Përshtypje dhe ndjesi letrare

[daniel00]

KUSHTIMI - J.W. Goethe

Mengjezi erdh, dhe hapi i tij i lehte
Ma ngriti gjumin qe me kish ne gji,
Une ika malit nga kasoll` e qete,
Duke u endur me nje shpirt te ri;
Ma mbushte zemren me defrim e jete
Lulja e vesuar gjithe njomeshti;
Nje drite hareje befas niste e ndrinte
Perterinte boten qe te me perterinte.

Dhe si po ngjitesha nga lumi i delire
Pluskonte larg nje mjegull pa pushim.
Ajo me futi ne nje mugetire,
Ma vrenjti rretheqark veshtrimin tim:
S`do ta shijoja pamjen aq me hire,
Ngaqe u mblodh nje muzg,nje turbullim;
Pastaj prej resh u gjenda si i sulmuar,
I vetem e mes territ i mbuluar.

Menj`here dielli u duk te depertoje,
Ne mjegull u nderpa nje qartesi,
Ketej zu muzgu tatepjete te shkoje;
Andej te ngjite pyll e lartesi.
Si desh ky syri im qe ta veshtroje,
Pas territ diellin, me me bukuri!
Lufte e tejdukshme s`kishte perfunduar,
Erdh nje shkelqim, dhe mbeta i verbuar.

Nuk ta them emrin.Shumekush mbi toke
Ta thote shpesh,te quan si te tij,
Sikush per shenje ty te ka ne koke,
Po drita jote i sjell veshtiresi.
Ah, kur gaboja, kisha shume shoke,
Sot qe te njoh, jetoj krejt ne vetmi;
Se lumturine e ndiej vetem fare,
S`ia shfaq asnjerit driten magjistare.

Ajo po qeshte, e tha:--Tani kupton
Pse ta zbulova aq pak kete pelhure!
Sapo shikon qe rende me s`gabon,
Sapo me s`je cunak ti, si moskurre,
Dhe nuk permbush detyren posi burre!
Sa shquhesh ti ngado per ndonje vlere?
Kupto, jeto ne paqe me te tjere!

Me fal, bertita, s`kisha keqmendim;
T`i hap se koti syte e mi perhere?
Vullnet gazmor jeton ne gjakun tim,
E njoh dhuraten tende plot me vlere!
Te tjeret do t`i mbush me ate bekim;
Me s`do ta fsheh talentin asnjehere!
Kerkova rrugen aq me dashuri,
Dhe mos t`ua them vellezerve t emi?

Dhe siç po flisja, qenia e mrekulluar
Me pa me zemer dhe me mëshirim;
Ne syte e saj sakaq pata lexuar
Cfare kisha bere drejt e cfare gabim.
Me qeshi, e ndjeva veten te sheruar,
Per gaz te ri m`u ngrit mendimi im;
Tani, pra, mundja, me besim pa ane,
Ti qasesha, ta shihja me nga prane.

Ajo e zgjati doren qe ta kape
Te lehte si dhe pahun avullor;
Dhe duk`e prekur fillmendafshten nape
Kjo shkriu, u zhduk rrethimi mjegullor.
E shtija syrin mbi lugine prape,
Mund ta sodisja qiellin madheshtor;
Asaj i derdhej cipa m`e kulluar
Rreth shtatit t`hijshem duke valezuar.

Te njoh, ta di cdo dobesi te kote,
T`i di te mirat qe ti ke gjithenje,--
Me tha keshtu, perjete e ndiej si thote,--
Pra, merr c`te taksa prej qekuri: asgje
Nuk i mungon te lumturit ne bote,
Qe merr kete dhurate qe u perbe
Me muzg mengjesi e diell qartesie :
Prej se vertetes- cipe poezie.

Kur ti dhe miqte ndieni zagushi
Ne mes te dites, hidheni ne ere!
Sakaq ju mvesh me ledha nje freski,
Nje afsh e duf prej lulesh plot me ere,
Pushon t`ju shqetesoje dheu i zi,
Si shtrat i bute behet varri i mjere,
Qetohet vala e jetes se terbuar
Dhe dita e nata ndritin pa pushuar.

