Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

Dashuria nuk është për të gjithë

Dashuria nuk është për të gjithë,
jo për ata që kanë frikë prej saj,
jo për ata që e llogarisin atë,
jo për ata që kënaqen me pasqyrimin
pa kërkuar dritën e saj.

Dashuria është një udhëtim pa harta,
një marramendje e ëmbël
që vetëm njerëzit e guximshëm e njohin
Është tufani që merr me vete siguritë
dhe i lë vend të mundshmes,
furtunës dhe diellit,
i lë vend dhimbjes që të mëson,
dhe gëzimit që shpërthen.

Dashuria është për ata që dinë të humbasin veten
për ta gjetur më pas më të vërtetë,
për ata që shkëmbejnë frikën
me rrahjen e paduruar të një zemre
që nuk njohin pushim.
Për ata që flasin me shpirt,
jo vetëm me buzë,
për ata që nuk kanë frikë nga lëndimet
sepse çdo lëndim është një hap
drejt një ndienje më të fortë.

Dashuria është për të patremburit,
për ata që i djegin urat pas tyre
dhe nuk kthehen më mbrapa,
me plane rezervë diku tjetër.

Dashuria nuk është për të gjithë,
por për ata që dinë ta njohin
në sytë e atyre që qëndrojnë
kur çdo gjë tjetër zhduket.
Për ata që besojnë,
për ata që rrezikojnë,
për ata që duan pa druajte.

 

[Mignonne]

Dashuria nuk është për të gjithë

Dashuria nuk është për të gjithë,
jo për ata që kanë frikë prej saj,
jo për ata që e llogarisin atë,
jo për ata që kënaqen me pasqyrimin
pa kërkuar dritën e saj.

Dashuria është një udhëtim pa harta,
një marramendje e ëmbël
që vetëm njerëzit e guximshëm e njohin
Është tufani që merr me vete siguritë
dhe i lë vend të mundshmes,
furtunës dhe diellit,
i lë vend dhimbjes që të mëson,
dhe gëzimit që shpërthen.

Dashuria është për ata që dinë të humbasin veten
për ta gjetur më pas më të vërtetë,
për ata që shkëmbejnë frikën
me rrahjen e paduruar të një zemre
që nuk njohin pushim.
Për ata që flasin me shpirt,
jo vetëm me buzë,
për ata që nuk kanë frikë nga lëndimet
sepse çdo lëndim është një hap
drejt një ndienje më të fortë.

Dashuria është për të patremburit,
për ata që i djegin urat pas tyre
dhe nuk kthehen më mbrapa,
me plane rezervë diku tjetër.

Dashuria nuk është për të gjithë,
por për ata që dinë ta njohin
në sytë e atyre që qëndrojnë
kur çdo gjë tjetër zhduket.
Për ata që besojnë,
për ata që rrezikojnë,
për ata që duan pa druajte.

pike.

 

[daniel00]

Një dashuri lind pa zhurmë,
mes buzëqeshjes së një mëngjesi
dhe përshëndetjes së një mbrëmjeje,
e lehtë sa nuk i ndihet pesha
e ditëve shumë të gjata
e as ankthi i së nesërmes
që ende nuk ka ardhur.

Një dashuri e thjeshtë,
si fluturimi i një harabeli
që vallëzon në qiell,
si deti që shtrihet
me përqafime të pafundme në breg.
Një dashuri me duar të shtrënguara,
me vështrime që tregojnë
pa pasur nevojë për fjalë.

Një dashuri që qesh me kaosin e jetës,
që gjen një botë të tërë
në një dhomë të çrregullt,
Që luan e ka kush e ka
mes ëndrrave të shpërndara në dysheme
dhe mallëngjimeve të fshehta mes rreshtave
të një libri të papërfunduar.

Një dashuri e sinqertë,
e zbuluar po aq sa shpirti
që e lë veten të shihet,
që nuk pretendon se mbahet e fortë
nëse venat i dridhen,
që zhvishet nga krenaria
dhe tregon dhimbjen e saj
pa frikën se do të braktiset.

Një dashuri që ndryshon botën
në një mënyrë magjike,
si një agim që ndizet
në çatitë e qytetit të fjetur,
që të merr për dore
dhe të tregon bukurinë
e një universi të panjohur
brenda zemrës së saj.

Dhe kur ta gjesh këtë dashuri,
mos e lër dyshimin
të bëjë pis shkëlqimin e saj.
Ki besim në dritën e saj,
në flladin e saj të butë
që të shtyn të jesh i vërtetë
pa frikë se rrëzohesh.

