Dua të humbas në pyje, mes pemëve që mbajnë aromën e tokës dhe erën e gjethes. Dua të dëgjoj cicërimat e zogjve, një simfoni që më kujton se jeta vazhdon gjithnjë, pavarësisht kaosit tim të brendshëm.Dua të ulem pranë një liqeni, duke ndjekur valëzimet e lehta mbi sipërfaqe, sikur ato të më tregonin histori të qeta e të lashta. Dua ta gjej qetësinë atje ku koha duket se ndalon.Dua të flas me shiun, të ndiej pikat e tij mbi fytyrë dhe të kujtoj se edhe qielli qan, por prapë rilind me dritën. Dua të shijoj aromën e dheut të lagur dhe të ndiej se si çdo gjë, në fund, pastrohet.Dua të dëgjoj zërin tim të brendshëm, atë që shpesh e mbuloj me zhurmën e botës. Dua t’i besoj atij zëri dhe të eci drejt një rruge që më fton, edhe kur nuk di ku të çon.Dua të jem dritë në errësirën e dikujt, të jem një dorë që ngrihet për të mbështetur. Dua të jem një kujtim i mirë në jetën e njerëzve që dua.
Dua të eci në qytetin tim gjatë natës, nën dritat e rrugës, duke ndjerë një qetësi që vetëm ora e vonë mund ta sjellë. Dua të shoh reflektimin tim në një vitrinë dhe të ndiej paqe me atë që jam bërë. Dua të përqafoj jetën me të gjitha ngjyrat e saj, të bukura dhe të errëta. Të mësoj se çdo hije ka dritë dhe çdo humbje hap një derë të re. Dua të dua më shumë, të ndiej më thellë dhe të jetoj më plotësisht.