Welcome to the forum 👋, Visitor
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Përshtypje dhe ndjesi letrare
- Thread starter daniel00
- Data e fillimit
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Margarita
Mbi të gjitha mos ma merrni për keq
Nëse sonte kthehem në shtëpi
Kam kaq shumë gjëra për të bërë
Përpara se dita të zbardhë
E ndërkohë që ajo do të flejë
Unë do t'i thur ëndrra
Që kurrë më në zgjim
Mos të ngrihet me sytë duke qarë
E që kjo natë e gjatë
Mos të jetë më kurrë e zezë dhe e thellë
Do t'i kërkoja hënës
Që të mbushte qiellin të gjithin
E që të mundem ende ta shoh
Të më buzëqeshë si më pare
Do t'i kërkoja diellit
Të digjte edhe në mes të dimrit
E që ajo të mundet përsëri të këndojë
Këngët e historisë tonë
Do të ndërtoja një qetësi
Më të madhe se e katedraleve
Do të shkoja të zgjoja të dashuruarit
Do të flisja me orë të tëra
Dhe e di qe do të më ndjekin
Per aq sa do të mbetemi të dashuruar
Atëherë do të shëtisim
Të gjithë bashkë do të vallëzojmë
Sarabanda të pabesueshme
E ajo do të harrojë vuajtjen e saj
Që qyteti të vallëzojë
Që qyteti të këndojë
Do të shpikim ngjyra
E ajo do të harrojë lotët e saj
Ne do të shkojmë nëpër fshatra
Për të mbledhur lulet e fushave
Për të bërë një shtrat të madh të bardhë
Ku të duhemi butësisht
E më pas ne do të shkojmë në lartësitë e qiellit
Që t'i zgjedhim një yll
Se Margarita është e mirë
Se Margarita është e bukur
Se Margarita është e vërtetë
Se Margarita është e ëmbël
Se Margarita më dashuron
Unë, jetoj vetëm për të
Margarita është arsyeja ime
E nesërmja ime , ideali im
Margarita që është era
Nuk e di që ajo mundet
të më bëjë ... keq
Sepse Margarita është ajo
Që dua gjithmonë pranë meje
Margarita është Margarita
Margarita është gjithçka për mua .
Margarita është gjithçka për mua ...
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Vera Indiane - Joe Dassin
E di? Nuk kam qenë kurrë aq i lumtur sa atë mëngjes
Ne ecnim në një plazh pak si ky
Ishte vjeshtë, një vjeshtë me kohë të bukur
Një stinë që ekziston vetëm në Amerikën e Veriut .
Atje e quajnë, vera indiane
Por ishte thjesht e jona
Me fustanin tënd të gjatë ti ngjaje
Me një akuarel te Mari Loroncinit
Dhe më kujtohet, më kujtohet shumë mirë
Për atë që të thashë atë mëngjes
Ka një vit, një shekull, ka një perjetesi
Ne do të shkojmë, ku të duash ti, kur të duash ti
Dhe do të duhemi përsëri, kur dashuria të jetë e vdekur
Gjithë jeta do të jetë e ngjashme me këtë mëngjes
Me ngjyrat e verës indiane
Sot unë jam shumë larg nga ai mëngjes vjeshte
Por është sikur të ndodhesha atje. Mendoj për ty .
Ku je ti? Cfarë po bën? A ekzistoj ende për ty?
Shikoj këtë dallgë që nuk do të arrijë kurrë dunën
E sheh? Si ajo unë rikthehem mbrapa
Si ajo unë shtrihem mbi rërën
Dhe kujtohem, kujtohem për baticat
Për diellin dhe për lumturinë që kalonte mbi det
Ka një përjetësi, një shekull, ka një vit
Ne do të shkojmë, ku të duash ti, kur të duash ti
Dhe do të duhemi përsëri, kur dashuria të jetë e vdekur
Gjithë jeta do të jetë e ngjashme me këtë mëngjes
Me ngjyrat e verës indiane
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Kur kemi veç dashurinë
Për ta ofruar duke e ndarë
Ditën e udhëtimit të madh
Që është dashuria jonë e madhe
Kur kemi veç dashurinë
Dashuria ime ti dhe unë
Që të buçasë nga gëzimi
Në çdo orë e çdo ditë
Kur kemi veç dashurinë
Për të jetuar premtimet tona
Pa asnjë pasuri tjetër
Sesa t'i besojmë asaj përherë
Kur kemi veç dashurinë
Për të mobiluar me mrekulli
Dhe për të mbuluar me diell
Shëmtinë e periferive
Kur kemi veç dashurinë
Për të vetmen arsye
Për të vetmen këngë
Dhe për të vetmen ndihmë
Kur kemi veç dashurinë
Për të veshur mëngjesit
Të varfër e grabitës
Me pallto mëndafshi
Kur kemi veç dashurinë
Për të ofruar në lutje
Për të këqijat e botës
Si rapsodë të thjeshtë
Kur kemi veç dashurinë
Për t'ua ofruar atyre
Që luftimi i vetëm
Është të gjejnë dritën
Kur kemi veç dashurinë
Për të hapur një udhë
Dhe për të nënshtruar fatin
Në çdo kryqëzim
Kur kemi veç dashurinë
Për t'u folur topave
Dhe asgjë më shumë se një këngë
Për të bindur një tambur
Atëherë pa pasur asgjë
Veç forcës për të dashur
Ne do të kemi në duar tona
Miq, botën e tërë
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Jacques Brel - Djalli
Një ditë
Një ditë djalli erdhi mbi Tokë
Një ditë djalli erdhi mbi Tokë
Për të ndjekur interesat e tij
Ai pa çdo gjë, djalli, dëgjoi gjithçka
E pasi pa gjithçka
E pasi dëgjoi gjithçka
U kthye tek të tijtë, atje.
E atje, bënë një gosti të madhe
Në fund të gostisë, u ngrit, djalli
Dhe mbajti një fjalim :
Është mirë
Ka gjithmonë gjithandej
Zjarre që ndriçojnë Tokën
Është mirë
Njerëzit argëtohen si të çmendur
Me lojën e rrezikshme të luftës
Është mirë
Trenat dalin nga shinat me zhurmë të madhe
Sepse ca tipa plot ideale
Vendosin bomba nëpër trase
Bëjnë të vdekur origjinal
Bëjnë të vdekur pa fe
Fe që është pa mëshirë
Është mirë
Asgjë nuk shitet por gjithçka blihet
Nderi madje dhe shenjtëria
Është mirë
Shtetet që ndryshojnë fshehtë
Në shoqëri anonime
Është mirë
Të mëdhenjtë me thasët me dollarë
Të ardhur nga vendet e fëmijëve
Evropa përsërit kurnacërinë
Në një dekor një mijë e nëntëqinde
Bën të vdekur urie
Është mirë
Njerëzit, kanë parë kaq shumë
Sa sytë e tyre janë bërë gri
Është mirë
Dhe madje nuk këndohet më fare
Në gjithë rrugët e Parisit
Është mirë
Trajtohen të drejtët për të çmendur
Dhe poetët për kaqol
Por në gazetat gjithandej
Të gjithë ndyrësirat kanë fotot
Kjo i lëndon njerëzit e ndershëm
Dhe të qeshin njerëzit e pandershëm
Është mirë, është mirë, është mirë !
ps Këngë e shkruar 60 vjet më parë por mbetet aktuale.