Një dashuri që nuk kërkon asgjë tjetër,
përveçse të ekzistojë
që jeton në gjërat e vogla
dhe bën me dobësitë
poezitë e saj më të ndiera.

 

[Mignonne]

Një dashuri lind pa zhurmë,
mes buzëqeshjes së një mëngjesi
dhe përshëndetjes së një mbrëmjeje,
e lehtë sa nuk i ndihet pesha
e ditëve shumë të gjata
e as ankthi i së nesërmes
që ende nuk ka ardhur.

Një dashuri e thjeshtë,
si fluturimi i një harabeli
që vallëzon në qiell,
si deti që shtrihet
me përqafime të pafundme në breg.
Një dashuri me duar të shtrënguara,
me vështrime që tregojnë
pa pasur nevojë për fjalë.

Një dashuri që qesh me kaosin e jetës,
që gjen një botë të tërë
në një dhomë të çrregullt,
Që luan e ka kush e ka
mes ëndrrave të shpërndara në dysheme
dhe mallëngjimeve të fshehta mes rreshtave
të një libri të papërfunduar.

Një dashuri e sinqertë,
e zbuluar po aq sa shpirti
që e lë veten të shihet,
që nuk pretendon se mbahet e fortë
nëse venat i dridhen,
që zhvishet nga krenaria
dhe tregon dhimbjen e saj
pa frikën se do të braktiset.

Një dashuri që ndryshon botën
në një mënyrë magjike,
si një agim që ndizet
në çatitë e qytetit të fjetur,
që të merr për dore
dhe të tregon bukurinë
e një universi të panjohur
brenda zemrës së saj.

Dhe kur ta gjesh këtë dashuri,
mos e lër dyshimin
të bëjë pis shkëlqimin e saj.
Ki besim në dritën e saj,
në flladin e saj të butë
që të shtyn të jesh i vërtetë
pa frikë se rrëzohesh.

Një dashuri që nuk kërkon asgjë tjetër,
përveçse të ekzistojë
që jeton në gjërat e vogla
dhe bën me dobësitë
poezitë e saj më të ndiera.

Sa bukur do ishte qe ky shkrim te kthehesh ne himn

 

[daniel00]

Një fillim i ri

Të fillosh përsëri, të provosh,
kur zemra e lodhur dridhet
dhe agimi pikturon qiellin
e ëndrrave dhe shpresave të reja.

Të ndryshosh diçka, të veprosh!
Të këpusësh zinxhirët e së djeshmes,
të lësh pas krahëve hijet
dhe të ndjekësh një buzëqeshje të lehtë.

Të tregosh edhe një herë forcën,
atë që lind në zemër
kur duart që shtrëngohen
sfidojnë stuhitë dhe frikërat.

Të mundësh frikën,
të shohësh në sy të nesërmen
me etjen e dikujt që, i plagosur,
mëson të ecë përsëri.

Të kesh shpresë,
si lulja që me rrënjë çan tokën
dhe e lë veten të puthet nga dielli,
pa frikë nga ngricat e kaluara.

Të ëndërrosh edhe një herë,
Të pikturosh botën me dritë
ku yjet që dridhen,
tregojnë histori dashurie.

Të duash, të jetosh!
Me çmendurinë e zemrave rebele
Që sfidojnë kohën dhe erën
Për t'u shtrënguar fort e përgjithmonë

Edhe një herë e pastaj përherë!
Të rilindësh në krahët
E dikujt që pa druajtje,
mban pjesën tënde më të brishtë e të vërtetë.

Dhe do të jetë një fillim i ri,
kur sytë të pasqyrojnë qiellin
dhe buzët të shqiptojnë një emër
që tingëllon si vendmbërritje, si bekim.

Nuk është kurrë vonë për të dashuruar,
Nuk është kurrë e kotë të shpresosh,
sepse çdo hap që jep ngrohtësi
shënon rrugën e një zemre
që zgjodhi të jetojë,
të rilindë sërish.

 

[Rrelse]

Ka ditë kur koha vrapon dhe zemra ngelet pas. Ndodh kur je me dikë që do, dhe çdo orë është si një përqafim i zgjatur që s’do ta lëshosh. Ndodh kur jeta të fal dhjetë ditë pranë dikujt që të mungon gjithmonë pak më shumë se dje, dhe ti ndihesh si fëmijë që do të mbajë lodrën e dashur edhe pak para se t’ia marrin nga duart.
Kur duhet të përcjellësh një njeri të dashur, sidomos një nënë, nuk është vetëm valixhja që shkon , është një copë e shpirtit që mbetet në prag. Të mungon aroma e shtëpisë që vjen me të, zëri që të pyet “ke ngrënë?”, duart që s’të lënë të lodhesh.

