CNN rendit ‘Zjermin’ e Shqipërisë si kënga më e mirë në Eurovision

[daniel00]

CNN rendit ‘Zjermin’ e Shqipërisë si kënga më e mirë në Eurovision mes 26 vendeve finaliste: Janë autentikë dhe të veçantë, publiku çmendet pas tyre​

Nga 26 shtetet që u kualifikuan në finalen e madhe katër, renditja e këtij viti është po aq e çuditshme sa edhe emocionuese. Dhe në krye të kësaj liste? Shqipëria, me një paraqitje aq të pazakontë sa të papërshkrueshme.


CNN e ka vlerësuar si më të mirën në Eurovision këngën "Zjerm" që performohet nga Beatriçe Gjergji dhe Kolë Laca, përfaqësues të Shqipërisë:


Pas një mungese prej dymbëdhjetë muajsh që u duk e pafund, Eurovision Song Contest është rikthyer në skenë – këtë herë nga Bazeli i Zvicrës – me të gjitha elementët që e bëjnë këtë spektakël të dashur, të çuditshëm dhe plot ngjyra: drama, konkurrencë, skena marramendëse dhe një dozë e madhe provokimi.

Nga 26 shtetet që u kualifikuan në finalen e madhe katër, renditja e këtij viti është po aq e çuditshme sa edhe emocionuese. Dhe në krye të kësaj liste? Shqipëria, me një paraqitje aq të pazakontë sa të papërshkrueshme.

Më poshtë gjeni një përmbledhje të renditur, nga vendi i parë te i fundit, e të gjitha pjesëmarrjeve në Eurovision.

1. Shqipëria: Shkodra Elektronike – “Zjerm”

Një burrë tullac me një intensitet të frikshëm dhe një këngëtare që duket sikur ka kaluar nga një sekt i çuditshëm, përbëjnë dyshe më të pazakontë të Eurovisionit.

Me një tekst që flet për një oaz ku “nuk ka ambulancë në rrugë, askush s’të flet me arrogancë”, performanca është totalisht jashtë çdo skeme të zakonshme.

Ironikisht, ata nuk janë fansa të Eurovisionit: “Nuk është lloji ynë i muzikës,” thotë Beatriçe Gjergji për CNN.

Pikërisht kjo indiferencë i ka bërë të duken autentikë dhe të veçantë. Dhe publiku është i çmendur pas tyre.

2. Austria: JJ – “Ëasted Love”

Një baladë me vokale operistike mbresëlënëse që shpërthen në një kulm emocional. Edhe pse krahasimet me këngën fituese të vitit të kaluar “The Code” janë të pashmangshme, fuqia dhe sinqeriteti i JJ e bëjnë këtë këngë të pavetëpërmbajtshme. Problemi? Eurovisioni nuk i do përsëritjet. Gjithsesi, kjo është një perlë.

3. Finlanda: Erika Vikman – “Ich Komme”

E po, kënga është literalist për... një orgazëm. “Është një vit shumë... i ndezur,” thotë edhe fituesi i vitit të kaluar, Nemo. Performanca është një shpërthim fuqie, seksuali dhe vetëbesimi. Një mikrofon gjigant që lëshon flakë thotë gjithçka.

4. Zvicra: Zoë Më – “Voyage”

Një baladë e ëmbël dhe e thellë, me një skenografi filmike dhe një zë që të rrëmben. Në një garë ku shumë këngë kërkojnë vëmendje me zhurmë, “Voyage” mbetet në mendje me qetësinë e saj të ngrohtë.

5. Franca: Louane – “Maman”

Një këngë prekëse dedikuar nënës së ndjerë të këngëtares. Një nga momentet më të ndjera të mbrëmjes. Një baladë që nuk mbështetet te klishetë franceze, por te emocionet e vërteta.

6. Italia: Lucio Corsi – “Volevo Essere Un Duro”

Një reflektim i bukur mbi imazhin mashkullor dhe ndjeshmërinë, me një stil që të kujton David Boëie. Shumë nënvlerësuar dhe jashtë radarit – padrejtësisht.