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
@Mia
Mes reve dhe zymtësisë së botës, shkreptimave dhe tufanit
Prania jote më bëhet e vetmja shoqëri me hapin tënd të zhdërvjellët si në një koreografi që ti e improvizon, e lehtë si flutur, fillimisht e ndrojtur, vëzhguese, kureshtare, me sy të mëdhenj të çelur që përçojnë harmoni dhe kthjelltësi.
Unë ulem dhe sodit që të shkëput diçka nga jetëshkrimi yt, mbaj vesh të dëgjoj zërin tënd të heshtjes, rrahjen tënde të zemrës, frymëmarrjen që i jep forcë siluetës tënde që të vallëzojë në një pleksje dritash vezulluese dhe flokësh të shpupurisura ndërsa ti rrotullohesh në dritëhijet valëzuese.
Beli, kraharori, supet, qafa, ekspozohen me larmi formash që u jep drita, herë duke theksuar një detaj e herë duke fshirë një tjetër, e pastaj rrotullimi yt do e niste nga e para por këtë herë nxjerrë në pah tipare të tjera të dritës dhe misteret e hijeve, përshkallëzime të befta tiparesh fluturuese, momentale, që mundohem t'i ruaj në mendje si tabllo të koleksionit të shpirtit tim.
Mes reve dhe zymtësisë së botës, shkreptimave dhe tufanit
Prania jote më bëhet e vetmja shoqëri me hapin tënd të zhdërvjellët si në një koreografi që ti e improvizon, e lehtë si flutur, fillimisht e ndrojtur, vëzhguese, kureshtare, me sy të mëdhenj të çelur që përçojnë harmoni dhe kthjelltësi.
Unë ulem dhe sodit që të shkëput diçka nga jetëshkrimi yt, mbaj vesh të dëgjoj zërin tënd të heshtjes, rrahjen tënde të zemrës, frymëmarrjen që i jep forcë siluetës tënde që të vallëzojë në një pleksje dritash vezulluese dhe flokësh të shpupurisura ndërsa ti rrotullohesh në dritëhijet valëzuese.
Beli, kraharori, supet, qafa, ekspozohen me larmi formash që u jep drita, herë duke theksuar një detaj e herë duke fshirë një tjetër, e pastaj rrotullimi yt do e niste nga e para por këtë herë nxjerrë në pah tipare të tjera të dritës dhe misteret e hijeve, përshkallëzime të befta tiparesh fluturuese, momentale, që mundohem t'i ruaj në mendje si tabllo të koleksionit të shpirtit tim.
- Regjistruar më
- Shtator 11, 2021
- Mesazhe
- 3,070
- Pëlqime
- 2,131
Me gjithë zemër të falënderoj për gjithçka që sjell, çdo fjalë. Prania jote është si një melodi e bukur që më jep paqe dhe frymëzim. Çdo moment është një dhuratë që e vlerësoj më shumë nga sa mund ta shpreh me fjalë
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Frika mund ta mundë jetën. Është një kundërshtare inteligjente dhe e pabesë, unë e di mirë. Nuk ka dinjitet, nuk respekton ligje e as rregulla, nuk ka mëshirë. Kërkon pikat e tua të dobta dhe i zbulon me lehtësi. Fillon nga mendja gjithmonë. Deri para një çasti ishe i qetë, i kontrolluar, i lumtur. Më pas frika, e maskuar me dyshime të vogla të pafajshme, depërton në mendje si një spiune. Dyshimi takon skepticizmin, që provon ta flakë jashtë. Por skepticizmi është një ushtar këmbësorie me pak mjete. Dyshimi e heq qafe lehtësisht. Bëhesh i shqetësuar. Hyn në përballje arsyetimi. Je më i sigurtë: arsyetimi zotëron armët e sofistikuara më të përparuara. Por, me habinë tënde të madhe, megjithë superioritetin e tij taktik dhe një seri fitoresh të dukshme, arsyetimi rrëzohet përdhe. Ndihesh i rrezikuar, i pafuqishëm. Ankthi transformohet në terror.
Yann Martel
Yann Martel
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Leanës
Nën zjarrin e cilit yll, në arin e cilit breg,
I kemi ngrohur ndonjëherë këmbët tona të rënda ?
Në cilën hapësirën të kotë që lundron në humbje
Dhe të brejtur nga lebra e padukshme e ditëve ?
Kush jemi ne, të humbur si një ngashërim shkume
Ndërmjet lumenjve të lodhur ku gjakosen hovet tona ?
Kush jemi ne, të ngjyer me diell dhe mjegull
Dhe kaq të pasur me dhurata dhe me urime çalamane ?
Lamtumirë ! Të qeshura të bukura të kthjellëta. Lamtumirë! Hukama grabitqare;
Lamtumirë! Psherëtima të përziera nën qiellin stolisës.
Gëzimi i dashurisë shpërthen plot me dantellat e tij
Por vdekja është e strukur në mes të çdo luleje.
Ah! A nuk e dime ne që gjithçka dekompozohet,
Që agimi vrapon tashmë, duke u dridhur, drejt mbrëmjes,
Që ne nuk do të marrim kurrë aromën e të njëjtit trëndafil,
Që gjithçkaja pason gjithçkanë dhe shkrihet në errësirë?
Mëngjese të freskëta! Gishta të lëmuar! Epope e dehur dhe e dhembshur!
Fatet tona të verbra ikin me një hap kokëfortë.
Të përjashtuara! Zemrat e çmendura gjithmonë gati për t'u lajthitur,
Të groposura! Fjalët e pëshpëritura në një këngë që ka heshtur.
Eh! Si mundemi, me qepallën e shpartalluar,
Të lëmë atje botën tonë me verëra ndjellëse?
Si të largohemi nga brohorima e udhëve të gjata në festë
Dhe të mos shohim më tokën e të mos shohim më qiejt?
Epo xhuxha të mjerë të kafshuar nga e përkohshmja,
Si kemi besuar që do të grabisnim perjetësinë
Duke përkëdhelur pasuritë tona me një afsh të hidhur,
Duke ngrohur bizhuteritë tona me një mallëngjim vëllazëror!
Për ca pasione të paqëndrueshme dhe largimtare,
Ne kemi shtrënguar fort deri në babëzi
Krahë marramendës dhe duar të zalisura
Të lulëzuara nën sytë e ngrohtë të s'dihet se cilës verë.
Ne kemi çmuar aq herë lavdi të rreme
Aq herë pabesisht kemi bërë të tingëllojë krenaria jonë,
Aq herë përqafuar ëndrra të papërfillshme
Megjithëse imazhi mbytës i arkivolit.
Gjatë pleqërisë që armatoste grushtin e saj të rreptë,
Sa shumë kemi vënë urrejtje e furi
Për të thyer tavanin e kafazëve tonë të qelqtë,
Duke mallkuar kohën tinëzare dhe masakruese!
Si na është dashur, të lodhur nga botë të prapambetura,
Të kultivojmë duke u drithëruar ndonjë të përtejme të vëngër :
Eldorado naive që ngordhin nga shpresa të pështira !
Par.ajsa të kalbëzuara të vjellura me pamje galaje!
Dhe si për të mos paralajmëruar kurrë shkatërrimet,
Ne kemi çdo ditë kaq shumë, e më shumë
Puthur balle rinore aq të bukura sa yjet
Dhe gishta të shtrenjtë me nyje, të dridhur dhe të tharë!