Dhe mbetesh aty, me një lloj heshtjeje që nuk është bosh… por është plot me kujtime, me fjalë që nuk i the, dhe me mall që s’të zë vend.

Por në gjithë këtë lëvizje emocionesh, mësohesh ta çmosh kohën. Edhe një mëngjes të zakonshëm me të bëhet dhuratë. Edhe një kafe e zakonshme shndërrohet në kujtim që e ruan si stoli.
Sepse ndonjëherë, lumturia është thjesht prania e dikujt që e bën botën më të butë.

Dhe kur ajo prani largohet, mbetet një dëshirë: një lloj qetësie që nuk vjen nga jeta e zhurmshme, por nga dashuritë që nuk ikin, edhe kur njeriu s’është më fizikisht pranë.


Rrelse

 

[daniel00]

Ka ditë kur koha vrapon dhe zemra ngelet pas. Ndodh kur je me dikë që do, dhe çdo orë është si një përqafim i zgjatur që s’do ta lëshosh. Ndodh kur jeta të fal dhjetë ditë pranë dikujt që të mungon gjithmonë pak më shumë se dje, dhe ti ndihesh si fëmijë që do të mbajë lodrën e dashur edhe pak para se t’ia marrin nga duart.
Kur duhet të përcjellësh një njeri të dashur, sidomos një nënë, nuk është vetëm valixhja që shkon , është një copë e shpirtit që mbetet në prag. Të mungon aroma e shtëpisë që vjen me të, zëri që të pyet “ke ngrënë?”, duart që s’të lënë të lodhesh.

Dhe mbetesh aty, me një lloj heshtjeje që nuk është bosh… por është plot me kujtime, me fjalë që nuk i the, dhe me mall që s’të zë vend.

Por në gjithë këtë lëvizje emocionesh, mësohesh ta çmosh kohën. Edhe një mëngjes të zakonshëm me të bëhet dhuratë. Edhe një kafe e zakonshme shndërrohet në kujtim që e ruan si stoli.
Sepse ndonjëherë, lumturia është thjesht prania e dikujt që e bën botën më të butë.

Dhe kur ajo prani largohet, mbetet një dëshirë: një lloj qetësie që nuk vjen nga jeta e zhurmshme, por nga dashuritë që nuk ikin, edhe kur njeriu s’është më fizikisht pranë.


Rrelse

Falemnderit për këtë shkrim kaq të bukur

 

[Mignonne]

Do të të ndjek, jo si mallkimi i një nate pa yje,
por si shpirti im që s’mundi të flinte kurrë i qetë.
Do të të ndjek, në ëndrrat ku dikur më deshe,
atje ku sytë e tu më preknin pa frikë, pa fjalë, pa rrjet.
Do të jem zëri që të flet kur gjithçka hesht,
frymëmarrja që s’e shpjegon, por që të rëndon,
do të jem ajo dhimbje që nuk të braktis,
ajo ndjesi që të djeg kur gjithçka duket në rregull vonë.
Do të më kujtosh kur të buzëqeshësh me dikë tjetër,
dhe zemra të të ngurtësohet për pak pa arsye.
Sepse dhimbja ime nuk u tret me lotët,
ajo u bë hije… dhe hije gjithmonë do të qëndrojë.

 

[Mignonne]

Ka ditë kur ajri më duket më i rëndë se zakonisht,
kur hapat e mi ecin, por zemra ngec në kujtime.
Ka net kur shtrati është tepër i madh,
jo nga hapësira, por nga mungesa jote.
Unë ende të flas, edhe pse nuk je këtu.
Në heshtje, me sytë mbyllur, të thërras me mendje.
Të kërkoj në erën që prek faqet e mia,
në diellin që ndriçon pa ty,
në ëndrrat që më mbajnë zgjuar më shumë se gjumi.
Më mungon përqafimi yt – ai i heshtur, i ngrohtë,
që s’kishte nevojë për fjalë për të thënë “jam këtu.”
Më mungon qeshja jote, zëri yt, sytë e tu që më kuptonin përpara se të flisja.
Nuk ka përqafim që ta zëvendësojë tënden.
Sepse disa njerëz nuk ikin kurrë plotësisht…
Ata mbeten në një pjesë të shpirtit – atje ku mungesa bëhet dashuri që nuk vdes.

