Shkrime të ndryshme

[Irini]

Sa e vështirë është për secilin prej nesh të gjejë gjysmën tjetër? Ai që do të mbërthehet me të brenda shpirtit.
Nuk e di nëse është çështje fati, por padyshim që është çështje mundimi. Nuk mund të ankohesh se nuk gjen askënd, pa u munduar të fillosh të kërkosh atë që do të doje të gjeje. Ai që imagjinata juaj i ka bërë imazh shumë herë. Një imazh që zbehet herë pas here, në mënyrë të sikletshme.

Dhe duke qenë se nuk keni durimin e duhur për të gjetur atë unike në sytë tuaj, ju zgjidhni rrugën tjetër. Ju preferoni të shpërndaheni në përqafimet e të huajve. Rehatoheni me puthjet false, i kaloni mbrëmjet me fytyrat e gabuara. Ndihmoni alkoolin, cigaren, kështu bëhet më pak e dhimbshme. Por mos qeshni, kushdo që nuk gjeni askënd si gjysma juaj tjetër.

Jo, nuk është një ëndërr e pakapshme dhe kjo filozofi nuk është për romantikët. Ia vlen mundimi dhe pritja. Thjesht lini mënjanë frikën tuaj. Dhe çfarë ndodhi nëse do të mbetesh vetëm për pak kohë. Askush nuk do t'ju fajësojë për këtë zgjedhje. Vetmia nuk është shenjë dobësie por fuqie.

Sepse duhet forcë për të qenë vetëm në zgjedhje, në një botë që promovon narcisizmin në çdo mënyrë. Dhe shumica numërojnë marrëdhëniet për t'u ngritur. Për t'u ndjerë më të dëshirueshëm, për të mbledhur më shumë pëlqime, për të pasur më shumë miq, edhe nëse janë virtualë apo jo.

Jeni rehatuar në pothuajse marrëdhëniet, jeni fshehur pas stereotipeve dhe frikës dhe keni harruar gjënë më të rëndësishme. Si është të duash vërtet dikë? Nëse kjo nuk bërtet nga vetmia, asgjë nuk bërtet aq fort sa kjo. Sa në kohë është një autor në rreshtat e këngës së tij: vetmia është më e mirë se ti që nuk kupton.
Web

 

[Irini]

Ju i detyroheni vetes udhëtimin tuaj më të mirë
Dëgjimi im fokusohet vetëm në zhurmën e rrotave të valixhes që gërvishtin tokën.
Hapat janë të shpejtë.

Në dorën time pasaportën dhe një biletë.

Shpirti im nxiton, ndërsa avioni ngrihet nga toka dhe gjithçka fillon të tkurret, sikur tkurret me gjithçka që ke lënë pas.

Nuk është një arratisje.

Është një nevojë për të marrë frymë, për t'u distancuar nga ajo që ju duket si barrë në xhepat tuaj.

Kur gjithçka që sheh nga dritarja janë re të bardha pambuku, atëherë ballafaqohesh me të kuptuarit se sa e shkurtër është jeta dhe sa e vështirësojmë veten.

Në fund të fundit, udhëtimi është ilaçi për gjithçka.

Gjithmonë më qetësonin, më jepnin gjithmonë një shtytje, një ndjenjë taksimi, një etje për diçka të re.

Më pëlqen që shumë njerëz nuk e kuptojnë gjuhën time, që askush nuk më njeh fytyrën, që nuk më intereson asgjë, përveçse t'i jap vetes njohuri të reja, aspekte të një kulture tjetër, trashëgimi kulturore, shije dhe momente ku mendja bosh se sa e shtyp.

Dhe ne nuk jetojmë në një botë iluzionesh.

Nuk largohesh për të harruar. Është marrëzi ta mendosh këtë.

Dhe ju e dini atë.

Një udhëtim nuk mund t'ju shpëtojë nga problemet tuaja.

Atë që mbani brenda, e mbani kudo.