Por që këtu poshtë të paktën një flakë mbetet,
Një shpatull magjike me konture të shndritshme !
Që gufojne të paktën, të vjedhura në të njëjtën orë,
Klithmat diellore të miliona dashurive!
Aq më bën! Nëse duhet nesër për t'u shuar nga një goditje e kobshme.
Është e tepërt për të jetuar zhveshur gëlltitur nga hiçi,
Tepër për të gjunjëzuar idealin që na ngelet,
Tepër për të çuar në gijotinë vrullet tona prej gjigantësh.
Oh! Punë e madhe! Nëse ca zvarrisin dhimbje të thella
Dhe të tjerë një sërë lumturish që prej shumë kohësh të shkatërruara.
Leana, kukulla ime nën dritën bjonde,
Erërat e pastra, këtë mëngjes, lajmërojnë universin ;
Këmbët e tua të bukura të zjarrta, më të valëzuara se vala,
Fluturojnë mbi shtratin e vakët dhe të mëndafshët të lëndinave të gjelbra.
Çfarë të duhen të çmendurit e përlyer me natë të zbehtë
Dhe gjëmat e tyre të mëdha që kuqëlojnë nga gjaku!
Jeta brenda teje, Leanë, e dhënë pas vetes
Rrjedh, si e adhurueshme, një ujë i shenjtë në zgjim.
Po, nisu duke mbushur hapësirën e mahnitur që të admiron;
Duket sikur kaltërsia pi çdo hap tëndin;
Ne kemi në sy të njëjtën aurorë të ëmbël
Dhe unë do të të mbuloj me atë që ti nuk ke.
Leanë, ora është e bollshme për atë që ndjehet me flatra;
Diçka e mirë magjeps dhe pushton ajrin;
Kam dëlirsinë tënde, shtojzovallja ime, në fund të bebëzave të mia të syve
Si të ishte se për mua vetëm zemra jote të dallohej qartë.
Njëqind kundërmime gëzimi ndrisin gjestet e tua;
Bota shtrin së largu shëndetin e saj pjellor;
Pushtim rrezatues ! Aventura qiellore!
Ti vrapon, plot me një ëndërr bukurie të padëgjuar. . .
Oh të dy ! Të duhemi pa re dhe pa vel !
Leanë , ti mishi im , fëmijë e fëmijës tim
Që duart e tua të vogla bëjnë të qeshin yjet,
O Leanë, aq e brishtë nën diellin triumfues!
Thierry Cabot
Nën zjarrin e cilit yll, në arin e cilit breg,
I kemi ngrohur ndonjëherë këmbët tona të rënda ?
Në cilën hapësirën të kotë që lundron në humbje
Dhe të brejtur nga lebra e padukshme e ditëve ?
Kush jemi ne, të humbur si një ngashërim shkume
Ndërmjet lumenjve të lodhur ku gjakosen hovet tona ?
Kush jemi ne, të ngjyer me diell dhe mjegull
Dhe kaq të pasur me dhurata dhe me urime çalamane ?
Lamtumirë ! Të qeshura të bukura të kthjellëta. Lamtumirë! Hukama grabitqare;
Lamtumirë! Psherëtima të përziera nën qiellin stolisës.
Gëzimi i dashurisë shpërthen plot me dantellat e tij
Por vdekja është e strukur në mes të çdo luleje.
Ah! A nuk e dime ne që gjithçka dekompozohet,
Që agimi vrapon tashmë, duke u dridhur, drejt mbrëmjes,
Që ne nuk do të marrim kurrë aromën e të njëjtit trëndafil,
Që gjithçkaja pason gjithçkanë dhe shkrihet në errësirë?
Mëngjese të freskëta! Gishta të lëmuar! Epope e dehur dhe e dhembshur!
Fatet tona të verbra ikin me një hap kokëfortë.
Të përjashtuara! Zemrat e çmendura gjithmonë gati për t'u lajthitur,
Të groposura! Fjalët e pëshpëritura në një këngë që ka heshtur.
Eh! Si mundemi, me qepallën e shpartalluar,
Të lëmë atje botën tonë me verëra ndjellëse?
Si të largohemi nga brohorima e udhëve të gjata në festë
Dhe të mos shohim më tokën e të mos shohim më qiejt?
Epo xhuxha të mjerë të kafshuar nga e përkohshmja,
Si kemi besuar që do të grabisnim perjetësinë
Duke përkëdhelur pasuritë tona me një afsh të hidhur,
Duke ngrohur bizhuteritë tona me një mallëngjim vëllazëror!
Për ca pasione të paqëndrueshme dhe largimtare,
Ne kemi shtrënguar fort deri në babëzi
Krahë marramendës dhe duar të zalisura
Të lulëzuara nën sytë e ngrohtë të s'dihet se cilës verë.
Ne kemi çmuar aq herë lavdi të rreme
Aq herë pabesisht kemi bërë të tingëllojë krenaria jonë,
Aq herë përqafuar ëndrra të papërfillshme
Megjithëse imazhi mbytës i arkivolit.
Gjatë pleqërisë që armatoste grushtin e saj të rreptë,
Sa shumë kemi vënë urrejtje e furi
Për të thyer tavanin e kafazëve tonë të qelqtë,
Duke mallkuar kohën tinëzare dhe masakruese!
Si na është dashur, të lodhur nga botë të prapambetura,
Të kultivojmë duke u drithëruar ndonjë të përtejme të vëngër :
Eldorado naive që ngordhin nga shpresa të pështira !
Par.ajsa të kalbëzuara të vjellura me pamje galaje!
Dhe si për të mos paralajmëruar kurrë shkatërrimet,
Ne kemi çdo ditë kaq shumë, e më shumë
Puthur balle rinore aq të bukura sa yjet
Dhe gishta të shtrenjtë me nyje, të dridhur dhe të tharë!
Por që këtu poshtë të paktën një flakë mbetet,
Një shpatull magjike me konture të shndritshme !
Që gufojne të paktën, të vjedhura në të njëjtën orë,
Klithmat diellore të miliona dashurive!
Aq më bën! Nëse duhet nesër për t'u shuar nga një goditje e kobshme.
Është e tepërt për të jetuar zhveshur gëlltitur nga hiçi,
Tepër për të gjunjëzuar idealin që na ngelet,
Tepër për të çuar në gijotinë vrullet tona prej gjigantësh.
Oh! Punë e madhe! Nëse ca zvarrisin dhimbje të thella
Dhe të tjerë një sërë lumturish që prej shumë kohësh të shkatërruara.
Leana, kukulla ime nën dritën bjonde,
Erërat e pastra, këtë mëngjes, lajmërojnë universin ;
Këmbët e tua të bukura të zjarrta, më të valëzuara se vala,
Fluturojnë mbi shtratin e vakët dhe të mëndafshët të lëndinave të gjelbra.
Çfarë të duhen të çmendurit e përlyer me natë të zbehtë
Dhe gjëmat e tyre të mëdha që kuqëlojnë nga gjaku!
Jeta brenda teje, Leanë, e dhënë pas vetes
Rrjedh, si e adhurueshme, një ujë i shenjtë në zgjim.
Po, nisu duke mbushur hapësirën e mahnitur që të admiron;
Duket sikur kaltërsia pi çdo hap tëndin;
Ne kemi në sy të njëjtën aurorë të ëmbël
Dhe unë do të të mbuloj me atë që ti nuk ke.
