Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Nuk ka rëndësi sa vjeç jam
“Jam në moshën kur gjërat shihen më me qetësi,
por me qëllimin për të vazhduar të rritem
Kam moshën kur fillon të përkëdhelësh me gishta ëndrrat e tua
dhe iluzionet bëhen shpresë.
Kam vitet kur dashuria, ndonjëherë, është një përvëlim i çmendur,
e paduruar për t'u konsumuar në zjarrin e një pasioni të pritur
Dhe herë të tjera, është një cep paqeje, si një muzg në plazh.
Sa vjeç jam? Nuk kam nevojë t'i shënoj me një numër,
sepse dëshirat e mia të realizuara,
lëndimet gjatë rrugës duke parë iluzionet e mia të copëtuara, vlejnë shumë më tepër se kaq.
Ç’rëndësi ka nëse mbush njëzet, dyzet apo gjashtëdhjetë!
Ajo që ka rëndësi është mosha që ndiej.
Kam vitet që më duhen për të jetuar i lirë dhe pa frikë.
Për të vazhduar rrugëtimin tim pa druajtje, sepse mbaj me vete përvojën që kam fituar dhe forcën e ëndrrave të mia.
Sa vjeç jam? Kujt i intereson?
Kam vitet që duhen për të braktisur frikën dhe për të bërë atë që dua dhe që ndjej".

José Saramago

 

[daniel00]

Çfarë është guximi?

Guximi është të duash pa masë,
pa mbrojtje, pa garanci,
me gjithë mishin e ekspozuar ndaj mrekullisë
dhe fatkeqësisë.

Guximi është të dish se gjithçka kalon,
dhe të kesh forcën për të qëndruar,
të presësh, të besosh
që dielli lind gjithmonë,
edhe nëse tani është errësuar.

Guximi është të qash pa frikë se shkrihesh.
Është të dish se çdo lot
e di rrugën,
që dhimbja filtron
dhe merr me vete çfarë është tepër

Guximi është të dëgjosh pulsimin më të hershëm,
atë që vibron në kocka,
në tokë nën këmbët e tua,
në yjet që vështrojnë në heshtje.

Guximi është të qëndrosh i heshtur
kur çdo gjë kërkon zhurmë.
E të lësh heshtjen të flasë,
se gjërat ndodhin
pa i mbushur me fjalë.

Guximi është të dish të qëndrosh i përulur.
Pa dashur të mbizotërosh, pa dashur të shkëlqesh,
por të jesh një fije bari,
një farë brenda tokës së shkrifët.

Guximi është të falësh veten.
Të shikosh duart e ndotura
zemrën e capërluar,
dhe të thuash: jam mirë gjithësesi.

Guximi është të lësh veten të përshkohesh
nga gëzimi, nga frika, nga dashuria.
Pa mbyllur dyert, pa mbyllur gjoksin me hekura

Guximi është të ulesh pranë dhimbjes tënde
Pa ikur, pa u hutuar,
siç qëndron pranë një shoku të sfilitur.

Guximi është të kesh një trup dhe të qëndrosh në të,
me të gjitha të plasariturat, me të gjitha dëshirat e tij,
me urinë për përkëdhelje dhe diell.

Guximi është të shikosh në sy,
pa e ulur shikimin,
pa bërë sikur nuk sheh.

Guximi është të mbrosh mirësinë tënde,
edhe kur duket si një luks,
edhe kur bota kërkon ashpërsi.

Guximi është të lësh të shkojë ajo që peshon:
pritjet rraskapitëse, keqardhjet e gozhduara,
ëndrrat që nuk na përkasin më.

Guximi është të bësh një hap prapa
kur nxitimi shtyn, kur krenaria bërtet,
kur rrëmuja e tepërt të mbyt.

Guximi është të zgjedhësh çdo ditë.
Pa e lënë jetën të ndodhë rastësisht,
por të jesh brenda saj, duke marrë vendime,
duke i dhënë drejtim me zemrën në dorë.

Guximi është të mos reshtësh së mahnituri
prej diellit që lind gjithmonë i ri,
prej një zëri të ëmbël mes turmës,
prej një përkëdheljeje që vjen kur nuk e kërkon.

Guximi është të banosh në zbrazëti.
Të mos e mbushësh menjëherë, të mos e mbulosh me zhurmë,
por të qëndrosh brenda dhe ta ndiesh si merr frymë.

Guximi është të mos kënaqesh,
as me një dashuri të vakët, as me gjysma fjalësh
as me një jetë që nuk ka kuptim.

Guximi është të përqafosh më fort
dhe të marrësh errësirën,
frikën, dhimbjen
e njeriut që mbajmë në krahë.