7. Luksemburgu: Laura Thorn – “La Poupée Monte Le Son”

Një rikthim plot jetë i një klisheje të vjetër nga Eurovisioni i 1965-ës, por këtë herë me fuqi, kërcim dhe identitet. Një “kukull” që rrit volumin dhe merr kontrollin.

8. Suedia: KAJ – “Bara Bada Bastu”

Një këngë për saunën (!) – seriozisht – nga një treshe finlandeze që përfaqëson Suedinë. Ka ritëm, mesazh shëndetësor dhe shumë avull.

9. Danimarka: Sissal – “Hallucination”

Një baladë me fuqi epike që më në fund e çon Danimarkën në finale pas 6 vitesh mungesë. Një surprizë e këndshme.

10. Malta: Miriana Conte – “Serving”

Ishte titulluar “Kant” (si filozofi), por u detyrua të ndryshojë. Një këngë vajzërore, me vokale të fuqishme dhe qëndrime të forta. “Ajo ka një aurë të jashtëzakonshme,” thotë Nemo.

11. Estonia: Tommy Cash – “Espresso Macchiato”

Një karikaturë mbi kulturën e kafes italiane, me tekstin “No stresso, no depresso”. Satirike, qesharake dhe çuditërisht ngjitëse.

12. Ukraina: Ziferblat – “Bird of Pray”

Këngë e guximshme, me zëra glam-rock dhe kostume që sfidojnë pritshmëritë. Jo për të gjithë, por artistikisht e pasur.

13. Holanda: Claude – “C’est La Vie”

Një këngë mes frëngjishtes dhe anglishtes, e bukur dhe tërheqëse. Skena të thjeshta, por vokale të pastra.

14. Greqia: Klavdia – “Asteromáta”

Një baladë e ndjerë për shpërnguljen dhe humbjen. Kërkon disa dëgjime për ta vlerësuar siç duhet.

15. Letonia: Tautumeitas – “Bur Man Laimi”

Pop etno i frymëzuar nga folklori letonez. Mund të mos i përshtatet shijes së të gjithëve, por është origjinal dhe plot jetë.

16. Polonia: Justyna Steczkoëska – “GAJA”

Këngëtare e njohur, kthim pas 30 vitesh në Eurovision. Performancë e fuqishme, por ndonjëherë e zhurmshme.

17. Norvegjia: Kyle Alessandro – “Lighter”

Një adoleshent plot energji, por tekstet duken si të përkthyera 16 herë në Google Translate.

18. Islanda: VÆB – “Róa”

Energjikë dhe futuristë, por ndoshta pak të tepruar. Do të zgjojnë publikun pas baladave.

19. Spanja: Melody – “Esa Diva”

Fabulë skenike dhe këngë kaotike – në kuptimin e mirë – por vështirë të tërheqë jurinë ose publikun.

20. Izraeli: Yuval Raphael – “Neë Day Ëill Rise”

Një baladë që vjen në sfondin e një situate të ndërlikuar politike. E sinqertë, por muzikalisht më e dobët se paraardhësit.

21. Gjermania: Abor & Tynna – “Baller”

Vokalisht në rregull, por tekstet janë nonsens. “Krimi mes nesh, si në CSI” nuk frymëzon shumë.

22. Lituania: Katarsis – “Tavo Akys”

Një këngë e errët, introspektive, por me ritëm të dobët për Eurovisionin.

23. Portugalia: Napa – “Deslocado”

Një këngë e bukur për dëgjim të dielën në mëngjes, por pa asnjë element që të mbetet në mendje.

24. Mbretëria e Bashkuar: Remember Monday – “Ëhat The Hell Just Happened?”

Zëra të mirë, por këngë e dobët dhe e mbetur në kohën e Ke$ha-s së vitit 2013. Skenografia? E mërzitshme.

25. San Marino: Gabry Ponte – “Tutta L’Italia”

Autori i “Blue (Da Ba Dee)” sjell një këngë që përmend “Spaghetti, verë dhe Mona Lisën”. E lodhur dhe klishe.