 

[Alizz]

Një kafe të lutem, me pak sheqer,
si mëngjes i ngadaltë në dritën e hershme,
ku gjërat nuk duhen zgjidhur menjëherë,
por thjesht duhen ndjerë — pak nga pak.

Një kafe të lutem, me pak heshtje,
le të më mbulojë si batanije mendimesh,
të më ngrohë duart dhe mendjen
kur dita më ngjan me një pyll pa rrugë.

Një kafe të lutem, me pak kujtime,
nga ato që vijnë pa ftuar, si aromë fëmijërie,
nga ato që ndalen në buzë si buzëqeshje,
e më lënë një ëndërr të pathënë në shpirt.

Një kafe të lutem, e jo për kafen vetë,
por për gjithçka që ajo sjell me vete —
një fillim të ri, një ndalesë, një frymë,
një “mirëmëngjes” që më flet në zemër.

 

[daniel00]

Sot është një ditë tjetër

Sot është një ditë tjetër
Në të cilën mungon
një agim tjetër që gdhihet
pa të gjetur ty
të ndriçosh qiellin e mendimeve të mia.

Dua të të flas
të lexoj zërin tënd shpirtëror
të jem në botën tënde
si një frymë ere
që përkëdhel hapësirën
dhe lëviz ëndrrat
drejt horizontit.

Do të doja të të thërrisja,
sepse pa ty
është një shkretëtirë
ku çdo hap është një kujtim
dhe çdo kujtim është një oaz
që dëshirohet në zemër.

Mungon si shiu
në tokën e thatë dhe të plasaritur,
si hëna
në qiellin e netëve boshe,
kur shkrimi im kërkon
mbresat e shkrimeve të tua
dhe gjen vetëm heshtje.

Te kerkoj ne yjet
Dhe në frymëmarrjen e natës,
Të kërkoj në faqet e shkruara
të ditëve të jetuara,
ku buzeqeshja jote
është korniza
e çdo mendimi të lumtur.

Mungon si deti
që i mungon lumit
i cili lufton për ta arritur,
si jehona që përsërit
zërin nga ku kumboi.

Do të doja të ndalja ikjet
të të mbaja fort
për të ndalur kohën,
për të ildisur distancat
me fije shpresash.

Nëse do të mundja,
Do të largoja frikën
nga balli yt,
Do të sillja ripërtëritje
në zemrën tënde të lodhur

Sot është një ditë tjetër
Në të cilën mungon,
dhe qielli e di,
sepse as dielli nuk ndriçon njësoj
duke pritur
kthimin tënd
për të mbushur boshllëkun
që nuk ndalet
duke të thërritur.

 

[daniel00]

Ku lulet zbehen në heshtje

Atje ku lulet zbehen në heshtje,
atje të kërkoj - në një frymë hijeje,
ndër petalet që i ka zhbërë koha
si kujtime të shpërndara në një vend bosh.

Është melodia e shpirtit tënd
në ajrin e heshtur të mbrëmjeve
kur yjet mezi dridheshin
dhe bota dukej sikur mbante frymën.

Të dua si dikush që do dritën
kur filtron nëpër grilat e mbyllura,
drita jote e ndrojtur, e fshehtë, por e plotë
mjafton për të më ngrohur shpirtin.

Duart e tua, më kujtohen, kishin ngjyrën e vjeshtës
dhe të premtimeve të pashprehura,
prekja e tyre e lehtë si një gjethe që binte
pa bërë zhurmë, por plot poezi.

Jemi dy heshtje në pritje
që fjalët e duhura të na gjejnë
dy pasqyrime që çiken në largësi
pa e prishur kurrë qetësinë e natës

Dhe tani, në këtë kopsht mungese
ku lulet nuk guxojnë më të mbijnë,
Unë eci me kujtimet e tua pranë
si kandilë të drobitur, ende të ndezur.

Koha nuk i fshin rrokjet e emrit tënd
i kam gdhendur në rrahjet e zemrës
në vargjet që ende nuk kam shkruar
në përkushtimet që ende nuk të kam dërguar

Aty ku lulet zbehen në heshtje,
ti je ngjyra që mungon,
zëri që era përpiqet të imitojë,
dhembja më e bukur qe di te ruaj.

Dhe nëse një ditë, në një ëndërr të lehtë,
do të kthehesh pranë meje,
Do ta di që dashuria është aty
vetëm se ka mësuar të lulëzojë në heshtje.

 

[Mignonne]

Ah dashuria dashuria