- Regjistruar më
- Korrik 26, 2017
- Mesazhe
- 51,204
- Pëlqime
- 79,442
Po e hap kete teme per sensibilizim ose reflektim...kushdo mund te postoje gjera qe mbajne mesazhe te forta.
Po e nis unè.
Kur u ktheva mbrëmë në shtëpi teksa ime shoqe po shërbente darkën, ia kapa dorën dhe i thashë, kam diçka për të të thënë. Ajo u ul dhe hëngri me qetësi. Përsëri vura re trishtimin në sytë e saj. Papritur nuk po dija si ta hapja gojën. Por duhet ta njoftoja për atë që po mendoja. Dua divorcin, i thashë me zë të ulët.
Ajo nuk dukej e zemëruar nga fjalët e mia, përkundrazi më pyeti butësisht, pse? Unë ia shmanga përgjigjen. Kjo e nevrikosi atë. Ajo hodhi me inat lugët dhe më bërtiti, ti nuk je burrë! Atë natë, ne nuk i folëm njëri tjetrit. Ajo qante. E dija që ajo donte të kuptonte se çfarë i ndodhi martesës sonë. Por unë nuk mund ti gjeja një përgjigje të kënaqshme asaj; ajo kishte dalë nga zemra ime dhe tashmë vendin e saj e kishte zënë Arta. Nuk e doja më atë, thjesht kam patur mëshirë për të.
Me një ndjenjë faji të thellë, hartova një marrëveshje divorci që deklaronte se gruaja mund të mbante shtëpinë tonë, makinën tonë, dhe 40% të kompanisë sime. Ajo i hodhi një sy kalimthi letrës dhe e grisi e bëri copash. Gruaja që shpenzoi 10 vite të jetës së saj me mua, tashmë ishte bërë e huaj. Me erdhi keq për kohën e saj të humbur, burimet dhe energjinë e saj që harxhoi për mua, por nuk mund ta ktheja mbrapsht atë që i thashë për Artën qe e dua marrëzisht. Më në fund ajo qau me zë të lartë përballë meje, të cilën e prisja. E qara e saj për mua ishte si një lloj lehtësimi. Ideja e divorcit që më ishte fiksuar për javë të tëra, tashmë dukej më e realizuar e qartë.
Ditën tjetër u ktheva në shtëpi shumë vonë dhe e gjeta atë duke shkruar diçka në tavolinë. Nuk hëngra darkë por shkova të fle menjëherë dhe gjumi më zuri shpejt pasi isha i lodhur pas një dite të mrekullueshme me Artën. Më doli gjumi, ajo ishte akoma atje në tavolinë duke shkruar. As që më interesonte më dhe u ktheva në anën tjetër e fjeta përsëri. Në mëngjes ajo më tregoi kushtet e divorcit. Ajo nuk donte asgje nga mua, por vetëm ta shtynim divorcin për një muaj dhe të dy të mundoheshim të jetonim një jetë sa më normale të ishte e mundur. Arsyet për këtë kusht të sajin ishin të thjeshta. Djali ynë kishte provimet përfundimtare këtë muaj dhe ajo nuk donte ta shpërqëndronte djalin me ndarjen tonë.
Për këtë isha dakord dhe unë. Por ajo kishte dhe diçka tjetër. Më kërkoi të kujtoj ditën e parë të martesës sonë. Duhet ta mbaja në krahë çdo mëngjes, ta nxirrja nga dhoma e gjumit deri tek dera kryesore. Fiks si bëmë natën e parë të martesës. Mëndova se po çmendej. Vetëm për ti bërë ditët tona të fundit të durueshme pranova kërkesën e saj të çuditshme.
I tregova Artës për kushtet që më kishte vënë ime shoqe për divorcin. Ajo qeshi me të madhe dhe tha se ishte absurde. Çfarë do marifeti që po mundohet të bëjë, ajo duhet të përballet me divorcin, tha Arta me përbuzje. Ime shoqe dhe une nuk kemi patur kontakt fizik që kur kam ndarë mendjen se kisha për qëllim divorcin.
Kështuqë kur e mora ditën e parë në krahë, që të dy u ndjemë të ngurtë. Djali yne duartrokiti mprapa nesh, babi po mban mamin në krahë. Fjalët e tij më sollën një ndjenjë dhimbjeje. Nga dhoma e gjumit tek dhoma e ndenjes, pastaj tek dera kryesore, bëra 10 metra me të në krahë. Ajo mbylli sytë dhe tha me zë të ulët, mos i trego djalit për divorcin. Unë ula kokën, duke u ndjerë disi i mërzitur. E ula jashtë derës. Ajo shkoi të presë autobuzin për në punë. Unë mora makinën dhe shkova në zyrë i vetëm.