Leanë, ora është e bollshme për atë që ndjehet me flatra;
Diçka e mirë magjeps dhe pushton ajrin;
Kam dëlirsinë tënde, shtojzovallja ime, në fund të bebëzave të mia të syve
Si të ishte se për mua vetëm zemra jote të dallohej qartë.
Njëqind kundërmime gëzimi ndrisin gjestet e tua;
Bota shtrin së largu shëndetin e saj pjellor;
Pushtim rrezatues ! Aventura qiellore!
Ti vrapon, plot me një ëndërr bukurie të padëgjuar. . .
Oh të dy ! Të duhemi pa re dhe pa vel !
Leanë , ti mishi im , fëmijë e fëmijës tim
Që duart e tua të vogla bëjnë të qeshin yjet,
O Leanë, aq e brishtë nën diellin triumfues!
Thierry Cabot
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Ditari intim i qenit
Ora 8 Sa mire, ushqim per qen ! Kete preferoj !
9 e 30 Sa mire, një xhiro me veturë ! Kete preferoj !
9 e 40 Sa mirë, një shëtitje ! Këtë preferoj !
10 e 30 Sa mirë, lojë me top ! Këtë preferoj !
11 e 30 Sa mirë, të luaj bishtin ! Këtë preferoj !
12 Sa mirë, të bluaj një kockë ! Këtë preferoj !
13 Sa mirë, të ruaj shtëpinë ! Këtë preferoj !
16 Sa mirë, të leh ! Këtë preferoj !
17 Sa mirë, ushqim për qen ! Këtë preferoj !
17 e 30 Sa mirë, të fle në tapet ! Këtë preferoj !
Ditari intim i maçokut
Dita e 983-të e robërisë time
Rrëmbyesit e mi vazhdojnë të më provokojnë me objekte të vogla të çuditshme që varen në fund të një spangoje. Ata dënden me mish të freskët në darkë gjatë kohës që më detyrojnë të ha ushqim të thatë të përpunuar. E vetmja gjë që më ndihmon të mbahem akoma, është shpresa për një arratisje, dhe kënaqësia e pakët që marr, kohë pas kohe , me prishjen e një mobiljeje. Nesër do të ha mbase një tjetër bime dekorative.
Dita nr 987
Sot, tentativa ime për të vrarë rrëmbyesit e mi, duke ju ngatërruar në këmbët e tyre ndërsa ecnin, gati doli me sukses. Duhet ta provoj përsëri që nga maja e shkallëve. Me shpresën që t'u shkaktoj pështirosje dhe neveri tek ata tiranë të ligj, e sforcova veten përsëri që të vjell mbi kolltukun e tyre të preferuar.
Dita 999
I këputa kokën një miu dhe u solla trupin,në mënyrë që t'ju tregoja se ç'isha në gjëndje të bëja. Por ata vetëm sa u gëzuan me të madhe dhe thanë plot fjalë me lavdërime dhe krenari, duke më thënë se sa maçok i mirë isha. Hmmm ..... nuk po funksionon sipas planit.
Dita 1681
Sadizmi i tyre ndaj meje nuk ka kufi. Pa asnjë arsye, u zgjodha për torturën e ujit. Këtë herë për më tepër, ata përdornin një substancë kimike me shkumë dhe djegëse të quajtur "shampo". Cila mendje e sëmurë mund ta ketë shpikur një lëndë të tillë ?
Dita nr 1718
Sot u mbajt një lloj mbledhje e keqbërësve. U vendosa në izolim persa kohë vazhdonte.
Megjithatë, munda të dëgjoj zhurmën dhe të nuhas erën për të vjellë të atyre tubave prej qelqi që ata i quajnë "birra". Më e rëndësishme akoma, arrita të informohem se arsyeja e izolimit tim ishte fuqia ime "alergjike". Duhet të mësoj se për çfarë bëhet fjalë, që të mund ta përdor në dobinë time.
Dita 1745
Jam i bindur se të burgosurit e tjerë janë komedianë. Qenin e lëshojnë çdo ditë të dalë dhe duket në një mënyrë anormale i lumtur për tu kthyer. Duket qartë që është një i vonuar mendor. Nga ana tjetër, zogu duhet të jetë një informator sepse u flet papushim. Jam i sigurtë që ai u jep levizjet e mia më të vogla. Sa kohë të qëndrojë në atë dhomë të hekurt, siguria e tij është e garantuar. Por unë di të pres. Është vetëm një çështje kohe...
Ora 8 Sa mire, ushqim per qen ! Kete preferoj !
9 e 30 Sa mire, një xhiro me veturë ! Kete preferoj !
9 e 40 Sa mirë, një shëtitje ! Këtë preferoj !
10 e 30 Sa mirë, lojë me top ! Këtë preferoj !
11 e 30 Sa mirë, të luaj bishtin ! Këtë preferoj !
12 Sa mirë, të bluaj një kockë ! Këtë preferoj !
13 Sa mirë, të ruaj shtëpinë ! Këtë preferoj !
16 Sa mirë, të leh ! Këtë preferoj !
17 Sa mirë, ushqim për qen ! Këtë preferoj !
17 e 30 Sa mirë, të fle në tapet ! Këtë preferoj !
Ditari intim i maçokut
Dita e 983-të e robërisë time
Rrëmbyesit e mi vazhdojnë të më provokojnë me objekte të vogla të çuditshme që varen në fund të një spangoje. Ata dënden me mish të freskët në darkë gjatë kohës që më detyrojnë të ha ushqim të thatë të përpunuar. E vetmja gjë që më ndihmon të mbahem akoma, është shpresa për një arratisje, dhe kënaqësia e pakët që marr, kohë pas kohe , me prishjen e një mobiljeje. Nesër do të ha mbase një tjetër bime dekorative.
Dita nr 987
Sot, tentativa ime për të vrarë rrëmbyesit e mi, duke ju ngatërruar në këmbët e tyre ndërsa ecnin, gati doli me sukses. Duhet ta provoj përsëri që nga maja e shkallëve. Me shpresën që t'u shkaktoj pështirosje dhe neveri tek ata tiranë të ligj, e sforcova veten përsëri që të vjell mbi kolltukun e tyre të preferuar.
Dita 999
I këputa kokën një miu dhe u solla trupin,në mënyrë që t'ju tregoja se ç'isha në gjëndje të bëja. Por ata vetëm sa u gëzuan me të madhe dhe thanë plot fjalë me lavdërime dhe krenari, duke më thënë se sa maçok i mirë isha. Hmmm ..... nuk po funksionon sipas planit.
Dita 1681
Sadizmi i tyre ndaj meje nuk ka kufi. Pa asnjë arsye, u zgjodha për torturën e ujit. Këtë herë për më tepër, ata përdornin një substancë kimike me shkumë dhe djegëse të quajtur "shampo". Cila mendje e sëmurë mund ta ketë shpikur një lëndë të tillë ?
Dita nr 1718
Sot u mbajt një lloj mbledhje e keqbërësve. U vendosa në izolim persa kohë vazhdonte.
Megjithatë, munda të dëgjoj zhurmën dhe të nuhas erën për të vjellë të atyre tubave prej qelqi që ata i quajnë "birra". Më e rëndësishme akoma, arrita të informohem se arsyeja e izolimit tim ishte fuqia ime "alergjike". Duhet të mësoj se për çfarë bëhet fjalë, që të mund ta përdor në dobinë time.