Por ju jep mundësinë të rishikoni se çfarë është e rëndësishme dhe çfarë jo.

Jepini përparësi prioriteteve tuaja, dekompresoni dhe shikoni me qetësi atë që ju frikëson.


Buzëqeshni, jo vetëm për fotot, por sepse është e vetmja mënyrë për të shkuar më tej, një hap më tej.

Fuqia juaj që ju pasuron si person, që "hap" mendjen tuaj, që ju evoluon.

Pra, përveç rinovimit, që është pasojë e natyrshme e një udhëtimi, ka edhe plotësimin e një pjese tjetër në enigmën e jetës sonë.

Nuk ka rëndësi nëse arrini larg apo afër.

Destinacioni nuk ka rëndësi, vetëm udhëtimi.

E zakonshme a?

Ndoshta.

Por a nuk është edhe jeta një udhëtim?

Nuk ju intereson se ku do të përfundoni, por si do të arrini ta bëni udhëtimin më të mirë, më interesant, më të lumtur.

Një udhëtim, një dhuratë e çmuar, që ia keni borxh vetes!

Web

 

[Kresha]

 

[...]

Zemrat nuk janë pranga dhe njerëzit nuk janë burgje.
Kur e ndjen se është koha për t’u larguar, largohu ! Nuk ke pse pret të çlirohesh dhe as të kërkosh leje.

 

[Andiii]

U perkas atyre qe ndjejne mungesen time.

 

[Irini]

 

[...]

Kur vjen ti ndjej erën e këndshme
të nje peme të sapoprerë.
Ike nga të gjitha dhe për të gjitha erdhe tek unë.
E si mund ta kuptoj ç’do të thotë pranverë
po mos të të dua ty shumë, shumë?

Dorën tënde mbaj si gjethe midis duarve të mia
dhe pastaj më bëhen të njohura sekretet e blerimit.
Kohën e munguar ma dhuron dashuria
më të sigurt se veshja dhe armët e Akilit.

Vetëm të dy mund ta rishpikim qytetin e rrënuar,
jo që ti të vish pas meje a unë të të vij nga pas.
Jetën ta ndajmë, ja ashtu si verën dhe bukën,
që secili të ketë më shumë se dy jetë bashkë.

Dashuria është sy i bukur prej dite
brenda përkrenares së një perëndeshe,
bronzi i së cilës çahet prej buzëqeshjes.

Kur jam me ty ndiej erën e këndshme të një peme të sapoprerë,
vetëm e vetëm që të mbulohet
me më shumë lule,
deri në tokë, përtej jetës.

Visar Zhiti

 

[Irini]

Vetëm e pashmangshmja mund t'i japë formë zhvillimit të gjërave. Vetëm kjo mund të na formojë edhe ne. Në këtë mënyrë, ne do të dimë se ku përshtatemi dhe ku jo. Ndërsa rritemi, duhet ta përcaktojmë vazhdimisht për të ditur se ku jemi dhe ku po shkojmë. Jo nga frika e humbjes së kontrollit, por që të mos na humbasë. Le të jetë e pakontrollueshme vetëm dashuria dhe jo më pasojat.

Por edhe nëse ka një mënyrë tjetër për ta bërë tonën gëzimin që na takon, sigurisht që nuk ka asnjë mënyrë tjetër për të ndjerë të tjerët. E rëndësishme dhe e parëndësishme, e përkohshme dhe e përhershme. Në fund të fundit, duhet të kesh një dorë dhe të dhembin duart për të kuptuar se çfarë do të thotë që dikush të mos e ketë fare. Duhet të ndjesh se sternumi yt do të të rrafshojë nga pesha e një dashurie, një dështimi, një gjendje jete që nuk funksionon ose nga diçka tjetër që e zmadhonit - megjithatë dhemb po aq shumë - në mënyrë që të ndjeni dikë. tjetër që nuk motivohet as nga shtrati të ngrihet në mëngjes. Dhe sapo të kaloni të gjitha këto degëzime, sa shumë realizim, sa shumë vetëdije për atë që po ndodh vërtet atje përmbyt trupin tuaj. Dhe pastaj lëviz pak pa shumë, një fjalë për të thënë, një vështrim për të hedhur, mund të afrohesh me tjetrin, se e di, e ndan, ke qenë edhe ti atje dhe nuk e ke harruar.

