Momenti kur kuptove vlerën e heshtjes

[Mignonne]

Në kaq zhurmë dhe vrull të përditshmërisë, shpesh harrojmë fuqinë që fshihet në një çast qetësie. Për mua, ai moment erdhi papritur, gjatë një mëngjesi të zymtë . Isha ulur pranë dritares, me një filxhan kafe në dorë, dhe thjesht po shihja ndryshimin e stinës.

U ndjeva e paqët, diçka që nuk e kisha provuar prej vitesh: heshtja më lejoi të dëgjoja frymëmarrjen time, të kuptoja se sa stres më kishte ngjeshur krahët dhe sa pak po dëgjoja veten.


A ndiheni më të lidhur me veten kur heshtni, apo shqetësoheni nga “zëri i brendshëm”?

 

[Thea]

Në heshtje jeta merr frymë ndryshe. Zhurmat treten si mjegull mbi liqen dhe mbetesh vetëm, ti dhe ai zëri që nuk hesht kurrë. Është një zë që nuk kërkon leje, që flet me gjuhën e kujtimeve, me timbrin e dyshimeve, me thellësinë e ëndrrave të harruara. Disa dridhen kur ai flet, të tjerë ndriçohen nga drita që sjell.Sepse në atë çast ku bota mbyll sytë, njeriu i hap të tijtë. E sheh veten siç është: i brishtë, i ndërlikuar, i bukur në papërsosmëri. Heshtja nuk është arratisje por kthim në veten e parë, në fëmijën që dikur ëndërronte me sytë hapur, në shpirtin që kërkon të dëgjohet. Dhe ndoshta aty, mes një fryme të qetë dhe një mendimi të trazuar, lind ajo lidhje e shenjtë me qenien tënde jo sepse heshtja është paqësore por sepse është e vërtetë

 

[TroubLE]

Kur kuptova se qetësinë e mendjes s'ka para ta blejë.