Dita 1745
Jam i bindur se të burgosurit e tjerë janë komedianë. Qenin e lëshojnë çdo ditë të dalë dhe duket në një mënyrë anormale i lumtur për tu kthyer. Duket qartë që është një i vonuar mendor. Nga ana tjetër, zogu duhet të jetë një informator sepse u flet papushim. Jam i sigurtë që ai u jep levizjet e mia më të vogla. Sa kohë të qëndrojë në atë dhomë të hekurt, siguria e tij është e garantuar. Por unë di të pres. Është vetëm një çështje kohe...
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Udhëtime
Ti doje të më flisje për një udhëtim?
Të më lexoje, të më dëgjoje, të më thoje
Atë që në fjalët e mia,
Vijëzoj,
Në pafundësi,
Nga vogëlsira tek e pamatshmja,
Kush jam, pse jam në etje, nga vij ?
Te dëgjoje, të përkëdhelje, dhe të pije deri në dehje,
Këtë tokë të panjohur,
Që ujit , pasuron dhe përmbush,
Kallinjte e grurit,
Në toka të thatësirës.
Të jetoje , thellësisht çdo çast nga kjo mungesë,
Gati deri në agoni ,
Dhe unë, t’i lutesha çdo ditë,
Agimit të qiejve të mi,
Për një rreze të mjaltë dhe për fije ylberesh,
Ti doje të më flisje për një udhëtim ?
Për të vështruar në mëngjes yllin e ditës të ngrihet
Në zbardhjen e majave më të larta,
Të eci në dëborën e trëndafiltë , të qershiave japoneze,
Të kaloj Amazonën dhe të fle butësisht në kurorën e pemëve,
Të shoh qerren e diellit të venitet në qiell,
Të kundroj nga Mali Atos, blunë e pafund të prerë nga vela të panjolla,
Që do të më duhen si pëlhurë për krahët e mi të bardhë,
Të gatshëm për të fluturuar.
Të më marrësh në krahët e tu për të vallëzuar,
Të ecim këmbëzbathur nën ullinjtë,
Të përshkojmë shkretëtirat në deve,
Të kridhemi në ujvara të akullta.
Dhe unë në lotët prej uji të ëmbël e të kripur,
I bëra të gjitha këto udhëtime , vetëm duke të dëgjuar të flasësh,
Me krahët në fluturim
Pa menduar më asgjë
Veç ngjyrave të ylberit.
Dhe për Ngjyruesin e Madh.
Ëndërroj për Itakën
Claude Chatron-Colliet
Ti doje të më flisje për një udhëtim?
Të më lexoje, të më dëgjoje, të më thoje
Atë që në fjalët e mia,
Vijëzoj,
Në pafundësi,
Nga vogëlsira tek e pamatshmja,
Kush jam, pse jam në etje, nga vij ?
Te dëgjoje, të përkëdhelje, dhe të pije deri në dehje,
Këtë tokë të panjohur,
Që ujit , pasuron dhe përmbush,
Kallinjte e grurit,
Në toka të thatësirës.
Të jetoje , thellësisht çdo çast nga kjo mungesë,
Gati deri në agoni ,
Dhe unë, t’i lutesha çdo ditë,
Agimit të qiejve të mi,
Për një rreze të mjaltë dhe për fije ylberesh,
Ti doje të më flisje për një udhëtim ?
Për të vështruar në mëngjes yllin e ditës të ngrihet
Në zbardhjen e majave më të larta,
Të eci në dëborën e trëndafiltë , të qershiave japoneze,
Të kaloj Amazonën dhe të fle butësisht në kurorën e pemëve,
Të shoh qerren e diellit të venitet në qiell,
Të kundroj nga Mali Atos, blunë e pafund të prerë nga vela të panjolla,
Që do të më duhen si pëlhurë për krahët e mi të bardhë,
Të gatshëm për të fluturuar.
Të më marrësh në krahët e tu për të vallëzuar,
Të ecim këmbëzbathur nën ullinjtë,
Të përshkojmë shkretëtirat në deve,
Të kridhemi në ujvara të akullta.
Dhe unë në lotët prej uji të ëmbël e të kripur,
I bëra të gjitha këto udhëtime , vetëm duke të dëgjuar të flasësh,
Me krahët në fluturim
Pa menduar më asgjë
Veç ngjyrave të ylberit.
Dhe për Ngjyruesin e Madh.
Ëndërroj për Itakën
Claude Chatron-Colliet
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Kur ti fle në krahët e mi mundem gjatë të përkëdhel shpirtin tënd
Kështu ti nuk më ke braktisur , unë te mbajta gruaja ime
Kaq e lehtë në krahët e mi e rrethuar që fle me frymën tënde të lehtë
Ti nuk më ke lënë për një ëndërr ti nuk e ke ëndërruar
Kaq e lehtë sa unë frikësohesha se puhiza më e lehtë të merr me vete
Dhe që unë i mbyllja mirë krahët e mi nga frika se shpirti yt të del
Ti nuk më braktise shpirtin tim dhe krahët e mi o e shtrenjta ime
Mbetën rreth teje të mbyllur si një unazë e shtrënguar
Sa e lehtë që je , e lehtë në gjumin tënd fëminor
E braktisur dhe me vetëbesim e braktisur në rreziqet e tua
O frymë e lehtë e jetës time o e ëmbla që të lë pa gjumë zemër që nuk ndihesh
I mrekulluar që të ruaj e të vështroj natës
E shoh të vijë me ngadalsi në tavan rrezen e zakonshme
Gishtin e agimit në gojën e saj përpara muzikës së pëllumbave të egër
E zbehtë e bardhë si çarçafët akoma të errët ku ne lëvizim
Që depërton pak nga pak perdet me gugatjen e pëllumbave
Vjen nga jashtë në dhomë një pështjellim gjërash njerëzore
Kërcitja e qartë e një kanati , dita që rimerr vendin e saj
Hapa asfalti , një ngjirje brutale e rrugës dhe e rrotave
Frena , zëra , një troshitje plehrash që shkrofëtihen
Pastaj gjithçka tërhiqet , mbytet dhe shuhet përveç dikujt atje që kollitet
Nuk ndodh asgjë për ne , veç asaj që ndodh për të gjithë
E ndajmë me të tjerët fatkeqsinë si një lloj haraçi
Por lumturia jonë është një verë që gjithë të tjerët s’e kanë pirë
Me lumturinë asnjëherë nuk jam mësuar
Dridhem për të çdo ditë në këtë orë kur dita fillon
Këtë ditë pa ty deri tani që nuk mund të thuhet e filluar
Kjo ditë e shkretuar përpara se të nisë dita si një ëndërr përpara mendimit
Louis Aragon
Kështu ti nuk më ke braktisur , unë te mbajta gruaja ime
Kaq e lehtë në krahët e mi e rrethuar që fle me frymën tënde të lehtë
Ti nuk më ke lënë për një ëndërr ti nuk e ke ëndërruar
Kaq e lehtë sa unë frikësohesha se puhiza më e lehtë të merr me vete
Dhe që unë i mbyllja mirë krahët e mi nga frika se shpirti yt të del
Ti nuk më braktise shpirtin tim dhe krahët e mi o e shtrenjta ime
Mbetën rreth teje të mbyllur si një unazë e shtrënguar
Sa e lehtë që je , e lehtë në gjumin tënd fëminor
E braktisur dhe me vetëbesim e braktisur në rreziqet e tua
O frymë e lehtë e jetës time o e ëmbla që të lë pa gjumë zemër që nuk ndihesh
