Nuk kam qen kurre nje njeri i keq,as atehere kur me lenduan me se shumti.
Kam zgjedhur gjithmone te jem i mire,edhe kur zemra me dhembte nga padrejtesite.
Kam heshtur kur fjalet e tyre me dhembnin, duke zgjedhur te mos luftoj me te njejten monedhe.
Zemra ime,sado e thyer,nuk u mbush asnjehere me urrejtje.
Kam qendruar e bute ne nje bote qe me kerkonte te forcohesha si gur.
Fala ata qe nuk kerkuan falje,desha ata qe nuk me meritonin dhe u tregova besnike ndaj atyre qe me kthyen kurrizin pa asnje arsye.
Por ata me lenduan.
Me lenduan me premtime bosh,me buzeqeshje qe fshehnin mashtrime dhe me fjale qe tingellonin si te ngrohta,por qe perfunduan si thika.
E megjithate,nuk u bera si ata.
Nuk lejova qe erresira e tyre te shuante driten time.
Ruajta ate qe me ben te jem une,edhe kur cdo pjese brenda meje donte te hakmerrej,te lendonte siç me lenduan ata.
Nuk e pranova kete rruge.
Sepse e di qe forca e vertete nuk eshte ne te lenduarit,por ne te sheruarit.
Keshtu qe tani ec perpara – jo e pandryshuar, por e pathyer.
Ata mund te me kene lenduar,por nuk me shkaterruan.
Do te vazhdoj te jem une,me e forte,me e mire.
Sepse forca qendron te miresia dhe te fakti qe,pavarsisht gjithçkaje,une nuk u bera si ata.