Unë s’do të të kërkoj të jesh më shumë,
Mjafton të jesh ti, si një melodi e butë në një përrallë pa fund.
Po më dashurove, më prano siç jam,
Se vetëm ashtu, dashuria mbetet zjarr që s’ndal!
Në zbehjen e qetë të gjithçkaje që dija,
Pjesë-pjesë rrëshqiti,
Një botë dikur plot, tani e brejtur dhe e pakët,
Një jetë e zbërthyer fije më fije
Derisa qëndrova vetëm në lëkundjen e zbrazët.
Megjithatë, në hije, e vërteta zuri rrënjë,
Aty ku humbja linte hapësirë që farat të rriteshin,
Çdo lot një pikë për të ushqyer pa zhurmë,
Tokën e heshtur ku pushojnë ëndrrat,
Dhe pëshpëriti në zemër.
Vetëm kam ecur në rrugën e natës,
Por në errësirë, gjeta flakën time,
Një shkëndijë e vogël e dritës së agimit,
E udhëhequr nga yjet që e dinin emrin tim,
Dhe pëshpëritën: "Ti je ende siç ishe".
Edhe të tjerë ecën në këtë rrugë,
Secili kërkon atë që ka humbur,
Historitë e tyre të fshehta do të tregonin,
Në jehona të shpërndara nëpër pyll,
Derisa rrugët tona, si rrënjët, u kryqëzuan.
Së bashku u bëmë pemë,
Rrënjë të ndërthurura në tokë të shenjtë,
Duke arritur lart për të kapur erën,
Degët tona shtrihen tej përreth,
Në unitet forca jonë u gjet.
Dhe ndonëse udhëtimi pati mundin e tij,
Përmes humbjes, gjeta një fitim më me vlerë,
Një kopsht që gjallon në shpirtin tim,
Aty ku dikur kishte vetëm pareshtur shi,
Tani lulëzon një jetë nga dhimbja e rilindur.
Se në fund, e vërteta ishte e qartë,
Të humbasësh gjithçka nuk do të thotë të vdesësh,
Por të zhvishesh nga çdo frikë,
Të mbjellësh fara të reja, të arrish qiellin,
Dhe të gjesh në zemër përgjigjen.