26. Armenia: PARG – “Survivor”

Topless në tapet lëvizës, PARG ngjan më shumë me një eksperiment të Inteligjencës Artificiale sesa një artist të vërtetë. Kënga? Katastrofë./

https://edition.cnn.com/2025/05/16/entertainment/eurovision-2025-final-songs-rankings-cmd-intl

 

[daniel00]

Thoma Gëllçi: ‘Zjerm’ si metaforë e një brezi që kërkon dritë​

​

Shkodra Elektronike

Thoma Gëllçi
15 Maj


Kënga “Zjerm” e Shkodra Elektronike, që përfaqëson Shqipërinë në Eurovision 2025, e kaloi raundin e parë dhe tashmë është në finalen e madhe të Eurovizionit. Mendimi im dhe, për fat të mirë, edhe i shumë të tjerëve është se “Zjerm” është kandidate serioze për të zënë një vend nderi në këtë konkurs të madh të muzikës evropiane. Kjo ka rëndësinë e vet, por për mua, kjo nuk është gjithçka.


Ajo është një nga krijimet më të thella e më të guximshme që Shqipëria ka shpënë në këtë festival. Në thelb të kësaj kënge qëndron një përpjekje për të krijuar një realitet të mundshëm – një minutë ideale ku bota ndalon së vuajturi dhe njeriu rilind përmes shpresës, dritës dhe identitetit. E vendosur mes zërit të një gjenerate që nuk e gjen veten as në të kaluarën e mundimshme, por as në retorikat bosh të së sotmes, “Zjerm” nuk flet, por ndizet.

Fillimi i këngës “Zjerm” të Shkodra Elektronike është një goditje e parë në shpirt. Në sekondat e para, dëgjohet ritmi karakteristik i çiftelisë, që vjen si një zgjim i beftë nga thellësitë e kujtesës kulturore shqiptare. Tingulli është i ngrohtë, ritmik, por jo folklorik në kuptimin klasik - ai është rikompozuar në një peizazh elektronik që e kthen çiftelinë nga instrument festiv në instrument alarmi.


Ky ritëm s’është për valle dasmash, por as këngë trimash – është për një nisje të re. Ai i jep këngës një ndjesi rituale, si një thirrje e lashtë që paralajmëron: kujdes, këtu do flitet me zjarr. E përdorur jo si nostalgji, por si element strukturor, çiftelia në këtë hyrje vepron si një kod gjenetik muzikor që të kthen në rrënjë, ndërsa të përgatit për shpërthimin modern që vjen më pas. Është pikërisht ky kontrast dhe ky kalim i përpiktë nga e vjetra në të renë që e bën fillimin e “Zjerm” jo vetëm të fuqishëm, por edhe artistikisht të ndërlikuar dhe domethënës. Çiftelia nuk është këtu për të na kujtuar të kaluarën, por për të na kujtuar se e kaluara ende flet.


Vargjet “Në këtë minutë, në këtë çast, no paranoja” vendosin tonin e një bote të përmbysur – ku nuk ka ambulanca në rrugë, ku arroganca hesht, ku shiu nuk sjell mërzi, por pastrim. Kjo nuk është thjesht një utopi poetike: është një sfidë ndaj realitetit. Është një dëshirë për ta ndalur kohën në një moment të thjeshtë, por të përkryer, ku jeta merr një formë njerëzore.

Kjo dëshirë për qetësi dhe drejtësi shoqërohet me një revoltë të heshtur kundër realitetit të papërballueshëm: “Pa ushtarë, pa jetimë, asnjë shishe në oqean” – një varg që përmban dhimbjen e një brezi që ka parë mjaftueshëm ikje, mbytje dhe shpërngulje. Edhe “naftës i vjen era jargavan” është një figurë e fortë poetike, një oksimoron që përzien ndotjen me aromën e luleve – një realitet i mbrapshtë që kërkon të shërohet.