Ditën e dytë, që të dy vepruam më me lehtësi. Ajo u mbështet në gjoksin tim. Mund të nuhasja aromën e bluzës së saj. Vura re që nuk e kisha parë këtë grua me kujdes për një kohë të gjatë. Vura re që ajo nuk ishte më e re. Në fytyrën e saj kishte disa rrudha të imëta, flokët e saj po i bëheshin gri! Martesa jonë i kishte kushtuar goxha asaj. Për një çast pyeta veten se çfarë i kam bërë asaj.
Ditën e tretë, kur e ngrita lart, vura re që një ndjenjë intimiteti po rikthehej. Kjo ishte gruaja që më dha 10 vite të jetës së saj.
Në ditën e katërt dhe të pestë, vura re që ndjenja jonë e intimitetit po rritej përsëri. Nuk i tregova gjë Artës për këtë. E kisha shumë të lehtë ta mbaja atë ndersa muaji kalonte. Ndoshta stërvitja e përditshme më bëri mua më të fortë. Ajo po zgjidhte çfarë të vishte një mëngjes. Ajo provoi disa fustane por nuk mundi të gjejë një të përshtatshëm.
Pastaj psherëtiu, të gjitha fustanet e mia janë bërë të mëdha. Papritur vura re që ajo ishte dobësuar shumë, kjo ishte arsyeja që unë e mbaja atë aq kollaj në krahë. Kjo më vrau. Ajo kishtë varrosur kaq shumë dhimbje dhe hidhërim në zemrën e saj. I preka kokën pa vetëdije. Në atë moment vjen djali dhe tha, Babi, është koha të mbash mamin në krahë ta nxjerrësh tek dera. Për atë, ishte bërë një pjesë e rëndësishme e jetës së tij të shikojë të atin teksa mban mamanë e tij në krahë. Ime shoqe ia bëri me shenjë djalit të afrohej dhe e përqafoi atë fort. Ktheva kokën nga ana tjetër se kisha frikë se këtë herë do ndryshoja mendje në momentin e fundit. Më pas e mora në krahë, dola nga dhoma e gjumit, eca nëpër dhomën e ndenjes dhe tek dera kryesore. Dora e saj rrethoi qafën time butësisht dhe në mënyrë natyrale. E mbaja trupin e saj fort, ishte tamam si dita jonë e parë e martesës. Por pesha e saj e dobët më bëri të mërzitem.
Ditën e fundit, kur e mora në krahë nuk më bëhej të hidhja asnjë hap. Djali kishte shkuar në shkollë. E shtrëngova fort dhe i thashë, nuk e kisha vënë re që jetës sonë i mungonte intimiteti. Mora mora makinën, arrita në punë dhe dola nga makina me shpëjtësi pa e kyçur derën. Kisha frikë se çdo vonesë do të më bënte të ndryshoja mendje. Ngjita shkallët. Arta hapi derën dhe i thashë asaj, më vjen keq Arta, unë nuk e dua më divorcin.
Ajo më vështroi, u habit, dhe pastaj më preku ballin. A mos ke temperaturë? Ia hoqa dorën nga balli im. Më vjen keq Arta i thashë, unë nuk do të divorcohem. Jeta ime martesore ishte e mërzitshme ndoshta ngaqë une dhe ajo nuk i vlerësonim detajet e jetëve tona, dhe jo sepse ne nuk e donim njëritjetrin më. Tani kuptova se përderisa e mbajta në krahë dhe e solla në shtëpinë time ditën e parë të martesës, ateherë në krahë duhet ta mbaj deri sa jeta të na ndajë.
Arta u duk sikur sapo u zgjua. Me dha një shuplakë të fortë, përplasi derën dhe iku në lot. Unë zbrita shkallët dhe u largova. Tek dyqani i luleve porosita një buqetë për gruan time. Shitësja më pyeti se çfarë të shkruante në shënim. Unë qesha dhe shkruajta, “Unë do të të mbaj në krahë çdo mëngjes nga dhoma e gjumit tek dera kryesore, deri sa vdekja të na ndajë!”. Atë mbrëmje erdha në shtëpi, me lulet në dorë, një buzëqeshje në fytyrë, ngjita shkallët dhe gjeta gruan time të shtrirë në krevat - të vdekur.
Ime shoqe kishte qenë duke luftuar me kancerin për muaj të tërë dhe unë isha aq i zënë me Artën saqë as nuk e kisha vënë re. Ajo e dinte që do të vdiste së shpejti dhe donte të më shpëtonte nga çdo veprim i djalit tonë, në rast se do të kishim bërë divorcin.
kështuqë, unë tashmë jam një bashkëshort i dashuruar- të paktën në sytë e djalit tonë.
Morali:
Detajet e vogla në jetët tona janë ato që kanë vërtet rëndësi në një marrëdhënie. Keshtuqë gjej kohën të jesh shoku i bashkëshortes tënde dhe bëni ato gjërat e vogla për njëri tjetrin.