Guximi është të përkujdesesh:
për një bimë, për një dashuri, për një fjalë,
për vetveten, si për një diçka të shenjtë.

Andrew Faber

 

[daniel00]

"Dashuria"

Dashuria është vuajtje,
lot, gëzim, buzëqeshje.
Dashuria është lumturi,
trishtim dhe mundim.
Nuk dashurohet me zemer,
dashurohet me shpirt
i cili përthithet në histori.
Nuk dashurohesh nëse nuk vuan
dhe nuk do dikë
nëse nuk ke frikë se e humbet.
Por kur dashuron, ti jeton,
ndoshta keq, ndoshta mirë, por jeton.
Atëherë vdes
kur ndalon së dashuruari,
zhdukesh kur nuk je më i dashur.
Nëse dashuria të lëndon,
shëro plagët e tuaja
dhe beso në të, je i gjallë.
Sepse jeton për atë që do
dhe per atë që të do

Alda Merini

 

[daniel00]

Dialog imagjinar vështrimesh

Ekzistenca ime dhe e jotja aviten me aurën e secilit
që duke u çikur, pranohen e bëhen pjesë e njëra tjetrës
Përballë jemi të përbashkët
Ti vështron e çlirët
Përhumbemi te sytë e njëri tjetrit
Ndihem i qetë dhe i sigurtë
I zhytur në sytë e tu, i tretur në thellësinë e tyre.

Ti herë-herë e lëshon vështrimin tënd edhe pa e mbajtur askund dorëzohesh e brishtë e unë zbuloj vjedhurazi delikatesën tënde
Pastaj ti anon kokën si për vetëmbrojtje, i mbyll sytë si të duash të largosh me ndrojtje atë vështrim që më dhe pa dashur.
Në një çast që vijon duket se këndon pa zë e me lëvizje ritmike pak të dallueshme, një melodi të shpirtit që e dëgjon vetëm ti.

Pastaj më përçon histori të jetës tënde përmes vështrimit, duke më besuar dhe unë ndihem jashtëzakonisht i vlerësuar.
Ti më tregon në heshtje dhe megjithëse nuk i di detajet, shoh qëndrimin tënd herë qortues për të shkuarën e herë të menduar.
Qepallat e tua perëndojnë në një vështrim ëndërrimtar e ti nis të hedhësh në telajo të sfondit, vegimet e tua tek të cilat arratisesh pa e mbajtur frymën, si përherë, e vetmuar.

Vështrimi yt më rrëfen dëshirat e tua, goditjet, tronditjet e shpirtit tënd dhe çastet më të ethshme ti i kujton me lëvizje e me rrahje më të shpejta të qepallave.
Pak më tej i tërheq cepat e syve si të shprehje një qortim e pastaj e ul kokën me vështrimin ngultas për të korrigjuar e për të theksuar në mënyrën tënde, e për t’i dhënë zgjidhjen me vendosmërinë dhe forcën e karakterit.
Më pas kapsallit sytë dhe cepave të buzëve u vishet një buzëqeshje e çliruar.
Shikimi yt bëhet edhe pyetës, si të më thoshte: Pse duhet të ndodhnin të gjitha këto?!

Kalon duart në flokë për të shprehur habi e trishtim dhe ndërsa i lëshon flokët ato bien rrëmujshëm me shkëlqime që rrëshqasin në të gjithë gjatësinë e tyre e që më mahnisin.
Edhe në trishtim tënd e admiroj bukurinë tënde pa guxuar të ta them e gjithashtu mërzitem si një ushtar i kotë, që nuk kam qenë i pranishëm në sprovat e në betejat e tua, e tashmë asnjëherë nuk dua të të lë të përballesh e vetme, përveçse nëse më kërkon ti të tërhiqem.

Ti gjithashtu më kundron me vështrim lutës e të pasigurtë që mos të të sjell kaos dhe shkatërrim në ekzistencën tënde, në strehëzën tënde ku me aq mund arrite të vendosje rregull e ta bëje të jetueshme, sepse aty çdo gjë është e kalibruar me kujdes me ekuilibrin tënd për të cilin ti sakrifikove shumë dhe unë e shoh si një mekanizëm të ndërlikuar, me pjesë të vogla e të thyeshme të zemrës tënde por jashtëzakonisht të saktë në ligjshmëritë e saj. E unë jam aq i ngazëlluar dhe falenderues që ti më lejon të jem pranë si i vetmi dëshmitar i botës tënde plot me fjalë të pathëna, por me përmbajtje ekzaltuese të shpirtit.