I mrekulluar që të ruaj e të vështroj natës
E shoh të vijë me ngadalsi në tavan rrezen e zakonshme
Gishtin e agimit në gojën e saj përpara muzikës së pëllumbave të egër
E zbehtë e bardhë si çarçafët akoma të errët ku ne lëvizim
Që depërton pak nga pak perdet me gugatjen e pëllumbave
Vjen nga jashtë në dhomë një pështjellim gjërash njerëzore
Kërcitja e qartë e një kanati , dita që rimerr vendin e saj
Hapa asfalti , një ngjirje brutale e rrugës dhe e rrotave
Frena , zëra , një troshitje plehrash që shkrofëtihen
Pastaj gjithçka tërhiqet , mbytet dhe shuhet përveç dikujt atje që kollitet
Nuk ndodh asgjë për ne , veç asaj që ndodh për të gjithë
E ndajmë me të tjerët fatkeqsinë si një lloj haraçi
Por lumturia jonë është një verë që gjithë të tjerët s’e kanë pirë
Me lumturinë asnjëherë nuk jam mësuar
Dridhem për të çdo ditë në këtë orë kur dita fillon
Këtë ditë pa ty deri tani që nuk mund të thuhet e filluar
Kjo ditë e shkretuar përpara se të nisë dita si një ëndërr përpara mendimit
Louis Aragon
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Vij ku jam i huaj
Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj
Një ditë ti kalon kufirin
Nga po vjen po ku po shkon
Nesër ç’rëndësi e ç’rëndësi ka dje
Zemra me gjembaç ndryshon
Gjithçka është pa rimë dhe pa pardon
Kaloje gishtin aty në tëmthin tënd
Prek femijrinë e syve të tu
Më mirë vlen fikur llampat t’i lësh
Nata më gjatë na përshtatet më shumë
Është dita me epërsine e saj që e vjetër u bë
Pemët në vjeshtë janë të bukura
Por fëmija në çfarë është shndërruar
Vështroj veten i habitur
Nga ky udhëtar i panjohur
Nga fytyra dhe kembet e tij zbathur
Pak nga pak , ti vendosesh në qetësi
Por megjithatë jo shpejt sa duhet
Për të mos ndjerë tënden pangjashmëri
Dhe mbi veten e së shkuarës
Te bjerë pluhuri i kohës
Është gjatë të plakesh në fund të fundit
Rëra ndër gishtat tanë rrëshket
Është si një ujë i ftohtë që ngrihet
Është si nje turp që rritet
Një lëkurë për klithma që prej nesh regjet
Është gjatë të jesh një njeri një diçka
Është gjatë të heqësh dorë nga gjithçka
Dhe a i ndjen ato metamorfoza
Që brenda nesh marrin forma
Dalëngadalë duke përthyer kocka
O det i hidhur o det i thellë
Cila është ora e baticave të tua
Sa duhen vite-sekondë
Njeriut për njeriun që të heqë dorë
Përse përse keto huqe
Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj
Louis Aragon
Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj
Një ditë ti kalon kufirin
Nga po vjen po ku po shkon
Nesër ç’rëndësi e ç’rëndësi ka dje
Zemra me gjembaç ndryshon
Gjithçka është pa rimë dhe pa pardon
Kaloje gishtin aty në tëmthin tënd
Prek femijrinë e syve të tu
Më mirë vlen fikur llampat t’i lësh
Nata më gjatë na përshtatet më shumë
Është dita me epërsine e saj që e vjetër u bë
Pemët në vjeshtë janë të bukura
Por fëmija në çfarë është shndërruar
Vështroj veten i habitur
Nga ky udhëtar i panjohur
Nga fytyra dhe kembet e tij zbathur
Pak nga pak , ti vendosesh në qetësi
Por megjithatë jo shpejt sa duhet
Për të mos ndjerë tënden pangjashmëri
Dhe mbi veten e së shkuarës
Te bjerë pluhuri i kohës
Është gjatë të plakesh në fund të fundit
Rëra ndër gishtat tanë rrëshket
Është si një ujë i ftohtë që ngrihet
Është si nje turp që rritet
Një lëkurë për klithma që prej nesh regjet
Është gjatë të jesh një njeri një diçka
Është gjatë të heqësh dorë nga gjithçka
Dhe a i ndjen ato metamorfoza
Që brenda nesh marrin forma
Dalëngadalë duke përthyer kocka
O det i hidhur o det i thellë
Cila është ora e baticave të tua
Sa duhen vite-sekondë
Njeriut për njeriun që të heqë dorë
Përse përse keto huqe
Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj
Louis Aragon
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
Malli për ty - François Feldman
Nuk ka më diell kur gjumi del
Mëngjes, trishtim, kur kam mall për ty.
I dërrmuar natën, ditën po ashtu.
Pa uri, s'jam mirë, kur kam mall për ty
Kur kam mall për ty, tregoj ndonjë sajesë
Që ti nuk më mungon, që nuk të pres
Që jam me krahë, një jetë në fillesë
Buzëqeshje përpara, vuajtje përbrenda.
Mund të gënjej kështu kur kam mall për ty.
Bluza jote e veshur më jep më pak ftohtë
Parfum që rikthehet kur kam mall për ty.
Të të shkruaj një letër, të nisem ndoshta.
Të vdes, s'është asgjë, kur kam mall për ty.
Po kur kam mall për ty, tregoj ndonjë sajesë
Që ti nuk më mungon, që nuk të pres
Që jam me krahë, një jetë në fillesë
Buzëqeshje përpara, vuajtje përbrenda.
Mund të gënjej kështu kur kam mall për ty.
E më pas shpresa, jam i sigurtë që do të shoh, nesër, sonte, apo ndonjë herë tjetër.
Nuk dua të besoj më që ne po na ndajnë, kur kam mall për ty.
Ja tek erdhe, dëgjoj zërin tënd, ndjej zemrën që rreh shpejt, ti vrapon drejt meje.
Je në krahët e mi... Flas jerm kështu kur kam mall për ty.
Po kur kam mall për ty, tregoj ndonjë sajesë
Që ti nuk më mungon, që nuk të pres
Që jam me krahë, një jetë në fillesë
Buzëqeshje përpara, vuajtje përbrenda.
Mund të gënjej kështu kur kam mall për ty.
- Regjistruar më
- Shtator 11, 2021
- Mesazhe
- 3,070
- Pëlqime
- 2,131
Liri – Paul Éluard
Në fletoret e nxënësve,
Në bankat e mia dhe pemët,
Në rërë dhe në borë,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo faqe që kam lexuar,
Në çdo faqe që është e bardhë,
Gur, gjak, letër apo hiri,
Shkruaj emrin tënd.
Në imazhet e arta,
Në armët e luftëtarëve,
Në kurorën e mbretërve,
Shkruaj emrin tënd.
Në xhungël dhe në shkretëtirë,
Në fole dhe në shkurre,
Në jehonën e fëmijërisë,
Shkruaj emrin tënd.
Në mrekullitë e natës,
Në bukën e bardhë të ditëve të mia,
Stinët e fejuara,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo copëz të kaltër,
Në pellgjet e diellit të shpërbërë,
Dhe në liqenin e hënës së gjallë,
Shkruaj emrin tënd.