Po e nis unè.
Kur u ktheva mbrëmë në shtëpi teksa ime shoqe po shërbente darkën, ia kapa dorën dhe i thashë, kam diçka për të të thënë. Ajo u ul dhe hëngri me qetësi. Përsëri vura re trishtimin në sytë e saj. Papritur nuk po dija si ta hapja gojën. Por duhet ta njoftoja për atë që po mendoja. Dua divorcin, i thashë me zë të ulët.
Ajo nuk dukej e zemëruar nga fjalët e mia, përkundrazi më pyeti butësisht, pse? Unë ia shmanga përgjigjen. Kjo e nevrikosi atë. Ajo hodhi me inat lugët dhe më bërtiti, ti nuk je burrë! Atë natë, ne nuk i folëm njëri tjetrit. Ajo qante. E dija që ajo donte të kuptonte se çfarë i ndodhi martesës sonë. Por unë nuk mund ti gjeja një përgjigje të kënaqshme asaj; ajo kishte dalë nga zemra ime dhe tashmë vendin e saj e kishte zënë Arta. Nuk e doja më atë, thjesht kam patur mëshirë për të.
Me një ndjenjë faji të thellë, hartova një marrëveshje divorci që deklaronte se gruaja mund të mbante shtëpinë tonë, makinën tonë, dhe 40% të kompanisë sime. Ajo i hodhi një sy kalimthi letrës dhe e grisi e bëri copash. Gruaja që shpenzoi 10 vite të jetës së saj me mua, tashmë ishte bërë e huaj. Me erdhi keq për kohën e saj të humbur, burimet dhe energjinë e saj që harxhoi për mua, por nuk mund ta ktheja mbrapsht atë që i thashë për Artën qe e dua marrëzisht. Më në fund ajo qau me zë të lartë përballë meje, të cilën e prisja. E qara e saj për mua ishte si një lloj lehtësimi. Ideja e divorcit që më ishte fiksuar për javë të tëra, tashmë dukej më e realizuar e qartë.
Ditën tjetër u ktheva në shtëpi shumë vonë dhe e gjeta atë duke shkruar diçka në tavolinë. Nuk hëngra darkë por shkova të fle menjëherë dhe gjumi më zuri shpejt pasi isha i lodhur pas një dite të mrekullueshme me Artën. Më doli gjumi, ajo ishte akoma atje në tavolinë duke shkruar. As që më interesonte më dhe u ktheva në anën tjetër e fjeta përsëri. Në mëngjes ajo më tregoi kushtet e divorcit. Ajo nuk donte asgje nga mua, por vetëm ta shtynim divorcin për një muaj dhe të dy të mundoheshim të jetonim një jetë sa më normale të ishte e mundur. Arsyet për këtë kusht të sajin ishin të thjeshta. Djali ynë kishte provimet përfundimtare këtë muaj dhe ajo nuk donte ta shpërqëndronte djalin me ndarjen tonë.
Për këtë isha dakord dhe unë. Por ajo kishte dhe diçka tjetër. Më kërkoi të kujtoj ditën e parë të martesës sonë. Duhet ta mbaja në krahë çdo mëngjes, ta nxirrja nga dhoma e gjumit deri tek dera kryesore. Fiks si bëmë natën e parë të martesës. Mëndova se po çmendej. Vetëm për ti bërë ditët tona të fundit të durueshme pranova kërkesën e saj të çuditshme.
I tregova Artës për kushtet që më kishte vënë ime shoqe për divorcin. Ajo qeshi me të madhe dhe tha se ishte absurde. Çfarë do marifeti që po mundohet të bëjë, ajo duhet të përballet me divorcin, tha Arta me përbuzje. Ime shoqe dhe une nuk kemi patur kontakt fizik që kur kam ndarë mendjen se kisha për qëllim divorcin.
Kështuqë kur e mora ditën e parë në krahë, që të dy u ndjemë të ngurtë. Djali yne duartrokiti mprapa nesh, babi po mban mamin në krahë. Fjalët e tij më sollën një ndjenjë dhimbjeje. Nga dhoma e gjumit tek dhoma e ndenjes, pastaj tek dera kryesore, bëra 10 metra me të në krahë. Ajo mbylli sytë dhe tha me zë të ulët, mos i trego djalit për divorcin. Unë ula kokën, duke u ndjerë disi i mërzitur. E ula jashtë derës. Ajo shkoi të presë autobuzin për në punë. Unë mora makinën dhe shkova në zyrë i vetëm.