Muzikalisht, kënga ndërton një peizazh zanor që nuk ndjek strukturat klasike të baladës apo pop-it festiv, por shkon drejt një forme rituale. Ritmi është tribal, tronditës, ndërsa elektronika shërben si medium që i jep zë një bote të mbushur me kujtesa, me ëndrra, me humbje dhe me ngulm për të mos u zhdukur. Ritmet shpërthejnë si thirrje lirie, ndërsa vokali – herë lutës, herë i fortë – bëhet një zë kolektiv që e kërkon dritën me ngulm, me nevojë.

“Zjerm” nuk përpiqet të jetë as thjesht moderne, as thjesht tradicionale - është një kalim i vazhdueshëm nga njëra tek tjetra ku gjuha e këngës ka rëndësi dytësore. Refreni i saj është një himn që përkthehet automatikisht tek dëgjuesi : “Vazhdo më shndrit, shndrit, shndrit… Zjerm.”. Është zjarr i brendshëm, një flakë që nuk djeg, por ndriçon nga brenda jashtë.

Interpretimi artistik i Beatrice Gjergjit në “Zjerm” është një nga elementët më të veçantë dhe më ndikues të performancës së Shqipërisë në Eurovision 2025. Ajo nuk e këndon këngën – e mishëron atë. Trupi i saj është shkrirë me muzikën, është vazhdim i saj. Sidomos lëvizjet e duarve krijojnë një gjuhë të veçantë, poetike, që lehtëaojnë kalimin e mesazhit të këngës tek dëgjuesi pa patur nevojën e përkthimit.

Në momentet më të ngarkuara emocionale, duart e Beatrices lëvizin në ajër si të ishin midis vallezimit dhe fluturimit. Ndonjëherë ngrihen si për të kapur dritën, ndonjëherë hapen si për të çliruar dhimbjen. Ka një elegancë të egër në ato lëvizje – si valë që ndjekin ritmin e brendshëm të një zjarri që digjet jo për të shkatërruar, por për të ndriçuar. Ato nuk janë lëvizje të koreografuara në kuptimin klasik; duken si instinkte të një shpirti që kërkon rrugëdalje – të një gruaje që flet me trupin atë që fjala nuk arrin të përshkruajë.

Në disa çaste, gishtat e saj dridhen lehtë, si flakë të padukshme që përdridhen në erë. Në të tjera, krahët përshkruajnë harkime të gjera, që të kujtojnë shqiponjën në ngritje ose një lutje pagane që ngrihet mbi skenë. Është një interpretim që nuk të kërkon ta kuptosh racionalisht – thjesht të dorëzohesh përpara ndjesisë që të jep. Dhe kjo ndjesi është zjarr: i ngrohtë, i trazuar, i gjallë. Beatrice Gjergji, përmes këtij interpretimi fizik, sjell në skenë një zjarr metaforik – një prani e dukshme e emocioneve që përvëlojnë dhe ndriçojnë njëkohësisht. Dhe në fund, kur dritat shuhen dhe muzika ndalon, duart e saj duken sikur ende kërcejnë në ajër – si një flakë që s’do të fiket lehtë.

Në pjesën e dytë, kënga fiton një tjetër intensitet emocional. “Bjer mbi vallet tona tribale… Si shtatë thika që t’ngulen n’shpirt” – kjo është poezia e një shoqërie që kërcen mbi plagët e veta. Nuk është këngë për t’u dëgjuar me veshë të qetë; është një eksperiencë që të përfshin, që të shkund. Një rrëfim i një populli që jeton me “njerëzit pa emër”, me ata që nuk shfaqen në kronika, por që janë shpirti i heshtur i një kombi.

Kolë Laca, në interpretimin e tij në “Zjerm”, është kundërpesha perfekte e zjarrit të Beatriçes – një figurë e palëvizur në mes të stuhisë. I veshur me të zeza, pa shkëlqim, pa gjeste të tepërta, ai qëndron si një gur themeli në mes të skenës – i heshtur, i qetë, por me një prani që nuk mund ta anashkalosh. Ai nuk kërkon vëmendjen, por e përthith atë. E zeza e veshjes së tij është një zgjedhje estetike. Është hija që e bën dritën të duket më fort, është toka ku digjet “Zjerm”-i.