Pra, eni shoke, kur duke renduar
Ngarkese e jetes shume ju mundon ,
Kur udhen tuaj fati i mrekulluar
Me lule e peme t`arta jua bekon,
Drejt dites s`ardhme shkojme te bashkuar!
Ajo ne jeten vjen na lumturon
Dhe niperve, kur t`ikim pergjithmone,
Iu befte gaz kjo dashuria jone!

Shqiperoi: Lasgush Poradeci

 

[daniel00]

Eugjen Eftushenko

Ty të dua më fort se natyrën

Ty të dua më fort se natyrën,
Se natyra e gjallë je vetë,
E lirisë ti je shëmbëlltyrë,
Por pa ty dhe liria më vret.

Ty të dua aq fort i shkujdesur,
Sa rrëpira më duket si shteg.
Të pamundurën askush s'e ka prekur,
Dashuria ime e prek.

Ty të dua, të dal'ku të dalë,
Dhe kur pi dhe kur bëhem brutal,
Ty të dua dhe as bëhet fjalë,
Përmbi egon e shenjtë do dal.

Ty të dua më fort se Shekspirin,
Se të dheut këtë bukuri,
Se muzikën pa fund të efirit,
Se muzikë e libër je ti.

Ty të dua më fort se lavdinë
Që kaloi e atë që po vjen,
Se të ndryshkurën perandorinë,
Mëmëdhe s'ësht'ajo, por ti je.

Je fatkeqe? S'pranon ti mëshirë?
Lodhe Zotin me lutjet e tua.
Ty të dua përmbi lumturinë,
Më fort se dashurinë të dua.

 

[daniel00]

Francis Carco

Bie Shi

Bie shi. Sa bukur ! Të dua .
Në shtëpi bashke do të rrimë.
Asgjë nuk na pëlqen më fort ty e mua
Tani që po iken kjo stine.

Bie shi. Taksitë vijnë e venë
Dhe autobuzët rendin plot.
Rimorkiatorët nëpër Senë
zhurmojnë...sa një fjale nuk kupton dot!

Sa bukur: Bie shi. Mbaj vesh
Pikat e shiut që verbërisht
Godasin e kërcasin mbi qelq...
Ti më buzëqesh dhembshurisht.

Të dua. Oh, zhurmë e shiut vjeshtak
Që dënes si një ndarje diku.
Ti do të ikësh prej meje pas pak.
Thua se bie shi në sytë e tu.

 

[daniel00]

Paul Verlain

Endrra e zemres sime

Sa herë ëndërrova, nje ëndërr për çudi,
Një grua të panjohur që më do dhe e dua
E që prore me duket jo krejt si ajo grua
Po jo dhe krejt si tjetër, e më do pa kufi.

Sepse më kupton e më njeh e më di,
Misteri i zemrës sime veç prej saj u zbulua
Veç ajo, duke derdhur çurk lotësh mbi mua
Ma freskon zjarr' e ballit e më deh me magji.

S'e di është ezmere apo flokëartë
Emri i saj? Më kujtohet, i ëmbël, tingull i qartë,
Si i njerëzve tanë dikur të ikur në mërgim.

Sytë: veshtrimin e ngulur të statujave i kane
Dhe zëri i vjen i largët, i qetë e gjithë trishtim
Si një këngë prej zërash të dashur që më s'janë.

 

[daniel00]

Rilke

Unë dua të jem Ti

Unë dua të ëndërroj ëndrra të qeta
Dhe me shkëlqimin e tyre të stolis si me dredhëza odën time në pritje.
Unë dua të marr me vete bekimin e duarve të tua në duart e mia dhe në flokët e mi në natën time
Nuk dua t’u flas njerëzve
Që jehonën e fjalëve të tua
(që dridhet si një kumbim mbi të miat dhe ua pasuron tingullin)
Të mos e humb dhe nuk dua ta shoh më diellin e mbrëmjes në asnjë dritë
Për të ndezur në zjarrin e syve të tu mijëra viktima zëpake…
Unë dua të lindem në ty
Si lutja e fëmijëve në mëngjesin e zëshëm e brohoritës
Si raketa mes yjeve më të vetmuar
Unë dua të jem Ti.

 

[daniel00]

26 maj 1943

Miklós Radnóti* (1909-1944)

Gjatë, shumë gjatë, o dashuri, jam përgatitur
të të shpall yjësinë e fshehtë të dashurisë sime
padyshim thjesht një imazh të vetëm, madje thelb.
Si vetë jeta ti më mbush me ndjenjat e tua përmbytëse
dhe nganjëherë kjo është jashtë kohës, e sigurtë :
e përjetshme si guacka e fosilizuar në gur.

