Poezia, dimensioni shpirtëror që na adreson te lumturia!

[Kresha]

Në një reflektim të Hermann Hesse, një nga poetët më të ndjeshëm dhe të thellë të poezisë gjermane, ai analizon mënyrën sesi njerëzit qasen tek poezia. Faktin se poezia nuk i takon moralit social i cili prodhon paragjykime mbi të gjithë aspektet e jetës. Kjo duke e target-uar edhe vetë poezinë si “e mirë” apo “e keqe”.

Nga Arsejda GJYLI, Lektore në Shkencat Politike, Analiste



Padyshim se ka një nivel shpirtëror të krijimit të një shkrimi, por një poezi nuk mund të jetë “e mirë” apo “e keqe”, por e tillë që zgjon apo jo lëçitjen dhe kuriozitetin e lexuesit, emocionin dhe reflektimin ose një nivel më të thellë të analizës. Por a është poezia një mënyrë efikase për të shprehur veten, për të jetësuar momentet dhe emocionet, për të përçuar universalet në vargje apo ajo prezanton thjesht gjendje kalimtare të vetë shkruesit? A është poezia në thelb katarsis apo një mision jetësor për të mbërritur tek e vërteta apo përjetësia?



Padyshim se njeriu tërë jetën është në kërkim të vetvetes, motiveve për të realizuar qëllimet e tij por edhe për t’u përmbushur emocionalisht. Individi si një qenie komplekse hulumton tërë jetën e tij rreth së vërtetës e cila është tejet relative. Ndaj, në thelb e vërteta e vetë njeriut përbën edhe elementin thelbësor të kërkimit të tij tek vetja, por edhe në raport me të tjerët për të qenë i lumtur. Pa këtë rrugëtim jeta e njeriut është një përditshmëri e thjeshtë e shpesh monotone e cila nuk përbën një kërkim, por veçse një gjendje. Ndaj në këtë logjikë, poezia si një krijim shpirtëror shpesh shërben si një mjet për të zbuluar gjendje universale por edhe si një katarsis për të çliruar emocione.



E rëndësishme për t’u analizuar është fakti se poezia në vetvete nuk është vetëm krijim por një përfaqësim tejet i brendshëm emocional, i cili shërben si një hallkë që vetë njeriun e ndihmon në rrugëtimin tek e vërteta. Secili nga ne gjeneron pasione të ndryshme, kjo duke ju referuar edhe karakterit apo personalitetit vetjak. Duhet thënë se rruga e secilit nga ne tek e vërteta dhe lumturia është edhe e mbështetur në art. Arti nxjerr në pah atë anë të individit në raport me veten dhe të tjerët, por edhe me natyrën e realitetin i cili qëndron mbi botën, si një dimension trashedental. Në këtë kontekst rruga për tek lumturia e njeriut është e lidhur ngushtësisht me mirëqenien personale materiale dhe shpirtërore, por edhe me përgjigjet që ai gjeneron për dilemat më të mëdha të ekzistencës.

Si përfundim mund të themi se përmes poezisë ne hapim një shteg drejt shpirtit dhe përjetësisë duke mishëruar dimensionin tonë shpirtëror përmes të jetuarit të lirë dhe të lumtur në raport me veten dhe të tjerët.

//revistapsikologji

 

[Urata]

Poezi nga Hermann Hesse

Kaq shumë kisha për të të thënë
Po mbeta larg e larg mërguar
Në këto ditë, e dashur Nënë,
Më mirë ti më ke kuptuar.

Për ty dhuratën kam menduar
Edhe punuar gjat’ e gjatë,
Porse më mbet këtu, në duar.
Ti mbylle sytë këtë natë.

Por ndjej se, duke e lexuar,
Më zbutet dhimbje e kësaj zije.
Mirësia jote e patreguar
Më lidh me ty me mija fije.
Edhe çdo natë e njëjta ëndërr

Në ëndërr ti më rri kaq larg
Si më rreh zemra, ta dish!
O Nënë, Nënë, vallë s’di
Tek unë si të vish?
E njëjta ëndërr net për net!
Si më rreh zemra, ta dish!
O Nënë, Nënë, përse nuk do
Këtu, tek unë, të vish?
Në fushat

Në qiell enden retë pafund,
Në fushat fryjnë e fryjnë thëllime,
Në fushat endet e endet gjithkund
Fëmia i humbur i nënës sime.
Në rrugë era fryn gjethet e thata,
Në pemë zogu klith me vajtim,
Atje, matanë malesh të larta,
Ndodhet, diku, atdheu im. / KultPlus.com
*** vargje shume te ndjera plot dashuri dhe dhembshuri per te shtrenjten Nënë!