- Regjistruar më
- Gusht 8, 2020
- Mesazhe
- 67,664
- Pëlqime
- 37,733
Ka raste kur nuk je më ti.
Jo sepse nuk do, por sepse një zë tjetër – më i vjetër, më i plagosur – flet para teje.
Zëri i traumës.
Ajo flet kur ti përpiqesh të duash.
Flet kur përpiqesh të afrohesh.
Flet kur hesht.
Kur frikësohesh nga paqja, sepse e njeh vetëm trazimin
Kur i mban larg njerëzit që do, sepse ndihesh i/e padenjë.
Trauma flet me gjuhën e mbrojtjes, me heshtje, me ikje të papritura, me “jam mirë” të rremë.
Dhe në fund… nuk e njeh më veten.
A të ka ndodhur ndonjëherë të të flasë trauma para teje? Të mos jesh më ti, por mbijetesa jote? Si je përballur me të?
Jo sepse nuk do, por sepse një zë tjetër – më i vjetër, më i plagosur – flet para teje.
Zëri i traumës.
Ajo flet kur ti përpiqesh të duash.
Flet kur përpiqesh të afrohesh.
Flet kur hesht.
Kur frikësohesh nga paqja, sepse e njeh vetëm trazimin
Kur i mban larg njerëzit që do, sepse ndihesh i/e padenjë.
Trauma flet me gjuhën e mbrojtjes, me heshtje, me ikje të papritura, me “jam mirë” të rremë.
Dhe në fund… nuk e njeh më veten.
A të ka ndodhur ndonjëherë të të flasë trauma para teje? Të mos jesh më ti, por mbijetesa jote? Si je përballur me të?
