“jam mirë” fjalia më e përdorur për të shmangur një filozofi 7-orëshe me vetveten?

[Mignonne]

A është ‘Jam mirë’ fjalia më e shkurtër… për të mos u përballur me një shpërthim emocional?”


Pse zgjedhim këtë frazë, edhe kur brenda nesh ka stuhi? Është mburojë, autopilot, apo mënyra më e thjeshtë për të shmangur një bisedë 7-orëshe me vetveten?

 

[Albaa]

Shumica e njerezve e bejne kete se nuk duan ti ngarkojne njerezit e tjer me probleme personale. Jemi duke u pergjigj ne nje menyre joegoiste, te gatshme per te len menjean ceshtjen tone, ne menyren qe fokusi i bisedes te mos jet tek ju
Mendoj se te gjithe duhej te kemi dike nje invidual qe te flasim te hapemi e ti besojm sepse duhej ,nese nuk kemi ata njerez me te cilet mund te jesh sadopak hapur,ceshtjet tona do te fillojn te perkeqesohen dhe perfundimist do te shperthesh diku ne menyre jo te shendetshme , smund te mbash frymen shume gjat duke then vec jam mire

 

[Alizz]

-Jam mirë
-E shoh… e ndjej mes rreshtave, mes asaj “jam mirë” që s’është fare mirë.
Boshllëku që flet, nuk është mosqenie — është dhimbje e grumbulluar që s’ka më fuqi të bërtasë, prandaj hesht.
Kur ndihesh pa jetë, pa shpresë, pa ëndrra… nuk do të thotë që ato janë zhdukur. Janë aty, thjesht të lodhura. Të mbuluara nga pluhuri i lodhjes, i zhgënjimeve, i pritjeve pa fund.
Po diçka dua të të kujtoj:
Edhe toka më e tharë, më e shkrete, prapë mban thellë nën sipërfaqe një farë. Dhe ndonjë ditë… vjen një pikë shi. Dhe ajo farë zgjohet.
Edhe ty, do të të vijë ajo pika. Mund të jetë një fjalë, një përqafim, një kujtim, një njeri, një mëngjes me diell… ose thjesht një çast ku thua “boll”. Dhe fillon pak e nga pak.