Kjo është një formë lumturie që ju jep duartrokitje dhe momente triumfi për hir tuaj nga bota juaj. Sepse ti u rrite, e bëre hapur ndaj të tjerëve, duke u hapur fillimisht ndaj dhimbjes. Duke e lënë të mos skanojë, por të bëjë pjesën e vet derisa t'ju tregojë, derisa të mbarojë fjalitë, derisa ta vendosë mirë në kokën tuaj, ose në cilin organ tjetër është i gatshëm që nëse ka një mënyrë për të qeshur shumë. kalon nga të qarat shumë.

Në fund të fundit, ne jemi bërë të thyejmë, të përkulemi, të durojmë, të bëhemi njëmijë copa dhe secila prej tyre aq e plotë sa e lejojmë ne, aq sa e ushqejmë "të vërtetën" dhe të gjitha planet e saj. Dhe ti i buzëqesh diellit, se gjithë shiun e ke ngrënë shpirtin brenda. Ti kërcen me atë këngë sepse dikur vrapove për ta mbyllur në notën e saj të parë, qesh me atë shaka se dikur ishe shakaja, shikon drejt e në ato sy sepse më parë qaje pa ngritur kokën. E numëron edhe atë plagë edhe tjetrën në trup, se dikur dukeshin të shumta dhe ti je fshehur, tani e kupton se secila është një hartë që do të çojë diku. Ju buzëqeshni me ikonat, sepse për çdo lutje pa përgjigje i bini kokën drurit të tyre. Ti flet dhe ata të dëgjojnë me një zë të qëndrueshëm që nuk humbet, sepse dikur nuk dinit të dilnit nga heshtja. Ju tani e dini se çfarë do të thotë lumturi dhe e dëgjoni atë në qendër të zemrës tuaj çdo herë, sepse dikur dhe tani - dhe gjithmonë - do të dini se çfarë dhimbje e bëri atë në mënyrë të pashmangshme të rrihte më fort edhe sot.

Web

 

[Andiii]

MBAJ MEND NJE GRUA…

…që s’e kam parë kurrë…

kishte flokë të zinj të verdhë
të gjatë shkurtër prerë
me sy të zinj bojëqielli
jeshilë në kafe ndonjëherë
me gojën e madhe të vogël
dhe gjinj të vegjël të mëdhenj
me kofshët e gjata të shkurtëra
dhe vithet e mëdha të vogla që nuk i dukeshin
rrethuar nga miliona burra krenarë të gjunjëzuar
që kishin emrin tim
dhe këndonin këngë të reja të vjetra
për mua të gjitha të panjohura…

këtë grua që u ngjante të gjitha grave të botës
dhe asnjërës as sot as dikur
nuk e kisha parë ndonjëherë të ecte
por vetëm nga ecja e njihja
kur në ëndërr vinte drejt meje
pa më arritur kurrë…

(nga “IMORALISTI”, 2020)
©artangjyzelhasani

 

[Irini]

Ne priremi të mendojmë se dhuntia është diçka me të cilën njerëzit lindin.

Por kjo nuk është e vërtetë... "Karizmi është rezultat i sjelljes së mësuar", thotë Olivia Fox Cobain, autore e librit "Miti i karizmës". Siç argumenton ajo, nëse mësohen këto sjellje, njerëzit mund t'i mësojnë ato. Por a kemi menduar ndonjëherë se çfarë i dallon ata?

Dije, madhështi, para apo fuqi? Çfarë është ajo që mund ta bëjë dikë karizmatik?

Njerëz karizmatikë:

Ata i shohin gjërat nga një këndvështrim tjetër.

