E pastaj c'fare? Pasi ajo e ndjeu se ai ende po e veshtronte, por veshtrimi i tij kish ndryshuar. Ai donte dicka - donte ate qe ajo gjithmone e kish pasur te veshtire t'ja jepte; donte qe ti thoshte se ajo e dashuronte. Dhe kete, jo!, ajo s'mund ta bente dot. Ai e kishte me te lehte te fliste. Ai mund te thoshte gjera - ajo kurre s'mundej....Nje grua e pashpirt,- ai e quante - ajo kurre nuk i kishte thene se e dashuronte. Por s'ish keshtu, s'ish keshtu. Ishte qe, ajo kurre s'mund ta thoshte ate qe ndjente....Duke u ngritur, ajo qendroi prane dritares pasi donte ti shmangej veshtrimit te tij, dhe pasi ju kujtua se sa i bukur eshte - deti naten! Por ajo e dinte se ai kish kthyer koken dhe po e veshtronte. Ajo e dinte se ai po mendonte Je me e bukur se kurre! dhe ajo e ndjeu veten shume te bukur. A do te me thuash, te pakten nje here te vetme, se me dashuron? Ai po mendonte kete...por ajo s'mund ta bente dot; ajo s'mund ta thoshte. Atehere, duke ditur qe ai po e shikonte, ne vend qe te thoshte dicka ajo u kthye nga ai...e veshtroi ne sy. E ndersa po e veshtronte filloi te buzeqeshe, dhe megjithese ajo s'kish thene asnje fjale, ai e dinte, sigurisht qe ai e dinte, se ajo e dashuronte. Ai s'mund ta mohonte dot. Duke buzeqeshur, ajo veshtroi pertej dritares dhe tha - (duke menduar me vete, asgje ne bote nuk mund ta zevendesonte kete lumturi) - "Po, kishe te drejte. Do te bjere shi neser. Ti s'mund te shkosh." dhe e veshtroi duke buzeqeshur, pasi ajo kish triumfuar perseri. Ajo nuk e kishte thene, e perseri ai e dinte.
Virginia Woolf - To the Lighthouse