është veç një dekor që shkëlqen, bosh nga kuptimi

Shkund qiellin, ditën, natën
Vallëzoj me erën e shiun
Pak dashuri, një pikë mjalt
Dhe unë vallëzoj, oj, oj, oj, oj, oj, oj
E në zhurmë, vrapoj e kam frikë
A është rradha ime?
Vjen dhimbja...
Në gjithë Parisin, braktisem
Dhe unë fluturoj, oj, oj, oj, oj, oj

Në këtë vuajtje të ëmbël
Ku kam paguar gjithë fyerjet
Dëgjo sa fort rreh zemra ime
Jam një fëmijë e botës

Shkund qiellin, ditën, natën
Vallëzoj me erën e shiun
Pak dashuri, një pikë mjalt
Dhe unë vallëzoj, oj, oj, oj, oj, oj, oj
E në zhurmë, vrapoj e kam frikë
A është rradha ime?

Vjen dhimbja...

Në gjithë Parisin, braktisem

Dhe unë fluturoj, oj, oj, oj, oj, oj, oj

 

[daniel00]

Jam ruajtës i lirisë sime dhe krijues i lumturisë sime.
Nuk i lejoj askujt që të përcaktojë vlerën time apo të fikë dritën time. Zgjedh të dua veten, të respektoj kohëzgjatjet e mia, ëndrrat e mia, rrugëtimin tim.
Nuk kam nevojë për aprovime që të jem vetvetja, sepse thelbi im është i plotë. Çdo ditë lirohem nga pesha të kota, nga frikëra që i kam sjellë vetes dhe nga zinxhirë të padukshëm. Jetoj me zemrën e hapur, me guxim dhe me vetëdijen që jeta ime më përket.
Jam dashuri, forcë, liri dhe askush nuk mund të mi marrë këto.

 

[daniel00]

“Fëmijët nuk janë likoplaste për zemra të thyera, as zëvendësues për ëndrrat e thyera. Ata nuk ekzistojnë për të mbushur boshllëkun e ekzistencës sonë. Por janë një thirrje për përgjegjësinë më të plotë, një detyrë e shenjtë që kapërcen egon. Janë lulet më bujare të dashurisë së vërtetë dhe të pakushtëzuar, ata çelin sythe nga liria dhe jo nga detyrimi.
Fëmijët nuk janë lodra në duart e prindërve të tyre, as plane të ambicieve të tyre të parealizuarar apo një vazhdimësi e pritshmërive të tyre. Ata nuk erdhën në botë për të përmbushur dëshirat tona apo për të kompensuar mungesat tona. Ata janë individë unikë, bartës të esencës së tyre dhe na takon neve misioni fisnik t'i drejtojmë që të jenë të lumtur, të vetëdijshëm dhe të lirë. ”

Simone de Beauvoir.

 

[daniel00]

Që kur ishte i vogël, e kuptoi se ose do ta lësh botën të vendosë se kush je ose zgjidh se kush do që të jesh. Ai ishte djali i një babai që nuk e vlerësonte asnjëherë mjaftueshëm. "Ti je i pavlerë, je një dështim, nuk më ngjan mua".
Sepse, në një botë ku theksohet vetëm paraqitja, të qenit si “të gjithë” është e vetmja gjë që ka rëndësi “Ka një maskë për familjen, një për shoqërinë, një për punën. Dhe kur je vetëm, mbetesh askushi”. Por ai jo. Sepse jeta është shumë e shkurtër për ta kaluar duke u shtirur se je dikush tjetër. Kush e do jetën nuk është kurrë në gjendje të përshtatet, të pësojë, të komandohet. Dhe vetëm ai që noton kundër rrymës e njeh vërtet fuqinë e detit.
Demode. Jo i trendit. I pavend. I thanë të gjitha llojet e gjërave. “A e di se çfarë është çmenduria? Mjafton të bërtasësh të vërtetën në fytyrat e të gjithëve. Askush nuk e beson dhe të gjithë të marrin për të çmendur”. Por duhet guxim për ta bërë këtë. Ai kishte shumë guxim: humbi një bir, shtëpinë, punën dhe pastaj erdhi lufta e në fund regjimi fillimisht e mashtroi dhe më pas e tradhtoi. Por a e di se çfarë bën njeriu kur nuk mund të durojë më? Ndryshon. Sepse ndonjëherë për të gjetur veten duhet ta humbasësh atë. Të lësh të shkojë njeriun që mendoje se duhet të ishe.
Atëherë filloi të shkruante: tregime të shkurtra, novela, komedi. Shkroi shumë, gjithmonë dhe jashtëzakonisht shumë, jo libra por "histori" që flasin për atë që nuk dorëzohet, që nuk mban një maskë gjithë jetën, për atë që rrezikon, rinis, bën pyetje, heton, sepse nëse nuk rrezikon... në realitet vë gjithçka në rrezik. Dhe nuk ka nevojë të grisësh faqet e jetës, ndonjëherë mjafton vetëm të kthesh faqen e të fillosh përsëri.
E dinte se koha nuk matet me orë dhe minuta, por me shndërrime. Dhe nuk është kurrë vonë për t'u bërë ai që do të jesh. Dinte të ngrente dolli për dyer që mbyllen, për rrugë që ndërpriten, për histori që përmbyllen. Sepse siç tha dikur një njeri i mençur "atë që krimbi e quan fund, pjesa tjetër e botës e quan flutur".