Në fusha dhe horizont,
Në krahët e zogjve,
Dhe në mullirin e hijesh,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo frymëmarrje të agimit,
Në valët dhe në anijet,
Në malin e çmendur,
Shkruaj emrin tënd.
Në shkumën e reve,
Në djersën e uraganit,
Në shiun e dendur dhe të mërzitshëm,
Shkruaj emrin tënd.
Në format që shkëlqejnë,
Në kambanat e ngjyrave,
Në të vërtetën fizike,
Shkruaj emrin tënd.
Në shtigjet që u zgjuan,
Në rrugët që u hapën,
Në sheshet që shpërthejnë,
Shkruaj emrin tënd.
Në dritën që ndizet,
Në dritën që shuhet,
Në shtëpitë e mia të mbledhura,
Shkruaj emrin tënd.
Në frytin e hapur në dy,
Në pasqyrën dhe dhomën,
Në shtratin tim, kokë bosh,
Shkruaj emrin tënd.
Në qenin tim të uritur dhe të butë,
Në veshët e tij të drejta,
Në këmbën e tij të padashur,
Shkruaj emrin tënd.
Në ngritjen e pragut,
Në sendet e familjes,
Në valën e shenjtë të zjarrit,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo mish të lejuar,
Në ballin e miqve të mi,
Në çdo dorë që shtrihet,
Shkruaj emrin tënd.
Në xhamat e habisë,
Në buzët e vëmendshme,
Sa më shumë në heshtje,
Shkruaj emrin tënd.
Në strehimet e mia të shkatërruara,
Në dritaret e mia të rënura,
Në muret e mërzisë sime,
Shkruaj emrin tënd.
Në mungesën që nuk kërkon,
Në vetminë e zhveshur,
Në shkallët e vdekjes,
Shkruaj emrin tënd.
Në forcën që ka rikthyer,
Në rrezikun që ka humbur,
Në shpresën e harruar,
Shkruaj emrin tënd.
Dhe me fjalën,
Rifilloj jetën time.
Kam lindur për të të njohur,
Për të të thirrur.
Në fletoret e nxënësve,
Në bankat e mia dhe pemët,
Në rërë dhe në borë,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo faqe që kam lexuar,
Në çdo faqe që është e bardhë,
Gur, gjak, letër apo hiri,
Shkruaj emrin tënd.
Në imazhet e arta,
Në armët e luftëtarëve,
Në kurorën e mbretërve,
Shkruaj emrin tënd.
Në xhungël dhe në shkretëtirë,
Në fole dhe në shkurre,
Në jehonën e fëmijërisë,
Shkruaj emrin tënd.
Në mrekullitë e natës,
Në bukën e bardhë të ditëve të mia,
Stinët e fejuara,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo copëz të kaltër,
Në pellgjet e diellit të shpërbërë,
Dhe në liqenin e hënës së gjallë,
Shkruaj emrin tënd.
Në fusha dhe horizont,
Në krahët e zogjve,
Dhe në mullirin e hijesh,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo frymëmarrje të agimit,
Në valët dhe në anijet,
Në malin e çmendur,
Shkruaj emrin tënd.
Në shkumën e reve,
Në djersën e uraganit,
Në shiun e dendur dhe të mërzitshëm,
Shkruaj emrin tënd.
Në format që shkëlqejnë,
Në kambanat e ngjyrave,
Në të vërtetën fizike,
Shkruaj emrin tënd.
Në shtigjet që u zgjuan,
Në rrugët që u hapën,
Në sheshet që shpërthejnë,
Shkruaj emrin tënd.
Në dritën që ndizet,
Në dritën që shuhet,
Në shtëpitë e mia të mbledhura,
Shkruaj emrin tënd.
Në frytin e hapur në dy,
Në pasqyrën dhe dhomën,
Në shtratin tim, kokë bosh,
Shkruaj emrin tënd.
Në qenin tim të uritur dhe të butë,
Në veshët e tij të drejta,
Në këmbën e tij të padashur,
Shkruaj emrin tënd.
Në ngritjen e pragut,
Në sendet e familjes,
Në valën e shenjtë të zjarrit,
Shkruaj emrin tënd.
Në çdo mish të lejuar,
Në ballin e miqve të mi,
Në çdo dorë që shtrihet,
Shkruaj emrin tënd.
Në xhamat e habisë,
Në buzët e vëmendshme,
Sa më shumë në heshtje,
Shkruaj emrin tënd.
Në strehimet e mia të shkatërruara,
Në dritaret e mia të rënura,
Në muret e mërzisë sime,
Shkruaj emrin tënd.
Në mungesën që nuk kërkon,
Në vetminë e zhveshur,
Në shkallët e vdekjes,
Shkruaj emrin tënd.
Në forcën që ka rikthyer,
Në rrezikun që ka humbur,
Në shpresën e harruar,
Shkruaj emrin tënd.
Dhe me fjalën,
Rifilloj jetën time.
Kam lindur për të të njohur,
Për të të thirrur.
- Regjistruar më
- Dhjetor 9, 2024
- Mesazhe
- 1,157
- Pëlqime
- 540
@Mia
Ti avitesh me delikatesë në vendtakim duke i sjellë atmosferës poezinë nga timbri i zërit tënd dhe sharmin e pamjes tënde; përfytyrim i një mbrëmje të kaluar bashkë.
Duke folur sa për gjëra të zakonshme e gjithashtu të veçanta të cilat na marrin në rrjedhin e tyre dhe përhumbemi duke shijuar rrugëtimin e bisedës sonë. Mënyrën si i formulojmë mendimet duke i lënë të hapura gjithmonë në fund për t’i lënë rradhën tjetrit të shprehet.
Unë entuziazmohem nga pjesëmarrja jote aktive dhe ndihem i kënaqur me veten vetëm duke të parë të interesuar, me dëshirën që të shprehesh më shumë, në të kundërt do ta ndieja veten si ato makineritë e rënda që përdoren për të hapur rrugët e zëna nga dëbora për të nisur një temë si një rrugëtim të ri.
Në fillim me zë të shuar e ndoshta të ndrojtur, më pas duke u ambjentuar e duke zënë pozitën tënde e cila është gjithmonë e balancuar dhe paqësore por ka edhe një thellësi prej përvojës jetësore dhe meditimeve.
Kjo larmi mendimesh ndërthuhet si një buqetë me lule shumëngjyrëshe, të cilave unë nuk arrij dot t’i përvetësoj të gjitha nuancat njëherazi. Do të më duhet ca por edhe i gëzohem idesë së kohës që do të kaloj duke njohur botën tënde ashtu siç gëzohesh kur kërkon të vizitosh një muze me kryevepra arti e që t'i kushtosh secilës kohën që të duhet e cila është e pamatë, po ashtu do të doja të familjarizohesha me të gjitha idetë e tua, ndjeshmërinë tënde, etikën tënde, virtytet e tua. sepse një pjesë do i natyralizoj edhe si të miat.
Përveç kësaj, jo vetëm gjërat që thua, por dua të zbuloj edhe ato që nuk thua, dua të arrij të lexoj dhe të kuptoj në ajër përshtypjet e tua, pasiguritë apo vendosmërinë, pakënaqësinë apo ngadhënjimin.
Ato që thua gjithmonë me duken të pakëta jo sepse ti flet pak por sepse unë do të doja të të dëgjoja me vite. E di që është një trill i çmendur por lind prej dëshirës që ti të jesh gjithmonë në mua si personazh kryesor, e frymëzuar, pasionante dhe e vërtetë.. ashtu siç mund të jesh vetëm ti...