Diktatet moderne të shoqërisë që fokusohen më shumë në të mirat materiale dhe më pak në dimensionin shpirtëror të vetes sonë nuk shprehin një person karizmatik. Sigurisht, të mirat materiale janë të dobishme dhe të mira, por në vetvete nuk mjaftojnë për t'i dhënë kuptim dhe dimension më të thellë jetës.

Ata e kanë pranuar se nuk janë të përsosur.

Është shumë e rëndësishme të “dashurosh” papërsosmëritë e dikujt si dhe dobësitë e karakterit. Nuk ka gjë të tillë si përsosmëria. Ka një hapësirë të madhe për përmirësim të vazhdueshëm. Njeriu mund të ndryshojë gjërat në personalitetin e tij, por gjithmonë duke u bazuar në kriteret e tij. Shumica e njerëzve mbështesin atë që nuk është perfekt, sepse thjesht përsosmëria frikëson. Ne nuk po përpiqemi të jemi të përsosur dhe pa të meta. Ne duhet të jemi vetvetja dhe të përpiqemi të jemi vazhdimisht më të mirë. Ajo që dikush duhet të ndjekë është evolucioni, jo përsosmëria.

Ata nuk merren me fundërina,
Kjo nuk do të thotë që njerëzit e talentuar ndihen superiorë. Ata thjesht e dinë se të folurit keq për dikë që nuk është i pranishëm është e padrejtë me ta. Çdo person ka të metat e tij si dhe pikat e tij të forta, kështu që ata preferojnë të përmendin tiparet e mira të dikujt që e admirojnë dhe vlerësojnë sesa negativet e një personi tjetër.

Ata e komunikojnë besimin e tyre jo verbalisht.

Njerëzit karizmatikë besojnë në veten dhe aftësitë e tyre. Kanë vetëbesim të lartë dhe kjo duket në mënyrën se si qëndrojnë dhe lëvizin në hapësirë.

Ata komunikojnë në një nivel më të thellë.

Shumica e njerëzve flasin pandërprerë pa dëgjuar. Ata mendojnë se problemet e tyre janë më të rëndësishme se të tjerët. Dallimi midis njerëzve karizmatikë është se ata dëgjojnë më shumë sesa flasin. Ata kanë një ndjeshmëri shumë të zhvilluar dhe me të vërtetë kujdesen për atë që u thuhet. Ata nuk janë absolut në mendimet e tyre. Asgjë nuk i shpërqendron gjatë bisedës. Ata e shikojnë bashkëbiseduesin e tyre në sy dhe lidhen me të në një nivel më të thellë.

Ata kanë Vetëndërgjegjësim.

Për të zbuluar veten tonë më të lartë duhet të besojmë se ekziston! Kjo do të thotë që ne duhet të investojmë në kultivimin dhe vetëdijen tonë të brendshme. Për çdo gjë që dëshirojmë të arrijmë në jetën tonë, e rëndësishme është të njohim veten.

Ata flasin pozitivisht.

Ne mësojmë të flasim pozitivisht, si me veten ashtu edhe me të tjerët. Ne nuk themi gjëra që nuk i duam dhe nuk lëndojmë të tjerët me fjalët tona. Duke folur pozitivisht, humori ynë përmirësohet dhe bashkë me të edhe cilësia e jetës sonë. Fuqia e gjuhës është e lidhur me fuqinë e shpirtit.

Ata kalojnë kohë me veten e tyre.

Ata gjejnë kohë për veten e tyre. Ata qëndrojnë vetëm dhe dëgjojnë zërin e tyre të brendshëm. Ata vëzhgojnë njerëzit, situatat rreth tyre. Është shumë e rëndësishme të kontrolloni të gjitha mendimet, dyshimet, gjykimet dhe kritikat dhe të qetësoheni nga brenda.

Ata shkruajnë mendimet e tyre.