E mëndafshtë, si mace, nata hënëplotë mbi kokën time
fillon gjuetinë e vet pas ëndrrash të vogla zë mbytura që fluturojnë.
Dhe ende s’kam arritur të të përshkruaj
sa e rëndësishme është për mua ta ndjej vështrimin tënd mbrojtës,
që nguron mbi dorën time kur punoj.
Krahasimet s’vlejnë gjë. I flak kur mbërrijnë.
Nesër do t’ia filloj nga e para
sepse s’jam e s’vlej veçse nga fjalët e kësaj poeme
dhe orvatjet e mia më mbajnë në këmbë derisa të kthehem në një grumbull kockash.

Ti je e lodhur. Edhe për mua qe një ditë e gjatë.
E ç’mund të them më tepër ? Shiko, këto sende shkëmbejnë vështrime për të të thurur lavde ty, një copë sheqeri këndon mbi tavolinë, një pikë mjalti bie, dhe si një topth ari i fortë shkëlqen mbi mushama ;
dhe tani befas, një gotë bosh jehon :
është e lumtur që jeton me ty. Mbase do të kem kohë
të të them se ç’do të thotë ta presësh ardhjen tënde.
Të errëta zbresin ca tufa ëndrrash që të afrohen lehtësisht,
e që fluturojnë ende larg dhe të rikthehen mbi ballë.

sytë e tu ende të përgjumur më dërgojnë një lamtumirë të fundit
Ujëvara e flokëve të tu të zgjidhur lëshohet teposhtë. Ti fle.
Hija e qepallave tua të gjata drithërohet butësisht.
Dora jote, si rremb mështekne që prehet, bie mbi jastëkun tim.
Unë mund të fle në gjumin tënd : ti nuk je një botë ndryshe ;
e megjithatë i dëgjoj të gjitha ndryshimet e vizave
të mistershme, të holla dhe të urta
të pëllëmbës tënde të freskët.

 

[daniel00]

Mbrëmja puthte mistershëm
Landrën që çelej.
Ne luanim e ndërtonim tempujt Apollo
Dhe kalamendeshim të mallëngjyer
Mes njëri-tjetrit.
Dhe qielli i natës përhapte aromën e tij të zezë
Në valët e gufuara të ajrit të qullur.
Dhe shekujt gremiseshin
Dhe rrafshoheshin
Dhe rreshtoheshin serish madhërisht
Drejt intrigash vezulluese.
Ne luanim me fatin gazplotë,
Me frytet e parajsës së majit,
Dhe në arin e egërsuar të flokëve të tu të kërleshur
Këndova mallin tim të thellë
Britmë,
Ashtu si një zog i zi i pyjeve të errët.
Dhe qiej të rinj ranë përposh
Të papritura, aroma të ëmbla të egra;
Ne shqyem mbulojat
Dhe bërtitëm!
Të dalldisur nga mushti i erërave.
Unë lidhesha me jetën tënde,
Gjersa ajo zhbëhej e tëra,
Dhe pastaj sërish merrte trajtë
Dhe sërish zhbëhej pastaj.
Dhe dashuria shpërtheu në këngë,
Në dy simfoni të egra!

Else Lasker-Schüler

 

[daniel00]

Albert Ayguesparse (1900 – 1996)

Ti më shoqëron

Ti më shoqëron kudo në këtë botë të ndërtuar keq
Pesha jote është më e lehtë se avujt e ditës së parë
Të frymëroj përmes tërë poreve të lëkurës sime të trishtë
Dhe gjaku yt e njeh pa vështirësi labirintin përvëlues
të venave të mia
Në këtë stinë hekuri nuk e ndiej më veten fillikat
Se ti më jep forcë të jem ai që jam
I përziej shpresën e brengën, gëzimin e vuajtjen
I pikturoj frikën dhe kurajën me të njëjtat ngjyra
U jap hithrës e grurit shiun e diellin
I vë kokrrën e kallirin në të njëjtën peshore
Pa zgjedhur midis tyre i pranoj lotët dhe dashurinë
Heq dorë nga qielli për këtë tokë të hidhur
Por i mbyll sytë për të mbajtur në ta hijen tënde
Që rri në këmbë pa lëvizur në gjakun tim të lëbyrur
Vetëm me ty flas për jetën, për vdekjen.