Ti avitesh me delikatesë në vendtakim duke i sjellë atmosferës poezinë nga timbri i zërit tënd dhe sharmin e pamjes tënde; përfytyrim i një mbrëmje të kaluar bashkë.
Duke folur sa për gjëra të zakonshme e gjithashtu të veçanta të cilat na marrin në rrjedhin e tyre dhe përhumbemi duke shijuar rrugëtimin e bisedës sonë. Mënyrën si i formulojmë mendimet duke i lënë të hapura gjithmonë në fund për t’i lënë rradhën tjetrit të shprehet.
Unë entuziazmohem nga pjesëmarrja jote aktive dhe ndihem i kënaqur me veten vetëm duke të parë të interesuar, me dëshirën që të shprehesh më shumë, në të kundërt do ta ndieja veten si ato makineritë e rënda që përdoren për të hapur rrugët e zëna nga dëbora për të nisur një temë si një rrugëtim të ri.
Në fillim me zë të shuar e ndoshta të ndrojtur, më pas duke u ambjentuar e duke zënë pozitën tënde e cila është gjithmonë e balancuar dhe paqësore por ka edhe një thellësi prej përvojës jetësore dhe meditimeve.
Kjo larmi mendimesh ndërthuhet si një buqetë me lule shumëngjyrëshe, të cilave unë nuk arrij dot t’i përvetësoj të gjitha nuancat njëherazi. Do të më duhet ca por edhe i gëzohem idesë së kohës që do të kaloj duke njohur botën tënde ashtu siç gëzohesh kur kërkon të vizitosh një muze me kryevepra arti e që t'i kushtosh secilës kohën që të duhet e cila është e pamatë, po ashtu do të doja të familjarizohesha me të gjitha idetë e tua, ndjeshmërinë tënde, etikën tënde, virtytet e tua. sepse një pjesë do i natyralizoj edhe si të miat.
Përveç kësaj, jo vetëm gjërat që thua, por dua të zbuloj edhe ato që nuk thua, dua të arrij të lexoj dhe të kuptoj në ajër përshtypjet e tua, pasiguritë apo vendosmërinë, pakënaqësinë apo ngadhënjimin.
Ato që thua gjithmonë me duken të pakëta jo sepse ti flet pak por sepse unë do të doja të të dëgjoja me vite. E di që është një trill i çmendur por lind prej dëshirës që ti të jesh gjithmonë në mua si personazh kryesor, e frymëzuar, pasionante dhe e vërtetë.. ashtu siç mund të jesh vetëm ti...
- Regjistruar më
- Shtator 11, 2021
- Mesazhe
- 3,070
- Pëlqime
- 2,131
Të falënderoj për fjalët që ndriçojnë si një bisedë që s’ka fillim e fund, ku mendimet shndërrohen në urë për të kaluar drejt një bote të pasur ndjesish dhe kuptimesh. Më duket sikur ti ke dhënë zë një ndjenje që ndoshta e ndjej edhe vetë – atë dëshirën për të krijuar një hapësirë ku fjalët tona marrin kuptim përtej çfarë mund të shprehet.Nuk është vetëm ajo që thua, por edhe mënyra si e thua, sikur çdo mendim mbart një lloj qetësie dhe guximi. Ka një magji në mënyrën si biseda jonë mund të shndërrohet në një udhëtim të përbashkët – ku secili nga ne jo vetëm që zbulon tjetrin, por ndoshta edhe diçka më shumë për veten. Më duket sikur të gjitha rrugët na drejtojnë te ky moment, ku çdo mendim yt frymon në mua si një histori që mezi pres të vazhdoj të dëgjoj
- Regjistruar më
- Shtator 11, 2021
- Mesazhe
- 3,070
- Pëlqime
- 2,131
Mbrëmja ime
nga Giovanni Pascoli
Dita plot vetëtima kaloi;
por tani do të vijnë yjet,
yjet e heshtur. Në fusha
dëgjohet një “gre gre” i lehtë bretkosash.
Gjethet që dridhen të plepave
përshkohen nga një gëzim i lehtë.
Ditën, ç’vetëtima! ç’shkrepëtima!
Ç’qetësi, kjo mbrëmje!
Yjet duhet të hapen
në qiellin kaq të ndjeshëm e të gjallë.
Atje, pranë bretkosave të gëzuara,
vajton monoton një përrua.
Nga gjithë ai trazim i errët,
nga gjithë ajo stuhi e egër,
nuk mbetet veçse një psherëtimë e ëmbël
në mbrëmjen e njomë.
Ajo stuhi e pafund
ka përfunduar në një përrua melodik.
Nga rrufetë e ashpra mbeten
retë e brishta purpuri e ari.
O dhimbje e lodhur, pusho!
Reja më e zezë e ditës
ishte ajo që tani duket më rozë
në mbrëmjen e fundit.
Ç’fluturime dallëndyshesh përreth!
ç’thirrje në ajrin e kthjellët!
Uria e ditës së varfër
zgjat darkën e tyre të gjallë.
Ato pak grimca, foletë
në ditë nuk i patën të plota.
As unë… dhe ç’fluturime, ç’thirrje,
o mbrëmja ime e kthjellët!
Don… Don… dhe më thonë, Fli!
më këndojnë, Fli! më pëshpërisin,
Fli! më murmurisin, Fli!
aty, zëra të natës së kaltër…
Më duken si ninulla,
që më kthejnë siç isha dikur…
e dëgjoja nënën time… pastaj asgjë…
në perëndimin e mbrëmjes.
nga Giovanni Pascoli
Dita plot vetëtima kaloi;
por tani do të vijnë yjet,
yjet e heshtur. Në fusha
dëgjohet një “gre gre” i lehtë bretkosash.
Gjethet që dridhen të plepave
përshkohen nga një gëzim i lehtë.
Ditën, ç’vetëtima! ç’shkrepëtima!
Ç’qetësi, kjo mbrëmje!
Yjet duhet të hapen
në qiellin kaq të ndjeshëm e të gjallë.
Atje, pranë bretkosave të gëzuara,
vajton monoton një përrua.
Nga gjithë ai trazim i errët,
nga gjithë ajo stuhi e egër,
nuk mbetet veçse një psherëtimë e ëmbël
në mbrëmjen e njomë.
Ajo stuhi e pafund
ka përfunduar në një përrua melodik.
Nga rrufetë e ashpra mbeten
retë e brishta purpuri e ari.
O dhimbje e lodhur, pusho!
Reja më e zezë e ditës
ishte ajo që tani duket më rozë
në mbrëmjen e fundit.
Ç’fluturime dallëndyshesh përreth!
ç’thirrje në ajrin e kthjellët!
Uria e ditës së varfër
zgjat darkën e tyre të gjallë.
Ato pak grimca, foletë
në ditë nuk i patën të plota.
As unë… dhe ç’fluturime, ç’thirrje,
o mbrëmja ime e kthjellët!
Don… Don… dhe më thonë, Fli!
më këndojnë, Fli! më pëshpërisin,
Fli! më murmurisin, Fli!
aty, zëra të natës së kaltër…
Më duken si ninulla,
që më kthejnë siç isha dikur…
e dëgjoja nënën time… pastaj asgjë…
në perëndimin e mbrëmjes.