Është mirë të shkruajmë mendimet, ndjenjat dhe ëndrrat tona në baza ditore. Kjo do të na ndihmojë të hyjmë në kontakt me anën më të thellë të vetvetes, përtej çështjeve praktike të jetës së përditshme.

Ata mësojnë nga përvojat e tyre.

Në vend që të mërzitemi për gjithçka që na ndodh e që nuk është perfekte ose siç do të donim të ishte, ne përpiqemi të mësojmë nga mësimi i jetës që na jep ajo që më ndodh mua. Njerëzit, gjërat dhe situatat duhet të na mësojnë diçka, të na tregojnë rrugën drejt diçkaje më të mirë. Por asnjë mrekulli nuk mjafton në vetvete, nëse nuk marrim masa vetë.

Ata kanë ëndrra.

Ëndrrat shpesh na japin çelësa për të kuptuar atë që na shqetëson ose sugjerojnë zgjidhje me intuitë dhe rrugë të ndryshme. Ajo që duhet të bëjmë është t'i interpretojmë ato në menyren e duhur,e më tè bukur!

 

[...]

Teodor Keko

“Ky ligj hyn në fuqi menjëherë”
E dashur, s’ka shumë kohë për t’u menduar.
Në zemrat tona, s’fryn më erë,
tufanëra vërtiten, të harbuar.

Nga pritja buzët janë kalbëzuar,
gjymtyrët kokëvarur-drurë dimërorë.
Boll me vetminë ne të celebruar,
divorc, për hir të jetës, dashuria thotë.

Ti, eja! Frika vdiq! Rroftë pragmatizimi!
në botë vjen individi vec një herë.
Ky dimër vdes, kur ndrit gëzimi,
“Ky ligj hyn në fuqi menjëherë!”

*Titulli i origjinalit: Neni dy

 

[Kresha]

 

[Irini]

Sipas një studimi të Universitetit të Kentit, sjellja në mënyrë altruiste ose me shumë dashamirësi dhe mirëkuptim mund të krijojë më shumë sesa të zgjidhë probleme, veçanërisht në fushën profesionale.
Ky studim "pajtohet" me hulumtimet e mëparshme të Harvardit dhe vërteton se është pafundësisht më efektive - veçanërisht kur drejton një ekip - të jesh i ngrohtë si person, por jo veçanërisht tolerant dhe me natyrë të mirë, për arsyet e mëposhtme:

1. Duke qenë shumë i sjellshëm, ai ngec në krijimin e marrëdhënieve serioze njerëzore

Kur dikush është me natyrë të mirë, atë që ne e quajmë "psiko", gjatë gjithë kohës, në të gjitha rrethanat, dhe refuzon të "shkelë këmbën" dhe të tregojë se kush është në të vërtetë, ai përjeton në mënyrë të pashmangshme një vetmi shumë shqetësuese.

Me këtë qëndrim vështirë se bëni miq dhe partnerë të vërtetë, jo vetëm sepse bëheni të mërzitshëm - sipas studimit gjithmonë - por sepse speciet njerëzore kanë tendencën të mos i besojnë atyre që kanë vetëm një fytyrë: engjëllit.

2. Duke qenë gjithmonë i sjellshëm dhe asgjë tjetër, ju “viktimizoni” veten fatalisht

Nëse po bëni gjithçka për t'i mbajtur të gjithë të lumtur, thjesht ndaloni. Sipas hulumtimeve, kjo lloj sjelljeje “ushqen” një përbindësh që ju vendos përgjithmonë në pozicionin e viktimës dhe ju pengon të rriteni emocionalisht. Ndonjëherë duhet të themi "jo".

Dhe me zë të lartë, nëse është e nevojshme. Dhe le të ketë një luftë, siç thotë arsyeja. Menaxhimi i një bisede të zjarrtë është sigurisht më i vështirë sesa të dorëzohesh ndaj kërkesave poshtëruese, por kështu ndërtohen personaliteti dhe marrëdhëniet: kur të tjerët i dinë kufijtë tanë dhe nuk na shohin domosdoshmërisht si viktima.

