KURVA
..Unë jam ajo kurva-injorante. Ajo pra, që jeton në pallatin tënd. Ëhë, në të njëjtin pallat e nuk përshëndetemi kurrë, sepse s’jam aq e bukur sa të meritoj as fjalët e tua të përshëndetjes. Jam një ndër ato femra-hije që kur kalojnë nuk tërheqin vëmendje, por çuditërisht edhe pse jam e padukshme, kam merituar ‘’medaljen’’ e famshme, *****̈. Nuk e di me çfarë rasti e kam merituar, por ndryshe nga të tjerat, unë jam kurva-injorante, (se edhe të jesh *****̈ ka kategoritë e veta) pasi gjëja e vetme që të tjerët mendojnë se di të bëj, është të kujdesem për familjen, shtëpinë, djemtë, burrin dhe të afërmit që janë bindur plotësisht se jemi hotel me 5 yje, 24 orë në shërbim të tyre. E jo vetëm kaq, por duhet t’u buzëqeshësh e të lësh hapur ftesën kur duan ata, nëse nuk do të futesh në sherr me fisin apo të mërzitësh burrin. Jo! Jo! Mos mendoni këto që po mendoni! Burri im është një mashkull i mrekullueshëm, nuk është si burrat e tjerë. Jo, jo! Në fillim patëm disa keqkuptime e zënkat tona përfunduan në spital, por isha mjaft e re e nuk dija çfarë ishte burri, ama, që atëherë, nuk e kam kundërshtuar kurrë më (si është ajo shprehja, mos e kundërshto kurrë dikë që ka pushtet mbi ty) burrin tim hijerëndë. Ama, ai i përshëndet çdo herë komshiet plot dashamirësi, saqë ato lakmojnë burrin tim të mirësjellshëm. Kështu pra, ne kemi një jetë për zili, nuk debatojmë kurrë, jo si këta komshinjtë poshtë nesh. Burri sa herë zihen ata, thotë gjithmonë se ajo kurva s’ka burrë, në të kundërt nuk do guxonte as ta mendonte që të ngrinte zërin. Unë e dëgjoj dhe tund kokën në shenjë pohimi, sepse burrit tim i pëlqen kur i aprovoj mendimet. Eh pra, unë kurva-shtëpiake i kam disa vite mbi shpinë e nuk di të pispillosem si ato femrat që punojnë zyrave, nuk di të josh meshkuj, tërë ditën më sheh me atlete e kostum sportiv, të ngarkuar me qese supermarketesh ose me çanta shkolle në sup, sepse vrapoj të çoj a marr djemtë në shkollë. Jeta ime nuk lakmohet nga askush, as nga vet mua, por unë vazhdoj të buzëqesh e të fitoj medaljen që më është dhuruar pa asnjë meritë e të solidarizohem ditë pas dite me të. Ngrihem herët në mëngjes, shëtis qenin që burri e bleu për t’u plotësuar dëshirën djemëve. Më mbushi dhe mua ditën, se më thotë shpesh me keqardhje: Çfarë bën tërë ditën?! Se kuptoj! E pra unë kurva pispillosem rrugëve me qenin për dore në 5 të mëngjesit edhe kur temperatura shkon minus, si ndonjë aristokrate në mes të Parisit, pastaj duhet të kthehem e të pastroj dhe ndyrësitë e qenit të shkretë, që po nuk e nxora unë, nuk kujtohet kush. Burri im është i zënë, nuk mundet, mos flisni kot tani! Telefoni i tij nuk pushon së rëni. Jo, jo, mos u ngatërroni, se burri im s’ka ndonjë post, as ndonjë biznes, as ndonjë impenjim pune, nuk është as i punësuar e as nuk ka punësuar dikë, ama ai është mjaft i zënë, për të na siguruar neve të ardhmen, e cila duhet të jetë mjaft e vështirë për ta siguruar, pasi burri im ikën nga mëngjesi deri në darkë dhe kur kthehet është mjaft i lodhur saqë nuk duron dot as zhurmën më të vogël. Ne duhet të jemi mirënjohës për sakrificën e tij. Nuk e kam pyetur kurrë në fakt se në çfarë rruge i siguron të ardhurat, sepse pyetjet janë territor i padëshiruar për të.
Kështu pra, unë kurva, që diploma e shkollës si inxhiniere më ka zënë myk nëpër sirtarë, duhet të vrapoj çdo ditë si makineri me rimbushje automatike, të nxjerr qenin, të çoj djemtë në shkollë, të fshij, laj, hekuros, gatuaj, duhet të nxitoj që të kap orarin kur dalin binjakët nga shkolla. Rrugës duhet të bëj pazarin e reston e lekëve duhet ta dorëzoj të plotë, pasi akoma nuk e kam harruar kur u mundova të mbaja qindarkat për disa ditë rresht. Kisha parë një fustan në vitrinën e një dyqani. Ishte aq i bukur, saqë nuk i rezistova dot. Ishte i shtrenjtë për mua sepse nuk kisha të ardhura e çdo natë lutesha që të mos e blinte dikush tjetër. Ishte sikur ëndrra doli nga ëndrra dhe u bë kaq e prekshme, kaq e arritshme, vetëm kaq pak larg, disa monedha më tutje. I mblodha një e nga një qindarkat dhe shkova në dyqan, e provova, u ndjeva femër dhe pa e menduar dy herë e bleva. Shitësja qeshte teksa i numëroja të hollat një e nga një. Kur ecja rrugës më qeshte nuri, e imagjinoja veten me të teksa më rrëshkiste trupit, ta vishja ndonjë ditë, ndoshta në ditëlindjen e binjakëve pa le të më thoshte gjithë qyteti *****̈ pastaj, ama të jetoja një çast vetëm për veten. Ëndrra u këput pasi shitësja në mënyrë fare të sinqertë e të çiltër kishte pyetur tim shoq a i kishte pëlqyer fustani i gruas. Nga tërbimi i tij kuptova se ishte gabim që ta tregoje paranë, ajo duhej fshehur thellë, sa më thellë ashtu siç bëjnë të pasurit. Aty kuptova përse ata i çonin lekët aq larg sa kishte gjasa edhe t’i harronin, apo në sa vende i kishin çuar, apo sa kishin çuar, apo...nejse. Fustani u bë copë e çikë e unë u shpërbleva me disa tatuazhe në forma të çrregullta, të errëta, errësirrë e thellë si ligësia. E pra, përveçëse *****̈, jam dhe injorante.
Më sheh me cep të syrit kur përplasemi në ashensor sikur të kem sëmundje ngjitëse e mezi pret të më heqësh qafe. Hyj e dal nga shtëpia pa përplasje takash, pa zhurmë, hije ashtu si jeta ime, pasi unë kurva-injorante, jetoj veç për t’u shërbyer të tjerëve e kurrë vetes..
Mora shkak nga lajmet e fundit, të parafundit dhe jo të vetmet nga dhuna që dëgjojmë kundër femrave. Vetëm një thirrje. DENONCO çdo tip dhune.
Web