Ditën e dytë, që të dy vepruam më me lehtësi. Ajo u mbështet në gjoksin tim. Mund të nuhasja aromën e bluzës së saj. Vura re që nuk e kisha parë këtë grua me kujdes për një kohë të gjatë. Vura re që ajo nuk ishte më e re. Në fytyrën e saj kishte disa rrudha të imëta, flokët e saj po i bëheshin gri! Martesa jonë i kishte kushtuar goxha asaj. Për një çast pyeta veten se çfarë i kam bërë asaj.
Ditën e tretë, kur e ngrita lart, vura re që një ndjenjë intimiteti po rikthehej. Kjo ishte gruaja që më dha 10 vite të jetës së saj.
Në ditën e katërt dhe të pestë, vura re që ndjenja jonë e intimitetit po rritej përsëri. Nuk i tregova gjë Artës për këtë. E kisha shumë të lehtë ta mbaja atë ndersa muaji kalonte. Ndoshta stërvitja e përditshme më bëri mua më të fortë. Ajo po zgjidhte çfarë të vishte një mëngjes. Ajo provoi disa fustane por nuk mundi të gjejë një të përshtatshëm.
Pastaj psherëtiu, të gjitha fustanet e mia janë bërë të mëdha. Papritur vura re që ajo ishte dobësuar shumë, kjo ishte arsyeja që unë e mbaja atë aq kollaj në krahë. Kjo më vrau. Ajo kishtë varrosur kaq shumë dhimbje dhe hidhërim në zemrën e saj. I preka kokën pa vetëdije. Në atë moment vjen djali dhe tha, Babi, është koha të mbash mamin në krahë ta nxjerrësh tek dera. Për atë, ishte bërë një pjesë e rëndësishme e jetës së tij të shikojë të atin teksa mban mamanë e tij në krahë. Ime shoqe ia bëri me shenjë djalit të afrohej dhe e përqafoi atë fort. Ktheva kokën nga ana tjetër se kisha frikë se këtë herë do ndryshoja mendje në momentin e fundit. Më pas e mora në krahë, dola nga dhoma e gjumit, eca nëpër dhomën e ndenjes dhe tek dera kryesore. Dora e saj rrethoi qafën time butësisht dhe në mënyrë natyrale. E mbaja trupin e saj fort, ishte tamam si dita jonë e parë e martesës. Por pesha e saj e dobët më bëri të mërzitem.
Ditën e fundit, kur e mora në krahë nuk më bëhej të hidhja asnjë hap. Djali kishte shkuar në shkollë. E shtrëngova fort dhe i thashë, nuk e kisha vënë re që jetës sonë i mungonte intimiteti. Mora mora makinën, arrita në punë dhe dola nga makina me shpëjtësi pa e kyçur derën. Kisha frikë se çdo vonesë do të më bënte të ndryshoja mendje. Ngjita shkallët. Arta hapi derën dhe i thashë asaj, më vjen keq Arta, unë nuk e dua më divorcin.
Ajo më vështroi, u habit, dhe pastaj më preku ballin. A mos ke temperaturë? Ia hoqa dorën nga balli im. Më vjen keq Arta i thashë, unë nuk do të divorcohem. Jeta ime martesore ishte e mërzitshme ndoshta ngaqë une dhe ajo nuk i vlerësonim detajet e jetëve tona, dhe jo sepse ne nuk e donim njëritjetrin më. Tani kuptova se përderisa e mbajta në krahë dhe e solla në shtëpinë time ditën e parë të martesës, ateherë në krahë duhet ta mbaj deri sa jeta të na ndajë.
Arta u duk sikur sapo u zgjua. Me dha një shuplakë të fortë, përplasi derën dhe iku në lot. Unë zbrita shkallët dhe u largova. Tek dyqani i luleve porosita një buqetë për gruan time. Shitësja më pyeti se çfarë të shkruante në shënim. Unë qesha dhe shkruajta, “Unë do të të mbaj në krahë çdo mëngjes nga dhoma e gjumit tek dera kryesore, deri sa vdekja të na ndajë!”. Atë mbrëmje erdha në shtëpi, me lulet në dorë, një buzëqeshje në fytyrë, ngjita shkallët dhe gjeta gruan time të shtrirë në krevat - të vdekur.
Ime shoqe kishte qenë duke luftuar me kancerin për muaj të tërë dhe unë isha aq i zënë me Artën saqë as nuk e kisha vënë re. Ajo e dinte që do të vdiste së shpejti dhe donte të më shpëtonte nga çdo veprim i djalit tonë, në rast se do të kishim bërë divorcin.
kështuqë, unë tashmë jam një bashkëshort i dashuruar- të paktën në sytë e djalit tonë.
Morali:
Detajet e vogla në jetët tona janë ato që kanë vërtet rëndësi në një marrëdhënie. Keshtuqë gjej kohën të jesh shoku i bashkëshortes tënde dhe bëni ato gjërat e vogla për njëri tjetrin.
