A mësohemi ndonjëherë me mungesën e atyre që s’mund t’i përqafojmë më?

[Mignonne]

Kur dikush që e kemi dashur shumë nuk është më fizikisht pranë nesh, a mësohemi ndonjëherë me atë boshllëk? Apo e mbajmë gjallë kujtimin e tyre në mënyra të ndryshme? Si përballeni ju me një mungesë të tillë?

 

[Kresha]

Mesohemi me mungesen, por jo me dhimbjen. Mesohemi, jo sepse harrojme, por sepse jetojme. Mesohemi, sepse nuk kemi zgjedhje tjeter.
Perqafimet fizike mungojne, por ato qe i kemi ruajtur brenda nuk ikin kurre.

 

[Ajër]

Një nënë humbi djalin .
Ndejti një javë pa ngrënë qau ,bërtiti me aq forcë sa kishte ..
Një ditë u ngrit dhe tha “Më mori uria dua të ha bukë” ..

Jeta vazhdon .. Mësohemi me mungesën , dhimbja na bëhet shoqe jete.. Thjeshtë i japim kohë , kohës..

 

[TroubLE]

JO.

 

[Klodii]

Jo

 

[daniel00]

Mungesa mbetet në shpirt deri në ditën e fundit dhe kemi kujtimet e vyera të cilave u kthehemi dhe çmallemi disi ashtu kur kujtojmë ditët e bukura kur ishim bashkë. Do të donim t'i përjetonim përsëri ato kohëra por unë besoj tek *******, besoj se do të shihemi sërish.

 

[Mignonne]

Ncuk

 

[gunëhiri]

Varet për cilët bëhet fjalë.
Familjarët e humbur nuk zëvendësohen, por mbeten të gjallë në kujtime dhe jeta vazhdon.
Kurse dashuritë e humbura, mund të zëvendësohen me të tjera.

 

[Jana]

Te mësohesh jo por ta pranonsh per tia lehtsu vetes