Me kalimin e kohës,
Do ta lirosh kapjen në atë shkëmb,
Ai që gjithmonë mendoje se ishte shtëpia,
Dhe do ta kuptosh se shtëpia nuk është një vend,
Është një gjendje shpirtërore.
Lëre të shkojë.
Me kalimin e kohës,
Do të mësosh ta shohësh veten më qartë,
Vajza që ishte gjithmonë shumë për një gjë,
Dhe shumë pak nga një tjetër, ishte në fakt
Gjithçka që ajo duhej të ishte.
Lëre të dalë.
Me kalimin e kohës,
Do t'i lësh gjërat e thjeshta të bëhen të mëdha,
Dhe ju do të lejoni që gjërat e mëdha të bëhen të thjeshta,
Dhe ai rregullim do të jetë,
Dita kur fillon vërtet të jetosh,
Le të jetë.
Me kalimin e kohës,
Do të detyrohesh të thuash lamtumirë shumë herë,
Dhe zemra jote e vogël e butë do të thyhet por,
Prapë do të rrahë dhe kjo do të të sjellë,
te gjithë qëllimi që te nevojitet.
Lëre të rrahë.
Me kalimin e kohës,
Ju do të ndaloni së zgjedhuri pasurinë në vend të paqes,
Ju do të ndaloni së zgjedhuri paratë me kalimin e kohës,
Dhe do të shohësh se thesaret që të duhen,
Janë në buzëqeshje dhe të qeshura.
Lëri të hyjnë.
Me kalimin e kohës,
Momentet që kujtohen kur jeta juaj flakë të kaluarën,
Nuk janë kurrë kujtimet e tmerrshme miku im, është gëzimi,
Netët e verës, ditët e lazdruara me njerëzit e dashur,
Bisedat e mesnatës dhe përqafimet e mëngjesit,
Le të ndodhin.
Le të ndodhin të gjitha.
Donna Ashworth