Qëndrimi i tij i ngurtë, thuajse ceremonial, krijon kontrast dramatik me energjinë e lëvizshme të Beatrices. Ai nuk vallëzon, por është vetë shtylla ku mbështetet rrëfimi. Ai nuk këndon me zë të fortë, por fjalët që thotë tingëllojnë si urdhër i heshtur, si kujtesë e thellë, si jehonë e burrnisë së vjetër që nuk ka nevojë të bërtasë për të qenë.

Kolë Laca është i ngjashëm me një prift të lashtë në një ritual zjarri – i heshtur, i përmbajtur, por thellësisht i pranishëm. Ndërsa Beatricja fluturon mbi valët emocionale të këngës, Kolë qëndron si një trup që i përket tokës. Dhe është pikërisht kjo tokë që mban zjarrin gjallë. Sepse, në fund të fundit, çdo zjarr ka nevojë për diçka të qëndrueshme ku të ndizet. Dhe Kolë Laca është ajo themelueshmëri e heshtur që i jep këngës “Zjerm” forcën e saj më të madhe: balancën mes ndjesisë dhe arsyes, mes flakës dhe terrenit ku ajo digjet.

Simbolika e “Zjerm”-it është ndërtuar mbi zjarrin si metaforë për pasionin, për identitetin, për vetë jetën. Flaka është e kuqja e ndezur e skenës, është gjaku i atyre që nuk u përmendën kurrë, është energjia e të panjohurve që vallëzojnë në shpirt. Në tekst, ajo shndërrohet në urë mes të shkuarës mitike dhe të ardhmes së mundshme: “Jarna ne ti toka ime… Jarna ne ti bota ime.” Toka dhe bota shkrihen në një entitet të vetëm, ku identiteti shqiptar nuk është pengesë për përkatësinë europiane, por themel për të.

Në thelb, “Zjerm” në Eurovizion nuk është një këngë vetëm për pikë. Është një akt artistik që synon të ndezë ndërgjegje. Pavarësisht se është në shqip, duket sikur kuptohet nga të gjithë. Kjo këngë përfaqëson më mirë se çdo gjë tjetër frymën e një Shqipërie që refuzon të imitojë - dhe më në fund, guxon të jetë vetja. Dhe kjo është, në vetvete, një fitore. Dhe një shpresë e madhe na përfshin.por që kam ndrojë t’a them.

Thoma Gëllçi: ‘Zjerm’ si metaforë e një brezi që kërkon dritë - Shqiptarja.com

Fillimi i këngës “Zjerm” të Shkodra Elektronike është një goditje e parë në shpirt. Në sekondat e para, dëgjohet ritmi karakteristik i çiftelisë, që vjen si një zgjim i beftë nga thellësitë e kujtesës kulturore shqiptare. Tingulli është i ngrohtë, ritmik, por jo folklorik në kuptimin klasik - ai...

shqiptarja.com

 

[daniel00]

Spektakël

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

 

[daniel00]

Reagim në youtube

Shpjegim i thellë i kuptimit të këngës

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

 

[daniel00]

Italiania 'Piccole Storie': Pse kënga e Shqipërisë në Eurovision është një kryevepër e vërtetë që nuk është parë asnjëherë​

​

​

“Piccole Storie” një nga faqet më të ndjekura italiane, i ka dedikuar një shkrim 'Shkodrës Elektronike' për performancën spektakolare që dy artistët i dhuruan skenës së magjishme të 'Eurovision 2025' në Bazel të Zvicrës.


Përse kënga e Shqipërisë është një kryevepër e vërtetë dhe e paparë më parë?!, pyet “Piccole Storie” në hyrje të artikullit ndërsa thekson se kënga 'Zjerm' është një dhuratë që Shqipëria i ka bërë Eurovision-it.
Ka këngë që i dëgjon. Dhe pastaj ka këngë që jetojnë. Që hyjnë brenda teje si një pëshpëritje e lashtë dhe rizgjojnë diçka që e kishe harruar. “Zjerm” - Zjarri - është një prej tyre.


Është dhurata që Shqipëria i ka sjellë Eurovision 2025 këtë vit, por do të ishte pak ta quanim thjesht “një këngë”.

