Merre zemren dhe trurin ne dore,e hidhe ne shkronja .. Cfare rezultati do jete?!

[Alizz]

Mora zemrën dhe trurin në duar dhe i pashë ashtu siç ishin – të lodhur, të thyer, por ende duke mbajtur brenda një dritë të vogël që nuk ishte shuar. I mbajta me kujdes, duke premtuar se do t’i ndreqja, dalëngadalë, pa presion dhe pa gjykim. Fillova me zemrën, duke i dhënë gjithë ngrohtësinë që ajo kishte harruar, duke ia kujtuar ritmin e saj natyral, të lirë nga frikërat dhe brengat. Pastaj kalova te truri, duke pastruar çdo errësirë që e mbyste, duke e çliruar nga pesha e mendimeve të tepërta dhe duke i dhënë hapësirë të marrë frymë.

Kur ndjeva se isha gati, ngrita sytë dhe të pashë ty… Ai ishte aty, duke më parë me atë vështrimin e tij të qetë, që gjithmonë më thotë pa fjalë se unë jam e mjaftueshme ashtu siç jam. Në atë moment, e kuptova se dashuria e tij kishte qenë gjithmonë aty, duke më dhënë forcë edhe kur unë ndihesha më e dobët se kurrë. Ai nuk më ka kërkuar kurrë të jem perfekte, vetëm të jem unë, edhe kur jam e thyer, edhe kur jam duke u ndrequr.

Me ty o jetë pranë, ndjej se nuk jam vetëm. Kur përpiqem të mbledh copëzat e mia, ti më kujton se s’ka rëndësi sa kohë më duhet, sepse ti do të jesh aty, duke më mbështetur. Dashuria e jote nuk është një barrë, as një shpëtimtar i detyruar – është një forcë që më ndihmon të rilind, që më kujton se jam më shumë sesa frikërat e mia.

E di që rruga përpara nuk është e lehtë. Do të ketë ditë të errëta, momente kur do të ndihem sikur jam kthyer mbrapa. Por tani kam një arsye më shumë për të ecur përpara. Unë dua të jem më e fortë për veten time, por edhe për ty, sepse ti meriton të shohë atë që jam duke u bërë – një version më i qetë dhe më i lumtur i vetes sime. Me ty bejb , çdo sfidë është më e lehtë për t’u përballuar, sepse e di që ti nuk do të më lësh kurrë vetëm.

Kështu, duke mbajtur zemrën dhe trurin tim të ndrequr në duar, zgjedh të jetoj me guxim dhe dashuri. Jo vetëm për veten, por edhe për ne të dy, sepse kjo dashuri është ajo që më jep krahë për të vazhduar. Bashkë, jemi më të fortë, dhe kjo është gjithçka që më duhet.
Të dua .. @FantiSpathi

 

[Mignonne]

mgjnnfddfnghbhbgsiogn

 

[Alizz]

mgjnnfddfnghbhbgsiogn

Rrëmujë

 

[Alizz]

“Nganjëherë, kur ishim bashkë, e ndjeja se jeta nuk ishte veçse një pasqyrë e brishtë që mund të thyhej nga një fjalë e thënë gabimisht, nga një hap i gabuar. Ne u përpoqëm të jetonim me ndershmëri, të ruanim diçka njerëzore brenda vetes në një botë që na kishte mësuar vetëm të shkatërrohemi. Ne pimë verë të lirë, qeshëm me fatin tonë të mjerë dhe shikuam diellin perëndues me një lloj dhimbjeje të ëmbël, si të dinim se gjithçka kishte një fund. Dhe në ato netë të vona, nën qiellin e mbushur me yje, të trembur nga lumturia jonë e përkohshme, ne e ndjenim thellë se gjithçka që kishim ishte thjesht një moment - një moment i vogël që duhej mbajtur fort në shpirt, sepse bota s’kishte për të na dhënë më shumë.”

Tre Shokët -Remark

 

[Alizz]

Nganjëherë, unë flas me dritë në sy.
Nganjëherë shpreh mendimin tim pa u menduar gjatë, me një buzëqeshje, me një fjalë që ndriçon një bisedë.
Nganjëherë, për një botë që është mësuar me ftohtësi, ngrohtësia ime duket si flirt.
Por unë nuk flirtoj me botën.
Unë thjesht jetoj me një zemër që nuk di të qëndrojë mbyllur.
Dua që ai që më mban dorën, ai që ndan shpirtin me mua, ta dijë se midis lojës së fjalëve dhe vërtetësisë së ndjenjave,unë zgjedh gjithmonë të jem e vërtetë.
Kur unë flas, kur unë qesh, kur unë jap një mendim të sinqertë,
nuk është për të kërkuar sytë e botës,
është thjesht mënyra ime për të qenë njeri.

Unë kam nevojë për një zemër që nuk e ka frikë dritën time.
Një shpirt që beson, edhe kur bota thotë ‘kujdes’.Sepse ai që më njeh vërtet, e di
dashuria ime nuk ndahet në copa të vogla për t’u shpërndarë.Ajo jepet e plotë, ose nuk jepet fare.”

 

[Alizz]

Trupi më duket si i huaj. Fryma më mbetet në gjysmë, si një fjalë e pathënë.
Gishtat, këmbët – i ndiej të ftohtë, sikur jeta brenda tyre është tkurrur.
Dua të marr frymë thellë, por ajri sikur ngec në rrugë.
Dua të çlirohem, por më mbajnë brenda ndjenja të padukshme, të rënda si plumbi.
Jam e lodhur… aq shumë sa edhe heshtja më duket e zhurmshme.
Çdo frymëmarrje është një përpjekje për të mbijetuar mes valëve të padukshme që më mbytin.
Çdo tik-tak i kohës më shtyn më tej nga vetja ime.
Dua të mbyll sytë, të mbështetem diku, të dorëzohem për një çast, të pushoj pa ndjerë më asgjë.
Por diçka brenda meje, një fije e hollë drite, më thotë: “Merr frymë. Edhe një herë. Ngadalë. Nuk je vetëm.”
Dhe unë, mes ftohtësisë së gishtave dhe boshllëkut të kraharorit, përpiqem… përsëri.

 

[Kalimtari]

Shkronja te kuqe
Qe me vone do i haj krimbi gahah