Në shtëpinë mbrapa shtëpisë time jetonte një vajzë.
Ishte vajza më e bukur e lagjes. Kështu e cilësonin të gjithë në lagje e disave iu vinte keq që e kishim në lagje, sepse sipas traditës nuk lejohej të lidheshin krushqi me njerëz që jetonim afër.
Sa herë ajo dilte e na shihte ne fëmijëve, bëhej një me ne dhe sillej si fëmijë edhe pse ishte e rritur. Si fëmijë kureshtar që isha, një ditë vura re se te çorapja mbante diçka, mendoja mos ishte paketë cigareje, se ashtu i mbanin shumë të rinjtë, që mos t'ua gjenin prindërit.
Por jo, nuk ishin cigare. Ishte një telefon. Dhe çdo herë që i bënte telefoni, ajo ikte me vrap në breg të lumit që e kishim afër. E vështroja dhe teksa fliste në telefon, ajo rrezatonte. Ditët kalonin dhe ajo filloi të na tregonte që kishte gjetur princin e jetës së saj. Unë e mendoja si në përralla, që ndonjë ditë do të vinte e do ta përcillnim princeshën e lagjes ashtu siç e shihnim në përralla.
Megjithatë, gjatë kësaj kohe, mendoja, meqë kjo është si një përrallë, kush është shtriga në këtë histori? Por nuk gjeja dot personazhin e shtrigës dhe ishte e mrekullueshme. Ajo u fejua dhe shumë zemra të tjera u thyen nga kjo gjë.
Por kjo gjë e mrekullueshme nuk zgjati shumë. Vajza nuk dilte më aq shpesh, kalonin ndonjëherë ditë të tëra që nuk e shihnim. Dalëngadalë, ajo telefonata që e bënte të rrezatonte princeshën e lagjes, filloi të dukej sikur ishte telefonatë makthi. Kur shihte telefonin, ajo dridhej nga frika. Nuk e kuptoja çfarë po ndodhte.
Një ditë, erdhi ajo dita që do e njihnim "princin". Por ndryshe nga princërit e përrallave, ai erdhi me një veturë luksoze të asaj kohe, u parkua anash rrugës dhe priste. Më pas erdhi vajza jonë e lagjes. Ajo dukej jo shumë e lumtur, dhe u fut në veturë. Ai iu afrua dhe e puthi. Ishte hera e parë që shihja puthje në buzë dhe siç ishim atë kohë, ne fëmijët u turpëruam, qeshëm dhe mbyllëm sytë. Vajza më nuk dilte në rrugët e lagjes, as verës kur mbrëmjet gjallëroheshin. Ndërsa vizitat e princit me veturë shtoheshin, e bashkë me këtë shtoheshin edhe herët që shihja puthje, por ditë pas dite këto puthje po dukeshin të dhunshme, deri sa një ditë në vend të puthjes, ai i dha një të goditur. Gjithashtu, ishte goditja e parë që kisha parë në jetën time.
Pas kësaj, ditëve të tjera më nuk i mbyllja sytë nga puthjet, por nga goditjet që shihja. Ajo herë qante, herë vetëm ulte kokën dhe mbulonte sytë me duar. Një ditë, nuk durova më, edhe pse isha vetëm një vajzë e vogël, mora në dorë shkopin që luanim dhe u nisa drejt veturës. I rash fort te Netedy.com. Ai doli, tentoi të më ledhatonte kokën, e më tha që ai ishte "hoxha" dhe se duhej të tregohesha me edukatë ndaj tij. Më pas më mori shkopin e ma hodhi tutje.
Për herë të parë po e shihja nga afër, ai nuk iu ngjante fare princërve që kisha parë në përralla. Kishte edhe një shenjë në fytyrë e kjo pamje më tmerroi. Vajza e lagjes vuri re frikën time dhe doli nga vetura, më pa drejt e në sy, më puthi në ballë e më tha të shkoja në shtëpi, sepse ata vetëm po luanin. Por unë e dija që nuk ishte lojë kur buza rridhte gjak, e as kur sytë ishin të skuqur e të mbushur me lot. Për herë të parë, ajo më dukej shumë e shëmtuar. Nuk i kishte hije aspak gjaku në buzë e lotët në sy. Dukej totalisht tjetër njeri.
Më rrodhën dy pika lot dhe teksa ecja mbrapsht, po shihja vajzën.
Sikur ta dija që ajo do ishte hera e fundit që e shihja. Pas kësaj, sa herë shihja veturën të afrohej, ikja në shtëpi. Jo pse kisha frika nga ai, por sepse më frikësonte ta shihja edhe një herë aq keq vajzën e lagjes.
Të gjithë e dinin këtë, por askush nuk bëri asgjë, sepse ai që ia bënte këtë gjë vajzës ishte "hoxha". Pas ca kohësh, ajo u martua, u bë dasëm e madhe, erdhën shumë vetura që ta merrnin, por unë atë ditë isha mbyllur në shtëpi e nuk doja të dilja. Ishte dasma e parë që unë e urreja. Kalonin vite dhe njerëz të tjerë tregonin që ajo kishte lindur një fëmijë, më pas një tjetër, më pas një tjetër, por nuk e kishim parë më asnjë nga ne. Më nuk vinte ajo vetura.
Unë u rrita, ne u rritëm!
U preokupuam të gjithë me jetët tona, shkollën, obligimet.
Kanë kaluar plot 21 vjet, dhe sa herë unë dal të eci në lagje, kur kaloj kah shtëpia e prindërve të saj, kthej kokën dhe pres mos rastësisht e shoh atë. Por kot! Plot 21 vjet, ajo nuk ka vizituar shtëpinë ku ka lindur e është rritur. Disa thonë që ai e mban mbyllur në shtëpinë e tij të madhe e me oborr të madh sepse e do aq shumë sa nuk do që ta shohë njeri tjetër.
Dhe në fund, kuptova se ai nuk ishte hoxhë, por ashtu e kishte nofkën, ngase i frikësoheshin të gjithë, dhe nga kjo frikë detyroheshin tia dëgjonin të gjithë fjalën, ashtu siç e kishin zakon që ta respektonin hoxhën për shkak të dijenisë së tij, por këtë "hoxhën" e respektonin për shkak të armës që mbante në bel.
Dhe dyshimi që kisha kur isha fëmijë për shtrigën e kësaj historie, tashmë që jam rritur e kam kuptuar se në jetën reale, ajo "shtriga e përrallave" shpeshherë kamuflohet me pamjen e "princërve"