Është një lutje elektronike, një valle e shenjtë, një dialog midis shpresës dhe realitetit, e vënë në skenë nga dyshja italo-shqiptare ‘Shkodra Elektronike’: Beatriçe Gjergji dhe Kolë Laca.

Të lindur në Shkodër, në veri të Shqipërisë - një qytet ku gjuhët, fetë, ritualet dhe heshtjet kanë bashkëjetuar për shekuj me radhë - sot ata jetojnë në Itali, por mbajnë brenda tyre zërin e maleve, lumenjve, kujtesës. Dhe ai zë, në këngën “Zjerm”, shndërrohet në një britmë që nuk bën zhurmë, por ia ndez zemrës flakën.

Kënga hapet me vizion.

Një vizion që vjen nga Beatriçe, i ndritshëm, i pastër, pothuajse fëmijë në kokëfortësinë e saj.

Ajo kërkon vetëm një minutë. Vetëm një.

Një fragment kohe kur bota më në fund mund të marrë frymë.

“Imagjinoni për një minutë...

Pa ushtarë

Pa jetima

Nga shishet në oqean

Vajit i vjen era zambak

Dhe fjala është e lirë

Mirësia nuk ka emër

Liria mësohet në shkolla.

Ajo minutë e imagjinuar nga Beatriçe është gjithçka që i mungon botës: është ëndrra e atyre që e dinë se nuk jetojnë në një vend të duhur, por prapë zgjedhin të kërcejnë, të këndojnë, të besojnë.

Këtu këndon ajo:

"Krijo tek unë një zemër të pastër"

“Në natën time, unë ju dërgoj dritë”

“Ju lutem kini mëshirë”

Dhe këtu vjen një frazë e fuqishme, e ngarkuar me simbole:

“Aman, mizere”

Një varg që bashkon dy besime, dy botë, dy dhimbje.

“Aman”, një fjalë arabe, e përdorur në këngët sufi e në vajtime

"Miserere", latinishtja e shenjtë, lutje e shenjtë, falje.

Dy fe takohen në një thirrje universale, e cila tejkalon kufijtë dhe bëhet njerëzim.

Nuk është kërkesë për keqardhje për veten. Është një lutje për të gjithë botën.

Por menjëherë më pas, Kolë do të fliste.

Dhe e bën me zërin e plagosur të atyre që kanë pushuar së ëndërruari.

“Zjarr bie mbi vallet tona fisnore”

“Shtatë thika shpojnë shpirtin”

"Njerëzit bien si ortek"

“Nuk i shohim më yjet... i kemi shkelur”

Kolë është ana tjetër e shpresës. Është dëshpërimi.

Ai flet për një botë që nuk i ka mbetur poezi, që ka harruar hënën, që është i etur për pushtet dhe i verbër ndaj bukurisë.

Kënga e saj nuk është zemërim: është pikëllim i pastër. Është kujtesa për të mos harruar realitetin.

Dhe pikërisht kur gjithçka duket e shuar...

Beatrice po këndon përsëri.

“Në zemrën time, njerëzit e mirë

Njerëz pa emër

Luginat vallëzojnë në shpirt”

“Ti vlen, toka ime...

Vazhdoni të shkëlqeni

Shkëlqeni, shkëlqeni, shkëlqeni ”

Zjarri i Zjermit nuk është ai që shkatërron.

Është zjarri që pastron, që ndriçon, që shpëton.

Është flaka që qëndron gjallë kur gjithçka rreth teje shuhet.

Është forca e brishtë e atyre që vazhdojnë të kërcejnë, edhe mbi rrënoja.

“Zjerm” është minuta e Beatrices.

Minuta që të gjithë, thellë thellë, duam.

Momentin kur bota ndalet...

... dhe për një moment, vërtet merr frymë.

Me një bashkim të paparë të elektronikës dhe traditës, poezisë dhe shpirtërores, kënga nga Shqipëria nuk është vetëm më e fuqishmja e këtij Eurovizioni: është një përvojë.

Një meditim në muzikë.

