- Regjistruar më
- Mars 17, 2021
- Mesazhe
- 35,761
- Pëlqime
- 26,262
Egoja, Vetja dhe Inflacioni....
Detyra e gjysmës së parë të jetës përfshin zhvillimin e egos me ndarje progresive midis egos dhe vetvetes; ndërsa gjysma e dytë e jetës kërkon dorëzimin e egos pasi ajo përjeton dhe lidhet me Veten.
Procesi i alternimit midis bashkimit ego-vete dhe ndarjes ego-vete duket se ndodh vazhdimisht gjatë gjithë jetës së individit si në fëmijëri ashtu edhe në pjekuri. Në të vërtetë, kjo formulë ciklike (ose më mirë, spirale) duket se shpreh procesin bazë të zhvillimit psikologjik që nga lindja deri në vdekje.
Inflacioni: Është një gjendje në të cilën diçka e vogël (egoja) ka arroguar në vetvete cilësitë e diçkaje më të madhe (Vetesë) dhe për këtë arsye hidhet në erë përtej kufijve të madhësisë së saj të duhur.
Në foshnjërinë e hershme, nuk ekziston asnjë ego apo vetëdije. Gjithçka është në pavetëdije. Egoja latente është në identifikim të plotë me Veten. Vetja lind, por egoja bëhet; dhe në fillim e gjitha është vetvetja.
Meqenëse Vetja është qendra dhe tërësia e të qenurit egoja totale e identifikuar me Veten, e përjeton veten si një hyjni. Mund ta shprehim në këto terma në mënyrë retrospektive, megjithëse, natyrisht, foshnja nuk mendon në këtë mënyrë. Ai ende nuk mund të mendojë në të vërtetë, por qenia e tij totale dhe përvoja janë të renditura rreth supozimit apriori të hyjnisë.
Kjo është gjendja origjinale e tërësisë dhe përsosmërisë së pavetëdijshme, e cila është përgjegjëse për nostalgjinë që kemi ndaj origjinës sonë, personale dhe historike.
Në epokën e parajsës, njerëzit janë në bashkim me perënditë. Kjo përfaqëson gjendjen e egos që është ende e palindur, e pandarë ende nga barku i të pavetëdijshmes dhe që rrjedhimisht ende merr pjesë në plotësinë dhe tërësinë hyjnore.
Nga këndvështrimi i viteve të mëvonshme, lidhja e ngushtë e egos së fëmijës me hyjninë është një gjendje fryrjeje. Shumë vështirësi psikologjike të mëvonshme janë për shkak të mbetjeve të atij identifikimi me hyjninë.
Burimi: //Fb
Detyra e gjysmës së parë të jetës përfshin zhvillimin e egos me ndarje progresive midis egos dhe vetvetes; ndërsa gjysma e dytë e jetës kërkon dorëzimin e egos pasi ajo përjeton dhe lidhet me Veten.
Procesi i alternimit midis bashkimit ego-vete dhe ndarjes ego-vete duket se ndodh vazhdimisht gjatë gjithë jetës së individit si në fëmijëri ashtu edhe në pjekuri. Në të vërtetë, kjo formulë ciklike (ose më mirë, spirale) duket se shpreh procesin bazë të zhvillimit psikologjik që nga lindja deri në vdekje.
Inflacioni: Është një gjendje në të cilën diçka e vogël (egoja) ka arroguar në vetvete cilësitë e diçkaje më të madhe (Vetesë) dhe për këtë arsye hidhet në erë përtej kufijve të madhësisë së saj të duhur.
Në foshnjërinë e hershme, nuk ekziston asnjë ego apo vetëdije. Gjithçka është në pavetëdije. Egoja latente është në identifikim të plotë me Veten. Vetja lind, por egoja bëhet; dhe në fillim e gjitha është vetvetja.
Meqenëse Vetja është qendra dhe tërësia e të qenurit egoja totale e identifikuar me Veten, e përjeton veten si një hyjni. Mund ta shprehim në këto terma në mënyrë retrospektive, megjithëse, natyrisht, foshnja nuk mendon në këtë mënyrë. Ai ende nuk mund të mendojë në të vërtetë, por qenia e tij totale dhe përvoja janë të renditura rreth supozimit apriori të hyjnisë.
Kjo është gjendja origjinale e tërësisë dhe përsosmërisë së pavetëdijshme, e cila është përgjegjëse për nostalgjinë që kemi ndaj origjinës sonë, personale dhe historike.
Në epokën e parajsës, njerëzit janë në bashkim me perënditë. Kjo përfaqëson gjendjen e egos që është ende e palindur, e pandarë ende nga barku i të pavetëdijshmes dhe që rrjedhimisht ende merr pjesë në plotësinë dhe tërësinë hyjnore.
Nga këndvështrimi i viteve të mëvonshme, lidhja e ngushtë e egos së fëmijës me hyjninë është një gjendje fryrjeje. Shumë vështirësi psikologjike të mëvonshme janë për shkak të mbetjeve të atij identifikimi me hyjninë.
Burimi: //Fb