3. Mirësia e tepruar na largon nga vetja

Duke u përulur vazhdimisht me të tjerët, ne përfundojmë duke harruar se kush jemi, këmbëngul studimi. Duke u përpjekur shumë për të mos ofenduar askënd, në fund të ditës na lë një shije shumë të hidhur.

Web

 

[Kresha]

Çdo gjë ka koston e saj. E kosto më e lartë është ajo e lirisë. E prej kostos së lirisë, më e larta është liria e vetvetes nga ego, xhelozia, smira, inati, dhe mendimi negativ ndaj të tjerëve.

 

[Irini]

 

[Medusa]

Nese do e dinin cfare thuhet pa prezencen tuaj, do ndalonit te qeshnit me disa njerez.

 

[...]

Nuk e di sa kohe kisha pa gjume e vetmja gje qe dija ishte se ne mendje te kisha ty.. nuk e di sa e gjate do te ishte ajo nate po e dija qe mengjesi do te vinte perseri...e dija qe pritja do te mbaronte dita do te agonte ne ate toke te bukur, erresire e gjate ....me ne fund mbaroi, ngrihem ngadale dhe shoh ate yll te bukur qe kishte lindur. O Hyperion drita jote u be nje me fytyren time dhe rruga filloi...premtim per vitet e vona...shprese se fantazia nuk kishte vdekur...dashuria ishte ne drite....ti ndricove per nje dite per te me kujtuar te ardhmen, se dashuria krijon cdo aventure...

 

[Kresha]

Madridi është një nga kryeqytetet më të mëdha evropiane. Ai u ndërtua nga princi arab Muhamed el-Emewi 1000 vjet më parë. Madridi në epokën e muslimanëve quhej [Maxhrit], që do të thotë qytet me rrjedha uji të shumta. Përmendja e parë e dokumentuar e qyteti i Majrit shoqërohej gjithmonë me një referencë për Andaluzinë, dhe nuk ka asnjë referencë për këtë emër në asnjë dokument para epokës së Andaluzisë Islame.

 

[...]

...Qyteti dukej i bukur nga lart ne koder. Dalloja rruget qe te krijonin nje labirint te vogel, cative te shtepive ju mungonin pellumbat, por edhe zogjte e tjere ishin te rralle ne ate dite te ftohte.
Qindra vjet me pare ne nje qytet te ngjashem kishin ndodhur ngjarje te cuditshme. Ishte e njejta strukture, vetem rregullat ndryshonin. Ne ate qytet pas nje egzistence te gjate ishte djegur kulla e epshit e ndertuar per te provuar gjithe llojet e mekateve.
Qyteti i sotem ishte i mbushur me faltore, por rrethinat nuk e kishin numrin e madh te manastireve dhe keshtjellave te vogla ku banonin personazhe te dyshimte te qytetit te vjeter. Qytetin e sotem e dallonte nje jete me e programuar, gjithkush shikonte punen e tij, disa **** silleshin ne nje menyre te vetvetishme, por jo te gjithe ishin te tille, disa e kishin kuptuar me shume jeten ne qytet. Shpresoja qe te ndryshonte disi menyren e funksionimit duke u bazuar mbi memorjen e vjeter...

 

[Ohana]

Ti ike nga përqafimi im,
Siç ikin nga pemët
zogjtë e trembur!
Unë vazhdoja të shtrëngoja
në gjoks,
Pjesën tënde
që më kishte mbetur!

Kjo është ca e marrëzishme
a po jo!?
Por gjithmonë kur ikën ti,
diçka mbetet!
Që është edhe s’është
në të njejtën kohë,
Ajër që për çudi
bëhet erë kur preket!

Ti ike nga zjarri im,
Gjithnjë me frikën
se mos përcëllohesh!
Budallaqe,nga flakët e mia,
Asnjëherë s’digjesh,
vetëm mund të ngrohesh!

Skënder Rusi - E marrëzishme