Një akt dashurie ndaj asaj që njerëzimi ka humbur.

Një ftesë e heshtur por e pandalshme:

Ëndërro më shumë.

Digjuni me bukurinë brenda.

Dhe edhe kur të thonë se është e kotë... kërce vetë./

Marrë nga https://www.facebook.com/photo/?fbid=1241592104192917&set=a.717373466614786

 

[Mignonne]

Bukur

 

[Kalimtari]

Knge shume e bukur
Bravo goces
Po edhe tullacit lol

 

[daniel00]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Prano cookie-t e palëve të treta

 

[Machiavelli]

Ishalla fitojn

 

[daniel00]

"E dëgjove Shqipërinë? Çfarë klasi kanë?" - Gazetarët e huaj të mahnitur nga “Zjermi”, historia e dy këngëtarëve që mund të bëjnë historinë​

Në hollin e një hoteli në Bazel të Zvicrës, gazetarët që mbulojnë festivalin europian të këngës "Eurovision Song Contest” mbajnë radhë për të intervistuar këngëtarët që ja kanë dalë mbanë të ngjiten në skenën e finales së madhe së 17 majit.

Për të takuar dhe intervistuar Beatriçe Gjergjin dhe Kolë Lacën, dyshen e "Shkodra Elektronike”, duhet pritur gjatë. Interesi për ta është i madh. Gazetarë nga e gjithë bota duan të dinë gjithçka për përfaqësuesit e Shqipërisë së këtij viti, që nga teksti i këngës, veshja, lëvizjet skenike, ambiciet, pritshmëritë.

Pyetjet janë të pafundme dhe lodhja e tyre është e dukshme, megjithatë gjejnë kohë për t'i dhënë përgjigje të sinqerta e të vërteta gjithësecilit të interesuar, me një buzëqeshje që nuk u ikën asnjëherë nga portreti.


Ngjizja e "Shkodra Elektronike”

Edhe pse të dy të lindur në Shkodër dhe të emigruar herët në Itali, Beatriçja dhe Kola nuk njiheshin më herët, por u gjetën rastësisht në rrjetet sociale, ndërkohë që secili kishte grupin e tyre muzikor. "Me Kolën jemi gjetur në internet. Jemi simboli i kohës ku jetojmë” – thotë Beatriçe Gjergji për DW. Dëshira për të rikrijuar një cover të këngës shkodrane "Turtulleshë” bëri që para se t'ua propozonte miqve të saj italianë këngën, të kërkonte në Youtube, ku gjeti një cover të mëhershëm që Kola kishte kënduar me grupin e tij.

"Ishte cover shumë i bukur dhe diçka krejt e re, e padëgjuar më parë dhe më pëlqeu shumë. U emocionova”. Pastaj kureshtja bëri që të dinte më shumë për Kolën dhe dëgjoi intervista të tij, ku mësoi se dhe ai ishte nga Shkodra, emigrant i viteve '90, dhe gjeti shumë ngjashmëri me historinë e jetës së saj. Më pas komunikuan në Facebook dhe pasi ndoqën nga larg aktivitetin muzikor të njëri-tjetrit, u takuan dhe nisën të flisnin për bashkëpunim, derisa në 2019-ën krijuan "Shkodra Elektronike”.

Kulmi i bashkëpunimit të tyre artistik është shkrimi i këngës për Festivalin e fundvitit të Radio-Televizionin shqiptar, fitorja e së cilës i solli në skenën gjigante të Eurovisionit.

"Njerz't e mirë e njerz't pa emër, kërcejnë valle n'shpirt” – është një nga vargjet e "Zjerm”.

"Kur kam nisur të shkruaj këngën, kam menduar të shkruaj për njerëzit e mirë, njerëz të cilët kur bëhen me nerva, nuk reagojnë keq. E kam shkruar për njerëzit me empati, dhe unë kam pasur fatin të njoh shumë prej tyre, që kanë lënë shenjë të madhe tek unë dhe unë kam mësuar shumë prej tyre” – thotë Beatriçe.

