Më duaj, jo vetëm kur të dukem mirë, por edhe kur jeta më bëhet e mjegullt dhe zemra ime është e ngarkuar me pyetje dhe dyshime. Më duaj në ato momente kur humbas rrugën dhe nuk di nëse po ec përpara apo po kthehem pas. Më duaj kur fjalët nuk dalin dot nga goja dhe kur heshtja ime flet më shumë se çdo fjalë. Më duaj kur nuk kam forcë të tregoj se sa shumë të dua, sepse nganjëherë fjalët janë të pamjaftueshme për të përshkruar se sa e madhe është kjo dashuri që mbaj brenda. Më duaj edhe atëherë kur dukem e plogështuar, kur shpirti im është lodhur dhe trupi kërkon pushim, por mendimet e mia vazhdojnë të fluturojnë vetëm tek ti. Më duaj kur qesh me shpirt, dhe kur lotët më rrjedhin pa kontroll, sepse me ty mund të jem e sinqertë dhe pa maska. Më duaj edhe kur nuk jam në humor, kur diçka më mban të mbyllur brenda vetes dhe vetëm pranë teje ndiej se mund të jem në paqe. Më duaj për atë që jam, me gjithë të metat e mia dhe pasiguritë që mbart shpirti im, por dhe për ato cilësi që ndoshta as vetë nuk i kam zbuluar ende. Më duaj për çdo hap që hedh, për çdo ëndërr që kam dhe për çdo dështim që përjetoj, sepse me ty kam mësuar që dashuria është më e bukur pikërisht kur është e papërsosur dhe e ndjeshme. Më duaj dhe kur rreth nesh bota duket se po shembet, sepse prania jote është ajo që më jep forcë të qëndroj dhe të besoj se gjithçka mund të kalojë. Më duaj sepse zemra ime është vendosur të të duajë pa kushte, dhe në çdo çast që kalojmë së bashku, ajo e ndjen vërtet thellësinë e ndjenjave që nuk mund të shprehen në asnjë fjali. Dhe më duaj gjithmonë, jo vetëm për atë që jemi sot, por për gjithçka që mund të bëhemi nesër, për të gjithë ato momente që ende nuk kemi jetuar dhe që vetëm dashuria jonë mund t'i krijojë. Sepse, në fund të fundit, është dashuria ajo që na mban të gjallë, që na udhëzon dhe që na bën të besojmë se jeta, pavarësisht vështirësive, është më e bukur kur e kalojmë së bashku.