Heshtja e nates...

[Nina]

paska zogj nate lol

 

[shkupjane]

Heshtja e nates ta qeteson shpirtin

 

[Bubulina]

 

[Nina]

eshte e embel

 

[DR02]

Ska heshtje Naten

 

[Nina]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

 

[shkupjane]

Heshtja e nates te relakson hyn tell ne mendime dhe thua neser do blej çokollat I haron gajlet

 

[Thea]

Heshtja e natës është si një pushtet i butë që mbulon gjithçka duke krijuar një atmosferë të qetë dhe magjike. Ndërsa bota rreth nesh ndalet, tingujt e ditës shuhet dhe vetëm zhurmat e natyrës mbeten si një përkëdhelje delikate. Është koha kur mendimet shndërrohen në pasazhe të thella, kur ndihesh më afër vetvetes. Ajo heshtje ndihmon të kuptosh më shumë për gjithçka që është thënë dhe gjithçka që ka mbetur e pathënë. Natën çdo gjë duket më e mundshme dhe heshtja shërben si një hapësirë për reflektim dhe ndoshta edhe për shpëtim. Në atë heshtje gjithçka mund të bëhet më e qartë por gjithashtu edhe më misterioze.

 

[daniel00]

Heshtja ka rënë natën dhe ka një zë të zvargur si murmurimë që nis e i jep objekteve, ndërtesave, rrugëve, dritave rol bashkëbiseduesish të fshehtë e nën zë.
Stolave i jep kohën të tregojë për shirat që i kanë rrahur, duke u lënë nuanca të murrme në nyjet e tyre dhe diellin që i ka thekur duke i thinjur e zbardhur fibrat e tyre.
E më pas pallatet me banorët e tyre si trena të mbushur me udhëtarë të kësaj jete që me kalimin e brezave i lënë vendin njëri tjetrit, sa më shpesh të parë e po aq të përsëritur në monotoninë e tyre. Me të njëjtët zëra e me të njëjtat fjalë ditë pas dite, me të njëjtat rroba si kukulla lego.
Rrugët zgjaten më shumë se gjatë ditës dhe në palëvizshmërinë e tyre theksojnë zbrazëtirën ku mungojnë hapat e miqve dhe zërat e tyre që më thërrisnin për tu takuar me gëzim e me padurim.
Dritat e rrugëve shtrijnë hije përdhe, pjerrtas e tërthorazi shtylla e binarë të stërgjatur, në fund edhe mua, më dyzojnë fillimisht aq sa më bëjnë të dyshoj se më është qepur dikush. E pastaj disa drita rrugësh më shumë, më katërfishojnë në hije duke më bërë të ndihem në mes të një turme hijesh. Hapat e mi theksojnë trokitjen e tyre të thatë dhe ajo bëhet e vetmja shenjë jete. Heshtja e natës më tregon me gjithë zbrazëtinë e saj se sa shumë jam i bekuar të kem njerëzit që dua. Edhe atëherë kur isha aq larg sa nuk mundesha t'i mbërrija, rrugët nuk ishin të pambarimta e nuk do të mund të më ndanin siç do ta tregonte koha më vonë.
Sa shumë dashuria i jep jetës sime e cila do të ishte një lëvozhgë bosh po të mos ishte ajo që ngjallej në mua, ajo dashuri e çjerrë që herë malli e grith e herë përqafimi e shëron dhe e shtron.

 

[Alizz]

Heshtja e natës është si një strehë për shpirtin e trazuar. Në atë qetësi, duket sikur bota ndalon frymëmarrjen për të dëgjuar zërin e mendimeve tona. Është momenti kur gjithçka që ndodhi gjatë ditës merr formë të re – kujtimet bëhen më të qarta, ndjesitë më të thella dhe emocionet më të sinqerta.

Nata të jep kohën dhe hapësirën për të folur me veten – për t’u përballur me frikërat e fshehura, për të përqafuar ëndrrat e paçmuara ose për të kujtuar momente që të kanë lënë gjurmë. Duket sikur vetë universi na fton në një vallëzim me mendimet tona, duke na dhënë forcë të përballemi me të nesërmen.

Heshtja e natës nuk është bosh. Është e mbushur me gjithçka që ne jemi dhe gjithçka që kemi frikë të jemi. Aty, mes asaj qetësie, gjejmë vetveten.