Ajo së cilës po i druhem më së shumti është jo vdekja por e nesërmja. Po vrapojmë pa e ditur ku dhe si... drejt një kohe pa kohë të zhytur në artificialitet. I druhem jo vdekjes se me ligjet e natyrës s'përballemi dot; por të nesërmes së krijuar nga ligjet e njeriut. Asaj të nesërmeje që do të na gjejë mbase me këmbë e duar, me flokë e zë por në vend të shpirtit një aparaturë të komandueshme automatikisht. Dhe kjo më frikëson, se njeriu nuk është krijuar pēr të qënë veç një një grumbull i përbërë nga mishi, gjaku e kockat, por mbi të gjitha nga një materie shpirti që e veçon prej çdo gjallese tjetër. I trembem asaj të nesërmeje që mund të na transformojë në një qënie robotike, më tepër nga çfarë na ka transformuar, asaj kohe drithëruese që prodhon gjithçka veç jo ndjenja! A do tē përfundojmë duke ngrënë njëri tjetrin? Si kafshët? Oh jo, kafshët nuk ushqehen me lloj-in e tyre, nuk shuajnë etjen me gjakun e tyre, nuk sulmojnë sojin e tyre, nuk i ngrenë kurthe e pusi atyre si vetja. Veç njeriu që po globalizohet, që po zhvillohet, që po bën progres...veç njeriu që po kthehet në një qenie të padëshifrueshme, ai që presupozohet të ketë llogjike e arsye brenda llojit nuk po njeh më as njërën as tjetrën. Mos vrapo botë! Ku po shkon me aq turravrap? Më ngjall krupën sesi ecën e pandalur në rrugë të formuara prej shifrash e numërorësh...sesi e lejon veten të kurdisesh nga paraja, nga egoja, nga dashakeqësia, sesi zgjohesh çdo mëngjes e ngrysur nga vrulli për të shtypur tjetrin, për tja vënë këmbën në fyt, për t'i thënë je një hiç, për ta nënshtruar, skllavëruar, trishtuar, dëshpëruar, për tja bërë jetën ferr... përnjemend botë po më habit! Sillesh sikur je e përjetshme, por a e pyet veten cila e nesërme na pret? A duhet domosdoshmërisht të presim koka njerëzish për t'u quajtur vrasës? Jo, e ke gabim! Ne të gjithë jemi vrasës, të heshtur, në çmenduri...po vrasim kohën, shpirtin, lumturinë; po vrasim me apo pa vetëdije të ardhmen tonë dhe tënden! Ne jemi vrasës pa armë e gjak, por vrasës gjakftohtë që lënë pas pasoja e viktima. Unë kam frikë botë sesi nuk të vrasin këpucët që i ke mbathur...aq vrikthi po ecën; si nuk të qëndrojnë ngushtë zinxhirët në qafë e në duar; a nuk e ndjen trupin gjithë vraga? A nuk të lëngon kraharori? A nuk ndien nevojën e një shpirti të pastër e pa mëri? E një shpirti të gjallë e të lumtur që të bën të ndihesh zonjë e rëndë? A të bëjnë vërtet të pasur ari e floriri kur përbrenda je shterpë nga njerëzillëku? Nuk e di pse po t'i them gjithë këto, thonë se je shurdhe e memece, veç në të pastë mbetur ende një grimë shpirt ruaje brenda vetes. Mos e pluhuros! Mos e ndyej! Mos e largo prej vetes...leri çthonë! Është pasuria më e madhe që do tē kesh!