Pirandello

 

[Mignonne]

Mos e gjykoni një dhimbje që nuk e ndjeni

Në jetë, është e lehtë të vëzhgosh nga jashtë dhe besojmë se kuptojmë se çfarë po kalojnë të tjerët.
Por në realitet, çdo dhimbje është unike, çdo barrë e formësuar nga përvojat, plagët dhe emocionet specifike për atë që e mbart atë.

Gjykimi krijon një mur midis teje dhe të tjerëve. Ndonjëherë harrojmë se pas heshtjes, pas një buzëqeshjeje të detyruar, fshihet një histori.
Një histori që nuk e njohim plotësisht, një dhimbje që kurrë nuk e kemi ndjerë vërtet.

Po sikur, në vend që të gjykonim, të zgjidhnim empatinë?
Po sikur të zgjatnim një dorë ndihme, një vështrim të butë, një vesh të pakushtëzuar?

Sepse, në fund, nuk është roli ynë të kuptojmë plotësisht, por të ofrojmë një hapësirë ku të tjerët të ndjehen të parë, të dëgjuar dhe të pranuar në veçantinë e tyre.
Dhembshuria fillon nga respekti për rrugën e tjetrit, edhe nëse ajo rrugë na duket e panjohur ose e pakuptueshme.

Le të jemi, pra, ajo frymë dashurie që shoqëron sesa vështrimi që dënon.
Mos harroni: atë që nuk e ndjeni, nuk mund ta gjykoni. Por ju mund të zgjidhni ta nderoni atë me përulësi dhe humanizëm.

 

[Mignonne]

A do të... Më mbaj dorën për pak kohë?
Nuk kam nevoje te me shpetosh
Nuk është nevoja të rregullosh asgjë
Nuk është nevoja të më mbash dhimbjen
Por a do të më mbash thjesht dorën?
Nuk më duhen fjalët e tua
Mendimet tuaja
As supet e tua për të më mbajtur
Por a do të ulesh këtu për pak kohë me mua?
Ndërsa lotët e mi rrjedhin
Ndërsa zemra ime copëtohet
Ndërsa mendja ime luan me mua hile
A do të më tregosh me praninë tënde se nuk jam vetëm, ndërsa endem në të panjohurën time të brendshme?
Sepse errësira ime është e imja për t'u përballur
Dhimbja ime është e imja për të ndjerë
Dhe plagët e mia janë të miat për t'i shëruar
Por a do të ulesh me mua këtu, ndërkohë që unë kurajozisht shfaqem për të gjitha i dashur?
Sepse unë jam i ndritshëm për shkak të errësirës sime
E bukur për shkak të thyerjes sime
Dhe e fortë për shkak të zemrës sime të butë
Por a do ta marrësh dorën time me dashuri, kur ndonjëherë udhëtoj në errësirë?
Nuk kërkoj që të më largosh errësirën
Nuk pres që të ma ndreqësh ditën
Dhe nuk besoj se mund të ma ndreqësh dhimbjen
Por me siguri do të doja nëse do të mund të uleshe për pak kohë dhe të më mbaje dorën, derisa të gjej rrugën time për të dalë nga toka ime e hijes!
Kështu do të... Më mbaj dorën derisa të kthehem përsëri.