 

[daniel00]

Anatoli Toss

Ka nje bote ne te cilen drejton dashuria...

Ajo mbreteron atje. Eshte bote krejt e zakonshme, njerezit ne te bejne jete normale: udhetojne me mjete transporti , shkojne ne pune, blejne ushqime, mblidhen neper gosti. Por te gjitha keto , si edhe gjithcka qe ndodh ne kete bote, ndodhin sipas ligjeve te rrepta te dashurise. Sepse dashuria drejton ne te dhe nuk lejon te dal gje nga kontrolli i saj vigjilent. Duket sikur te gjitha ngjarjet ose veprimet pa rendesi ne nje menyre apo ne nje tjeter lidhen me dashurine, i nenshtrohen asaj, levizin ne kohe dhe ne hapesire vetem per hir te saj. Shume njerez jetojne ne boten e drejtuar nga dashuria, ja edhe ketu , tani, ne kete dite te bukur, te vecante. Por ka edhe nje bote tjeter, ajo tej cakut te dashurise .
Ne shikim te pare ,ajo nuk ka dallim fare: edhe ne te udhetojne neper rruge me transport urban, njerzit po ashtu punojne , organizojne gosti, ndoshta jo me pak gazmore e jo e me me pak bollek. Vecse atje nuk drejton dashuria. Gjithcka qe ndodh ne kete bote , ka nje tjeter shkak, tjeter natyre dhe ligje te tjera zhvillimi. Edhe ato te mencura jane , te arsyeshme, here-here te virtytshme, por s'kane te bejne me dashurine. Prandaj kete bote e quajne : "tej cakut te dashurise". Midis te tjerash, edhe atje ekziston dashuria, ndodh e forte, e paster, por ajo nuk drejton boten. Nganjehere ajo eshte shume e rendesishme, ndonjehere dramatike, ama nuk eshte ligj. E, meqe s'eshte ligj , nuk mund te nenshtroje njeri. Dashuria atje eshte pjese me te drejta te barabarta e te gjithe rendit shoqeror, por jo me teper...
Keto dy bote jane ne kufi me njera tjetren, banoret e tyre mund te levizin, te kalojne nga njera bote tek tjetra. Shumekush prej tyre , me kohe, me kalimin e moshes kalon nga bota ku drejton dashuria ,ne ate qe ndodhet tej cakut te dashurise. Vecse per ata qe kalojne kufirin, ka nje ligj mjaft te rrepte vizash, atyre nuk u lejohet te kthehen me mbrapsht per atje ku drejton dashuria.

 

[daniel00]

Gëte

Afërsia e te dashurit

Përherë të kujtoj,
kur dielli mbi dete, ndricon për mua
Përherë të kujtoj,
kur hëna mbi re, shkëlqen mbi krua

Përherë të kujtoj,
kur pluhuri mbi shtigje, zë e ngrihet ne erë
Në natë e terr,
kur ecën nëpr brigje, shtegetari I mjerë

Gjithë të ndëgjoj, kur ngrihet valë e thellë
Duke buçitur
Kur zë përgjoj mes pyjeve pa diell
Dhe të nemitur
Gjithë jam me ty: dhe ngado qofsh larguar.....

Te shoh matanë
Po ngryset: ndrisin yjet e pambaruar

 

[daniel00]

Nuk të dua si kristal kripe rozë, as si gur të çmuar
E as si shigjetë karafilash që përhap zjarrin :
Të dua siç duam ca gjëra të errëta,
Fshehtas, ndërmjet hijes dhe shpirtit.
Të dua si bima që nuk lulëzon
Dhe e mbart në vete, të fshehur, dritën e këtyre luleve,
E falë dashurisë tënde në trupin tim jeton aroma
E errët dhe e fortë që ngjitet nga toka.
Të dua pa e ditur si, kur dhe nga ku,
Të dua troç, thjesht e pa mburrje :
Të dua kështu se unë s’di të dua ndryshe,
Në mos në këtë mënyrë pa qenë unë e pa qenë ti,
Aq pranë sa dora jote mbi gjoksin tim është e imja,
E aq pranë sa sytë e tu mbyllen mbi timen ëndërr.

