- Regjistruar më
- Dhjetor 6, 2024
- Mesazhe
- 176
- Pëlqime
- 135
Do të jepja në këtë temë disa prej argumenteve të mia. Disa mund t'ju duken në rregull, me disa të tjera mund të mos bini dakort dhe në disa të tjera mund të keni dyshime.
Histori
Një e moshuar tek të shtatëdhjetat para disa kohësh shprehu hapur pakënaqësinë e saj ndaj martesës në një televizion shqiptar. Ajo u shpreh: u pendova që u martova, martesa është kot sepse ke detyrime shpirtërore dhe ekonomike ndaj burrit dhe fëmijëve. E mbylli duke thënë se do ishte më mirë të kishte një të dashur ose të bashkëjetonte me dikë.
Këndvështrimi im:
Nuk është e pazakontë që njerëzit të pendohen për vendimet e tyre. Në moshën e rinisë për disa mendohet se jeta familjare është një jetë e bukur, se gruaja/burri janë të rëndësishëm por më vonë shumë mendime ndryshojnë. Papjekuria merr vendimet, dhe sidomos iluzionet e një martese të mrekullueshme zënë vend gjatë rinisë. Perceptimet në shoqëri mbi martesën e kanë detyruar shumicën e njerëzve të bëjnë jetën që ju kërkohet dhe jo jetën që dëshirojnë (këto perceptime dalin në filmat romantik ose libra). Nga kjo e fundit rrjedh dhe pendimi i cili vjen me kohën. Kjo pendesë shfaqet herë me tradhëtinë dhe herë me përbuzjen, herë me kontrollin dhe herë me nevojën për t'u çliruar ndaj atij kontrolli, ose dhe me ndarjen. Naiviteti dhe besimi i rremë i një burri/gruaje mbi dashurinë, del në pah kur zënkat mbi financat bëhen të shpeshta. Si rrjedhoj, vihet në pikëpyetje e gjithë sjellja e tyre romantike. Disa prej çifteve janë puthur dhe përqafuar në publik, disa të tjerë janë kapur prej dore, janë parë në sy kur kanë shkëmbyer ndjenjat. Mirëpo, kjo hipokrizi do e nxirrte veten kur interesi personal i njërit apo tjetrit do cënohesh. Prandaj, nuk duhet ushyqer kurrësesi një mendim pozitiv për martesën (dhe kur prej saj do prodhohesh një qenie).
P.s: kisha mendime të tjera për të shtuar por për mos ta bërë të gjatë mendova ta lija me kaq.
Histori
Një e moshuar tek të shtatëdhjetat para disa kohësh shprehu hapur pakënaqësinë e saj ndaj martesës në një televizion shqiptar. Ajo u shpreh: u pendova që u martova, martesa është kot sepse ke detyrime shpirtërore dhe ekonomike ndaj burrit dhe fëmijëve. E mbylli duke thënë se do ishte më mirë të kishte një të dashur ose të bashkëjetonte me dikë.
Këndvështrimi im:
Nuk është e pazakontë që njerëzit të pendohen për vendimet e tyre. Në moshën e rinisë për disa mendohet se jeta familjare është një jetë e bukur, se gruaja/burri janë të rëndësishëm por më vonë shumë mendime ndryshojnë. Papjekuria merr vendimet, dhe sidomos iluzionet e një martese të mrekullueshme zënë vend gjatë rinisë. Perceptimet në shoqëri mbi martesën e kanë detyruar shumicën e njerëzve të bëjnë jetën që ju kërkohet dhe jo jetën që dëshirojnë (këto perceptime dalin në filmat romantik ose libra). Nga kjo e fundit rrjedh dhe pendimi i cili vjen me kohën. Kjo pendesë shfaqet herë me tradhëtinë dhe herë me përbuzjen, herë me kontrollin dhe herë me nevojën për t'u çliruar ndaj atij kontrolli, ose dhe me ndarjen. Naiviteti dhe besimi i rremë i një burri/gruaje mbi dashurinë, del në pah kur zënkat mbi financat bëhen të shpeshta. Si rrjedhoj, vihet në pikëpyetje e gjithë sjellja e tyre romantike. Disa prej çifteve janë puthur dhe përqafuar në publik, disa të tjerë janë kapur prej dore, janë parë në sy kur kanë shkëmbyer ndjenjat. Mirëpo, kjo hipokrizi do e nxirrte veten kur interesi personal i njërit apo tjetrit do cënohesh. Prandaj, nuk duhet ushyqer kurrësesi një mendim pozitiv për martesën (dhe kur prej saj do prodhohesh një qenie).
P.s: kisha mendime të tjera për të shtuar por për mos ta bërë të gjatë mendova ta lija me kaq.