 

[daniel00]

Që nga ajo ditë

Që nga ajo ditë
ti me more per dore,
e shtrëngove fort
dhe nuk më lëshove më.
Që nga ajo ditë
më udhëhoqe
në Jetën tënde,
duke më dhuruar "Çaste të pafundme nga ti",
nga "Ndieshmëria" jote,
duke më bërë pjesëmarrëse të ekzistencës tënde
derisa të bëhem pjesë e saj dhe të krijoj atë "intimitet"
që vetëm dy Shpirtra që e njohin njëri-tjetrin
e që dashurojnë, arrijnë të kenë.
Që nga ajo ditë
nuk ke lënë të më mungojë asgjë,
duke u ushqyer nga "frutat" e pasionit tënd,
duke ngopur çdo dëshirë timen
dhe duke ushqyer "hovin tim krijues",
duke e shoqëruar për t'u shprehur
dhe për të prekur majat e "gëzimit" dhe të "plotësisë".
Kemi provuar gjithçka,
duke eksperimentuar gjithçka,
të dy të prirur për të mos rënë
në mërzi ose përsëritje.
Dy të çmendur, dy ëndërrimtarë të lajthitur
bashkuan rrugët e tyre
të vetëdijshëm se janë një "bekim"
njëri për tjetrin,
të (ri)gjetur
në çastin kur Jeta,
Rastësia apo ndoshta vetë Zoti
zgjodhi të bënte me ta
një "shembull" sakrifikues Dashurie të plotë,
duke vulosur stigmat në mishin e tyre
si njohje e dashamirësisë së tyre ekstreme
dhe e besimit.
Që nga ajo ditë
Unë isha e Jotja
dhe ti i Imi
dhe "Zemra" ime
filloi të këndojë me tënden,
duke krijuar atë "Harmoni" të mrekullueshme
që na bën të shkëlqejmë dhe të çelim
dhe, si një dallgë kapluese,
të japim Dashuri,
shume Dashuri,
ndaj njerëzimit.
Nga njerëz dhe tokësorë
jemi shndërruar
duke marrë shëmbëllime të pavdekshme
që kundërmojnë shenjtëri,
përshpirtshmëri
dhe përjetësi.
Që nga ajo ditë
i jemi (ri)lindur Jetës.

Paola Turri

 

[daniel00]

Me mirësinë dashurohem

kur ajo hapet me anë të një gjesti të vogël,
kur dridhet në zërin e dikujt që kërkon falje,
kur prehet lehtë mbi lodhjen e botës
dhe ngre peshën që askush nuk e sheh.

Me ëmbëlsinë dashurohem

kur i çik fjalët e pathëna,
kur ka zërin e ngjirur të dikujt që mban lotët,
kur nuk kërkon asgjë e megjithatë qëndron,
si një dritë

që vezullon në hije

.

Me bukurinë dashurohem

kur atë e gjej në shenjat e fytyrës,
kur kalon e çrregullt pa u nënshtruar
kur bëhet lëndim e prapëseprapë këndon,
kur mbështetet në heshtje dhe e zbulon atë,
kur rrëshqet nëpër gishtat e kohës

.

Me inatin dashurohem

kur përvëlon pa shkatërruar,
kur përmbys rregullsinë e rreme të gjërave,
kur hap shtigje në vend që t'i mbyllë ato,
kur shkrihet në një përqafim.

Me brishtësinë dashurohem

kur ajo shfaqet pa frikë se do të shembet,
kur nuk kërkon strehë por përshkon tufanin

,
kur përkulet pa u thyer,
kur përçon dinjitet edhe në rënie.

Me dashurinë dashurohem

kur ajo njeh çdo frikë dhe nuk tërhiqet,
kur di të jetë e frikshme e pastaj frymëmarrje,
kur mbetet edhe pa premtim,
kur ngroh edhe të fundit drithërimë

Me jetën dashurohem

kur pengohet pa ndrojtje,
kur humbet e megjithatë ecën përpara,
kur përshkon errësirën

pa e mohuar dritën

,
kur pulson edhe në boshllëk,
kur gjendet në buzë të zbrazëtirës
dhe në vend që të bjerë, çel lule.