Neruda

 

[daniel00]

Mirupafshim, por ti do të jesh
e pranishme tek unë, brenda
një pike gjaku që më qarkullon në damarë
ose jashtë, puthje zjarri mbi fytyrën time
ose brez përvëlues i shtrënguar në mes.
Pranoje, o e ëmbël,
dashurinë e madhe që ia beh në jetën time
dhe që s’gjente tek ty një truall
si një zbulues i humbur
në ishujt e bukës dhe mjaltit.
Të kam takuar njëherë
në të mbaruar shtrëngata,
shiu e kishte larë ajrin
dhe në ujë
këmbët e tua të buta shndrisnin si peshq.
E adhuruar, ja ku iu jam rikthyer luftrave të mia.
Do të gërvish dheun që aty të ndërtoj
një shpellë ku Kapiteni yt
do të të presë në një shtrat lulesh.
Harroje, e ëmbla ime,
atë vuajtje
që si një ndriçim fosfori
kaloi mes ne të dyve
duke na e lënë mbase djegien.
Edhe paqja rikthehet, e ajo bën që të kthehem
të luftoj në truallin tim,
dhe meqë ti ke shtuar
njëherë e përgjithmonë
në zemrën time dozën e gjakut që e mbush
dhe meqë
e kam në duar lakuriqësinë tënde,
vështromë mua,
vështromë,
vështromë mbi këtë det ku rrezatues eci përpara,
vështromë sonte ku lundroj,
dhe ku deti dhe nata janë sytë e tu.
Nuk kam dalë jashtë teje kur largohem.
Tani do të ta them :
toka ime do të jetë e jotja,
po nisem ta pushtoj,
jo vetëm për ty
por për të gjithë,
për tërë popullin tim.
Një ditë zaptuesi do ta braktisë kullën.
Do ta shporrim pushtuesin.
Të gjitha frytet e jetës
do të rriten në të miat duar
që më parë njihnin vetëm barutin.
Dhe do të di të përkëdhel çdo lule të re
falë mësimeve të tua të dashurisë.
E ëmbël, e adhuruara ime,
ti do të vish me mua të luftosh trup më trup :
puthjet e tua jetojnë në zemrën time
si çarçafë të kuq
dhe nëse unë bie, do të ketë
dhé për të më mbuluar
por do të jetë dhe ajo dashuria e madhe që ma solle
dhe që do të ketë jetuar në gjakun tim.
Ti do të vish me mua,
të pres në këtë orë,
në atë orë, në çdo orë,
të pres në të gjitha orët.
Dhe kur të dëgjosh trishtimin e urryer
duke trokitur në kanatin tënd,
thuaji se unë po të pres,
dhe kur vetmia do të dojë që ti ta ndërrosh
unazën ku është shkruar emri im,
thuaji që të vijë të më flasë,
se më është dashur të shkoj sepse jam një ushtar
dhe se aty ku jam,
nën shi apo
zjarr,
dashuria ime, unë po të pres.
Të pres në shkretëtirën më të mundimshme,
të pres pranë limonit në lule,
ngado ku jeta do të mbahet e fortë
dhe ku lind pranvera,
dashuria ime, unë po të pres.
Dhe kur të të thonë : « Ky njeri
nuk të do », oh ! kujtohu pak
që këmbët e mia janë të vetmuara në terr, në kërkim
të këmbëve të buta të vogla që i adhuroj.
Dashuria ime, kur të të thonë
se të kam harruar, edhe po
të jem unë që ta thotë këtë,
edhe kur të ta them unë
mos më beso,
e kush do të mundej, si do të mundej
të të shkëpusnin nga gjoksi im,
e kush do ta merrte atëherë
gjakun e damarëve të mi që rrjedh drejt teje ?
Por unë s’mund ta harroj
popullin tim.
Do të luftoj në çdo rrugë
dhe i fshehur pas çdo guri.
Edhe dashuria jote më mbështet :
ajo është një lule në gonxhe
që më mbush me aromën e saj
dhe që befas, si një yll i stërmadh,
shpërthen tek unë.
Dashuria ime, është natë.
Uji i zi përreth meje
dhe bota në gjumë.
Por dita do të zbardhë,
e ndërkohë po të shkruaj
për të të thënë : « Të dua. »
Për të të thënë « Të dua », ruaje,
pastroje, ngrije,
mbroje
dashurinë tonë, zemrën time.
Po ta besoj ty ashtu siç lëmë
një grusht dhé me farërat e veta.
Nga dashuria jonë jetë të tjera do të lindin.
Nga dashuria jonë do të pijmë ujë.
E një ditë ndoshta
një burrë
dhe një grua
si ne të dy
do ta prekin këtë dashuri që do ta ketë ruajtur forcën
t’i djegë duart që e prekin.
E kush do të kemi qenë ne ? E ç’rëndësi ka ?
Ata do ta prekin këtë zjarr
dhe zjarri, e ëmbla ime, do të thotë thjesht emrin tënd
dhe timin, emrin që vetëm ti
do ta kesh ditur sepse vetëm ti
mbi këtë tokë e di
kush jam, dhe se askush s’do të më ketë njohur si ti,
si njërën prej duarve të tua,
dhe askush
s’do të ketë ditur as si as kur
zemra ime ndezi vetëm
sytë e tu të mëdhenj e të kaftë,
gojën tënde të gjerë,
lëkurën tënde, gjinjtë e tu,
barkun tënd, rropullitë e tua
dhe atë zemër që unë e kam zgjuar
të këndojë
deri në ditën e fundit të jetës tënde.
Dashuria ime, po të pres.
Mirupafshim, dashuri, po të pres.
Dashuri, e imja dashuri, po të pres.
Po e mbyll tani këtë letër
pa trishtim, aspak : këmbët e mia
janë aty, të ngulura mirë në tokë,
dhe dora ime të shkruan në udhë :
në mes të jetës, gjithmonë
do të mbahem
përkrah mikut, përballë armikut,
me në gojë emrin tënd,
me një puthje që kurrë
s’i është shmangur tëndes.