"Emigrantë të viteve ‘90”

Kolë Laca ishte 20 vjeç kur vendosi të studiojë në Itali. Në Shkodër kishte studiuar për piano në licé por nuk ishte ndjerë asnjëherë i lirë për të bërë muzikën që donte. "Mbarova studimet dhe aty e mbylla me muzikën, sepse po flasim për një shkollë në komunizëm, ku askush nuk ishte i lirë të bënte çfarë të donte” – tregon Kola për DW. Mirëpo sistemi ra dhe gjithsesi Kola nuk e gjente veten në Shqipëri. Përmes një burse të shkollës së Jezuitëve në Shkodër vendosi që në vitin 1992 të studiojë drejtësi në Padova të Italisë, degë të cilën më pas e ndërroi me shkencat politike, aty ku dhe u diplomua.

Por në një treg të lirë dhe të zhvilluar muzikor si Italia, iu rikthye muzikës por këtë herë jo asaj klasike por muzikës underground. "Aty ia nisa nga 0 edhe nga muzika. Mbaj mend që gjëja e parë që bëra kur mbërrita në Padova ishte blerja e një gazete ku njoftohej për aktivitetet muzikore që do të kishte në muajt në vijim dhe pashë që do të vinin grupi ‘Aerosmith'. Shkova për t'i parë dhe aty kuptova psikologjikisht dhe fizikisht ndryshimin e madh me Shqipërinë e atyre viteve” – thotë Kola.

Për vështirësitë e fillimit nuk ndalet të flasë gjatë, pasi në 33 vite jetë në Itali, thotë se ka pasur kohë mjafueshëm që të harrojë gjithçka.

Ndërsa Beatriçe ishte vetëm 6 vjeç kur familja e saj emigroi në Itali, pas një eksperiencë tjetër emigrimi që kishin pasur më herët në Gjermani. "Italia nuk ka qenë e lehtë, sidomos për prindërit e mi. Por në sytë e tyre unë nuk kam parë kurrë frikën, por vetëm dinjitetin. Prandaj dhe jeta ime ka qenë me ngjyra dhe nuk ka qenë kurrë e mërzitshme” – thotë Beatriçe, e cila ndihet me fat që në jetën e saj kanë mundur të ndërthuren bukur dy botë të ndryshme, ajo shqiptare dhe italiane.

"Muzikantë klasi”

"E dëgjove Shqipërinë? Çfarë klasi që kanë. E meritojnë të jenë të paktën në treshen fituese”.

Kjo është fjalia që një gazetar ia thotë kolegut ngjitur, pasi "Shkodra Elektronike” përmbyll provën e fundit skenike para finales së madhe të datës 17 maj. Nga organizatorët, Shqipëria është përzgjedhur që të jetë kënga e fundit e listuar në garë, me numrin 26.

"Është zgjidhje jo e zakontë që kemi lënë të parafundit San Marinon, dhe të fundit Shqipërinë. Sepse San Marino është argëtim, një këngë ritmike ku gjithkush kërcen. Por nga ana tjetër donin ta mbyllnim me një zgjedhje që është vërtet klas dhe përfaqëson muzikën. Dhe kjo është kënga e Shqipërisë. Ka shumë talent, zgjuarsi, dhe është një këngë shumë e bukur. Mund edhe të kishim lënë Shqipërinë të parafundit dhe San Marinon të fundit, por është më e drejtë që ta mbyllim këtë festival me një veprim me klas” – tha pak orë para finales Christer Björkman, një ndër producentët më jetëgjatë të Eurovision Song Contest.

Ekspertët dhe të apasionuarit e këtij festivali festivalit kanë debatuar vazhdimisht për rëndësinë që i jepet radhitjes së këngëve në natën finale, ku shumë syresh mendojnë se këngëtarët që këndojnë në pjesën e dytë të garës, nuk kanë shanse më të larta për të fituar. Megjithatë gjatë viteve të fundit disa prej fituesve kanë qenë të listuar në fund të garës, si përshembull Italia me Maneskin në në vendin e 24-t (2021) apo Ukraina me Jamalën në vendin e 21-të në vitin 2016.

DW