A është natyra njerëzore ajo që na shtyn të japim mendime të shpejta, apo kemi humbur aftësinë për të ndalur dhe për të dëgjuar me zemër? Ndoshta sepse është më e lehtë të gjykojmë nga jashtë sesa të përpiqemi të kuptojmë botën e brendshme të dikujt. Por sa herë kemi gabuar dhe jemi penduar? A duhet të ndryshojmë mënyrën si i qasemi njerëzve, dhe a është koha të mësojmë të kuptojmë para se të gjykojmë?
Obobo sa më lodh mua ky gabim që bëhet nga njerëzit sot. Është e modës të thuhet mos gjyko e mos gjyko.
Ne nuk jemi gjyqtarë që të gjykojmë shpirtrat e njerëzve se ku shkojnë, në ferr a në parajsë por ama kemi legjitimitetin të gjykojmë çështjet tona dhe mënyrën si e shohim botën.
Sa për shpejtësinë e gjykimit, sigurisht që gjykimi duhet të jetë i shtruar dhe me qetësi, nuk duhet gjykuar derisa të kesh një pamje të qartë, të gjitha faktet, deri atëherë duhet të jesh i tërhequr, por nëse gjykoj një situatë tek të tjerët, apo sjelljen e tyre është vetëm për të ndihmuar dhe nëse pranohet si ndihmë. Si opinion më shumë, e jo për të dëmtuar dikë, se jeta e dikujt tjetër nuk më takon të ndërhyj nëse nuk më ka cënuar mua.
Pra gjykimi është të dallosh të mirën nga e keqja dhe padyshim duhet patur për atë që të përket, është tepër i vlefshëm për jetën tënde dhe çdokush që ju thotë se nuk duhet gjykuar po ju thotë që duhet të jeni të pamend për të mos hetuar, për të mos kuptuar, për të mos nxjerrë një përfundim.
Na lini të gjykojmë çdo gjë që na përket personalisht, kurse për jetët e të tjerëve le të bëjnë si të duan sepse është jeta e tyre e nuk na përket, shpesh nuk jemi as në gjendje të kuptojmë gjithçka apo të dijmë gjithçka e ndaj mund të gabohemi por secili mund të gjykojë më mirë për veten e nëse nuk e bën, do i kenë pasojat nëse nuk gjykojnë drejt vetë ata.
Pra gjykimi është i vlefshëm vetëm nëse gjykohet drejt, pa anësi e pa përfitim personal por duke ndjekur drejtësinë, madje edhe kur ai gjykim del kundër vetes.
Unë gjykoj sipas normave morale dhe parimeve të krishtera, mundohem të jem sa më mirëkuptues dhe i butë, besoj deri në ekstremet e mia, besoj tek e mira e shpirtërave njerëzorë dhe inkurajoj veç ndershmërinë dhe përkushtimin më absolut ndaj të mirës.
Unë mendoj se ngatërrohet fjala dënim me fjalën gjykim.
Njeriu ka të drejtë të gjykojë ç'është e mirë e ç'është e keqe, e duhet patjetër të gjykojë por nuk ka të drejtë të dënojë dhe unë gjithmonë do e përdor gjykimin ndaj vetes por jo dënimin.
Gjykim do të thotë dallim i të mirës e të keqes, dënim do të thotë ndëshkim.