Neruda

 

[daniel00]

Balada e dashurisë së vonë

Dashuri që vjen aq vonë,
më sill të paktën prehje :
ti dashuri e vonuar, nga ç’udhë
endacake vjen tek vetmia ime ?
Dashuri që më ke kërkuar pa të kërkuar,
nuk di kush vlen më shumë :
fjala që do të më thuash
apo ajo që unë s’e them dot…
Dashuri… Nuk ke ftohtë ti ? Jam Hëna :
Kam vdekjen e bardhë dhe të vërtetën
e largët… Mos m’i jep trëndafilat e tu të freskët ;
jam shumë e ngrysur për trëndafila. Më jep detin…
Dashuri që vjen aq vonë, ti s’më ke parë
dje kur këndoja në fushën me grurë…
Dashuri e heshtjes dhe lodhjes sime
Të paktën sot, mos më bëj të qaj.

Dulce Maria Loynaz

 

[daniel00]

Mirë se erdhe lamtumirë (Bidaya barana)

Gjatë natës ka rënë shi deri në orën katër –
në ajrin e qullur
mëngjesi ka qëndruar, i ndalur
qielli i zbehtë duket sikur ka mbyllur sytë
si i dërrmuar nga pagjumësia.
Orët ecin këmbëlehta
mbi bregun e lagur të reve.
Tufa mendimesh, hije të paqarta,
më fluturojnë nëpër shpirt
reflekse ngjyrë-lehta të trishtimit tim.

Kam dëshirë që t’i kap në fluturim
e t’i mbaj
do t’i lidh me anë të shkrimit them
fjalët më shmangen e shkojnë.
Nuk janë as qarje as qeshje
nuk është as reflektim as urtësi
janë pamje të zbehura tashmë
këngë të zhveshura
nga fjalët
ngjyra të kuqerremta pa ngrohtësi
kujtime e harrime –
që kompozojnë së bashku si një figurë
ëndrrat që do të kalojnë
me kokën e kthyer nën vello
sedërthyer.

Thirre, më thotë zemra
thirre pra një herë
atë pasagjeren e anijes në largim
që të kthehet.
Në këtë muzg ngrije drejt saj
llampën e mbrëmjes
e festoja lamtumirën.
Thuaji, « ti je reale, ti je e ëmbël
është dhimbja jote që sot fshihet
në boshllëkun që ndan lulëzimin
në pranverë
dhe rënien e luleve.
Bileta jote me shkronja të zbukuruara është gjithkund
në blunë në të gjelbërtën në të artën
dhe në ngjyrën e lulëkuqes ».

Kështu zemra ime sot merr udhë
mbi valët e lëmuara të drurit palasha në lulëzim
nën dritën e papritur duke shkaktuar

një shkarje
mes reve të thyera.


