Poezi për Krishtlindje - Boris Pasternak

[daniel00]

Ylli i Krishtlindjes


Ne mes te dimrit
Nje ere e madhe frynte
Dhe femija kishte ftohte brenda ne strehen e tij,
Ne rreze te kodres .

Streha ishte e mbushur
me kafshe te zakonshme ,
Ne grazhd zoteronte nje avull i vaket .

Duke shkundur gunat nga kashta
e nga rrodhet ,
prej lartesise se shkembit ,
barinjte vezhgonin ne largesi , gati te pergjumur .

Tutje , nje varreze mbuluar me bore ne fushe ,
Nje shesh me varre
E nje gardh i ngritur
dhe ... mbi varreze , nje qiell ngarkuar me yje .

Shume prane tyre , me i druajtur se nje kandil
Ne nje oborr te shkrete ,
Ylli i papare ndonjehere
Ndriçonte udhen qe çon ne Betlehem .

Ky yll shkelqente si cope prushi
Lart ne qiell nga Zoti ,
Siç shkelqejne flaket
E nje ferme qe ka marre zjarr apo nje kallamishteje qe digjet .

Dhe ylli shkelqente si nje mullar ne flake
Apo si nje zjarr kashte
Ne boten e trembur
Nga shfaqja e nje ylli te ri .

Agimi fillonte te skuqte ne qiell ,
Agimi profetik
Dhe tre astrologet
Shkonin mbas thirrjes se ketij vezullimi te panjohur .

Devete ne varg mbanin dhuratat
Dhe ca gomere te vegjel te ngarkuar
Zbrisnin kodren me hapa te vegjel .

Nje mirazh i çuditshem pushtonte horizontin
Ishte e ardhmja dhe endrrat e shekujve
Mendimet dhe vegimet e nje bote te re

Druret rrethonin me deget e tyre liqenin ,
Por prej shkembit dallohej uji qe shndrinte
Ndermjet foleve te zogjve e kurores se pemeve ,
Barinjte veshtronin parakalimin e deveve
Dhe gomeret e ngarkuar , pertej liqenit .
Ata hidhnin gunat kraheve e thonin :
<< Te shkojme me keta njerez te adhurojme mrekulline .>>

Shkelnin kembet e njeri tjetrit , shtyheshin ne debore.
Gjurme kembesh te zbathura te çonin drejt grazhdit .
Gjurme qe kishin nje shkelqim te akullt .
Qente çapiteshin pas ketyre shenjave .

Kjo nate e ftohte ishte e ngjashme me netet e perrallave :
Hije siluetash shkonin e vinin
Nga mesi i shtegut te rrepires me bore
Qente ishin te shqetesuar , silleshin rrotull ,
Dyshues , ferkoheshin pas kembeve te te zoterve .

Ne te njejtin shteg , neper te njejten fushe ,
Engjejt ndodheshin ne mes te turmes
Te derguarit ishin te fshehur prej syve te njerezve
Po , hapat e tyre linin gjurme ne debore .

Ne rreze te nje kodre , turma ndaloi .
Agimi ishte me i qarte , shiheshin disa kedra .
Maria pyeti se prej nga vinin gjithe keta njerez .
<< Ne jemi barinjte dhe engjejt e qiellit
Dhe ne vijme ketu per t'i ofruar adhurimin tone .
- Vendi eshte shume i vogel . Prisni ne prag . >>

Ne mugetiren qe vinte , gri si hiri
Fermeret , lopçaret e barinjte shtyheshin e shtypeshin
Kembesore e kalores shkembenin te shara .
Prane nje trungu te zbrazur , ku u hidhnin uje kafsheve ,
Devete hungerinin dhe gomeret pallnin .

Dita zbardhte . Ne qiell drita perzuri
Te fundmin ndriçim te zbehte te yjeve
Jozefi e Maria vune re maget ne turme
Ata ishin te paret qe hyne ne grazhd

Ai flinte , rrezatonte , ne shtrojen mbi kashte te thate
E per te vetme ngrohje kishte
Frymen e njerezve e te kafsheve .

Vizitoret , te kredhur ne erresiren e grazhdit ,
Shkembenin embelsisht peshperima te druajtura .
Ne hije , nje nga barinjte zuri per krahu nje mag
Dhe i tregoi prej nga ylli i ri ,
Ylli i Krishtlindjes , perlevdonte Zotin tone Jezus .

 

[daniel00]

Mrekullia

Nga Betania ai shkonte ne Jeruzalem
I renduar prej parandjenjash te trishtuara .

Shkurret ishin djegur permbi koder ,
Tymi qendronte pezull siper kasolles ,
Ajri ishte pervelues , kallamishtja kishte reshtur feshferimen;
Dhe qetesia e Detit te Vdekur ishte e plote .

I hidheruar ashtu si ky det ishte i hidhur
Ai ecte . Nen hapat e tij nje re ngrihej .
Ne rrugen e pluhurosur . Ai shkonte per ne qytet ,
Te nje shtepi ku e prisnin dishepujt .

Gjithçka heshte . Jezusi ishte i vetem ne fushe
Dhe gjithe rrafshina ishte si e trullosur
Çdo gje ishte perzier : nxehtesia , shkretetira ,
Zvarraniket , burimet e perrenjte .

Jezusi gjate rruges pa nje fik .
Asnje frut nuk varej ndermjet gjetheve te tij .
Jezusi i tha fikut:<< Per çfare mund te sherbesh
Çfare gezimi ofron ti ne kete zbrazeti ?

