Thonë se bashkimi bënë fuqinë, mirëpo duke qenë se ne si popull kemi qenë çdoherë pala e dobët do të thotë se ne kemi qenë çdo gjë tjetër përveçse të bashkuar. Dhe kjo nuk është thjeshtë një legjendë, si ajo e kështjellës së Rozafatit, por një realitet që dhemb më shumë kur e mendojmë se shqiptarët nuk tradhtuan vetëm nëpër legjenda, por edhe në realitet. Madje, aq ashpër sa u bënë pjesë e pandashme e historisë dhe tragjedisë së shqiptarëve.
Nëse Teuta u tradhtua nga një shqiptar, Gjergj Kastrioti-Skenderbeu u tradhtua nga nipi i tij…, pse mos ta vazhdonin gjeneratat e tjera zanatin e lindur?! Tradhtisht nga shqiptarët në bashkëpunim me sunduesit u vranë edhe dijetarë si Haxhi Zeka, Hasan Prishtina…e shumë të tjerë. Sot, shumë institucione shkollore mbajnë me të drejtë emrat e shumë dijetarëve shqiptarë, mirëpo sa mizori kur të kujtohesh se ishin pikërisht shqiptarët ata që ua morën jetën. Sa mizori kur të kujtohesh se shqiptarët u tradhtuan nga populli i tyre, u zunë në prita e u përbuzën pikërisht nga shqipet e tyre.
“ Dashuria për atdheun është topi që shkatërron kalatë më të forta dhe kalaja që mund t’u qëndrojë topave më të fortë”, kishte shkruar Sami Frashëri. Me të drejtë ai e kishte paramenduar të tillë dashurinë ndaj atdheut, sepse nuk ka munguar në mesin e popullit shqiptar. Por, po ashtu nuk mungoi asnjëherë ajo fara e zezë, që qëlloi të jetë topi më i fuqishëm kundër atdhetarizmit. Nuk munguan spiunët, tradhtarët ata që rrëzuan ato kala që i ndërtuan me mund figurat më të njohura shqiptare. Madje, në bashkëpunim me sunduesit, shkatërrimin e këtyre kalave e nisën nga themeli se pjesët e tjera pastaj dihet që rrëzohen vet.
Le të kthehemi disa shekuj më parë, atëherë kur vrasjen mes shqiptarëve arriti ta ndalte vetëm Besa e Kanunit të Lekë Dukagjinit. Po del se shqiptarët shumë lehtë e vrasin njëri-tjetrin, madje prapë tradhtojnë duke mos e pritur përfundimin e 30 ditëve të besës.
Por, çka ndodhi me trimërinë e shqiptarëve? U pushtuan nga popuj të ndryshëm që nga ekzistimi, por 30 ditshi i besës asnjëherë nuk piu ujë për pushtuesit. Shqiptarët harrojnë lehtë, prandaj besa e shqiptarit për armikun nuk përfundon kurrë. Madje, harrohen të gjitha të bëmat e armikut dhe në fund pas disa gjeneratave nuk përjashtohet as mundësia për ta rishkruar historinë e popullit shqiptar.
Duke qenë se jemi disa gjenerata pas këtyre ngjarjeve, zanati i tradhtisë do duhej të zbehej brenda shqiptarëve. Por, çka ndodhi? Lëre që nuk u shua, por as nuk u pakësua. Mjerisht, po vihet në dukje çdoherë e më shumë.
Çofshim të gabuar, por lufta e fundit në Kosovë (1998-1999), sikur qëlloi në kohën e duhur që sa e sa individë të vendosin para çdo gjëje tjetër interesant e veta. Çuditërisht, para dhe gjatë luftës u vranë njerëz të mençur e trima, ata të cilët pas luftës me të drejtë do ishin koka e këtij vendi. Ndoshta, mund të jetë gabim përse na është krijuar kjo bindje, mirëpo nëse disa shqiptarë ishin në dijeni të pritave të organizuara nga serbët, atëherë pse mos të krijohen këto mendime.
Çka nëse, ne si qytetarë të thjeshtë kemi dëgjuar histori të ndryshme të vrasjeve para dhe gjatë luftës së fundit? Çka nëse familjarët e personave të zënë në pritë dhe të vrarë, morën telefonata nga persona anonim, të cilët duke folur në gjuhën shqipe kishin dhënë paralajmërime të vonshme, të tipit: “ Thuaju mos të dalin nga shtëpia se do t’i vrasin”.? Por, sa keq që këto telefonata familjarët i merrnin vetëm atëherë kur nuk mund të bënin dot më asgjë. Ndërkaq, ironia e këtyre telefonatave nuk qëndron vetëm te marrja e një lajmi të tillë, por te fakti se ky lajm vinte pikërisht nga disa x shqiptarë, të cilët si me “magji” ishin në njohuri se serbët do të vrisnin persona të caktuar. Ja ku po kthehemi prapë tek çështja kryesore e këtij shkrimi, tradhtia. Apo ndoshta, përsëritja vërtetë qenka çelësi i çdo mësimi?!
Kapitulli i vrasjeve të para dhe pas luftës nuk po përmendet edhe aq shumë, se tashmë në sytë e shqiptarëve ekzistojnë me të drejtë fajtorët. Sigurisht që e kam fjalën për serbët, mirëpo çfarë ndodhi pas luftës?
Mbetën të vrarë mijëra fëmijë, gra e pleq e po ashtu mbetën të zhdukur sa e sa persona fati i të cilëve nuk është zbardhur ende. Dhe sigurisht se fajtor është shteti i Serbisë. Por,kush vriste pas luftës? Kush e vrau Xhemail Mustafën në fillet e lirisë së Kosovës? Prandaj, kam frikë se rreziku më i madh që i është kanosur ndonjëherë popullit shqiptar, janë pikërisht një soj i shqiptarëve që me dashje i zhdukën figurat më të shquara kombëtare.
Përfundimi im, që tek më e fundit është thjeshtë mendimi i një qytetareje të thjeshtë, është se ndoshta shqiptari ka lindur trim për të vetin, frikacak për të huajin dhe rrezik i madh për popullin e vet.
Nga: Gresë Maliqi jam dakort me ket pa i heq asnji presje☺!
pak me lart ti po insiston tme ndryshosh mendimin mua me shprejet e tua filozofike sa per prockat e ato te tjerat po ta riperseris se qenke nga gramshi mduket i dashke te ti thuash gjerat 89 here eshte thjesht mendimi im modest ? Na tju bej qefin turmes ne jemi rraca me besnike ne bot ?? me mikpritsit me te kulturuarit me zemergjeret ????!