Andrew Faber

 

[daniel00]

Liria, e ke parasysh? Shkakton një frikë delikate: frikën e vetmisë. Flitet aq shumë për lirinë, edhe më shumë për lirinë personale, por askush nuk ka guximin të jetë vërtet i lirë. Në fakt, kur je vërtet i lirë, je vetëm.
Por askush nuk ka guxim të mjaftueshëm për të qenë vetëm. Gjithmonë kemi nevojë për dikë. Sepse Jeta pa botën e vet, pa sferën e vet emocionale, pa simpatitë e veta, pa dashuri... nuk ka kuptim; asgjë nuk duket se merr kuptim.
Dhe nëse kjo do të thotë të kërkosh përkatësi, lidhje...atëherë mirë se të vijë "skllavëria".

 

[daniel00]

Më pyetën se cila është dhimbja më e keqe që mund të duroja? Heshtja për një moment, jo sepse nuk e dija përgjigjen, por sepse një dhimbje nuk shpjegohet me fjalë.
Mendova për dhimbjet fizike - ato që lënë shenja në lëkurë, vrasin mishin. Po, kam ndjerë disa, por dhimbja më e fortë që kam duruar nuk ka lënë asnjë shenjë të dukshme. Nuk i dilte gjak, nuk nxirrte zë, që të trajtohej me ilaçe ose prehje.
Ishte një dhimbje që më ngeci në shpirt, që më heshti të qeshurat, i bëri ditët e mia të gjata dhe netët të padurueshme.
Ishte dhimbja e humbjes, e lamtumirës së papritur, e boshllëkut të lënë nga dikush që u largua pa paralajmërim. Ishte dhimbja e një lamtumire pa kthim, e një dashurie që u prish pa shpjegim, e një ëndrre që m'u shpërbë para syve pa e mbajtur dot.
Dhe gjëja më e çuditshme? Mbijetova. Dhimbja më përshkoi, më copëtoi brenda, por nuk më shkatërroi krejtësisht.
Në fund zbulova se disa dhimbje nuk janë për t'u harruar, por për t'u transformuar, dhe ndoshta forca më e madhe që kemi është kjo: forca për të ecur përpara, edhe duke mbajtur shenjat e padukshme të asaj që dikur na ka lënduar.

 

[Mignonne]

Liria, e ke parasysh? Shkakton një frikë delikate: frikën e vetmisë. Flitet aq shumë për lirinë, edhe më shumë për lirinë personale, por askush nuk ka guximin të jetë vërtet i lirë. Në fakt, kur je vërtet i lirë, je vetëm.
Por askush nuk ka guxim të mjaftueshëm për të qenë vetëm. Gjithmonë kemi nevojë për dikë. Sepse Jeta pa botën e vet, pa sferën e vet emocionale, pa simpatitë e veta, pa dashuri... nuk ka kuptim; asgjë nuk duket se merr kuptim.
Dhe nëse kjo do të thotë të kërkosh përkatësi, lidhje...atëherë mirë se të vijë "skllavëria".

.

 

[daniel00]

Duhen thënë gjërat e bukura, duhen thënë sa herë të mundesh: "Jam i lumtur", "Ti më bën të ndihem mirë", "Më mungon".
Këto gjëra duhet t'ia tregojmë njëri-tjetrit.
Sepse ndonjëherë jeta bën vërtet shumë zhurmë, të pengon, me angazhime të kota, kompromise, keqkuptime që depërtojnë përmes rastësisë, fjalë të gabuara, shanse të humbura.
Ka kaq shumë kaos çdo ditë brenda dhe jashtë, dhe ne duhet t'i tregojmë njëri-tjetrit të mirat, të gjitha të mirat që ka.

G. Ponzoni

 

[daniel00]

Përkatësia është një lidhje më e vyer
se çdo unazë apo kontratë,
një lidhje që kalon kufijtë, largësitë,
pengesat, hamendësimet dhe paragjykimet.
Përkatësia është një takim i shpirtrave
që kërkonin njëri-tjetrin dhe e gjetën
Është një lidhje e fuqishme.
Është një fill që lidh dy mendje.
Dy njerëz që i përkasin njëri-tjetrit e dinë këtë,
e kuptojnë dhe e ndjejnë.
Sepse përkatësia ndihet brenda, në thellësi të shpirtit.

Haruki Murakami