Welcome to the forum 👋, Visitor
To access the forum content and all our services, you must register or log in to the forum. Becoming a member of the forum is completely free.
-
PËRSHËNDETJE VIZITOR!
Nëse ju shfaqet ky mesazh do të thotë se ju nuk jeni regjistruar akoma. Anëtarët e rregjistruar kanë privilegjin të marrin pjesë në tema të ndryshme si dhe të komunikojnë me anëtarët e tjerë. Bëhu pjesë e forumit Netedy.com duke u REGJISTRUAR këtu ose nëse ke një llogari KYCU. Komunikim alternative i ketij forumi me vajza dhe djem nga te gjithe trevat shqiptare? Hyr ne: CHAT SHQIP.
Cila është data që të ka trishtuar më shumë shpirtin ?
- Thread starter Rrelse
- Data e fillimit
- Regjistruar më
- Korrik 26, 2017
- Mesazhe
- 51,204
- Pëlqime
- 79,437
Unë i gjuja vetes me llastiqe . Pa dashje sigurisht. Ndaj jam.si e goditur?
Oj mllenjeee?
Tani qe kthehem pas ne vite dhe kujtoj ngjarje te veshtira, mund te them se trishtimin me te madh e kam patur kur humba per here te pare nje nga njerezit e familjes.
Fatkeqesisht zgjedhjet qe kam bere ne jete kane kerkuar nje sakrific qe sot duket normale, por qe per vitet 2000-2005, per nje 18 vjecar te zakonshem ishte paksa e veshtire. Sakrificen e te jetuarit larg shtepise e familjes.
Keshtu kur fati me dha mundesine ti shtrengoja doren, ti rrija prane, e ta percillja duke i treguar ate qe isha bere, kuptova se asnje sakrific sublime nuk qendron mbi familjen.
E keni parasysh ndjesine e te pasurit nje idhull, busull, shpatull çeliku ?
Une isha per ate njeri dicka e tille!
Duke qene rreth 20 e kusur vite larg familjes, ate dite njerezit me shikonin si nje te panjohur, vetem kishin degjuar rreth meje. Ndihesha i huaj ne shtepine time... ishte dita me e trisht por njekohesisht edhe me e lumtur, sepse prezenca ime fizike, i vertetoi atij njeriu ate qe enderronte e besonte per idhullin e tij. Ishte nga ato vdekjet e qeta, me buzqeshje lumturie e me besimin e verber se asgje sdo te ndodhte, sepse une isha atje...
Pas 12 vjetesh, e mes shume historish e ngjarjesh gjat 23 viteve sot vazhdoj te mendoj se ngjarja me e trishte ka qene humbja e atij njeriu.
Çudi, cdo dite qe kthehem pas ne kohe e ndaloj pikerisht ne ate date, kthehet per mua ne nje dite te trishtuar.
Prandaj ti vleresojme njerezit sa i kemi ne jete, te jemi sa me prane njeri tjetrit, sa me shume te jet e mundur.
Ska fatkeqesi me te madhe per nje familje, shoqeri e atdhe sesa ti degdisen njerezit si tespije te keputura rrugeve te botes.
Fatkeqesisht zgjedhjet qe kam bere ne jete kane kerkuar nje sakrific qe sot duket normale, por qe per vitet 2000-2005, per nje 18 vjecar te zakonshem ishte paksa e veshtire. Sakrificen e te jetuarit larg shtepise e familjes.
Keshtu kur fati me dha mundesine ti shtrengoja doren, ti rrija prane, e ta percillja duke i treguar ate qe isha bere, kuptova se asnje sakrific sublime nuk qendron mbi familjen.
E keni parasysh ndjesine e te pasurit nje idhull, busull, shpatull çeliku ?
Une isha per ate njeri dicka e tille!
Duke qene rreth 20 e kusur vite larg familjes, ate dite njerezit me shikonin si nje te panjohur, vetem kishin degjuar rreth meje. Ndihesha i huaj ne shtepine time... ishte dita me e trisht por njekohesisht edhe me e lumtur, sepse prezenca ime fizike, i vertetoi atij njeriu ate qe enderronte e besonte per idhullin e tij. Ishte nga ato vdekjet e qeta, me buzqeshje lumturie e me besimin e verber se asgje sdo te ndodhte, sepse une isha atje...
Pas 12 vjetesh, e mes shume historish e ngjarjesh gjat 23 viteve sot vazhdoj te mendoj se ngjarja me e trishte ka qene humbja e atij njeriu.
Çudi, cdo dite qe kthehem pas ne kohe e ndaloj pikerisht ne ate date, kthehet per mua ne nje dite te trishtuar.
Prandaj ti vleresojme njerezit sa i kemi ne jete, te jemi sa me prane njeri tjetrit, sa me shume te jet e mundur.
Ska fatkeqesi me te madhe per nje familje, shoqeri e atdhe sesa ti degdisen njerezit si tespije te keputura rrugeve te botes.