Per etjen time ? Per urine time ? Ti s'mund te japesh asgje ,
Po aq i kote e shterp sa nje bllok graniti .
Çfare pikellimi e çfare varferie .
Ti do te mbetesh keshtu deri ne fund te shekujve >>.

Pema u drodh prej ketyre fjaleve
Si nje rrufeprites pres rrufese qe e pershkon;
Fiku i rrenuar u be si prej guri

Sikur te ishte gjetur mundesia me e vogel
Ne gjethet , trungun , deget apo rrenjet ,
Ligjet e natyres mbase do te kishin vepruar ,
Por e tille ishte mrekullia dhe mrekullia eshte Zoti .

Ne kulm te mekatit e te mohimit tone ,
Ai leshohet mbi ne e na perpin .

 

[daniel00]

Ditet e fundit

Kur erdhi java e fundit
Ai hyri ne Jeruzalem .
Çifutet ulerisnin sa iu merrej fryma ,
Tek shtronin dege neper vend .

Dite te tmerrshme kur vjen stuhia ,
Ku zemra i mbyllet dashurise ,
Ku perçmimi shtremberon fytyrat ,
Ja tek erdhi e fundit dite .

Qielli i plumbte , me peshen e tij ,
Ka pllakosur periferine ,
Farisenjte , me dinakeri e tinez
Kerkojne prova gjithe diten .

Me forcen e erret te tempullit ,
Shumica e gjykoi ,
Dhe turma qe e sodit
Mallkoi ate qe adhuroi .

Duke u shtyre ne prag te portes ,
Pergjate rrugeve prej padurimit ,
Populli i ben pyetje shpures ,
Ne pritje te perfundimit .

Fqinjet i flasin fqinjeve
Per legjenda e per besime ,
Se ç'kujtojne , enderr te larget ,
Ikja ne Egjipt e shume sprovime .

E kujtohen per shkretetiren
Dhe per malin ku Satani
Per ta mposhtur i beri dhurate
Mbreterine e çdo mekat ;

Per Kanaanin , sherimin e lutjen ,
Per mallengjimin e turmes ,
E per ecjen permbi uje ,
Neper mjegull , drejt lundres ;

Per vajtjen deri te varri
Per njerezit e llahtarisur ,
Per qirinjte qe luhaten e bien ,
Per Llazarin e ringritur .

 

[daniel00]

Maria Magdalena

Kur vjen nata demoni im vjen
Te me kujtoje per borxhet e vjetra ,
Çdo nate zemra ime kullon gjak
Prej kujtimit te mjerimit tim ,
Burra qe me skllaveronin
Me mekatet , çmendurine time ,
Me rruget ku kaloja netet e mia .

Pas pak kohe , ne nje çast ,
Heshtja do te jete e tmerrshme ,
Por une dua , ne nje moment kaq te shkurter
Te paraqes perpara teje rrjedhen
E gjithe jetes sime dhe te thyej
Nen kembet e tua kete vazo alabastre .

Ah , çfare do te isha une tani
Pa Ty , Shpetuesi , Zoti im ,
Pa ndergjegjien kembengulese
Qe mi pushtonte netet e mia
Si nje klient i zene ne rrjeten e zanatit tim ?

Po thuajme pra se ç'eshte mekati ,
Vdekja , ferri , gjithe keto flake ?
Ne syte e te gjitheve , trishtim i papershkruar ,
A s'u bera njesh me Ty ,
Si dega me trungun e pemes ?

Atehere tek shtrengoj kembet e Tua
Mbi gjunjet e mi , o Zot ,
Mbase mesoj me mire te perqafoj
Kryqin ku do te jesh gozhduar ?
Trupin tend qe i afrohem duke u dridhur
Te nesermen do t'me duhet ta varros .

 

[daniel00]

Mari Magdalena (II)

Ne qytet , pergatitet festa
Larg zhurmes larg rremujes ,
Zot , dua te derdh ne kembet e tua
Mirren e kesaj amfore te mbushur plot .

Nuk e di ku i vura sandalet e tua ,
Lotet ma turbullojne shikimin ,
Mbi balle si nje vello ka rene
Masa e flokeve te mi te shprishur .

Lotet kulluan mbi kembet e tua ,
Kembet qe i mbaj ne prehrin tim ,
Te mbuluara prej perlash te vareses sime ,
Te humbura te fshehura ne floket e mi .

E shoh te ardhmen fare qarte ,
Ashtu si nder syte e tu te zbuluar ,
Tani m'u shfaq vizioni
Per te cilin Ti pate profetizuar .

Sikurse perdja brenda tempullit ,
Miqte e tu , prej brryl me brryli ndahen ,
Toka rrenqethet prej ethesh ,
Dhimbja e madhe trondit dhe malet .

Rradhet e shpures perzihen ,
Kaloresit shkojne ne patrulle ,
E mbi kokat tone , si nje furtune ,
Ky kryq do te ngrihet ne qiell .

E leshohem para Teje ,
GJysem e vdekur duke kafshuar buzet :
Krahet e Tu atje lart te shtrire
Kane hapur nje teper te gjere perqafim .

Pse mbi toke kjo madheshti ,
Kjo vuajtje e kjo fuqi ?
Bota eshte shume e varfer ne jete , ne shpirt ,
Ne qytetet , pyjet e ne detet .

Po tre ditet qe do te me duhet te jetoj ,
Do te me lene ne zbrazeti , o Zot ,
Do te mesoj hidherimin e mungeses
Dhe çmimin e kthimit prape ne jete .