Rabindranath Tagore

 

[daniel00]

Homazh ndaj jetës

Është bukur të kesh zgjedhur
Një banesë të gjallë
Dhe ta strehosh kohën
Në një zemër të vazhduar,
Dhe t’ia kesh parë duart
Duke u shtrirë mbi botën
Si një mollë
Në një bashtinë të vogël,
Ta kesh dashur tokën,
Hënën dhe diellin,
Si njerëz të familjes
Që s’kanë një të dytë,
Dhe t’ia kesh besuar
Botës kujtesën tënde
Si një kavalier drite
Në shalën e zezë,
T’iu kesh dhënë fytyrë
Këtyre fjalëve : grua, fëmijë,
Dhe shërbyer si breg
Për kontinente endacakë,
Dhe ta kesh cekur shpirtin
Me lëvizje të vogla rremash
Për të mos e trembur
Me një qasje të beftë.
Është bukur të kesh njohur
Hijen nën gjethnajë
Dhe ta kesh ndjerë moshën
Që zvarritet mbi trupin e zhveshur,
Ta kesh shoqëruar mundimin
E gjakut të zi në dejet tona
Dhe praruar heshtjen
Me yllin Durim,
Dhe t’i kesh tërë këto fjalë
Që lëvizin në kokë,
E të zgjedhësh më pak të bukurat
Për t’iu bërë një festë të vogël,
Të kesh ndjerë jetën
Të ngutur e të pa dashur
E ta kesh mbyllur
Në këtë poezi.

Jules Supervielle

 

[daniel00]

Fjalët e mija pikojnë si shiu mbi ty, të përkëdhelin.
Ka kohë që e kam dashtur trupin tënd si margaritarë që ngrohet nga rrezja e diellit.
Un' jam i bindur se ti e zotëron gjithësinë.
Do të sjell nga malet lule gazmore, zymbyl,
lajthi të zeza dhe shporta të thjeshta me lule.
Dua
të bëj me ty çfarë pranvera bën me qershitë.

Neruda

 

[daniel00]

O Meri, eja në dritare;
Është ora jonë e dëshiruar!
Ç’kushtojnë mijëra thesare
përpara syve të adhuruar!
Mundim të madh do të duroja,
si skllavi që duron i strukur,
kur zemrën tënde ta fitoja,
moj Meri Morison e bukur!

Dje me muzikë e me vjoli,
ndër djem e vajza kërcimtare,
mendimi im më shkoi tek ti,
unë isha atje, po s’ndieja fare:
kish plot me nur sa s’bëhet më,
po unë thashë: “Nuk ka, jo,
si Meri Morison asnjë!”

O Meri, do ti ta mundosh
atë që zbret për ty në varr?
Do shpirt e zemër t’i coptosh
për fajin se të do me zjarr?
Në s’më pranon si dashuror,
trego për mua pak mëshirë!
Ti s’mund të kesh një shpirt mizor,
moj Meri Morison e mirë.

Robert Burns

Shqiperuar nga Lasgush Poradeci

 

[daniel00]

Charles Baudelaire

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.

Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

 

[daniel00]

Kur

Kur heshtja duket aq e zhurshme
dhe ti ndjen se vetem je
ki besim dhe kthehu tek une
te premtoj aty me ke.

Kur maja te duket e larte
dhe zbritja eshte i vetmi kthim
zgjati duart dhe thirrme
per ty jam deri ne ameshim.

Kur dyert jane mbyllur
dhe ti ndjen trishtim
une do te te kthej buzeqeshjen
do te bej te ndjesh gezim.

Kur te kesh humbur çdo fuqi
dhe te jesh duke rene
une do te te ngre dhe jap shprese
te ndihmoj te qendrosh ne kembe.

Dhe kur me ne fund te vije dita
qe i lumtur buze detit te ecesh
kur une te ndjehem vetem
shpresoj qe ti te me presesh.

Por deri sa ajo dite te vije
dhe deri sa ti driten te gjesh
degjoje zemren, beso ne mua
perjete ketu do me kesh.

Leonard Cohen

 

[daniel00]

Nuk ka një çast të posatshëm, një vend të duhur apo një arsye të vlefshme. Në dashuri ekziston vetëm njeriu i përshtatshëm që e bën të duket e drejtë gjithçka që ndodh.

A. Curnetta